Húnavaka - 01.05.1982, Síða 102

100
HÚNAVAKA
minni úr barnaskóla. Danskunnátta hennar var nokkru meiri en mín,
enda sveiflaði hún mér í kring um sig og söng: „Það gefur á bátinn við
Grænland“. Eftir nokkra dansa sá ég að nú hlaut að vera kominn tími
til að hætta, en ég hafði ekki hugmynd um hvað gera þyrfti. Eftir
nokkra umhugsun tók ég ákvörðun, við næstu dansskipti snérist ég á
hæl og hljóp út. Eftir að hafa safnað kjarki á ný, hélt ég inn á nýjan
leik. Nú sá ég að menn þökkuðu pent fyrir sig að loknum dansi. Eg
réðist til atlögu á ný.
Sú var að ég held ári yngri en ég og það kom fljótt í ljós að kunnátta
hennar var álíka og mín. Einhvern veginn nálguðust andlit okkar
hvort annað og ég var rétt að láta mér detta í hug að ég væri að verða
ástfanginn, þegar ógæfan skeði. Það dundi allt í einu eldfjörugt lag og
þegar við þessir tveir vesalingar reyndum að hreyfa okkur í takt fór
allt úr skorðum, svitinn spratt af okkur og mér nær sortnaði fyrir
augum. Ég hafði á tilfinningu að allra augu mændu á okkur og sá glott
á hverri vör. Við hlupum sitt í hvora áttina og það var ekki meira
dansað þennan 17. júní.
Þegar ég lít til baka finnst mér að 17. júní mótin hafi verið einn
eftirminnilegasti þáttur á mínum unglingsárum. Sú stemmning og
gleði sem ríkti á þessum hátíðum var ótrúleg. Eg mætti á öll mótin frá
1945 til 1961, með einni undantekningu en ég var erlendis 1959. Eg
var ekki mönnum sinnandi 17. júni það ár, svo mjög hefði ég viljað
vera kominn heim á kvennaskólatúnið á Blönduósi. Nokkrum árum
síðar var ákveðið að flytja héraðsmótið síðar á sumarið og keppa
aðeins í fáum íþróttagreinum 17. júní. Sjálfsagt hefur þessi ráðstöfun
hentað íþróttafólkinu betur og sennilega hefur verið farið að draga úr
aðsókn. Þessi viðamiklu fjölsóttu mót sem haldin voru, koma sjálfsagt
ekki aftur, en þau munu í endurminningum ylja okkur sem tóku þátt í
þeim.