Iðnaðarmál - 01.01.1956, Blaðsíða 20

Áætlun um
nýja aðíerð
Þar var pökkunum rennt aí bökkun-
um (með handafli) á borð. Síðan
röðuðu pökkunarmenn þeim í kassa.
Þegar sá tími, sem fór í að koma
matvælunum í og úr hraðfrystinum,
var tekinn með skeiðúrum og vinnu-
lag starfsmanna athugað gaumgæfi-
lega, kom í ljós, að æðimargt mátti
betur fara. Tímatafir
urðu, þegar setja þurfti
í einn frysti, um leið og
tekið var úr öðrum, sem opnaðist
beint á móti. Þannig rákust verk
starfsmanna á. Þetta var lagfært með
því að staðsetja hraðfrystiklefana
hlið við hlið í löngum röðum, svo að
allar dyr opnuðust út í einn breiðan
og sameiginlegan gang.
Einnig var komizt að raun um, að
heppilegt væri að skipta um gerð
hraðfrystitækja. Aður höfðu verið
notaðir tvöfaldir plötufrystar af
Bird’s Eye-gerðinni. Höfðu þeir
reynzt mjög vel, þar sem minna álag
er á frystivélunum vegna beins hita-
flutnings við snertingu, kerfið vinnur
örugglega og lítið er um vandkvæði
yfirleitt við notkun þess. Þar að auki
er stofnkostnaður þessara tækja lítill.
Hins vegar sýndu athuganir sérfræð-
inganna fram á, að of mikinn tíma
tók að opna og loka frystiklefunum,
ef borið var saman við þann tíma,
sem fór í að hlaða þá og tæma. Hlut-
falli þessu, sem var á milli þess að
opna og loka annars vegar og hlaða
og tærna hins vegar, var breytt í hag-
stæðara horf með því að taka í notk-
un Amerio-frystiplötutæki, en það eru
Bird’s Eye-tæki í endurbættri mynd.
Amerio-tækin geta fryst 1500 pakka
í einu, en áður var aðeins unnt að
frysta 900 pakka.
Á sama gólfrými og 44 hraðfrysti-
tæki af gömlu gerðinni höfðu staðið,
var nú komið fyrir 77 nýjurn tækjum
af Amerio-gerðinni, og á þann hátt
voru afköstin jafnframt aukin um
meira en 150% frá því, sem áður var.
Þegar nýjum og stærri hraðfrysti-
klefum var bætt við, þurfti að fá mun
hraðgengari innpökkunarvél, og þá
leiddu athuganir á tíma og vinnu-
hreyfingum í ljós, að breyta þurfti
áfyllingu bakkanna. Bakkar þessir
voru af nýrri gerð, útbúnir með milli-
gerð, svo að pakkaraðirnar haldast
aðskildar (sjá mynd), en hvert hólf
bakkans er sniðið fyrir 1 punds (Ibs.)
pakkastærð.
Áður voru bakkarnir settir við
enda færibands, sem afgreiddi pakka
úr innpökkunarvél. Með því að þetta
gekk hægt fyrir sig, gat starfsmaður
rennt tíu pökkum á bakkann og fært
hann til, svo að næsta röð kæmist fyr-
ir.
Tvenns konar umbætur þurfti að
gera til að hafa undan hinni hrað-
gengu innpökkunarvél. Fyrst var sett
upp annað færiband þvert vfir bakka-
stæðin. Með því að hafa hraða þessa
færibands meiri en hraða færibands-
ins, sem flytur frá innpökkunarvél-
inni, raðast nú pakkarnir upp fyrir
framan starfsmanninn og jafnframt
verður nægilegt bil á milli síðasta
pakkans og þess, sem næst kemur á
bandinu.
Þannig fær starfsmaðurinn ráðrúm
til að taka hverja tíupakkaröð og
renna henni inn í raufina á bakkan-
um. Hið eina, sem gera þurfti til þess,
að pakkaröðin rynni auðveldlega inn
á bakkann, var að lækka borðið, þar
sem bakkarnir voru fylltir.
Nákvæmlega jafnmargir bakkar og
komast í einn plötufrysti eru síðan
settir með handafli í hjólagrindur og
ekið að frystunum.
Einnig þótti rétt að breyta gerð
flutningsgrindanna, þegar nýju frysti-
tækin voru sett upp. Þótt burðarþol
flutningsgrindanna væri þannig auk-
ið úr 900 í 1500 pakka, jókst vinnu-
byrðin hvergi. Ástæðan fyrir því er,
að nú eru grindurnar fluttar að frysti-
tækjunum á trillum, sem knúnar eru
rafmagni frá rafhlöðum.
Þannig kemur einn maður og raf-
knúin trilla í stað nokkurra þriggja
manna flokka, sem fluttu vagnana áð-
ur fyrr.
Margt þurfti að athuga jafnóðum í
sambandi við umskiptin, og nokkuð
var um mistök. Um tíma var t. d. að-
aláherzlan lögð á að komast að raun
um, hvernig hagkvæmast væri að
koma bökkunum úr flutningsgrindun-
um í plötufrystana. Fyrst var reynt að
hafa bakkagrindina nokkur fet frá
frystinum. Þannig var unnt að fylla
og tæma frystinn með mun minna erf-
ið og færri hreyfingum á skennnri
tíma.
Þrátt fyrir þessar umbætur voru
endurteknar athuganir á tíma og
vinnuhreyfingum til að ganga úr
skugga um, hvort enn mætti endur-
bæta þessa aðferð. Þá kom í ljós, að
ennþá voru framkvæmdar óþarfar
vinnuhreyfingar, of miklu erfiði eytt
og tímanum illa varið, enda þótt
hreyfingarnar væru færri en áður.
Gerðar voru frekari endurbætur á
tækjum og vinnuaðferðum með þeim
árangri, að nú geta þrír starfsmenn
fyllt og tæmt alla hraðfrystiklefana,
77 að tölu, og eru þó ekki eins þreytt-
ir í lok vinnudags eins og áður, er
þeir önnuðust aðeins 44 frystiklefa.
Nú skulum við sjá, hvernig þetta
var framkvæmt: Fyrst voru smíðað-
ar nýjar bakkagrindur, sem fylltu ná-
kvæmlega út í dyrnar á hraðfrysti-
klefanum. Vinkiljárnin, sem héldu
uppi bökkunum, voru höfð í þeirri
hæð, að unnt var að renna bökkunum
beint inn á frystiplötur klefans. End-
ar vinkiljárnanna í grindunum eru
hafðir bognir niður á við, þannig að
þeir taki betur við bökkunum, þegar
verið er hlaða grindina, og ennfrem-
ur til þess að bakkarnir renni örugg-
lega inn á grindurnar aftur, þegar
þeir eru dregnir út af frystiplötunum
að frystingu lokinni.
Þá var og búið til sérstakt verk-
færi. sem nota má til að renna þrem-
ur bökkurn samtímis inn í frystiklefa
með einu léttu átaki. Þetta er stöng, og
á enda hennar eru krókar, sem grípa
í handföng framan á bökkunum, svo
að auðvelt er að draga þrjá bakka í
einu út úr plötufrystinum.
I fyrstu voru gerðar tilraunir með
ýmiss konar verkfæri til þess að at-
huga, hvernig unnt væri að fá sem
hagstæðast hlutfall milli afkastanna
og þreytu verkamannsins. Reyndar
voru stengur, sem ýttu allt frá tveim-
ur upp í fimm bökkum í einu. Varð
16
IÐNAÐARMÁL