Franskir dagar - 01.07.2015, Side 26

Fpðjxskir ckg&r3 ® [esjovirs fpdjxgais
Bekkjarsystur fœddar 1960. Arný Bára Friðriksdóttir, Ámý Jóhannsdóttir, Valborg Kristjánsdóttir, Björg Traustadóttir og Ama
Geirsdóttir. Aukpeirra voru Dagný Axelsdóttir ogjóhanna Guðnadóttir t hópnum. Strákamir voru tólfí bekknum.
Hlátrasköllin bárust út ágötupegar égfór
og hitti pessar bekkjarsystur sem allar eru
fæddar árið 1960. Þœr rifja upp óteljandi
skemmtileg atvik, oftar en ekki með leik-
rœnum tilprifum, sem gerðust á áhyggju-
lausum barnæskuárum á Fáskrúðsfirði.
Margt var gert til dægrastyttingar. Oft á björtum
sumarkvöldum fengu unglingarnir séttur að láni
og reru út á fjörð sér til ánægju. Þar var sungið
svo undir tók í fjöllunum.
Þær höfðu frá mörgu skemmtilegu að segja um
barnaskólagöngu sína og léku fyrir mig og hlógu
mikið. Þær eru sammála um að Sigrún á Hól
hafi verið miklu meira en hefðbundinn kenn-
ari, hún hafi alltaf gefið sér tíma til að koma út
26
í frímínútunum og leikið sér við þau í alls konar
leikjum þar sem allir krakkarnir vildu vera með.
„Svo þegar kom að því að fara heim í hádegis-
mat fylgdum við útbæingarnir henni og gengum
í halarófu á eftir henni út götuna og hafði Sigrún
gaman af því að við lékum göngulagið eftir henni
og gerði hún það skemmtilegt fyrir okkur. Það
var stoppað við hvert hús þar sem einhver okkar
bjó og hann kvaddur, alla leið upp að Hól þar
sem hún fór heim en þeir sem áttu heima utar í
bænum héldu áfram með þeim orðum ffá Sigrúnu
að fara beint heim,“ segja þær Valborg og Arný
og er þessi minning skemmtileg í þeirra huga.
Þær rifya upp hvað það var spennandi að fara
niður á bryggju og skoða útlensku skipin sem
komu í höfn. Oftast voru það japönsk skip og í
eitt skipti var svartur maður um borð í einu skip-
inu. Fór þá stór hópur af krökkum úr skólanum
niður á bryggju til að skoða hann því fyrir þeim
var hann framandi og vildu sumir fá að koma
við hann, segja þær og hlæja. Þær tala um að þau
bekkjasystkinin hafi verið mjög samtaka og oft
verið erfið kennurunum en allt í sakleysi gert.
Þær byrjuðu flestar að vinna í frystihúsinu 12 ára
sem þótti alveg sjálfsagt og eðlilegt á þeim árum.
Einnig riíja þær upp að þær hafi aðstoðað mæður
sínar í síldarsöltun frá unga aldri. I þá daga var
raðað í tunnurnar og vógu börnin salt á tunnu-
brúninni þannig að fæturnir vísuðu upp í loft
meðan raðað var í botninn og upp fyrir miðja
tunnu. Fengu krakkar skemil til að standa á og
var þetta góð hjálp fyrir mæðurnar þar sem allar
vildu þær ná að salta sem flestar tunnur í hverri
törn. Þeim fannst mjög gaman að fá að kalla
„taka tunnu og nýja tunnu,“ þær minnast þessara
skemmtilegu tíma með bros á vör.