Húnavaka - 01.05.1982, Page 122

MARGRÉT JÓNSDÓTTIR, frá Fjalli:
Rakki
Rakki var fallegur hvolpur, kolsvartur með hvítar framfótatær og
hvíta bringu, augun dökkbrún og greindarleg. Hann hafði einnig þau
auðkenni sem talið var að ætti að prýða hvern fjárhund, hann var
alspora og hringspora með flekkóttan góm.
Rakki var mjög kátur hvolpur og fylgdi okkur stelpunum hvert sem
við fórum, en ekki líkaði okkur öll uppátæki hans. Eitt sinn seinnipart
sumars vorum við systur beðnar að gá að hrossum og færa þau heim í
brekkurnar ofan við túnið því það átti að nota þau næsta dag. Hrossin
sáust hvergi, en það var talið víst að þau væru uppi á Flesjum. Við
löbbuðum af stað og Rakki með okkur. Við fórum upp með Sand-
læknum, en sú leið fannst mér oft erfið þegar þurfti að ganga alla leið
upp á brún, og það þurftum við að gera í þetta skiptið og lengra til.
Þegar við komum upp á brekkubrúnina sáum við engin hross og
löbbuðum við því lengra til þess að geta séð niður í slakkann sem tekur
við austur af Flesjunum. Nú gerðist nokkuð sem tók hug okkar allan.
Rakki þaut af stað og um leið flaug rjúpa upp skammt frá. Rakki hljóp
til og snuðraði þar sem rjúpan hafði bælt sig. Við sáum að hann hélt á
einhverju í skoltinum og hlupum til hans til að vita hvað það væri.
Hann var mjög hreykinn að sjá, en við skipuðum honum að láta það
laust sem hann var með. I fyrstu var hann tregur að hlýða en að lokum
lét hann það detta. Þetta var ofurlítill rjúpuungi og hann var dáinn.
Hann hefur sennilega dáið úr hræðslu. Sjálfsagt hefur hvolpurinn
ætlað að leika sér að þessu litla kríli en ekki deyða það. Það var mikil
hryggð í tryggðarlegum brúnu augunum hans þegar við vorum að
skamma hann. Við vorum báðar mjög hryggar yfir þessum litla dún-
hnoðra, sem var ekki hægt að vekja til lífsins.
Þegar hin dökkhærða nótt dró húmblæju yfir láð og lög, áttuðum
við okkur á að mál væri að halda heim, án þess þó að hafa orðið varar
við hrossin. Við lögðum litla dána ungann á mosaþúfu. Sársauki í