Morgunblaðið - 23.01.2015, Page 33

aldrei dæma.Við vitum að amma
og afi, pabbi og bræður þínir hafa
tekið vel á móti þér. Núna líður
þér vel á góðum stað þar sem þú
ert umvafin yndislegum englum.
Takk fyrir allt saman, elsku,
besta, frænka okkar.
Elsku Hannes, Ína, Einar,
Brynja, Elli og fjölskylda, missir
ykkar er mikill. Megi Guð vera
með ykkur og styrkja ykkur í
gegnum þennan erfiða tíma. Þín-
ar frænkur,
Þóra, Rakel, Berglind
og Helga Þórhallsdætur.
Elsku hjartans Laufey
Nú hefur fallega frænka mín
kvatt þennan heim.
Þegar ég sit hér og hugsa til
hennar þá kemur mér strax í hug
hennar mikli kærleikur og ljósið
skæra sem brann innra með
henni.
Helstu minningar mínar um
Laufeyju er þegar ég var hjá
henni í Ásgarðinum í Keflavík og
á Sogaveginum hjá ömmu. Þær
eru mér afar kærar og munu lifa
með mér svo lengi sem ég lifi og
veita mér yl og huggun.
Ljós lýsir í myrkri.
Það fyllir mig af gleði,
leiðir mig og gefur mér líf.
Ljósið er inni í mér.
Það er inni í þér.
Saman lýsum við skært.
Elsku Laufey, mig langar að
þakka þér fyrir allar þær fallegu
og yndislegu stundir sem við átt-
um saman.
Elsku Hannes, Ína, Einar,
Brynja og Elli, ég votta ykkur
alla mína samúð.
Þín frænka,
Ragnheiður Ólína
Kjartansdóttir.
Þar sem er hjartarúm, þar er
húsrúm. Það átti svo sannarlega
við um Laufeyju frænku mína og
fjölskyldu hennar. Árið 1955
fluttu foreldrar mínir frá Siglu-
firði til Reykjavíkur með fjögur
börn sín og það fimmta var á leið-
inni.
Steingrímur Bjarnason, móð-
urbróðir minn, hafði byggt hús á
Sogavegi 158 og nú lét hann sig
ekki muna um að bæta einni hæð
ofan á það til að fjölskylda systur
hans hefði þak yfir höfuðið þegar
hún kæmi til Reykjavíkur. Stein-
grímur átti þá þegar átta börn.
Þau voru orðin tíu þegar við
fluttum þaðan fjórum árum síð-
ar.
Þessi stóri barnahópur bjó
þarna saman í sátt og samlyndi.
Mér hlýnar enn um hjartarætur
þegar ég hugsa til þessara ára og
Laufeyjar. Hún var fjórða í röð-
inni af systkinunum, fyrsta stelp-
an og það engin smástelpa. Hún
sýndi það strax í bernsku að hún
var einstök manneskja, hlý og
góð. Hún var hjálpsöm og ótrú-
lega dugleg, sinnti bræðrum sín-
um vel og gekk í öll heimilisstörf
eins og fullorðin manneskja.
Það er erfitt að sjá hvernig
Kristín eða Stína, eins og móðir
hennar var kölluð, hefði getað
annast þetta stóra heimili svo vel
færi án þess að hafa slíka hjálp-
arhellu sem Laufey var.
Hún var strax sem barn ótrú-
lega mikil mamma, móðurum-
hyggjan skein af henni. Við vor-
um ekki gamlar þegar ég spurði
hana hvað hún ætlaði að verða
þegar hún yrði stór. Svarið kom
um hæl: „Giftast og eignast mörg
börn.“ Hún stóð við það.
Það kom ekki á óvart að Lauf-
ey skyldi mennta sig í hjúkrun.
Umönnunarstörf og umhyggja
fyrir öðrum var henni í blóð bor-
in.
Laufey var alla tíð jákvæð og
bjartsýn sem örugglega hefur
hjálpað henni mikið í sínum erf-
iðu veikindum. Ég er þakklát fyr-
ir langt símtal sem ég átti við
Laufeyju skömmu áður en hún
lést. Hún var þá komin á líkn-
ardeildina en henni var efst í
huga að komast heim um jólin til
að geta verið hjá fjölskyldunni og
það tókst. Laufey hafði ríka frá-
sagnargáfu og við hlógum mikið
þegar hún var að rifja upp öll
bernskubrekin með sínum
skemmtilega húmor. Laufey var
ekki mikið fyrir að bera sorgir
sínar á torg. Hún var meira fyrir
að hlusta, hjálpa og líkna öðrum.
Hún var alltaf til staðar fyrir
fólkið sitt og sýndi því ást sína í
verki.
Ég votta Hannesi, börnum,
barnabörnum, systkinum og fjöl-
skyldum þeirra mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur vegna frá-
falls þessarar yndislegu
manneskju.
Kristín Jónsdóttir.
Það var ótrúlega gaman að
alast upp á Sogaveginum eftir
miðja síðustu öld, hverfið iðaði af
lífi og leikjum.
Fyrstu kynni okkar Laufeyj-
ar, þá um fimm til sex ára gaml-
ar, voru þau að við stóðum sín
hvorum megin við girðinguna
„hennar“ á milli Sogavegar 158
og 162 og hún spurði: „Átt þú
heima í þessu litla húsi?“ Ég
jánkaði því og þá sagðist hún
eiga heima í miklu stærra húsi en
ég, svo kom: „Áttu engin systk-
ini?“ Jú, ég sagðist eiga tvö, „iss
ég á átta systkini og ömmu og afa
og Ínu frænku,“ og svona hélt
þetta áfram á meðan við horfðum
hvor á aðra. Síðan sagði hún:
„Viltu leika við mig?“ Þar með
hófst ævilöng, einlæg og falleg
vinátta sem aldrei rofnaði.
Og þeim átti eftir að fjölga
yndislegu systkinum hennar og
frændfólki í stóra húsinu, þar
sem ríkti glaðværð og gæska
með vestfirskum áherslum. Þar
munaði ekkert um einn munn í
viðbót, „kond́eska og fáðu þér
kex og kaffilit með krökkunum,“
sagði Stína, alltaf jafn hress og
notaleg eins og hún hefði ekkert
fyrir þessum börnum … en þau
hjálpuðust líka að á heimilinu og
þar kom vinkona mín sterk inn.
Hún varð snemma ábyrg og
man ég eftir henni í stórþvottum
tíu ára gamalli og fékk ég stund-
um að hjálpa henni, enda vön úr
þvottalaugunum og þá komumst
við líka fyrr út að leika. Fyrir
Laufeyju var þetta bara eitt af
því sem þurfti að gera. Við upp-
lifðum margt skemmtilegt sam-
an, fórum í 3-bíó á sunnudögum, í
gömlu sundlaugarnar með ein-
hvern hóp með okkur, við tvær
að gista í sumarbústaðnum
þeirra við Rauðavatn, hún að
kenna mér að flauta eins og
strákar gerðu, hún að uppfræða
mig um „rússagrýluna“ og ég
sem var uppalin í sósíalísku um-
hverfi, en íhaldið réð ríkjum hjá
gæðamanninum Steingrími fisk-
sala, já, hún kenndi mér ótal
margt sem jók á víðsýni mína.
Svo komu unglingsárin uppfull
af leyndarmálum og tilfinning-
um, þá var líka gaman hjá okkur,
alltaf svo gaman.
Hún hafði allt til að bera, var
dugleg, skynsöm, einlæg en um-
fram allt var hún skemmtileg.
Hún var góður námsmaður, setti
sér markmið og fylgdi þeim eftir,
fór sem skiptinemi til Banda-
ríkjana, vann á sjúkrahúsi í
Kaupmannahöfn, kynnti sér
London og lærði hjúkrun. Já,
hún Laufey gerði allt í réttri röð,
enda kveið ég átján ára gömul
meira fyrir að segja henni að ég
væri ófrísk heldur en foreldrum
mínum, og hún sagði: Elsku
Birna mín, hvað varstu eiginlega
að hugsa? Þar talaði ábyrga,
þroskaða vinkona mín með um-
hyggju sína og ást, sem ég er
endalaust þakklát fyrir.
Ég vil kveðja vinkonu mína
með hennar orðum, þegar hún
kynnti mig nýlega fyrir afkom-
anda sínum og sagði: Þetta er
Birna, hún er æska mín. Mér
fannst þetta svo fallegt og segi
því: Laufey, þú varst æska mín.
Ég bið að almættið umvefji og
styrki elsku Hannes, börnin,
barnabörnin, systkini og alla fjöl-
skylduna.
Birna Dís.
MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. JANÚAR 2015
✝ Dýrleif JónínaTryggvadóttir
fæddist að Að-
algötu 8, Ólafsfirði,
5. apríl 1929. Hún
lést 13. janúar 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Tryggvi
Marteinsson út-
gerðarmaður, f. í
Burstabrekku í
Ólafsfirði 17. nóv-
ember 1889, d. 5.
apríl 1969, og Rósa Friðfinns-
dóttir, f. í Sauðaneskoti á Uppsa-
strönd í Svarfaðardal 26. júní
1897, d. 17. júlí 1971.
Bróðir Dýrleifar er Baldvin
Tryggvason, fyrrverandi spari-
sjóðsstjóri, f. 12. febrúar 1926,
kvæntur Halldóru Rafnar, f. 31.
maí 1947.
Dýrleif stundaði nám í barna-
skóla Ólafsfjarðar og síðan í
framhaldskólanum í Reykholti
1946-1947 og þá stundaði hún
einnig nám við Húsmæðraskól-
ann í Reykjavík.
1956, synir þeirra eru Ingólfur,
f. 5. mars 1980, og Sveinn Óskar,
f. 6. nóvember 1985.
Óskar Jósef, f. 15. ágúst 1960,
kvæntur Ingu Fjólu Baldurs-
dóttur, f. 18. nóvember 1962,
börn þeirra eru Brynjar Jósef, f.
9. júní 1994, Brynhildur Júlía, f.
5. október 1999, og Hilmir
Steinn, f. 10. september 2002.
Börn Ingu Fjólu eru Óli Bald-
ur, f. 12. desember 1983, og
Lára, f. 8. febrúar 1991. Anna El-
ín, f. 30. ágúst 1963, gift Rúnari
Sigurjónssyni, f. 27. október
1963, börn þeirra eru Gunnar
Þór, f. 20. febrúar 1984, Hall-
dóra Ósk, f. 11. maí 1991, og Val-
gerður Gréta, f. 6. febrúar 1987.
Ingólfur dóttursonur hennar
ólst upp hjá henni frá unga aldri.
Langömmubörn Dýrleifar eru
10 en þau eru Andri Þór, Sandra
Lind, Steinrún Dalía, Sylvía
Björk, Arnór Þorri, Þorvaldur,
Ýr. Anna Margrét og Jóhanna
Rósa.
Dýrleif starfaði hjá Reykja-
víkurborg, fæðingardeild Land-
spítalas og á Röðli hjá föður-
systur sinni, Helgu Marteins-
dóttur.
Útför Dýrleifar verður gerð
frá Langholtskirkju í dag, 23.
janúar 2015, kl. 15.
Dýrleif giftist 10.
september 1955
Óskari Guðlaugs-
syni, f. 31. janúar
1931, d. 18. desem-
ber 1984. Foreldrar
hans voru Guðlaug-
ur Guðmundson
veitingamaður, f. í
Urriðakoti Garða-
hreppi 1. mars
1899, d. 5. ágúst
1967, og Sigurlín
Valgerður Jónasdóttir, f. í Selja-
teigshjáleigu Reyðarfirði 31.
október 1901, d. 24. janúar 1957.
Börn þeirra eru: Guðlaugur
Tryggvi, f. 11. júní 1952, kvænt-
ur Þorbjörgu Árnadóttur, f. 10.
mars 1953, dætur þeirra eru
Guðný Guðrún, f. 25. júlí 1972,
og Dýrleif Júlía, f. 29. nóvember
1980. Baldvin Páll, f. 18. maí
1955, dóttir hans er Hulda Ósk, f.
16. apríl 1977. Drengur f. 30. jan-
úar 1957, d. 2. febrúar 1957. Sig-
urlín Rósa, f. 25. mars 1959, gift
Sveini Jóhannessyni, f. 22. júní
Elsku hjartans mamma mín,
það er svo erfitt að kveðja þig.
Tengsl okkar voru alltaf mjög
sterk og núna síðustu ár höfum við
hist nær því á hverjum degi. Við
höfum átt margar yndislegar og
skemmtilegar stundir saman.
Börnin mín Gunnar Þór og Hall-
dóra fengu að njóta ömmu sinnar
mikið þegar þau voru yngri og eins
þegar þau urðu eldri og það er ég
þakklát fyrir hvað þau eiga margar
og góðar minningar um ömmu
sína.
Mér þykir einnig vænt um að
Anna Margrét ömmustelpan mín
fékk að kynnast langömmu sinni,
við hjálpumst að við að segja henni
frá þér, elsku mamma. Minningar
um þig eru endalausar og verða
okkur dýrmætar inní framtíðina.
Ég vil nota tækifærið og þakka
starfsfólkinu á Droplaugarstöðum
fyrir góða umönnun þessa 5 mán-
uði sem þú varst þar. Þú varst ynd-
isleg mamma, amma og góð
tengdamamma.
Við söknum þín sárt.
Við hittumst aftur, elsku
mamma mín.
Kveðja til móður minnar
Elsku mamma ég sakna þín
þú farin ert mér frá
get ekki framar leitað til þín
né andlit þitt fengið að sjá.
Er lítil ég var, þú lofaðir mér
alltaf hjá mér að vera
er kúrði ég við hálsinn á þér
það vorum við vanar að gera
Ég veit að núna hjá drottni þú ert
og þú ert mig ekki að svíkja
ég elska þig mamma mín, hvar sem þú
ert
og ég veit að þú elskar mig líka.
Elsku mamma mín sofðu nú rótt
þangað til drottinn þig vekur,
ég man þig bæði dag og nótt,
minningar mínar enginn tekur.
(Svava Blomsterberg)
Þín
Anna Elín.
Við vorum tvö systkinin, Balli og
Dídí, augasteinar foreldra okkar,
og ólumst upp í Ólafsfirði, fiski-
þorpi, þar sem lífið var saltfiskur.
Nú er góða systirin mín látin og
þorpið okkar allt annað en í þá
gömlu daga. Dídí andaðist á Drop-
laugarstöðum 13. janúar sl. þar
sem hún dvaldist síðasta hálfa árið
og naut stakrar umönnunar barna
sinna og starfsfólksins, sem veitti
henni fyrirmyndar atlæti og hlý-
legt umhverfi. Fram að því bjó hún
á heimili sínu með elskulegri aðstoð
og hjálp barna sinna.
Á síðari árum hefur Alzheimer-
sjúkdómurinn náð æ sterkari tök-
um á systur minni og hún horfið
smám saman í aðra hugarheima.
Undir lokin voru bernskuár okkar í
Ólafsfirði ofarlega í huga hennar.
Þangað hvarf hugurinn og þar voru
Dídí og Balli bróðir hjá pabba og
mömmu í litla húsinu þeirra. Systk-
inin léku sér um allt þorpið, einnig
uppi í Holtum eða vestur á Sandi.
Þau fylgdust með bátunum koma
úr róðrum með mikinn eða lítinn
afla og sjómönnunum labba í nið-
urbrotnum bússunum sínum heim
til sín með bitakassann undir hend-
inni og í hinni hékk fiskspyrða í
soðið. Þau stóðu á smákössum og
stokkuðu upp línuna hans pabba og
„hjálpuðu“ mömmu og landmann-
inum við að breiða eða taka saman
saltfiskinn úti á Mölum. Við krakk-
arnir vorum úti um allt nema helst
ekki á sjálfri bryggjunni þar sem
við þvældumst bara fyrir og gátum
dottið í sjóinn og kannski drukkn-
að.
Ég var þremur árum eldri en
Dídí og á undan í barnaskólann og
gekk síðan menntaveginn. Dídí
systir var hins vegar stelpa, en á
æskuárum okkar datt fæstum í
hug að stúlkur ættu að stunda
langskólanám. Dídí lauk þó prófum
frá Héraðsskólanum í Reykholti og
Húsmæðraskóla Reykjavíkur og
þótti standa sig vel. Heima í Ólafs-
firði vann hún ýmis störf og var
ráðin símstúlka á símstöðina í
plássinu sem ekki þótti ómerkileg
staða. Frá barnsaldri var hún ætíð
kærleiksrík stoð og stytta foreldra
okkar.
Rúmleg tvítug fluttist hún til
Reykjavíkur og vann fyrir sér við
þjónustustörf á ýmsum stöðum,
m.a. Landspítalanum. Hún kynnt-
ist þá eiginmanni sínum, Óskari
Guðlaugssyni, flugmanni og starfs-
manni Veðurstofunnar, og giftist
honum 1955. Þeim fæddust fimm
myndarleg börn, sem öllum hefur
vegnað vel. Hjónaband þeirra stóð
í tæp 30 ár, þar til Óskar andaðist í
desember 1984 eftir áratuga bar-
áttu við hrörnunarsjúkdóminn
Multiple scelerosis. Þessi ár voru
þeim hjónum og börnum þeirra
átakanlega erfið en aldrei kvartaði
Dídí þótt við erfiðleika væri að
glíma. Hún elskaði sitt fólk og eig-
inmaðurinn og börnin voru henni
alltaf næst hjarta. Að Óskari látn-
um stóð hún ein með börnin fimm
og þeim helgaði hún líf sitt. Dídí
systir var framar öllu öðru góð
manneskja, fórnfús og kærleiksrík
Það var guðslán að eiga slíka syst-
ur.
Við Dóra vottum systurbörnum
mínum og þeirra fjölskyldum
dýpstu samúð okkar og okkar
fólks.
Baldvin Tryggvason.
Elsku amma.
Að kveðja þig er það erfiðasta
sem ég hef gert. Ég veit samt að þú
ert komin á betri stað þar sem þér
líður vel. Þú varst með svo fallegt
hjarta og varst svo góð við alla.
Ég var alltaf hjá þér þegar ég
var lítil og þú kenndir mér svo
margt, að lesa og skrifa og sagðir
mér sögur af öllu því sem þú gerðir
í gamla daga, mér fannst það alltaf
jafn spennandi. Allt mitt líf vorum
við mjög nánar og þú varst besta
vinkona mín, ég sagði þér allt og þú
áttir alltaf svör við öllu. Oft sátum
við saman við eldhúsborðið, þú
skarst rúgbrauð með smjöri og
sykri í teninga og við sátum heilu
klukkutímana og spiluðum og
spjölluðum saman um heiminn og
geiminn.
Þó svo að þú værir komin með
alzheimer þá breyttist persónan
þín aldrei, þú varst alltaf eins, alltaf
með þitt fallega bros, hlýju knúsin
þín og þessa yndislegu góð-
mennsku sem þú hafðir. Það var
skrítið að venjast því að þú sem
vissir allt og mundir allt værir farin
að spyrja okkur spurninga. Þú
varst samt alltaf svo sterk og lést
aldrei neitt stoppa þig, þrátt fyrir
mörg veikindatilfelli hélstu alltaf
áfram.
Ég er svo þakklát að Anna Mar-
grét hafi átt yndisleg fjögur ár með
þér, alltaf gladdistu jafn mikið þeg-
ar hún kom að heimsækja þig og
hún hafði svo gaman af þér, sér-
staklega núna síðustu mánuði, þá
vissi maður að þótt þú værir lasin
gæti hún glatt þig. Anna Margrét
saknar langömmu sinnar svo mikið
en hún veit að núna ertu engill á
himnum sem passar uppá okkur.
Á útskriftardaginn minn kom ég
til þín og ég sagði þér frá því að ég
væri búin með skóla, það var svo
gaman að heyra hvað þú varðst
glöð með það. Í starfsnáminu fékk
ég einnig þann heiður að hugsa um
þig á Mörkinni þegar þú varst í
hvíldarinnlögn og það voru tímar
sem ég met mikils.
Ég er svo þakklát fyrir að ég
fékk að eyða síðustu mínútunum
með þér og ég mun geyma allar
minningarnar okkar vel og ég mun
halda áfram að segja Önnu Mar-
gréti sögur af þér og segja henni
frá því hversu einstök manneskja
þú varst, engin var eins og þú.
Með miklum söknuði kveð ég
þig nú í bili, þangað til við hittumst
næst.
Ég elska þig svo mikið, amma
mín, guð geymi þig og dreymi þig
vel.
Við höfði lútum í sorg og harmi
og hrygg við strjúkum burt tárin af
hvarmi.
Nú stórt er skarð í líf okkar sorfið
því fegursta blómið er frá okkur horfið.
Með ástúð og kærleik þú allt að þér
vafðir
og ætíð tíma fyrir okkur þú hafðir
þótt móðuna miklu þú farin sért yfir
þá alltaf í huga okkar myndin þín lifir.
Við kveðjum þig, amma, með söknuð í
hjarta,
en minning um faðmlag og brosið þitt
bjarta.
Allar liðnar stundir um þig okkur dreymi
og algóður Guð á himnum þig geymi.
(Sigfríður Sigurjónsdóttir.)
Halldóra Ósk og Anna
Margrét.
Amma var húsmóðir af gamla
skólanum og þessi týpíska amma
af sinni kynslóð. Hún giftist afa
mínum: Óskari Guðlaugssyni, og
eignuðust þau sex börn, fjóra
drengi og tvær telpur, en einn
dreng misstu þau þegar hann var
ungbarn. Amma var hrædd við
ketti, ók aldrei bíl og las dönsk
blöð fyrir háttinn. Amma kallaði
svalir: altan og sagði frasa eins og:
„þetta er svaka lekkert“ og „þú ert
hoj og slank“. Hún sagði mér oft
sögur af sínum fyrri árum, af
æskuslóðunum í Ólafsfirði, þegar
hún vann á hótel Norðurlandi og
þegar hún stundaði nám í Reyk-
holti og í Húsmæðraskólanum.
Amma hafði mikið dálæti á Helgu
frænku og Jóni kennara eins og
hún kallaði þau alltaf og var dug-
leg að halda minningu þeirra á
lofti. Lilla, æskuvinkona hennar
ömmu, lést fyrir rúmlega fjórum
árum, en Lilla var henni afar kær
og þær héldu góðu sambandi alla
tíð og töluðu oft afar lengi saman í
síma. Mamma mín og ég bjuggum
heima hjá afa og ömmu þegar ég
var nýfæddur og ólst ég að mestu
leyti upp á því heimili. Við amma
vorum ávallt mjög náin og ég er
henni óendanlega þakklátur fyrir
alla þá góðmennsku og örlæti sem
hún sýndi mér og fyrir að hafa allt-
af trú á mér. Líf hennar ömmu var
oft þrautarganga og hún þurfti að
hafa fyrir hlutunum og var afar
ósérhlífin og þá sérstaklega við
heimilisstörfin. Árið 1957 eignuð-
ust amma og afi sinn þriðja son,
sem var drengurinn sem þau
misstu, og var litli drengurinn
jarðsettur ofan í kistu hjá gamalli
og góðri konu, eins og amma sagði
alltaf. En litli drengurinn var
ávallt ofarlega í huga hennar. Afi
minn veiktist af MS-sjúkdómnum
og lést svo árið 1984 eftir löng og
erfið veikindi. Ég, þá fjögurra ára
gutti, gleymi aldrei svipnum á
ömmu minni þegar hún sagði mér
að afi minn væri dáinn og hefur
það atvik verið greypt í huga minn
alla tíð. Amma hafði glímt við
heilahrörnunarsjúkdóm í nokkur
ár og hafði minni hennar hrakað
mikið á þeim tíma. Síðustu sporin í
hennar ævi voru stigin á Drop-
laugarstöðum, en sú vist hafði góð
áhrif á hana. Starfsfólki Droplaug-
arstaða eru hér með færðar þakkir
fyrir þá góðu umönnun sem amma
fékk. Það er sorglegt að hugsa til
þess að amma sé búin að kveðja og
það að eilífu. Hún sem var svo stór
partur af lífi manns er nú horfin á
vit forfeðra sinna. Á svona stundu
breytist maður ósjálfrátt aftur í
litla strákinn, sem þótti fátt betra
en að láta ömmu sína hugga sig
þegar eitthvað bjátaði á. En nú er
amma horfin á braut og eftir
stendur minning um sómakonu,
sem tók ávallt hag annarra fram
yfir sinn eigin og auðgaði líf okkar
sem stóðum henni næst með nær-
veru sinni. Ég veit ég mun aldrei
geta launað þér fyrir allt það sem
þú gerðir fyrir mig, en ég mun
gera mitt besta til að vera dætrum
mínum eins góður og þú varst mér
alltaf.
Þú sem varst mér svo góð
alla mína æsku.
Mikið gæðablóð
með endalausa gæsku
Alltaf mín þú gættir,
það færði mér ró.
Líf mitt þú bættir
á meðan hjartað í þér sló.
Blessuð vertu amma mín,
þú alltaf við mér brostir.
Við þér blasir eilífðin
og sonurinn sem þú misstir.
Þinn
Ingólfur.
Dýrleif Jónína
Tryggvadóttir