Reykvíkingur - 20.06.1952, Blaðsíða 11

hætti hægt að fá hann til að stökkva upp
á nef sér. Ennfremur virðist það vera eðli-
legur gangur lífsins, að karlar og konur
eigi sína bölsýnisdaga, sína dimmu daga,
þegar smæstu yfirsjónir verða að hrylli-
legum glæpum og eitt aðfinnsluorð að
fólskulegri árás. Svona er þetta og svona
hefur þetta alltaf verið og svona verður
þetta sennilega um alla framtíð. En það
er líka til ráð við því, eins og öðrum brýn-
um heimilisvandamálum. Sérfræðingarnir
bandarísku ráðleggja giftu fólki „að draga
háskamerkið hiklaust að hún“. Þeir segja:
Það er heimskulegt að leyna þessu. Það er
líka hættulegt. Það er sjálfsagt að segja
sannleikann og kannast kinnroðalaust við
dimmu dagana. Til dæmis getur eigin-
maðurinn, sem kemur heim eftir einstak-
lega erfiðan dag, aðvarað konuna sína ein-
hvernveginn svona: „Meiri dagurinn þetta.
Þér er ráðlegast að fara þér hægt, því
annars getur meir en verið að ég rjúki upp
á háa c-ið“.
t........... 1 ..........................
Bjarni Bö og fleira fólk
^ —---------------------
Gunnar Saloraonsson var að koraa til Kaup-
inannahafnar úr ferðalagi erlendis, og venju sara-
kvæmt þyrptust Itlaðamcnn utan um hann.
„Hvað raunduð þér gera, hr. Ursus," spurði
einn hlaðainaðurinn, „ef sterkasti lögregluþjónninn
hcr í borginni yrði sendur á móti yður?"
„Þá raundi ég taka utanum hann,“ svaraði
Gunnar, „og sprengja hann."
★
Bjarni Böðvars var eitt sinn sera oftar með
liljómsveit sína á Lækjargötu 17. júní. Varð þá
skyndilcga langt hlé á leik hljómsveitarinnar. Sást
Bjarni leita af miklum hug í blaðahunka, og hafði
auðsjáanlega týnt einhverju af nótum. Þcgar þetta
hafði staðið í 5 mínútur, rétti Bjarni sig loksins
ttpp og hrópaði yfir hljómsveitina:
„Impróvera í Es-dúr."
★
Helgi Hjörvar var á förum til útlanda, og kom
á bæjarskrifstofurnar að fá vottorð um að liann
skuldaði ekki útsvarið. Hermann Hermannsson,
fyrrvcrandi markvörður, afgreiddi Helga.
„Hvert eruð þér að fara?" spurði Hcrmann.
„O, ég er að fara til útlanda," svaraði Helgi.
„Já, en hvert til útlanda?" spurði Hermann.
Helgi hélt áfram að svara út i hött. Og þannig
iengi. 1‘angað til fauk í Hermann, og hann spurði:
„Þér eruð kannski að fara til Putalands?"
/twríkultntií ktfehýclkáihA
VlKAN sem er að byrja þegar ég skrifa
þetta heitir ,,Bréf-frá-Bandaríkjunum-vika“,
og eru allir þeir sem tök hafa á beðnir að
skrifa til útlanda og segja satt og rétt frá
heimilis- og lífsháttum sínum. Þessar bréfa-
skriftir eiga að sporna við því að áróðurinn
að austan festi rætur og telji öðrum þjóðum
trú um að hér sé ekki allt með felldu.
Nú hefur talsvert borið á villandi og ó-
ábyggilegum frásögnum í þessum þætti, og
hafa útgefendur blaðsins reynt að bæta úr
þessu með leiðréttingum um mun á stigum
og mörkum í baseball og almennri notk-
un á páskakjusum. Eftir efni blaðsins að
dæma virðast þessir sömu menn hafa nóg
að gera með nefið niðrí öllu, þótt ekki
bætist við sífelldar leiðréttingar á skrifum
fáfróðra kvenna erlendis, og ætla ég því
að hugsa mig um tvisvar áður en ég legg
út í lýsingar á klæðaburði hérlendra, og
þrisvar fyrir hverja athugasemd um íþrótt-
til þess starfa. Ekki hefur Magga alltaf
tíma til að sitja og lesa og rökræða, frekar
en aðrar húsmæður, en létt munu henni
veitast heimilisstörfin, því meðan hún tekur
til og eldar, skrúfar hún frá sjónvarpi og
fylgist þar með málefnum sem Bíblían ekki
fjallar um. — Maður Möggu fer árla morg-
uns til vinnu sinnar og er ævinlega kvadd-
ur með áminningu um að sakna hennar og
fullvissu um að hún elski hann, og þarf
ekki að liggja á hleri til að heyra þá ástar-
játningu, því Magga er raddsterk og hefur
engu að leyna.
L íbúðinni fyrir ofan Möggu býr kona sem
hvorki er fædd né uppalin á þessum slóð-
um og hefur megnustu fyrirlitningu á
menntun, skoðunum og lifnaðarháttum hér
í borg. Hefur hún sagt mér í trúnaði, að
sér finnist að Magga ætti sem fyrst að
Einnig vildi ég gjarnan verða við ósk
innlendra um að segja satt og rétt frá
heimilislífi mínu hér, en þótt ég se hvorki
meðlimur í Ku-Klux-Klan né sælist eftir
heimsyfirráðum, get ég ekki tekið sjálfa mig
og mitt heimili sem dæmi um lifnaðarháttu
almennings hér. Ég verð því að hnýsast inn
á heimili náungans, og byrja þá í íbúð-
inni hinum megin við ganginn.
AR búa hjón og eiga þau eina dóttur á
þriðja ári. Þessi litla dóttir varð óbeinlínis
til þess að vinátta tókst ekki með mér og
nágrannakonu minni fyrstu vikurnar eftir
að hún flutti inn. Þetta vildi þannig til, að
daginn sem nágrannakona mín, sem við
skulum kalla Möggu, flutti inn, hitti ég
þær mæðgur fyrir framan húsið. Litla dótt-
ir Möggu var eitthvað að óþægðast, Magga
var þreytt og eitthvað mun hafa verið bogið
við mína ásjónu, því fyrstu orðin sem ég
heyrði Möggu segja voru á þá leið, að ef
litla dóttirin ekki bætti ráð sitt samstundis,
mundi þessi kona (ég) skera af henni eyr-
un. — Nú er Magga búin að hvíla sig,
litla dóttirin orðin þæg og góð (að minnsta
kosti hefur hún eyrun á sínum stað), og
við Magga orðnar bestu vinkonur.
Ég skrepp stundum yfir ganginn til að
rabba við Möggu, en hún hefur undanfarið
varið hverri frístund til að lesa góðu bók-
ina (Bíblíuna) og segir að á þann hátt geti
hún sagt fyrir um óorðna hluti, og fundið
ástæðu fyrir orðnum hlutum. Þó segir hún
að í bókinni séu kaflar sem hún eigi erf-
itt með að skilja, nema hún hafi einhvern
til að rökræða þá við, og hef ég verið valin
hypja sig aftur inn í hólinn sinn og láta
afskiptalausa óorðna hluti í sínu lífi og
annarra. Þessi kona heitir Sissa og er mjög
vel að sér um alla hluti, meðal annars
segist hún aldrei hafa látið blekkjast af
bulli því sem kennt er í barnaskólum um
Eskimóa, en þar mun henni hafa verið sagt
að þeir klæddust skinnum og að mér skilst
byggðu land það sem ísland heitir.
Svo búa barnlaus hjón á loftinu fyrir
ofan mig og veit ég ekki annað um þau
en að á frídögum sínum setjast þau á gras-
blettinn fyrir framan húsið og kyssast án
afláts.
Þá er komið að þriðju hæðinni. Þar býr
aldrað fólk og virðist ekkert eiga sameig-
inlegt með öðrum íbúum hússins, ekki einu
sinni. veðráttuna. Því þegar elskendurnir
á loftinu sitja í sólbaði og Eskimóinn á
neðstu hæð má sig hvergi hræra fyrir hita,
kemur sú gamla dúðuð í vetrarkápu og
með lambhúshettu af amerískri gerð.
En kannski er þetta fólk engu betra
dæmi en ég um almenning hér, því sagt
er að það dragi sig saman sem dámlíkast
er. Hætti ég því að
tala um náungann —
og hypja mig inn í
hólinn minn.
REYKVÍKINGUR
11