Franskir dagar - 01.07.2005, Blaðsíða 11

Nokkrir af bollunum sem Bella keypti níu ára gömul og gaf
móöur sinni og getið er í greininni.
Veturinn eftir fermingu bað Margrethe Stangland um mig í vist á
Strönd, það var myndarheimili og vera mín þar var viðburðarík,
fræðandi og ógleymanleg.
Svo, haustið 1939 réð Einar í Odda mig í vinnu við endurbyggingu
Franska spítalans í Hafnarnesi til að elda fyrir tæplega tuttugu
karla. Einar var með mörg hús í byggingu á þessum tíma og hann
fékk pabba sem yfirsmið spítalans. Þetta var bráðskemmtilegt.
Það tók um fjóra mánuði að endurbyggja húsið en ég var búin að
ráða mig á saumastofu í Reykjavík og gat einungis verið í sex
vikur í Hafnarnesi.
Manstu eftir fyrstu árum útvarpsins ?
Þegar ég var sex ára heyrði ég pabba segja frá tæki sem gæti
sent út hjóð og fólk gæti hlustað um allt land. Fólk ræddi það
mikið hvernig þetta væri hægt. Þegar við komum í kaupstaðinn
voru nokkrar fjölskyldur búnar að fá svona apparat, en við fengum
ekki útvarp fyrr en fermingarárið mitt. Pabbi keypti það á uppboði
hjá Páli Ben. Kristín í Gullbringu fékk útvarp snemma, ég mátti
koma til hennar eins og oft og ég vildi til að hlusta.
Ég fékk að fara á böll ef mamma var í kaffiveitingum. Fyrst fór ég
á ball tólf ára, en ég var skíthrædd, því það var svo mikið slegist.
Þegar ég var tólf og þrettán ára unnu mamma og pabbi tvö sumur
við að leggja veginn yfir Staðarskarð. Föðurbróðir pabba, Tómas
ísleifsson, var verkstjóri. Mamma eldaði á prímus í tjaldi fyrir tíu
til tólf karia. Ég var heima og bakaði allt brauð sem þau þurftu til
vikunnar.
Svo kom að fermingunni?
Við fermdumst sautján börn saman, en ekki vorum við nú tekin
til altaris, því svo illa vildi til að ekkert
messuvín var til.
Þegar átti að fara að sauma á mig
fermingarkjólinn, fékkst ekkert hvítt
efni í Kompaníinu. En kona Georgs
læknis hafði gefið Hansínu
Bjarnadóttur efni í kjól og mamma
keypti efnið af Stefaníu, móður
hennar. Valla, kona Björgvins Ben,
saumaði svo kjólinn á mig.
í veislunni voru upprúllaðar
pönnukökur, rjómaterta, gyðinga-
kökur, hrærðar kökur og terta með
Bella 13 ára fyrir neðan Tanga,
tápmikil að vanda
rabarbara- eða sveskjusultu á borðum. f þá daga þótti gott að fá
fimm krónur í fermingargjöf frá fjölskyldu. Ég fékk 20 kr. og ýmislegt
fallegt smádót.
Kanntu að segja frá eftirminnilegum atvikum úrlífinu á Búðum
á þessum árum?
Jú mörgum! Vordag einn vöknuðu menn upp við það að búið var
að sletta gulri málningu á kirkjuna. Þá hafði Stóri-Jónas, bróðir sr.
Haraldar, klifrað upp í turninn til að mála kúluna sem er efst á
turninum gula, en enginn maður skildi hvernig honum hafði tekist
það. Á niðurleiðinni missti hann málningarkrukkuna og það slettist
út um allt. Svo var þetta málað rautt að nýju.
Þá er mér minnisstætt þegar strandferðaskipin komu, en þá
hópuðust allir krakkar niður á bryggju. Mér þótti ákaflega gaman
þegar stelpurnar, sem höfðu verið á síld á Siglufirði og
Vestmannaeyjum, komu heim á haustin, því þær voru allar klæddar
eftir nýjustu tísku og með hatta. Ég man vel eftir Sveinu Ásgríms,
hún var alltaf svo glæsileg, einu sinni kom hún í hárauðum satínkjól!
Hvert fluttirðu eftir að þú fórst frá Fáskrúðsfirði?
Á dansleik í Gúttó í Reykjavík kynntist ég tilvonandi eiginmanni
mínum Karli Þórarinssyni. Við fluttum austur 1941 og i febrúar árið
eftir fæddist okkur dóttir, Unnur Kolbrún. Kalli vann með pabba
við smíðar. Hann átti sér þann draum að flytja í sveit. Veturinn
1944 kom Kjartan Bergmann, glímukóngur, austur til að kenna
glímu, Kalli og hann þekktust lítillega. Kalli fór að spyrja Kjartan
hvort hann vissi ekki um lausa jörð. Til að gera langa sögu stutta
seldu foreldrar mínir Sigurborgu Vilbergsdóttur og Þorvaldi
Sveinssyni Bæ vorið 1945 og við fluttum öll að Hofsstöðum í
Stafholtstungum í Borgarfirði.
Eitthvað að lokum?
Ég á afskaplega góðar minningar frá Fáskrúðsfirði og óska öllum
góðrar skemmtunar á Frönskum dögum.
Bergljót Snorradóttir á heimili sínu Lindarbæ við Selfoss