Reykvíkingur - 20.06.1952, Blaðsíða 3

H
1A ER skammt fyrir innan bæinn búa kýrn-
ar Húfa og Hosa. Fyrir fáum dögum var
þeim hleypt út úr fjósinu eftir veturlanga
jnnilokun, og í tilefni þeirrar athafnar fór-
um við og heimsóttum þær.
Andstætt því sem við áttum von á reynd-
ist þetta mjög hátíðleg athöfn. í stað þess
að sleppa sér lausum, slá öllu upp í kæru-
leysi og helst skandalísera ofurlítið, eins
og við höfðum vænst, gengu þær Húfa &
Hosa út úr fjósinu með virðulegu fasi,
eins og gestir við opinbera móttöku hjá
ríkisstjórninni. Að vísu brá Hosa afturend-
anum rétt sem snöggvast upp í loftið, en
Húfa leit samstundis til hennar með ávítun-
arsvip líkustum því sem hún vildi spyrja:
„Finnst þér þú ekki vera upp úr því vaxin
að láta eins og fífl?“ — og Hosa hætti þess-
ari leikfimi jafn skyndilega og hún byrjaði.
— Þær héldu áfram að ganga hlið við hlið
út túnið, uns þær voru komnar að girð-
ingunni. Þar stönsuðu þær og stóðu lengi
grafkyrrar með granirnar upp í sunnan-
vindinn eins og þær ættu von á einhverju
merkilegu úr þeirri átt. Fóru síðan að bíta
gras.
En það var bót í máli að Húfa hafði fyrir
rúmum mánuði eignast kálf sem nú var í
fyrsta sinn að koma undir bert loft. Þessi
kálfur lét nefnilega ekki sitt eftir liggja
að bæta upp það sem gömlu kýrnar höfðu
látið á vanta í gleðskap stundarinnar.
Eftir því sem best varð séð áleit hann
að heimurinn fyrir utan fjósið væri eitt
mikið íþróttamót. Hann var ekki fyrr kom-
inn út úr fjósinu en hann tók að hlaupa
fram & aftur um túnið á fullri ferð. AU-
stór hópur fólks hafði safnast á staðinn,
þar á meðal margt barna, og vakti kálf-
urinn mikinn fögnuð hjá þeim. í fyrstu
héldu menn að þetta ætti bara að vera
venjulegt spretthlaup, en þeim mun meiri
lukku sem kálfurinn gerði hjá krökkunum,
þeim mun meira hljóp hann, fram og aftur
um túnið, aftur og fram, fram og aftur —
uns úr var orðið fullkomið maraþonhlaup.
Inn á milli var dálítið af hástökki. Seinast
þótti sýnt að grípa yrði til einhverra rót-
tækra aðgerða ef kálfurinn ætti ekki að
springa í þessari fyrstu íþróttakeppni sinni,
og hún þar með að verða hans síðasta. Hann
var tekinn og tjóðraður.
Á meðan stóðu þær Húfa & Hosa úti í
horni túnsins, bitu nýgræðinginn og höfðu
ekki áhuga á íþróttum. Þóttust sennilega
hafa séð annað eins á sinni löngu æfi. Því
að þær eru báðar komnar töluvert til ára
sinna. Húfa er fædd og uppalin þarna á
staðnum, en Hosa fæddist austur í Hreppum,
var keypt þangað nokkurra vetra gömul.
Húfa lítur mjög alvarlegum augum á lífið,
er sjaldan í góðu skapi, og matvönd er hún
svo að oft horfir til vandræða. Aftur á móti
er Hosa mjög skapgóð, og matlystug, étur
allt sem henni er boðið, og stundum miklu
meira en það; hún hefur til dæmis fundið
upp aðferð til að opna mjölgeymsluna þegar
enginn sér til. Einu sinni opnaði hún kart-
öflupoka þó rammlega væri bundið fyrir,
og hafði klárað úr honum rúman helming
þegar að var komið. Annars er það margra
álit að þessar tiltektir Hosu stafi ekki endi-
lega af matgræðgi, heldur kannski miklu
frekar fróðleikslöngun. Hosa er sem sé á-
litin mjög vel gefin. Þannig skarar hún'
fram úr Húfu ekki aðeins hvað lundarfar
snertir, heldur einnig vitsmuni. Mætti þetta
vera vísbending til þeirra sem halda það sé
gáfumerki að vera alltaf óánægður með
lífið.
v Á sumrin eru þær Húfa & Hosa hafðar
á beit skammt frá heimili sínu, á svolitlum
túnbletti nálægt kálgörðunum í Kringlu-
mýri. Þar eru þær vandlega lokaðar inni,
enda mega þær hvergi sjást lausar í bænum
svo lögreglan sé ekki óðara komin og farin
að hafa í hótunum við þær. Samt kemur
það fyrir að þær losna úr girðingunni &
fara í rannsókmrleiðangra út í veröldina.
Um eitt skeið virt st þær hafa mikinn áhuga
á sjávarútvegsmaíum, gripu hvert tæki-
færi til að skreppa niður á Kveldúlfs-
bryggju. Meiri áhugi hafa þær þó að jafn-
aði sýnt hreinlætisn.álum, og hefur hann
einkum birst í tíðum ferðum þeirra upp á
Barónsstíg til að skoða Sundhöllina. Einu
sinni týndust þær og iágu úti nótt í Blesu-
gróf. Þar voru þær mjög þungt haldnar af
heimþrá og réðu sér ekki fyrir fögnuði
þegar eigendur þeirra komu og fundu þær.
Niður í Miðbæ hafa þær aldrei farið,
enda er þeim liliú uT. ösina á götunum og
umferðarskarkio', hata bíla og fyrirlíta stræt-
isvagna. Auk þess er þeim ljóst að’í slíkum
leiðangri kynnu þær að valda stórum
hneykslum. Svo maður tali nú ekki um þau
ósköp að málið mundi sennilega verða kært
til hærri staða og kosta næturfund í bæjar-
stjórninni.
AÐ var óskaplega ákveðin grein í Þjóð-
viljanum síðastliðinn sunnudag gegn fljúg-
andi diskum, og þegar við fórum að lesa
greinina (sem við sumpart vorum nýbúnir
að lesa í Time), þá kom á daginn, að Þjóð-
viljinn var ekki einungis fjandmaður fljúg-
andi diska, heldur líka ákaflega hneykslaður
á tveimur stuðningsblöðum fljúgandi diska:
Life & REYKVÍKINGI. Þjóðviljinn
sagði, að Life (sem er systurblað Time)
hefði birt ,,dellugrein“ um fljúgandi diska,
en svo hefði Time (sem þá er auðvitað syst-
urblað Life, bara betri systirin) ljóstrað
öllu saman upp og eftir sæti Life með sárt
enni. REYKVÍKINGI (sem er einbirni) gaf
Þjóðviljinn gúmorin fyrir að birta úrdrátt
úr „dellugrein“ Life, og Life sjálfu gaf Þjóð-
viljinn gúmorin fyrir að birta frumdelluna.
Uppi stóð þá með pálmann í höndunum
Time-Þjóðvilja samfylkingin — og Donald
nokkur Menzel stjörnufræðingur, sem sam-
kvæmt yfirlýsingu bandalagsins framleiðir
fljúgandi diska heima hjá sér.
REYKVÍKINGUR, sem er ákaflega frið-
samur, hefur út af fyrir sig ekkert við það
að athuga, þótt menn kjósi að trúa ungfrú
Time og kalla systir hennar rakinn lygara.
Bara finnst okkur á REYKVÍKINGI það
fjandi frekt af einu bandalagi, að ætla að
skjóta niður alla fljúgandi diska með fram-
burði stjörnufræðings, sem ekki hefur fund-
ið halastjörnu hvað þá meira, þegar einn af
okkar heimildarmönnum og eitt ákveðnasta
vitnið um tilveru fljúgandi diska er ekki
ómerkari stjörnufræðingur en hr. Clyde W.
Tombaugh, FINNANDI REIKISTJÖRN-
UNNAR PLUTO.
Og hananú!
★ ★
REYKVÍKINGUR
I