Morgunblaðið - 23.01.2015, Qupperneq 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. JANÚAR 2015
✝ Jóhann Ingi-mar Hannesson
fæddist í Bolungar-
vík 17. apríl 1933.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Ísa-
fold 17. janúar
2015.
Foreldrar hans
voru Sigurjóna
Guðrún Jóhanns-
dóttir, f. 4. maí
1910, d. 1995, og
Hannes Lárus Guðjónsson, f. 6.
ágúst 1905, d. 2003. Jóhann átti
fimm systkini: Inga Hafdís, f.
1930, d. 1997. Guðjón, f. 1935.
Sigurður, f. 1936. Sævar, f.
1937, og Rúnar, f. 1940.
Jóhann kvæntist 29. desem-
ber 1956 eftirlifandi eiginkonu
sinni, Elsu Björnsdóttur frá
Stykkishólmi, f. 6. júlí 1935. For-
eldrar hennar voru Björn Hildi-
mundarson, f. 1906, d. 1983, og
Elísabet Magnúsdóttir, f. 1912,
d. 1984.
Börn Jóhanns og Elsu eru: 1)
Sigrún Jóna, f. 14. október 1956,
gift Þorsteini Gunnarssyni, f. 28.
júlí 1954. Börn þeirra eru: a) Jó-
hann Ingi, f. 10. júlí 1980, maki
Dagný Thelma, f. 5. ágúst 1983.
Þau eiga þrjú börn: Óliver Ottó
Um fermingu flytur hann suð-
ur á Vatnsleysuströnd, þá eru
foreldrar hans fluttir að Hall-
dórsstöðum.
Þar byrjaði hann strax að
vinna fyrir sér í fiskverkun og
sjómennsku, síðar á Keflavíkur-
flugvelli við ýmis störf.
Jóhann og Elsa hófu búskap
sinn í Vogum suður með sjó. Jó-
hann starfaði á rafmagnsverk-
stæði ÍAV til 1967, þá byrjaði
hann í múrverki hjá Sigga bróð-
ur sínum.
Árið 1970 kaupir hann sér
sendiferðabíl og byrjar að keyra
á Sendibílastöð Kópavogs. Fljót-
lega varð hann í fastri vinnu
með bílinn hjá Málningu hf. í
Kópavogi allt þar til haustið
2006.
Hann var í sóknarnefnd
Kálfatjarnarkirkju, ritari og
meðhjálpari til margra ára.
Hann var stofnfélagi Lkl. Keili
og gegndi þar trúnaðarstörfum
og var mjög virkur í starfi við
fjáraflanir o.fl.
Jóhann og Elsa bjuggu í Vog-
um í 50 ár. Þau fluttu í Garðabæ
árið 2006.
Jóhann var dugnaðarforkur
alla tíð og átti það illa við hann
að þurfa að hætta að vinna eftir
að hann missti sjónina að mestu.
Jóhann dvaldist á Vífils-
stöðum og hjúkrunarheimilinu
Ísafold síðustu þrjú ár.
Útför Jóhanns verður gerð
frá Vídalínskirkju í Garðabæ, í
dag, 23 janúar 2015, kl. 13.
og Kamillu Jönu, f.
10. nóvember 2008,
og Diljá Maren, f. 7.
júní 2010, b) Guðný
Ottesen, f. 13. júlí
1983, gift Hrannari
Má, f. 22. maí 1977.
Þau eiga tvo syni,
Styrmi Þey, f. 8.
júní 2010, og
Tandra Stein, f. 5.
nóvember 2012. 2)
Hannes Lárus, f. 8.
október 1959, kvæntur Jóhönnu
Björgvinsdóttur, f. 1. maí 1960.
Börn þeirra eru: a) Arnbjörg
Elsa, f. 18. ágúst 1977, gift Guð-
bergi Reynissyni, f. 17. nóvem-
ber 1971. Þau eiga fjögur börn:
Róbert Andra, f. 13. maí 2001,
Elvu Sif, f. 4. janúar 2004,
Sunnu Dís, f. 4. júlí 2010, og
Birtu Maríu, f. 27. apríl 2014, b)
Jóhann Ingimar, f. 19. apríl
1988. Hans barn: Natalía Ósk, f.
1. desember 2006.
Jóhann Ingimar fluttist
þriggja ára frá Bolungarvík til
Reykjavíkur með foreldrum sín-
um. Þegar seinna stríðið skall á
var hann sendur í sveit norður í
V-Húnavatnssýslu til Júlíusar
Frímannssonar í Meðalheimi á
Ásum. Þar átti hann góð ár.
Hann var drengur góður. Það
eru fyrstu orðin sem koma upp í
huga mér þegar ég hugsa um
pabba. Hann var ávallt tilbúinn
að rétta hjálparhönd. Hverjum
sem er. Hann hafði mætur á
þeim sem voru duglegir, báru
sig vel og komu fram á heiðar-
legan hátt. Þegar maður kom
heim 12 ára gamall úr fiskvinnu,
dauðþreyttur, þá var hann stolt-
ur og sagði: Rosalega hefur þú
gott af þessu.
Eins þegar við systkinin og
síðar barnabörnin komu heim
með einkunnir úr skólanum var
hann ánægðastur með hvað við
höfðum fengið háa einkunn í
hegðun og ástundun, það væri
undirstaðan að frekari námi.
Hann vann mikið daga sem næt-
ur og mikið úti á landi,
Það var lítið um að pabbi tæki
sér frí frá vinnu, fyrsta fríið sem
ég man eftir er þegar hann,
rúmlega fertugur, og mamma
fóru í fyrstu sólarlandaferðina.
Á kvöldin og um helgar vann
hann við að byggja við Hofið, þá
fékk ég að fylgjast með honum á
loftinu við múrverk og smíðar.
Þegar hann byrjaði í sendi-
bílaakstrinum var stundum unn-
ið langt fram á kvöld að gera við
bílinn til að komast í vinnu
næsta dag. Þá var kallað í mig til
að pumpa upp bremsurnar eða
halda á ljósahundinum.
Alltaf var hann að kenna
manni hvað bæri að varast,
hvernig átti t.d. að smyrja nýja
legu og margt fleira. Aldrei að
fara undir bíl sem er tjakkaður
upp nema hafa búkka undir hon-
um, þetta sagði hann milljón
sinnum. Alltaf til í að ræða hlut-
ina og leiðbeina hvernig best
væri að vinna verkin.
Þegar maður hugsar um
reynsluna sem hann hafði öðlast
allt frá unglingsárunum, kemur
upp í hugann: sjómennska, fisk-
verkun, vinna í þvottahúsi, bíla-
viðgerðir, rafvirkjun, staura- og
mastursvinna, vinna við kynd-
ingu, bátaútgerð, múrverk,
byggingarvinnu og síðast sendi-
bílaakstur.
Ef ég var í vandræðum með
eitthvað og hann gat ekki redd-
að því, þá var manni bent á ein-
hvern mann úti í bæ, farðu til
hans og segðu að þú sért sonur
hans Jóa Hannesar og hann
bjargar þessu fyrir þig.
Hann keyrði hjá Málningu hf.
í tæp 30 ár. Upp úr tvítugu fór
ég að leysa hann af í keyrslunni
þegar hjónin brugðu sér í utan-
landsferð.
Ég fann strax hvað öllum
þótti vænt um karlinn, aldrei
nein vandræði, allir treystu hon-
um og þurftu ekki að hafa
áhyggjur ef hann tók hlutina að
sér.
Átti vini út um allan bæ, og
allir að spyrja Hvar er Jói? þeg-
ar ég mætti á trukknum.
Maður mátti vara sig á að það
voru margir sem svínuðu í veg
fyrir mann, því þeir vissu að Jói
trukkur gaf alltaf séns. Hann
gaf sér oft tíma til að hjálpa og
leiðbeina sérstaklega ungu fólki
sem var að byrja sinn feril á
vinnumarkaðinum. Það sýnir
best sú tryggð sem forráðamenn
og starfsmenn Málningar hf.
sýndu honum eftir að hann
hætti að keyra þegar þeir buðu
honum á hverju ári í jólakaffi.
Hann komst ekki í boðið síðustu
tvö árin, þá heimsóttu þeir hann
á Ísafold og færðu honum glaðn-
ing. Síðast en ekki síst var hann
góður afi og langafi, barnabörn-
in hændust að honum, hann var
alltaf að taka þau með í allskon-
ar ferðalög og þau muna jóla-
dagasölu fyrir Lions. Þau voru
með honum í kirkjunni þegar
hann var meðhjálpari, mætti oft
á kvöldin til okkar með ís og
ávexti undir hendinni.
Pabbi dvaldist á Vífilsstöðum
og Ísafold í rúm þrjú ár og á
starfsfólkið skilið bestu þakkir
fyrir frábæra umönnun og alúð
sem honum var sýnd.
Hanna þakkar fyrir allt og
geymir góðar minningar um
mann sem tók henni eins og
sinni eigin dóttur alla tíð. Takk
fyrir allar minningarnar.
Hannes og Hanna.
Elsku pabbi minn, ég þakka
þér fyrir allt. Allar minningar
og hvað þú varst mér góður fað-
ir.
Ég vil þig, pabbi, kveðja, þótt brostin
sé þín brá
og bleikt og fölt sé ennið, er kossi’
þrýsti ég á.
Ég veit ógerla enn þá, hve mikið ég
hef misst,
en mér er ljóst, að fölt er ennið, sem
ég hefi kysst.
Þótt lát þitt góði faðir, nú leggist
þungt á mig
þá lengst af finn ég huggun við
minninguna’ um þig.
Hún stendur mér svo skýr, og hún er
svo helg og heit
og hreinni’ bæði og ástríkari’ en
nokkur maður veit.
Ég vil hér ekki ljóða neitt lof eða hól
um þig,
en lengst af þessi hugsun mun fróa
og gleðja mig.
Og lengi mun þín röddin lifa’ í minni
sál
til leiðbeiningar för minni’ um
veraldarál.
Og tár af mínum hrjóta hvörmum
og heit þau falla niður kinn,
því vafinn dauðans er nú örmum
hann elsku – hjartans pabbi minn.
(Kristján Albertsson)
Elsku pabbi, það er sárt að
kveðja en gott að vita að nú líður
þér vel.
Þín dóttir,
Sigrún Jóhannsdóttir.
Þá er komið að því að kveðja
Jóhann, tengdaföður minn.
Kynni mín af Jóa hófust þegar
ég kynntist Sigrúnu dóttur
hans. Jói tók mér strax vel og
auðvelt var að kynnast honum.
Við urðum miklir vinir og fé-
lagar alla tíð og náðum vel sam-
ann.
Jói hafði góða nærveru, var
traustur og trúr, með hjartað á
réttum stað, hann var einstakur
maður og alltaf var húmorinn til
staðar hjá honum. Alltaf var
hann tilbúinn að aðstoða alla
sem leituðu til hans um aðstoð,
hann kunni ekki að segja nei við
nokkurn mann, var alltaf með
lausnir.
Hann var stoltur af fjölskyldu
sinni og var tilbúinn að gera allt
fyrir hana. Við áttum margar
góðar stundir saman og þín
verður sárt saknað af fjölskyld-
unni.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Þinn tengdasonur,
Þorsteinn Gunnarsson.
Elsku yndislegi afi minn. Ég
hef nú alltaf sagt að ég sé alin
upp að hluta til hjá afa og ömmu
í Hofi og afi var einfaldlega besti
afi í heimi þar sem hann elskaði
barnabörnin sín skilyrðislaust
og gerði allt fyrir þau. Ég var
svo heppin að fá að „eiga“ hann
svolítið fyrir mig fyrstu árin þar
sem ég er fyrsta og elsta barna-
barnið og lengi vel átti ég hann
bara ein, alla vega í mínum
huga. Ég var ótrúlega mikil afa-
stelpa og fór út um allt með afa
og ömmu. Hvort sem það var
með í vinnuna hans afa, heim-
sókn í Hólminn, ófáar gistinæt-
urnar, Lions-fjölskylduferðir og
að selja jóladagatöl rétt fyrir að-
ventuna. Að fara með afa í slíkar
söluferðir krafðist mikillar þol-
inmæði og maður þurfti að
þekkja vel til því afi þekkti alla
og datt inn í kaffi í öðru hverju
húsi og þá þurfti maður oft að
leita að honum, ófá bank á hurð-
ir og lítil stelpa að spyrja hvort
afi sinn væri nokkuð staddur í
kaffi. Afi var mikill ísmaður og
var því alltaf til ís heima hjá
ömmu og afa. Súkkulaðibitaís og
vanilluís og fullt af frostpinnum
sem við börnin fengum að vild.
Afi var líka duglegur að kíkja í
heimsókn með ís. Og í bland við
ísinn var það Tommi og Jenni.
Allt tók afi upp á Beta og vhs
fyrir okkur og þannig var ég alin
upp. Tommi og Jenni og ís. Afi
átti lausnir við nánast öllu, t.d.
ekki binda hnút á plastpokana
heldur búa til lykkju svo hægt
sé að nota þá aftur. Ekki leggja
matardiskana hvern ofan á ann-
an því þá þarf maður að vaska
upp báðar hliðar. Teppi og rú-
ðuskafa voru nauðsynjahlutir í
bílnum ef maður skyldi verða
stopp einhvers staðar á braut-
inni yfir vetrartímann. Ef mað-
ur var með kvef átti maður að
nudda lauk aftan á hálsinn, það
væri allra meina bót. Vera með
vettlinga í erfiðum verkum svo
maður færi ekki illa með hend-
urnar. Og helst taka inn nógu
mikið af þaratöflum. Afi ráð-
lagði líka um lífsins mál og eitt
sinn sagði hann við mig: Elsa
mín, þegar hún Sigrún frænka
þín var lítil og kom heim eftir að
strákarnir voru búnir að stríða
henni sagði ég henni að segja
bara „já“ og þá létu þeir hana í
friði. Eitt skipti notaði ég þetta
ráð frá afa og almáttugur. Það
fór úr slæmu í hræðilegt. Afi
fékk sko að heyra það, að það
væru breyttir tímar og svona
ráð dygðu ekki lengur. Afi og
amma voru dugleg að koma í
heimsókn þegar þau höfðu
heilsu til og þegar ég eignaðist
elsta barnið mitt og fyrsta lang-
afabarnið kom afi oft og að sjálf-
sögðu með ís. Síðustu ár hef ég
saknað þess mikið að sjá ekki
bílinn þeirra keyra upp að og afa
koma röltandi inn. Mín allra
kærasta minning er þegar ég
sagði afa að ég væri að fara að
gifta mig og ég spurði hann
hvort hann treysti sér ekki til að
koma. Afi var sparsamur á orðin
sín en sagði: Viltu að ég leiði þig
inn kirkjugólfið? Ef hann hefði
haft heilsu, þá hefði ég haft afa
og pabba sitthvorumegin við
mig. Elsku afi minn. Söknuður-
inn er ólýsanlegur. Síðustu ár
hafa verið þér erfið, erfitt að
geta ekki séð og tjáð sig al-
mennilega. En ég fékk alltaf við-
brögð frá þér. Þegar ég kynnti
þig fyrir nýjasta langafabarninu
þínu, henni Birtu Maríu, síðasta
sumar, vildi hún knúsa afa sinn
og strjúka kinnarnar og tilfinn-
ingarnar sem komu fram í and-
litinu þínu sögðu meira en allt.
Ég elska þig, elsku besti afi
minn. Ég trúi því að þú verðir
okkar mesti verndarengill og við
munum passa ömmu fyrir þig.
Þín sonardóttir,
Arnbjörg Elsa.
Jæja, elsku afi minn, þá ertu
búinn að kveðja okkur í síðasta
skiptið og upp koma hjá mér
margar minningar um þig. Það
er svo ótal margt sem þú kennd-
ir mér og svo ótal margt sem ég
fékk að bralla með þér, t.d. allar
álfabrennurnar sem þú leyfðir
mér að hjálpa þér með í Vog-
unum fyrir Lions. Við vorum að-
alkarlarnir þarna í því að
skvetta olíu á brennuna og halda
í henni lífi. Og ófáar eru göt-
urnar sem við gengum saman
um Suðurnesin að selja jóla-
dagatöl. Þú áttir erfitt með að
fara göturnar í I-Njarðvík þar
sem þú þekktir mann í öðru
hverju húsi þar og þá þurftir þú
að stoppa við í kaffi á öllum stöð-
unum. Þegar ég var í kringum
fermingu fór ég með þér og þú
sagðir mér að selja öðrum meg-
in í götunni og þú ætlaðir að
taka hinum megin, svo þegar ég
var búinn þá fór ég að leita að
þér og þá varstu bara búinn með
tvö hús því þú varst dreginn inn
í kaffi og restin af götunni eftir.
Þegar þú bauðst mér með í
ferðalag með Lions og við
krakkarnir vorum alltaf að
reyna að stelast í pilsnerinn þá
sagðir þú að pilsnerinn væri
hollari en kókið, okkur fannst
það svo skrítið. Þegar það var frí
í skólanum (fyllerí hjá kennur-
unum eins og við kölluðum það)
fékk ég að fara með þér í vinn-
una að keyra út fyrir Málningu
hf., það var alltaf rosalegt sport,
draumurinn hjá mér var alltaf
að taka við bílnum hjá þér þegar
þú værir kominn á aldur og
halda keyrslunni í fjölskyldunni.
Það var alltaf svo notalegt að
koma í Hofið og einnig á Garða-
torgið til þín og ömmu, kynd-
ingin alltaf á fullu þannig að ef
ég sofnaði í leðursófanum í stof-
unni vaknaði ég kófsveittur og
límdist fastur við sófann. Þegar
ég bjó hjá ykkur í eina önn í
skóla þegar pabbi og mamma
fluttu í Njarðvík kláraði ég 8.
bekk í Stóru-Vogaskóla, þá
fékkstu greiddar barnabætur í
fyrsta skiptið og þú varst mjög
hissa. Þegar ég keypti fyrsta
bíllinn varstu tekinn með á rúnt-
inn í bæinn til að skoða hann og
jú eftir að þú varst búinn að
sparka í öll dekkin og opna allar
dyr þá: Jú Jói, það er eitthvert
vit í þessum bíl sagðir þú. Það
var líka alltaf þannig að ef mað-
ur var í einhverjum vandræðum
með peninga gat maður alltaf
kíkt til þín og þá reddaðirðu
manni, árið 2006 kom ég til ykk-
ar ömmu og sagði ykkur þær
stóru fréttir að ég væri að verða
pabbi. Þá varðstu hugsi en tókst
svo utan um mig og óskaðir mér
til hamingju og sagðir þessa
gullnu setningu sem ég mun
alltaf muna: að ég ætti að vera
góður við börnin mín því það
væru jú þau sem myndu velja á
hvaða elliheimili ég yrði settur.
Hinn 1. desember sama ár kom
svo í heiminn lítil prinsessa sem
fékk nafnið Natalía Ósk og var
henni sko tekið vel af þér. Hún
hafði miklar áhyggjur af þér
þegar fréttin kom um að þú vær-
ir mjög veikur og ættir stutt eft-
ir. Hún grét mikið og spurði
einnig mikið og velti því fyrir
sér að þegar þú dæir myndirðu
kannski hitta mömmu þína og
pabba og kannski fæðast aftur.
Takk fyrir allt afi. Allt sem þú
kenndir mér og allt sem þú
hjálpaðir mér með. Það er sko
heiður að fá að vera alnafni þinn.
Svo sjáumst við seinna, þá verð-
ur sko partí þarna uppi. Takk
fyrir að vera til fyrir okkur Na-
talíu, við elskum þig endalaust.
Jóhann Ingimar og Na-
talía Ósk.
Kallið er komið, komin er nú
stundin að kveðja móðurbróður
minn, sem var mér sem bróðir
þar sem ég ólst upp til sjö ára
aldurs á hans heimili hjá ömmu
og afa. Ég veit að hann var tilbú-
inn, eins og ætíð, þegar hann var
kallaður til flutninga fyrir mig
og mína fjölskyldu, alltaf til
þjónustu reiðubúinn.
Jói tókst á við veikindin með
miklu æðruleysi og treysti Guði
fyrir lífi sínu. Glæsimenni var
hann, góðmennskan skein af til-
finningaríkum og húmorískum
manni og glettnin skein úr aug-
um hans. Það hefur verið glatt á
hjalla og vel tekið á móti þér,
elsku frændi, og allar þjáningar
á bak og burt. Minningar lifa um
ókomna tíð og gott að minnast
þeirra góðu stunda sem við átt-
um saman. Takk fyrir allt, elsku
frændi.
Ég hef augu mín til fjallanna:
Hvaðan kemur mér hjálp?
Hjálp mín kemur frá Drottni,
skaparahimins og jarðar.
Hann mun eigi láta fót þinn skriðna,
vörður þinn blundar ekki.
Nei, hann blundar ekki og sefur ekki,
hann, vörður Ísraels.
Drottinn er vörður þinn,
Drottinn skýlir þér,
hann er þér til hægri handar.
Um daga mun sólarhitinn eigi vinna
þér mein,
né heldur tunglið um nætur.
Drottinn mun vernda þig fyrir öllu illu,
hann mun vernda sál þína.
Drottinn mun varðveita útgöngu þína
og inngöngu héðan í frá og að eilífu.
(121. Davíðssálmur)
Elsku Elsa og fjölskylda, sem
eruð búin að standa sem klettur
við hlið hans í gegnum veikind-
in, megi góður Guð styrkja og
blessa ykkur öll. Guð blessi
minningu Jóhanns.
Árný Helgadóttir og
fjölskylda.
Jói var glaðlyndur, glettinn
og umfram allt góður maður.
Góðmennskan skein úr dökkum
augunum og virtist vera rauður
þráður í öllu sem hann gerði. Nú
er hann Jói okkar horfinn frá
okkur fyrir fullt og allt. Síðustu
árin hvarf hann smám saman
sjálfum sér og öðrum vegna
veikinda sinna. Það var honum
án efa erfið reynsla og sárt fyrir
ástvini hans að geta lítið að gert.
Við mæðgur erum tengdar
Elsu og Jóa mjög nánum bönd-
um sem bæði helgast af ættar-
tengslum og einstökum vinar-
tengslum. Þau hafa í gegnum
tíðina reynst okkur afskaplega
vel enda hófum við vegferð okk-
ar saman á heimili þeirra sem
hefur æ síðan staðið okkur opið
og notalegra heimili er vand-
fundið. Sama hvað komið var
með stuttum fyrirvara þá var
alltaf búið að galdra fram hlað-
borð af kræsingum og alltaf var
manni fagnað með innilegu
faðmlagi og blíðustrokum en svo
tók grínið fljótt við hjá Jóa og
þessi tjáningarríku augu geisl-
uðu af glettni og fjöri. Við viljum
þakka Elsu og Jóa fyrir einstaka
góðvild í okkar garð og trausta
vináttu og sendum Elsu og fjöl-
skyldu okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Guðríður Sigurðar-
dóttir og Birna Sveins-
dóttir.
Jóhann Ingimar
Hannesson
HINSTA KVEÐJA
Kveðja frá eiginkonu.
Í friði og ró svo blítt þú blundar
og bjart er í kringum þig.
Í ljómann þú hverfur til
lausnarans fundar,
hann leiðir þig öruggan stíg.
Að líta til baka er ljúft að minnast
þess lífs sem við áttum hér
og guði ég þakka þá
gæfu að kvænast
svo göfugum manni sem þér.
Elskaði vinur, svo orðvar og
prúður
hve einlæg var lund þín og hlý.
Á friðarins landi sem fagnandi
brúður
ég finn þig að lokum á ný.
Elsku Jói, þín verður
sárt saknað. Ástarkveðja,
Elsa Björnsdóttir.
Elsku langafi, við mun-
um sakna þín mikið og
varðveita minninguna um
kallinn afa sem startaði
þessu öllu eins og þú sagðir
þegar við komum að heim-
sækja þig.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Róbert Andri, Elva
Sif, Sunna Dís og
Birta María.