Reykvíkingur - 20.06.1952, Blaðsíða 7

13o(ko{ldK^ur
rabbar við Reykvíkinga
í Rauðavafnsgörðum

Maðurinn var með alveg óvenjulega
ferlegt nef, eins og sjö dyraverðir hefðu
gefið honum á’ann sjö kvöld í röð og nefið
verið að bólgna síðan. Hann var í vinnuföt-
um og bússum, og
hann var að bogra yf-
ir kassa með spíruð-
um kartöflum og
skammt frá honum
lagleg kona í spán-
nýjum, brúnum sam-
festingi og gúmmí-
stígvélum. Það var
sólskin.
Við spurðum manninn, hvort hann hefði
sett mikið niður í fyrra, og sáum um leið
útundan okkur, að konan hans var búin að
týna höndunum á sér í ermunum á samfest-
ingnum og var að leita að þeim. Þessi sam-
festingur var að minnsta kosti tveimur núm-
erum of stór.
TIL hliðar við hana og nær girðingunni
stóð önnur kona, líka lagleg. Sú kona var
í reiðbuxum & reiðstígvélum, óskaplega
gljáðum, og í stormblússu með rennilás og
með klút um hárið. Fyrir aftan hana húkti
maðurinn hennar yfir kassa með spíruðum
kartöflum; hann var líka í stormblússu með
rennilási, og það voru hárbeitt brot í bux-
unum hans. Þetta var í Rauðavatnsgörðum
bæjarins fyrir ofan Arbæ.
„Við settum niður poka í fyrra,“ sagði
maðurinn, sem átti konuna í brúna sam-
festingnum, ,,og við fengum upp tólf
„Hænsnaskítur," kallaði konan hans.
„Á hinn bóginn,“ hélt maðurinn áfram,
„fengu ýmsir í þessum garði aðeins tvo til
þrjá poka og nokkrir tóku ekki upp um
haustið."
„Ekkert undir,“ sagði konan hans. Hún
var komin til okkar og hafði stokkið yfir
desin og dottið við það, og það var mold
í stígvélunum hennar og í buxnavösunum
á samfestingnum. Hún fór úr stígvélunum
og hellti úr þeim moldinni og sagði um leið:
„Segðu honum frá manninum með hænsna-
skítinn."
„Maðurinn með hænsnaskítinn,“ sagði
maðurinn hennar.og tók upp kartöflukass-
ann, „varð fyrir slysi. Hann var nýr hérna
og keypti sér hlass af hænsnaskít, og svo
fór hann garðavillt. Hann var heilan dag
að bera skít í garð nágranna síns, sem eftir
á að hyggja er mesti trassi. Trassinn fékk
uppskeru en hinn ekki.“
„Segðu honum frá valmaþökunum," sagði
konan hans. Hún var komin í stígvélin aft-
ur og búin að brjóta upp á ermarnar á sam-
festingnum, svo að hendurnar stóðu fram
úr ermunum, og þá sást að hún var mjög
skítug á höndunum & mold undir nöglun-
um.
„Það er saga að segja frá því,“ sagði mað-
urinn hennar. Hann var búinn að bera kass-
ann upp að efri endanum á austasta desinu
og leggja hann þar frá sér, og konan hans
var á leiðinni upp í skúr að sækja fötu.
„Þeir settu það í reglurnar," sagði maður-
inn hennar og tyllti sér á kassabrúnina,
„að það mætti ekki byggja hérna geymslu-
skúra öðruvísi en með valmaþökum. Ég
veit ekki, hver fann upp á þessu. En ég hef
það eftir einum fyrsta manninum, sem braut
þessa reglu, að til hans hafi komið ískyggi-
lega reiður maður og sagt: Það væri réttast
að setja á þetta ýtuna og fara með allt
draslið beina leið til helvítis. — Síðan hafa
samt margir brotið valmaþaksregluna, og
eins og þú sérð, er minn skúr með venju-
legu risi.“
„Það vantaði nú bara,“ sagði konan hans.
HúN var áreiðanlega dettnasta konan í
Rauðavatnsgörðum. Hún datt þrisvar sinn-
um á meðan við vorum þarna. Hún fór þris-
var sinnum úr gúmmístígvélunum til þess að
hella úr þeim moldinni. Hún hafði enga
stjórn á þessum stígvélum. Þessvegna var
hún alltaf að detta.
Þegar hún kom með fötuna, horfði hún
niður fyrir sig á stígvélin og svo upp í loftið
og sagði þrjóskulega: „Það vildi ég að hann
færi að rigna.“ „Það vildi ég að þú hefðir
farið að mínum ráðum,“ sagði maðurinn
hennar. Hann hellti kartöflum í fötuna og
rak hana í fangið á konunni sinni og byrj-
aði að stinga fyrir.
„Segðu honum frá árvítans þjófunum,"
sagði konan hans.
„Þeir komu hérna í fyrra," sagði maður-
inn hennar, „brutu upp skúr, stálu upp-
skerunni frá einum. Af þessháttar mönn-
um á hiklaust & vægðarlaust að birta
myndir í blöðum. Það hafa verið töluverð
brögð að þessu undanfarin ár.“
„Eða hálftímafólkið," sagði konan hans.
„Það er önnur saga,“ sagði maðurinn
hennar.
„Kom hingað í hálftíma," sagði konan
hans, „pældi, mokaði götur, setti niður
poka, bar á, var búið að þessu öllu fyrir
hádegi.“
„Eyvindur,“ sagði maðurinn hennar.
„Eyvindur, íslenskar rauðar, mér er sama
hvað það var,“ sagði konan hans, „en auð-
vitað fékk það ekkert upp nema skömm-
ina.“
WÍaÐURINN, sem átti konuna í reiðbux-
unum, fór til bæjarins klukkan sex. Hann
skildi konuna sína eftir. Það táknaði það,
að hann mundi ætla sér að koma aftur. —
Maðurinn, sem átti konuna í samfestingn-
um, gerði um sama leyti vinnuhlé og fór
í heimsóknir. Konan hans varð um kyrrt
og rólaði milli desanna með hendur djúpt
í vösum og leit oft til himins.
Svo var allt í einu komin rigning, eins
og hellt væri úr fötu, og fólkið í görðunum
tók til fótanna og hvarf inn í austinbíla
og vörubíla og skúra, sem sumir voru með
valmaþökum samkvæmt reglugerð og sum-
ir ekki. Konan í samfestingnum sá þá, að
konan í reiðbuxunum átti engan skúr og eng-
an bíl, og hún tók á rás 1 áttina til hennar
og stökk yfir desin og datt á leiðinni. Þær
komu í skúrinn um leið og við, og konan í
samfestingnum horfði sigri hrósandi út í
rigninguna meðan hún smokraði sér úr
stígvélunum og hellti úr þeim moldinni. Svo
stakk hún höndunum í buxnavasana á sam-
festingnum, því þeir voru líka fullir af
mold, og dró upp kríthvítan, sléttan mola,
á stærð við einseyring.
„Hænsnaskítur," sagði hún, og um leið
birtist nefið á manninum hennar í dyrun-
um og skömmu síðar hann sjálfur.
REYKVÍKINGUR
7