Þjóðlíf - 01.07.1986, Síða 72

Sr. Dalla Þórðardóttir (með synina Trostan, 4 ára, og Vilhjálm, 1 árs): Tek það alltaf jafn nærri mér að heyra talað til kvenna eins og
þær væru karlmenn. (Ljósmynd: Gunnar Elísson)
lærisveinahópnum fé. En það er
aldrei talað um annað en lærisveina.
Konurnar hafa gleymst. Þá má einnig
minna á, að fyrstu postularnir, fyrstu
prestarnir voru konur. Það er minnst
á fjölmargar konur í Biblíunni, en
lítið gert með þær. Jesús prédikaði
frelsun kvenna undan því oki sem
þær bjuggu við á þessum tíma. Hann
minnist aldrei á, að konur eigi að
gegna einu hlutverki öðrum fremur
— þvert á móti bendir hann þeim
mjög gjarnan á annað sem þær gætu
gert.“
Er nauðsynlegt að konur gegni
prestsembættum að mati sr. Döllu?
„Mér finnst það nauðsynlegt út frá
manneskjulegu sjónarmiði. Það væri
óbærileg harmsaga fyrir mig persónu-
lega ef ég fengi ekki að sinna köllun
minni. Prestar fara út í þetta starf
vegna óstjórnlegrar þrár — kannski
„Það væri óbærileg harmsaga
fyrir mig persónulega ef ég fengi
ekki að sinna köllun minni."
ólíkt mörgum öðrum stéttum þjóðfé-
lagsins. Einnig tel ég þetta nauðsyn-
legt fyrir kirkjuna og þjóðfélagið allt,
eins og málum er háttað. Til dæmis
vegna þess að sumir þættir
mannlífsins eru óhjákvæmilegir, svo
sem þeir að ala og annast um börn.
Karlmenn skilja oft ekki þessa þætti
og sinna þeim ekki. Til þess að mann-
eskjan sem manneskja geti verið
heilsteypt þarf hún á öllum þáttum
mannlífsins að halda — ekki bara
sumum.“
Hvað með afskipti kirkjunnar af
samtíðarmálum ?
Dalla Þórðardóttir svarar því til að
kirkjan hljóti ávallt að taka þátt í
samtíðarmálefnum hverju sinni.
„Hins vegar held ég að ályktanir
kirkjuþinga fari oft fyrir ofan garð og
neðan hjá almenningi. Kirkjan er
einnig meira en prestar, kirkjuþing
og kirkjuráð — hún er fólkið, söfnuð-
irnir. Það væri að mínu mati vænlegra
til árangurs til að vekja fólk til um-
hugsunar um slík mál að mynda um-
ræðuhópa innan safnaðanna sjálfra.
Annars held ég að þessi mál verði
ávallt deilumál; það er erfitt að gera
fólki til hæfis að þessu leyti. Sumir
gagnrýna kirkjuna harðlega fyrir það
sama og aðrir hæla henni fyrir. Vald
kirkjunnar hefur minnkað á umliðn-
um áratugum — hún hefur ekki það
afl og kannski ægivald sem hún hafði
á öldum áður. En með því að virkja
söfnuðina gæti hún aftur orðið sterkt
þjóðfélagsafl."
Hvert er viðhorf sr. Döllu til fóst-
ureyðingarlöggjafarinnar?
„Ég tel að fóstureyðing hljóti ávallt
að vera neyðarúrræði,“ svarar hún að
bragði. „Hins vegar má deila um nú-
gildandi löggjöf, hvort hún er endi-
lega hin eina rétta. Mér hefur heyrst
að það sé afskaplega auðvelt fyrir
konur að fá fóstureyðingu á oft létt-
vægum grunni kannski. Ég lít svo á
að líf verði til strax við getnað og að
við fóstureyðingu sé verið að deyða
líf. Samt sem áður geta verið þannig
ástæður að baki, t.d. ef líf móður er í
hættu eða erfðasjúkdómar á ferðinni,
að þetta eigi rétt á sér. Það má að
mínu mati ekki fara út í hinar öfgarn-
ar — að banna allar fóstureyðingar.
Annars langar mig til að benda á í
sambandi við erfðagalla og erfðasjúk-
dóma, að þar vakna mjög djúpstæðar
siðferðilegar spurningar sem vert er
að gefa fyllsta gaum. Og eftir því sem
erfðatækninni fleygir fram verða
þessar spurningar áleitnari og þyngri.
Þarna þurfum við að staldra við og
hugsa okkar gang.“
Mér finnst þið kvenprestar íslands
vera miklir femínistar — ígóðri merk-
ingu þess orðs.
Sr. Dalla Þórðardóttir brosir við.
„Mér finnst jafn sjálfsagt að vera
femínisti, sem þú kallar svo, og að
vera íslendingur. Ég gæti ekki frekar
afneitað því að vera kona en ég gæti
afneitað þjóðerni mínu. Annað væri
hálffjandsamlegt í minn eigin garð —
og kvenna almennt."
72 ÞJÓÐLÍF