Morgunblaðið - 23.01.2015, Síða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. JANÚAR 2015
✝ Laufey Stein-grímsdóttir
fæddist í Reykjavík
3. júní 1948. Hún lést
á Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 11. jan-
úar 2015.
Laufey var dóttir
hjónanna Stein-
gríms Bjarnasonar
frá Bolungarvík,
fisksala í Grímsbæ,
f. 1918, d. 1994, og
Þóru Kristínar Kristjánsdóttur
frá Ísafirði, f. 1922, d. 2011.
Laufey ólst upp á Sogavegi
158, á heimili foreldra sinna, í
stórum systkina- og frændsystk-
inahópi. Þetta voru miklir um-
brota og breytingatímar þar
sem Sogamýrin var að breytast
úr sveit í borg með tilheyrandi
athafnasemi og framkvæmdum
alþýðufólks, sem oft af litlum
efnum, var að koma sér upp þaki
yfir höfuðið. Systkini Laufeyjar
eru 1) Ólína Kjartans Óladóttir
Emert, f. 1941, 2) Svandís Bára,
f. 1943, 3) Bárður Árni, f. 1945,
dætur og eina stjúpdóttur, 3)
Brynja Huld, f. 5.3. 1978, sam-
býlismaður Jakob Hafsteinn
Hermannsson og á hún fjóra
syni, fjórar stjúpdætur og einn
stjúpson, 4) Ellert, f. 25.3. 1980,
maki Magnea Lynn Fisher og
hann eina dóttur, tvær stjúpdæt-
ur og einn stjúpson.
Laufey fæddist í Reykjavík og
gekk í Breiðagerðisskóla og
Réttarholtsskóla áður en leið
hennar lá til Bandaríkjanna þar
sem hún var skiptinemi veturinn
1965-66. Þegar heim kom hóf
hún nám í Hjúkrunarskóla Ís-
lands og útskrifaðist þaðan
1970. Laufey starfaði sem hjúkr-
unarfræðingur á meðan heilsan
leyfði, fyrst á geðdeild Borgar-
spítalans en síðar á Sjúkrahúsi
Keflavíkur, á Garðvangi í Garði,
í Víðihlíð í Grindavík, við heima-
hjúkrun og víðar. Hún greindist
með illvíga liðagigt árið 1997 og
varð upp úr því að hætta störf-
um utan heimilis.
Laufey og Hannes byggðu sér
heimili að Ásgarði 10 í Keflavík
og bjuggu þar hátt í 30 ár en síð-
ustu árin í Innri-Njarðvík, síðast
að Seljudal 56.
Útför Laufeyjar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 23. jan-
úar 2015, og hefst athöfnin kl.
13.
4) Kristján, f.
1946, 5) Bjarni
Jón, f. 1947, d.
1968, 6) Erlingur
Rúnar, f. 1949, 7)
Steinþór, f. 1951,
8) Kristín Salóme,
f. 1954, 9) Þórhall-
ur, f. 1955, d. 2009,
10) Gunnar Örn, f.
1956, 11) Hörður,
f. 1957, d. 1984, og
12) Lilja, f. 1960.
Eftirlifandi eiginmaður Lauf-
eyjar er Hannes Einarsson húsa-
smíðameistari, f. 20 júlí 1948.
Foreldrar hans eru María Jóns-
dóttir frá Norðfirði, f. 1924, og
Einar Hannesson skipstjóri úr
Keflavík, f. 1923, d. 2004.
Laufey og Hannes voru mikið
fjölskyldufólk og rík af afkom-
endum en þau eignuðust fjögur
börn og stóran hóp barnabarna.
Afkomendur þeirra eru: 1) Ína
Björk, f. 28.4. 1972, og á hún
eina dóttur og tvo syni, 2) Einar,
f. 3.7. 1974, maki Hrund Óskars-
dóttir og á hann þrjá syni, þrjár
Elsku mamma mín er látin allt
of ung að aldri eftir langvinn
veikindi. Þrátt fyrir að glíma við
skerta heilsu síðastliðin tæplega
20 ár hafði mamma óbilandi lífs-
vilja allt framundir það síðasta.
Hún ætlaði sér að verða allra
kerlinga elst og fylgjast með
okkur afkomendum sínum miklu
lengur. Mamma hafði endalaus-
an áhuga á okkur öllum með tölu
og óbilandi trú á okkar mann-
kostum og hæfileikum. Henni
tókst líka að láta okkur öllum líða
eins og við værum alveg einstök í
hennar augum og jafnvel pínu
uppáhalds. Það var líka svo sér-
stakt hvernig hún mætti alltaf
fólki þar sem það var. Hún gerði
meiri kröfur til þeirra sem henni
fannst standa undir þeim og ýtti
okkur því alltaf í áttina að því að
verða aðeins betri manneskjur,
svona eitt skref í einu.
Ég var elst minna systkina og
tók fljótt mikla ábyrgð, alveg
eins og mamma hafði líka gert í
sínum uppvexti. Mömmu fannst
því mikilvægt að ég fengi að
kynnast nýjum hlutum og nýjum
aðstæðum og gerði allt til að
þroska mig og víkka sjóndeild-
arhring minn. Hún hafði sjálf
farið sem skiptinemi til Banda-
ríkjanna þegar hún var ung og
fengið mikið út úr þeirri dvöl og
vildi hún endilega að ég fengi
tækifæri til að kynnast heiminum
betur. Þegar ég var 14 ára hjálp-
aði hún mér að komast í vist vest-
ur á Ísafjörð, árið eftir fór ég svo
sem sumarskiptinemi til Chicago
(sem ég fékk í fermingargjöf) og
síðar í heilt ár sem skiptinemi til
sömu fjölskyldu. Að fara sem
skiptinemi var alveg meiriháttar
skemmtilegt og þroskandi og síð-
ast en ekki síst þá græddi ég
heila nýja fjölskyldu sem ég held
enn sambandi við.
Ég fór ung að heiman en hélt
alltaf mjög nánu sambandi við
mömmu. Við töluðum samt alls
ekki saman daglega og oft liðu
margir dagar á milli en alltaf
hringdi hún eða kom þegar mað-
ur þurfti mest á henni að halda.
Það átti jafnt við um þegar ég bjó
í Reykjavík eða í Chicago. Það
var eins og hún fyndi alltaf
hvernig manni liði.
Það er ekki hægt að minnast
mömmu án þess að minnast á það
hvað hún var úrræðagóð. Hún
var alveg ótrúlega útsjónarsöm
og góður greinandi. Hún gat lag-
að alls kyns dót og græjur og
leyst hvaða vandamál sem kom
upp á alveg ótrúlega útsjónar-
saman máta. Og þrátt fyrir að
hún hafi verið alveg einstakur
hjúkrunarfræðingur þá held ég
að hún hefði orðið stórkostlegur
verkfræðingur eða iðnaðarmað-
ur. Þessi eiginleiki reyndist
henni oft vel eftir að hendur og
fætur brugðust henni. Það var
líka fátt betra en að hafa mömmu
hjá sér þegar maður var að und-
irbúa veislu eða standa í fram-
kvæmdum því þó að hún gæti
ekki hjálpað mikið lengur þá sá
hún alltaf lausnir á öllum vanda-
málum og gat kennt manni leiðir
til að auðvelda sér lífið.
Elsku mamma mín, takk fyrir
allt sem þú kenndir mér og alla
ástina sem þú gafst mér og mín-
um og takk fyrir að reynast
Laufeyju minni sem annað for-
eldri alla tíð.
Ég elska þig og mun halda
gildum þínum í heiðri. Þín dóttir,
Ína.
Laufey var sú sjötta í röð
þrettán systkina, fædd 3. júní
1948, og var tólf ára þegar ég, sú
yngsta, fæddist. Haustið 1965 fór
Laufey til Bandaríkjanna sem
skiptinemi. Í sendibréfum frá
þeim tíma spurði hún um litlu
systkini sín sem henni þótti svo
ofurvænt um. Þar stóð meðal
annars: „Ég sakna Lilju svo mik-
ið að ég held stundum að ég lifi
ekki af að bíða eftir að sjá hana“.
Nú segi ég það sama um Lauf-
eyju, tilhugsunin um að fá ekki
að sjá hana, tala við hana og vera
nálægt henni, er nær óbærileg.
Það er erfitt að kveðja, kannski
erfiðast af öllu, en jafnframt
óumflýjanlegt. Laufey var ekki
bara stóra systir mín heldur líka
sannur vinur, ráðgjafi og fyrir-
mynd í mörgu. Þegar ég var lítil
sagðist ég ætla að gera alveg eins
og Laufey stóra systir mín þegar
ég yrði stór. Það kom líka á dag-
inn að ég fetaði í fótspor hennar
um margt, tel ég hana þó hafa
verið mér fremri í flestu. Laufey
var einstök á svo margan hátt og
prýdd miklum mannkostum.
Dugnaður hennar, ósérhlífni og
viljastyrkur sýndi sig vel í gegn-
um löng, erfið og sársaukafull
veikindi. Það vita allir þeir sem
til þekkja. Laufey var sannur
vinur og tryggðatröll, sannleiks-
leitandi og hugrökk. Hún kaus
svo lengi sem hún gat, og lengur
jafnvel, að gera hlutina sjálf
fremur en að biðja um hjálp og
notaði oft til þess mikla útsjónar-
og uppfinningasemi. Laufey
greindist með illvíga liðagigt fyr-
ir 16 árum sem dró smátt og
smátt úr getu hennar til að nota
hendur og fætur auk þess að
valda henni miklum verkjum.
Þrátt fyrir allt þetta mótlæti
kvartaði Laufey aldrei og kærði
sig ekki um vorkunn. Fyrir
þremur árum greindist hún með
krabbamein sem síðan tók sig
upp aftur og felldi að lokum
þennan mikla baráttujaxl. Þeir
sem hafa séð Monty Python-
myndina „In search of the holy
Grail“ muna kannski eftir svarta
riddaranum sem hafði óbilandi
hugrekki og baráttuvilja, þannig
var Laufey. Ég sé Laufeyju fyrir
mér með hlýtt og geislandi blik í
auga, tilbúna að gefa örlátlega af
sjálfri sér. Það var aldrei leiðin-
legt að vera með Laufeyju, hún
var með meðfæddan leikhæfi-
leika og gat brugðið sér í allskyns
hlutverk, gert grín að sjálfri sér
og verið óborganlega fyndin.
Laufey var fyrst og fremst fjöl-
skyldumanneskja. Nú þegar hún
er farin er höggvið stórt skarð í
hennar frændgarð og margir
eiga um sárt að binda. Fyrst og
fremst þó Hannes, eiginmaður
hennar, stoð og stytta, svo og
börnin og barnabörnin sem Lauf-
ey átti svo sterka og einlæga
tengingu við. Laufey snerti líf
svo margra og gaf ríkulega af sér
hvar sem hún var, minning henn-
ar heldur áfram að lifa í hjörtum
okkar sem elskuðum hana.
Elsku systir, ég hvíslaði ýmsu
í eyrað á þér síðustu nóttina sem
þú lifðir og ég vakti með þér, við
munum báðar hvað það var og
geymum á besta stað, við hjart-
að. Kærleiksbandið milli okkar
sem var hnýtt þegar í upphafi
fær ekkert slitið, við sjáumst.
Hannes, Ína, Einar, Brynja og
Elli og barnabörnin öll, megi
Guðs kærleikur styrkja ykkur í
sorginni. Lilja.
Lilja Steingrímsdóttir.
Mig langar að minnast hennar
Laufeyjar systur minnar með
nokkrum orðum. Laufey var búin
að há baráttu við illvíga sjúk-
dóma um langt skeið og berjast
hetjulega. Hún bar ekki þjáning-
ar sínar á borð annarra og það
var ekki hennar að láta aðra
finna fyrir þjáningum sínum,
raunar held ég að hún hafi lengst
af ekki þolað umræðu um heilsu
sína, svo ég ætla að sleppa því
hér.
Laufey er ein af okkur þrettán
systkinum og ólst upp með tíu al-
systkinum sínum, átta bræðrum
og tveimur systrum á Sogavegi
158. Hún tilheyrði eldri helm-
ingnum og var eina systirin í
þeim hópi og það fór mikil orka
hjá henni í að reyna að ala upp og
siða þrjá eldri og tvo yngri bræð-
ur, með misjöfnum árangri. Við
systkinin í yngri deildinni nutum
hins vegar móðureðlis hennar að
fullu öll okkar uppvaxtarár.
Bernsku- og unglingsár Laufeyj-
ar fóru því í að hjálpa mömmu við
að reyna að halda aga á eldri
strákunum, gæta okkar yngri
systkina sinna og veita okkur
umhyggju og kærleika af nægta-
brunni sínum. Ég er ekki frá því
að Laufey hafi verið eins og
framlenging af mömmu og reynt
að sinna því sem mamma náði
ekki að gera hundrað prósent.
Laufey var stóra systirin á heim-
ilinu sem við elskuðum og dáðum
og bárum mikla virðingu fyrir.
Laufey var mjög hvetjandi í sið-
bótar- og uppeldisverkum sínum
með okkur systkinin, t.d. dugði
alveg að minnast á að forsetinn
færi alltaf í gömlu sundlaugarnar
í Laugardal til að koma skaran-
um af stað í sund. Eins notaði
hún mikið verðlaunaviðurkenn-
ingar til að ná sínu fram og ef
hvatningar dugðu ekki þá gerði
„svipurinn“ það jafnan.
Það var því ekkert eðlilegra
fyrir mig en að flytja til Lauf-
eyjar og Hannesar sem ungling-
ur og læra húsasmíði þegar hún
bauð mér það og bjó ég á heimili
þeirra í fjögur ár. Fyrst á Þóru-
stígnum í Njarðvík og flutti síðan
með þeim í nýja húsið sem þau
byggðu sér í Ásgarðinum. Þann-
ig naut ég umhyggju og verndar
Laufeyjar á mótunarárum mín-
um og það var auðvelt að ræða
við hana um stóru mál unglings-
ins í eldhúskróknum í Ásgarðin-
um. Ég hef síðar á lífsleiðinni
notið þess að hafa haft trúnað
Laufeyjar og traust í öllum mál-
um sem upp hafa komið og við
getað rætt þau okkar á milli.
Þegar við systkinin og mágfólk
vorum að endurbyggja hús sem
afi okkar byggði á Hóli í Bolung-
arvík, tók Laufey virkan þátt í
því á sinn hátt og sýndi verkefn-
inu mikinn áhuga og var óspör á
Hannes og syni þeirra í vinnu-
ferðir vestur.
Laufey var einstök og gegn-
heil manneskja og mikil fjöl-
skyldukona sem var stolt af sínu
fólki.
Við Björk og Bjarklind kveðj-
um Laufeyju með virðingu og
þökk og vottum Hannesi, Ínu,
Einari, Brynju, Ellerti og fjöl-
skyldum þeirra okkar dýpstu
samúð.
Gunnar Örn Steingrímsson.
Elskuleg systir okkar hefur nú
kvatt þetta jarðlíf. Við viljum
minnast þín með nokkrum fátæk-
legum orðum og þakka þér fyrir
allt sem þú hefur verið okkur.
Við höfum sannarlega verið mik-
ilvægar hver annarri og hugsum
til baka um það sem við kölluðum
að „eiga stund saman“ sem við
áttum margar góðar við kertaljós
og notalegheit. Orðheppnin og
húmorinn sem við skildum svo
vel en var aldrei á kostnað ann-
arra veitti okkur gleði og
ánægju. Okkur systkinunum hef-
ur þú verið kærleiksrík og góð
systir sem við munum öll sakna
meðan við lifum. Við vitum að þú
áttir pláss í hjörtum margra og
ekki síst barna sem þú með
gæsku og visku lagðir gott til og
hafðir góð áhrif á, og það gildir
um okkur líka. Í stórum systk-
inahóp eins og við tilheyrum
gengur ýmislegt á og þú ábyrgð-
arfull í meira lagi og hjálpsöm,
reyndir að stýra okkur syst-
kinunum, kannski sérstaklega
bræðrum okkar, með mismiklum
árangri. Bræðurnir í miklum
meirihluta, átta talsins og fullir
af fjöri. Oft hefur reynt á þolrifin
hjá þér enda mikil löngun til að
hafa hlutina í röð og reglu.
Skiptinemaársins í Bandaríkjun-
um naust þú vel og blómstraðir
og eignaðist ævivinkonur sem
heimsóttu þig og þú þær, síðast
fékkst þú ógleymanlega heim-
sókn frá dásamlegri vinkonu sem
við Ollý nutum með ykkur fjöl-
skyldunni, og fórum við öll sam-
an flott út að borða og þegar við
ætluðum að borga var vinkonan
búin að því fyrir okkur öll og
engu um það breytt. Svo vænt
þótti henni um fjölskyldu þína.
Þegar þú komst svo úr skipti-
nemanáminu fórst þú í hjúkrun-
arskólann og bjóst á heimavist-
inni til að fá næði við lærdóminn.
Skemmtilegrar sögu af Laufey
og bílnum hennar minnumst við,
en hún var eitt sinn að hjálpa
mömmu æskuvinkonu sinnar
kærrar sem því miður lést fyrir
nokkrum árum og reyndist þér
mjög þungbært. En þú bauðst til
að flytja veisluföng frá Hólm-
garði í Kópavog fyrir fermingar-
veislu í fjölskyldu hennar, en
þegar þú steigst út úr bílnum á
áfangastað sérð þú að fat með
fisk í hlaupi stóð á kúptum toppn-
um og hafði gleymst að setja það
inn í bílinn, hafði það ekki hagg-
ast og hægt var að bera á borð
vandræðalaust, varla hægt að
gera betur þótt um góðakstur-
skeppni hefði verið að ræða, en
svona varstu, gerðir allt vel. Þú
hefur ekki verið kvartsár þó ærin
ástæða hafi verið til en gigtin
sem hitti þig svo illilega fyrir 17
árum fjötraði þig. Þú gerðir allt
sem þú gast og miklu meira og
þreyttir ekki aðra á „kvabbi“, þú
vildir draga það eins lengi og
hægt var, það dróst þú til ævi-
loka. Ofan á gigtina kom krabb-
inn sem ekkert gaf eftir. Við
minnumst þess hvað þið Hannes
tókuð alltaf vel á móti okkur og
alltaf öllu tjaldað til, svo að heim-
sóknin yrði sem best, höfðings-
skapurinn ykkur sameiginlegur.
Mörg af systkinabörnum okkar
áttu þig sem góðan trúnaðarvin
sem og þín góða fjölskylda enda
mættir þú öllum á þeirra stað og
gerðir þér sérstaklega far um
það. Þín er sárt saknað, hvíl í
friði, kæra systir, og eins og við
ákváðum þá verðum við alltaf í
hjörtum hver annarrar. Vottum
þér, kæri mágur, og fjölskyldum
ykkar innilega samúð.
Kristín Salóme Stein-
grímsdóttir, Ólína K.
Ermert, og makar.
Amma, þú varst algjör hetja
og alveg stórkostleg kona á allan
hátt. Þú varst alltaf svo jákvæð
og fannst alltaf það góða í öllum.
Þú varst ein af þeim fáu sem ég
gat talað um allt við og gat sagt
allt, eitthvað sem ég myndi
kannski ekki segja öðrum. Mér
fannst alltaf jafn gaman að koma
til þín og gleðja þig með því að
gera fínt og hella upp á kaffi fyrir
þig þannig að þú kæmir fram í
nýþrifið og fínt hús. Svo áttum
við alltaf langt og skemmtilegt
spjall saman og töluðum um allt
sem okkur datt í hug. Fyrir
nokkrum dögum, þegar þú lást
inni á spítala, kom ég til þín og
knúsaði þig og kyssti og svo kom
allt í einu einhver „ofurkraftur“ í
þig og þú reist upp og knúsaðir
mig og sagðist elska mig. Þú
veist ekki hve mikils virði það var
fyrir mig og mun ég aldrei
gleyma því. Ég á æðislegar
minningar með þér og er þakk-
látur fyrir þessar góðu stundir og
að hafa fengið að hafa þig, þessa
yndislegu konu, í lífi mínu. Þú
hefur alltaf verið og munt alltaf
vera fyrirmyndin mín og ég hef
alla tíð frá því að ég var bara
pínulítill drengur litið upp til þín.
Elska þig endalaust, gullið mitt.
Ég mun alltaf elska þig.
Kveðja,
Kristján Þórarinn.
Elsku fallega amma mín, ég
trúi því ekki að þú sért farin. Þú
varst mín besta vinkona og mitt
akkeri í lífinu. Sama hvað bjátaði
á þá vissi ég að ég ætti þig alltaf
að. Þú brást alltaf við öllu með
kærleika. Síðustu ár varstu mjög
veik og baráttuþrek þitt og lífs-
vilji var aðdáunarverður. Alltaf
reyndirðu að vera sjálfbjarga og
gera allt sjálf, þrátt fyrir þín
miklu veikindi. Mér finnst svo
lýsandi fyrir þig þegar þú
hringdir í mig í desember meðan
ég var að lesa undir próf og þú
sagðir mér að þú hefðir tekið til í
herberginu mínu, því þú vissir
undir hve miklu álagi ég væri. Ég
man líka þegar ég átti afmæli nú
síðast, þá varstu enn á fótum
þegar ég lagði af stað í vinnuna
um fjögurleytið. Ég velti því fyrir
mér hvað þú værir að gera á fót-
um svona seint og svo þegar ég
kom heim úr vinnunni var kom-
inn afmælispakki á koddann
minn, þig hafði langað til að
koma mér á óvart. Alltaf þegar
mér leið illa leitaði ég til þín og
mér leið alltaf betur við það að
tala við þig, það voru ekki endi-
lega orðin sem hugguðu mig
heldur líka hlýjan sem ég fann
frá þér. Þú hugsaðir alltaf um
aðra á undan sjálfri þér, sama
hvað á bjátaði. Þú leyfðir okkur
aldrei að finna hve veik þú varst í
raun og nú fyrir jól þegar við fór-
um að taka eftir miklum breyt-
ingum á þér, bjóst ég alltaf við að
þú myndir rífa þig aftur upp eins
og alltaf áður, en í þetta skiptið
gat líkaminn ekki meir. Ég vona
að þú vitir hve heitt ég elska þig
og hve mikið ég hugsa til þín. Ég
veit þú ert á betri stað núna og
þjáist ekki lengur, það gerir
söknuðinn og sársaukann aðeins
bærilegri. Orð fá ekki lýst hve
mikið skarð er komið í lífið nú
þegar þú ert farin en ég veit samt
að þú ert alltaf hjá mér og að nú
eigum við fallegasta verndaren-
gilinn. Ég mun lifa mínu lífi með
þig í hjarta mínu.
Ég lofa ég mun gera þig stolta
elsku amma mín. Þín nafna,
Laufey.
Við sjáum þau fyrir okkur,
Laufeyju og Hannes bróður, í
Krossholtinu, nýlega farin að
draga sig saman á leiðinni á
dansleik. Þessi minning sækir á
okkur systur nú þegar við kveðj-
um Laufeyju og lítum til baka yf-
ir liðna tíð. Þau voru svo falleg og
ástfangin og við systur svo
ánægðar því við héldum hrein-
lega að hann bróðir okkar myndi
ekki ná sér í kvonfang, orðinn
rúmlega tvítugur. Ungi hjúkrun-
arfræðingurinn frá Reykjavík
varð mágkona okkar, fjölskyldan
stækkaði og lífið hélt áfram með
öllum sínum tilbrigðum.
Kærleikur, hlýja og mannvin-
ur er það sem einkenndi hana
alla tíð. Hún gaf ungviðinu tíma
og var einstaklega umhyggjusöm
og góð við alla. Þetta upplifðum
við systur og einnig börnin okkar
en Laufey átti líka sérstakan
stað í hjörtum þeirra.
Þótt líkamlegir kraftar yrðu
að láta undan þá brotnaði hún
aldrei. Hélt sínum sterku per-
sónueinkennum og umfaðmaði
alla. Þessir eiginleikar nýttust
henni vel í lífsins ólgusjó, því oft
gaf á bátinn eða eins og segir í
kvæðinu:
Við skulum ei æðrast þó inn komi sjór
og endrum og sinn gefi á bátinn.
Að halda sitt strik, vera í hættunni stór
og horfa ekki um öxl, það er mátinn.
(Höf. ók.)
Á kveðjustund streyma þakk-
lætiskveðjur frá fjölskyldu
Hannesar. Við munum ætíð
minnast Laufeyjar með ást og
hlýju.
Það halda mér engin bönd.
Ég er fuglinn sem flýgur,
skipið sem bylgjan ber.
kvæði mín eru kveðjur.
Ég kem og ég fer.
(Davíð Stefánsson)
Margrét Lilja og Sigurlaug.
Elsku, besta, frænka okkar, að
þú hafir þurft að kveðja svona
snemma er svo óréttlátt. Það er
erfitt að hugsa til þess að við eig-
um ekki eftir að hitta þig aftur,
knúsa og spjalla við þig. Við syst-
ur vorum svo lánsamar að alast
upp á Sogaveginum (umferðar-
miðstöð fjölskyldunnar) og hitt-
um við því svo marga í fjölskyld-
unni, en hún er nú ansi stór. Við
erum svo glaðar yfir því að hafa
fengið að kynnast þér svona vel í
seinni tíð þar sem við sátum ófá-
ar stundir í eldhúsinu hjá ömmu
Stínu yfir kaffi, kertaljósi og
spjölluðum um heima og geima.
Ekki má nú gleyma happ-pizzun-
um góðu sem þú elskaðir að fá
hjá okkur. Þú varst alltaf svo hlý
og yndisleg, það var svo þægilegt
að tala við þig og okkur fannst þú
Laufey
Steingrímsdóttir