Húnavaka - 01.05.1985, Qupperneq 230

228
HÚNAVAKA
þeim efnum, enda heimakær, óvenjulegur heimilisfaðir og sjálfum sér
nógur.
Er Guðbrandur kvaddi sér hljóðs á mannfundum flutti hann mál
sitt af mikilli háttvísi og meitlaðri framsetningu. Var hann öðrum
fyrirmynd í því efni, en málskrafsmaður var hann enginn. Eftir að ég
fluttist hingað til Blönduóss og við Guðbrandur Isberg urðum ná-
grannar, átti ég því láni að fagna að eignast vináttu hans. Rækti hann
þá vináttu af sama heillyndi og annað er hann sinnti. Hann reyndist
mér hlýr og opinskár viðmælandi og mikið fjölhæfari en ég hafði áður
vitað. Víðlesinn var hann og glímdi við gátur tilverunnar af einlægni
og heiðarleika. Trúmál voru Guðbrandi mjög hugstæð. Bar hann
mikla lotningu fyrir almættinu, en hafnaði því, sem hann taldi
mannasetningar í trúfræðum. Almættið virtist hann skoða án tak-
markana tíma og rúms.
Eitt af því sem Guðbrandur leiddi hugann að var meðferð hins
talaða orðs. Hann glímdi nokkuð við bragfræði og bar gott skyn á þá
orðsins list, enda hafði hann ljóðagerð nokkuð um hönd, en flíkaði lítt.
Guðbrandur Isberg unni mjög börnum sínum og öðrum afkom-
endum og bar hag þeirra fyrir brjósti. Fékk hann það endurgoldið er
halla tók undan fæti í lífi hans, en einkum kom það í hlut Jóns sonar
hans og fjölskyldu að fylgjast með Guðbrandi. Einkar kært var með
þeim feðgum, enda lengst af verið saman eða svo til, þótt Guðbrandur
byggi í sínu eigin húsi, meðan hann var til þess fær.
Síðustu misserin hurfu Guðbrandi ísberg umsvif hins daglega lífs.
Færðist þetta tímabil smátt og smátt yfir hann og meðan hann fann að
hverju fór fannst honum sem gengið væri nokkuð nærri sæmd sinni að
taka frá sér persónuleika sinn. Að síðustu var sem tilvera þessa heims
hefði að mestu horfið honum og í friði og ró kvaddi hann langa og
starfsama ævi.
Minningarathöfn um Guðbrand fór fram frá Blönduóskirkju 27.
janúar, en bálför hans var gerð frá Reykjavík. Mun sú ráðstöfun hafa
verið hans eigin ósk. Fjöldinn af þeim mönnum sem Guðbrandur
Isberg hafði unnið með á starfsævi sinni hér í Húnavatnsþingi voru
farnir af sviðinu á undan honum. Þeir sem eftir eru minnast hans sem
skyldurækins embættismanns og þeir sem best þekktu, sem grandvars
og góðs samfylgdarmanns og vinar.
Grímur Gíslason.