Morgunblaðið - 03.06.2015, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 3. JÚNÍ 2015
✝ Stefanía fædd-ist á Nöf á
Hofsósi 17. októ-
ber 1926. Hún
andaðist á dval-
arheimilinu
Barmahlíð, Reyk-
hólasveit 25. maí
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Guðni
Þórarinsson, f.
1.8. 1888, d. 25.9.
1967, og Jóhanna Ragnheiður
Jónasdóttir, f. 11.7. 1889, d.
20.10. 1965, sem búsett voru í
Nýjabæ á Hofsósi. Systkini
Stefaníu: Sigfríður Ingibjörg
(dóttir Guðna af
fyrra hjónabandi),
f. 22.6. 1912, látin,
Guðmundur Helgi,
f. 9.9. 1918, látinn,
Sesselja Engilráð,
f. 2.3. 1920, Guð-
laug Anna, f. 9.12.
1921, látin, Guð-
björg, f. 3.3. 1924,
látin, og Björn
Finnbogi, f. 27.4.
1929, látinn.
Eiginmaður Stefaníu var
Hjálmar Jónsson, f. 26.3. 1922
í Stóra-Holti í Holtshreppi í
Skagafirði, d. 18.1. 2009. Þau
giftu sig 1950 og bjuggu alla
tíð í Reykjavík. Börn þeirra
eru: 1) Jón Ingi, maki Svan-
hvít Jónsdóttir, þau eiga þrjár
dætur, níu barnabörn og eitt
barnabarnabarn. 2) Elva,
hennar maður var Kristinn
Sigurðsson, þau slitu sam-
vistir, þau eiga þrjú börn og
sex barnabörn og eitt barna-
barnabarn. 3) Þráinn, maki
Málfríður Vilbergsdóttir, þau
eignuðust fjögur börn, eitt
þeirra er látið, og fimm
barnabörn. 4) Stefán Ragnar,
hans kona var Edda Sóley
Óskarsdóttir, þau slitu sam-
vistir, þau eiga þrjú börn og
tvö barnabörn. 5) Guðný, maki
Ellert Ingason, þau eiga eina
dóttur, fyrir átti Guðný son
með fyrri manni sínum, þau
eiga tvö barnabörn.
Útför Stefaníu verður gerð
frá Árbæjarkirkju í dag, 3.
júní 2015, kl. 15.
Efst í huga mér þegar ég
minnist mömmu er umhyggju-
semi, það að hugsa um aðra og
mest þá sem voru veikir eða
áttu um sárt að binda. Mamma
hringdi daglega og kom ef erf-
iðleikar steðjuðu að. Alltaf boðin
og búin að hjálpa, meðal annars
að skipuleggja sjúkrahúsferðir
fjölskyldunnar til mín. Hún var
mjög góður hlustandi og stakk
inn hughreystandi gullmolum og
oft var ég brosandi og vongóð
eftir símtöl frá mömmu. Mamma
vaknaði fyrst á morgnana og fór
síðust í rúmið og sleppti aldrei
verki úr hendi. Hjá henni var
heimilið griðastaður og horn-
steinn þjóðfélagsins. Hún var
því sem næst fullkomin húsmóð-
ir sem hugsaði mest um að öll-
um liði vel í kringum sig. Hver
vildi ekki eiga mömmu sem tæki
alltaf á móti þeim með heima-
bakaðar kleinur eða snúða að
loknum skóladegi? Hún var ein-
staklega þrifin, það mátti gera
skurðaðgerð á eldhúsgólfinu hjá
henni! Þótt hún væri að vinna í
eldhúsinu sá aldrei á neinu, það
var alltaf gengið frá öllu jafn-
óðum.
Þegar við fjölskyldan fluttum
á Sogaveginn vorum við tvö
systkinin, en eftir fimm ára hlé
á barneignum komu nú þrjú
börn í röð, hvert á sínu árinu.
Auk þess bjuggu afi og amma í
föðurætt hjá okkur en afi var
því sem næst rúmliggjandi og
blindur. Fyrsta barnið fæddist
um það leyti sem eldhúsið var
tilbúið, en það var einmitt skil-
yrði fyrir frekari barneignum að
það yrði klárað, fram að því var
borðað í niðurgröfnu þvottahúsi.
Í húsinu var lítil sparistofa sem
var læst hversdags en opnuð
þegar eitthvað stóð til. Þegar
mamma og vinkonur hennar
héldu saumaklúbb klæddu þær
sig upp og mættu með handa-
vinnu, bornar voru fram glæsi-
legar veitingar, glatt var á hjalla
og mikið spjallað um börnin og
brauðstritið. Á skákmótum
pabba komu eiginmennirnir úr
nágrenninu og mamma hafði
mikið við. Töluverður gesta-
gangur var á vetrum á Sogaveg-
inum þegar fólkið úr sveitinni
fékk að gista, tekið var í spil og
notið veitinga fram að miðnætti.
Mamma var ekki allra en
eignaðist góðar vinkonur, þar
má nefna Distu ljósmóður,
Gunnhildi í næsta húsi, Önnu
hans Palla og Siggu á Sogaveg-
inum sem jafnframt var uppeld-
issystir hennar. Hún var í góðu
sambandi við systur sínar Lellu
og Imbu sem bjuggu í bænum
og komu í heimsókn á jóladag ár
hvert með fjölskyldur sínar en
ég átti afmæli þann dag og fékk
því aukaafmælisgjafir. Ég má til
með að segja ykkur frá ferð-
unum í sveitina á vorin og
haustin, en afi, amma og strák-
arnir voru keyrð í Fljótin á vor-
in eftir skólalok og sótt á haust-
in. Mamma var glöð þegar hún
heimti strákana heim, þá sló
hún sér á lær svo skall í og
sagði þessa skemmtilegu setn-
ingu: „Og eruð þið nú komn-
ir“ … tvítók og skellihló. Þá var
nú gaman að lifa, þegar mamma
hló.
Elsku mamma mín, þú skilur
eftir stóra eyðu í mínu lífi og ég
mun minnast þín um alla eilífð.
Ég vil þakka öllu starfsfólkinu á
Barmahlíð fyrir að sinna
mömmu af einskærri alúð fram
til dauðadags.
Enginn vissi að þú værir svona snjöll,
og heimilið þitt hvítþvegin höll.
Og þú svo hrein yst sem innst,
það komst bara ekki inn í kollinn
minn,
fyrr en nú.
Elva Hjálmarsdóttir.
Þá er mamma búin að fá
hvíldina. Hún er farin til „Sum-
arlandsins“ þar sem pabbi og
fleiri vinir og samferðamenn
Stefanía Guðrún
Guðnadóttir
✝ Þóra Krist-insdóttir fædd-
ist í Reykjavík 4.
desember 1942.
Hún lést á líkn-
ardeild LSH 23.
maí 2015.
Hún var dóttir
hjónanna Guð-
rúnar Þórð-
ardóttur, f. 27.3.
1921, d. 17.8. 2013,
og Kristins Níls
Guðmundssonar, f. 7.11. 1909,
d. 13.10. 1972. Systur Þóru eru:
1) Guðrún, f. 1948, maki Jó-
hann Guðmundsson, f. 1948.
Synir þeirra eru: a) Kristinn,
maki Erla Björk Ágústsdóttir,
dætur þeirra eru Hekla Dís og
Vaka Líf. b) Ólafur, sambýlis-
kona Margrét Sigvaldadóttir,
dóttir Ólafs er Lísa. c) Guð-
mundur, maki Kristín Viktors-
dóttir, dætur þeirra eru Mar-
grét Dúna og Guðrún Eva. 2)
Erna, f. 1962, maki Elías Bragi
Sólmundarson, f. 1961. Dætur
þeirra eru: a) Sigríður Guðrún,
sambýlismaður Helgi Rúnar
Halldórsson, og b) Kolfinna.
Þann 11. ágúst 1962 giftist
Þóra Árna Ingólfssyni húsa-
fæðingu barna þeirra fluttu þau
í Eyjabakka 10 en byggðu sér
síðan hús í Grjótaseli 17 og
bjuggu þar í 21 ár. Árið 1998
minnkuðu þau við sig og fluttu
í Rauðagerði 10 og síðar í Ár-
sali 1 í Kópavogi. Þóra lauk
gagnfræðiprófi af bóknáms-
deild árið 1959 og fór síðar á
ýmis námskeið, m.a. hjá Dale
Carnegie. Hún vann allan sinn
starfsferil hjá sama vinnuveit-
anda, Pósti og síma, og síðar
þeim fyrirtækjum sem urðu til
við skiptingu hans. Hún var
unglingur þegar hún hóf störf
sem sendill á sumrin en var í
fullu starfi frá 17 ára aldri og
starfaði lengst af á fjármála-
sviði fyrirtækisins: í að-
albókhaldi, innflutningsdeild og
sem skrifstofustjóri á aðal-
gjaldkeraskrifstofu. Fljótlega
eftir uppskiptingu fyrirtækisins
árið 1998 hóf hún störf hjá
Hraðflutningsdeild TNT hjá Ís-
landspósti uns hún lét af störf-
um vegna veikinda árið 2006.
Þóra sinnti ýmsum félagsstörf-
um, m.a. með Kvenfélagi Selja-
sóknar þar sem hún var for-
maður 1986-1988 og var
gjaldkeri Bandalags kvenna í
Reykjavík á sama tíma.
Þóra verður jarðsungin frá
Seljakirkju í dag, 3. júní 2015,
og hefst athöfnin kl. 15.
smið, f. 5.12. 1935,
frá Flugustöðum í
Álftafirði. Hann er
sonur hjónanna
Stefaníu Stef-
ánsdóttur, f. 29.8.
1907, d. 2.3. 1992,
og Ingólfs Árna-
sonar, f. 11.10
1895, d. 2.3. 1972.
Börn Þóru og Árna
eru: 1) Ingólfur, f.
10.7. 1966, synir
hans og fyrrverandi eiginkonu
hans, Ragnheiðar K. Laufdal
Ólafsdóttur, eru a) Ketill Árni
Laufdal, f. 19.4. 1996, b) Tómas
Kristinn Laufdal, f. 20.1. 1998,
og c) Hinrik Ari Laufdal, f.
29.6. 2001. 2) Kristrún, f. 10.10.
1967.
Þóra ólst upp í Reykjavík
mestan hluta ævi sinnar fyrir
utan sex ár sem foreldrar henn-
ar bjuggu á Seyðisfirði þegar
hún var barn. Hún var í sveit
nokkur sumur hjá systkinunum
á Grjóti í Þverárhlíð í Borg-
arfirði. Hún var 18 ára þegar
hún kynntist Árna eiginmanni
sínum og hófu þau búskap ný-
gift árið 1962 í Grundargerði
og síðar á Háaleitisbraut. Eftir
Elsku hjartans mamma mín
hefur fengið hvíldina eftir erfið
veikindi. Allt of snemma þurfum
við að sjá á eftir yndislegri konu
og svo stuttu eftir að hafa kvatt
ömmu. Mamma mín var einstök,
hún var kletturinn í fjölskyld-
unni og eftir stöndum við hálf
ráðalaus. Hún var svo hlý, góð,
hjálpsöm og glaðlynd og umvafði
okkur með ást sinni og vildi allt
fyrir okkur gera. Hún var snill-
ingur í höndunum, saumaði á
okkur systkinin föt þegar við
vorum börn og prjónaði og hekl-
aði flíkur á fjölskyldumeðlimi og
fleiri til.
Mamma og pabbi voru frá-
bærir foreldrar, það var agi og
reglur en alltaf hlýja og leiðbeint
á vingjarnlegan hátt. Ef ég rak
mig á beið opinn faðmur til
huggunar en aldrei sagt: ég
sagði þér þetta. Veikindi mín
hafa verið foreldrum mínum erf-
ið en þau hafa staðið eins og
klettur við hlið mér og gert allt
fyrir mig sem í þeirra valdi
stendur. Mamma spurði alltaf
frétta af vinum mínum og þegar
ég var í háskólanum var oft lært
fyrir próf í Grjótaselinu og auð-
vitað passað upp á að við fengj-
um nóg að borða og drekka.
Mamma var heimakær og
vildi helst fá alla fjölskylduna til
sín og nutum við góðs af því að
amma mín bjó með foreldrum
mínum í rúman aldarfjórðung.
Öll móðurfjölskyldan hittist hjá
þeim og þar var alltaf fullt af
kræsingum og það þurftu að
vera afgangar svo öruggt væri
að allir hefðu fengið nóg! Enginn
matur var eins góður og
mömmumatur og alltaf smakk-
aðist tekex með osti betur þar en
annars staðar.
Við mamma vorum góðir vinir
og það var fátt sem ég sagði
henni ekki frá. Bönd okkur
styrktust enn frekar með Du-
blin-ferðum sem við fórum í bara
tvær, en þær ferðir urðu alls sex
og var yndislegt að versla og
dóla sér með henni. Ég vann
lengi á sama vinnustað og
mamma, hjá Pósti og síma, og sá
þannig sjálf hve virt hún var og
öllum líkaði vel við hana. Ég var
aðeins 16 ára þegar ég hóf störf
á sumrin og var lengi þekkt sem
„dóttir hennar Þóru“. Ég hafði
lúmskt gaman af því þegar hlut-
irnir snerust við, þegar hún hóf
störf hjá Hraðflutningsdeild
TNT þekkti ég þar alla fyrir en
hún ekki og var þá sagt „mamma
hennar Krissu“.
Gullmolarnir þrír, bróðursynir
mínir, hafa veitt foreldrum mín-
um ómælda gleði, þau nutu þess
að hafa þá hjá sér og ömmu-
hlutverkið átti vel við mömmu.
Góðar minningar frá síðasta
sumri eru dýrmætar núna þar
sem við litla fjölskyldan eyddum
saman viku í Vestmannaeyjum
og viku í Svignaskarði. Mamma
sýndi ótrúlegt æðruleysi í veik-
indum sínum og hún lést í frið-
sælu umhverfi líknardeildarinn-
ar þar sem hugsað var um hana
af einstakri hlýju, alúð og virð-
ingu. Pabbi sér nú á eftir lífs-
förunauti til 55 ára og það eru
þung skref fyrir hann. Systur
mömmu og fjölskyldur þeirra
slógu skjaldborg um okkur litlu
fjölskylduna í veikindum
mömmu og hefur það verið okk-
ur ómetanlegt. Ég trúi því að
mamma sé nú hjá ömmu og afa
og þau vaki yfir okkur öllum.
Elsku hjartans mamma mín,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín dóttir,
Kristrún.
Nú hefur móðir mín kvatt
þetta líf allt of snemma.
Í hennar spor verður erfitt að
fara og ennþá erfiðara að skrifa í
fáum orðum eitthvað um hana,
en ég ætla að nefna nokkra
punkta. Þau sem voru svo heppin
að fá að kynnast henni þurfa
ekki svona skrif til að muna
hvers lags gimsteinn hún var.
Ég held mér sé óhætt að
segja að hún hafi verið horn-
steinn þessarar litlu fjölskyldu.
Hún var límið sem hélt fjöl-
skyldunni saman. Til að nefna
nokkur dæmi héldu hún og
amma alltaf veislu fyrir alla
móðurfjölskylduna mína á ann-
an í jólum, páskadag og bollu-
dag. Þá nutum við hin kræsinga
sem þessar góðu konur reiddu
fram og unnu hörðum höndum
að því að gleðja okkur hin.
Mamma var svo umhyggjusöm
og sá fyrir öllu, hún var alltaf að
hugsa um aðra. Til að mynda
eru enn púðursykurbotnar uppi
í skáp sem vantar bara að setja
rjómann á. Þannig átti mamma
alltaf eitthvað til ef óvænta gesti
bar að garði. Hún naut þess að
gera vel við aðra og var ein-
staklega gestrisin kona.
Mamma var líka mikil handa-
vinnukona og naut ég sem sonur
hennar góðs af því. Bæði prjón-
aði hún á mig og strákana mína,
og hafa margir dáðst að prjóna-
skap hennar. Ég gat líka alltaf
farið til mömmu ef mig vantaði
sængurgjafir, þá átti hún alltaf
eitthvað á lager hvort sem um
var að ræða stelpu eða strák. Og
sem dæmi um hugulsemi móður
minnar er tilbúin framlenging á
rúmteppi sem hún prjónaði
handa einni frænku sinni þegar
sú litla fær stærra rúm.
Ömmuhlutverkið tók móðir
mín alvarlega og var Ketill, elsti
drengurinn minn, ekki margra
daga gamall þegar hún talaði um
að fara að fá hann sem nætur-
gest. Síðan hafa strákarnir mínir
notið þeirrar blessunar að eiga
margar dýrmætar minningar
með mömmu og pabba, því þau
hafa verið einstök í ömmu- og
afahlutverkinu. Á hverju ári var
farið í sumarbústaðaferð sem var
vikuferð og drengirnir mínir
nutu og biðu með mikilli eftir-
væntingu. Þá var dekrað við
gaurana án eftirlits foreldra. Síð-
asta sumar náðum við góðri viku
saman en það rétt slapp því
stuttu síðan veiktist mamma al-
varlega.
Móður mín tók veikindum sín-
um og föður míns með æðruleysi
og stakri ró allt til dauðadags.
Ég get ekki lýst því hvað ég
og strákarnir mínir eigum eftir
að sakna hennar mikið. Með
djúpri þökk vil ég segja um
mömmu: Takk fyrir allt og allt,
blessuð sé minning þín að eilífu,
þú varst gimsteinn og perla og
þú varst móðir mín, fyrir það
verð ég alltaf þakklátur.
Þinn sonur,
Ingólfur Árnason.
Tíminn var of stuttur, amma.
Hann leið of fljótt og áður en við
vissum af varstu farin. Við get-
um aldrei endurgoldið ykkur afa
þá ást og umhyggju sem þið haf-
ið alltaf sýnt okkur. Það er erfitt
að ímynda sér hlýrri manneskju
en þig. Þessi orð eru okkur þung
því sorgin ristir enn djúpt. Þrátt
fyrir það getum við minnst þess
hversu þakklátir við erum fyrir
þær stundir sem við áttum með
þér og undir hið síðasta vorum
við þakklátir fyrir að hafa fengið
tækifæri til að kveðja. Takk fyrir
kökurnar sem þú bakaðir fyrir
okkur, amma. Takk fyrir peys-
urnar sem þú prjónaðir. Takk
fyrir skiptin sem við fengum að
gista. Takk fyrir hlýjuna og ást-
ina, henni munum við aldrei
gleyma. Takk fyrir árin, elsku
amma.
Ketill, Tómas og Hinrik.
Ég vildi rita nokkrar línur um
Þóru, sem var tengdamamma
mín í ótalmörg ár. En við skilnað
er eins og við vitum ekki lengur
hvernig við eigum að hegða okk-
ur við fólk sem hefur verið svo
stór partur af lífi okkar. Ég er
ein þeirra sem fengu að njóta
þess góða sem Þóra Kristins-
dóttir gaf í þessum heimi. Hún
var með eindæmum gestrisin og
góð kona, alltaf tilbúin að hugsa
um aðra og veita öðrum skjól á
heimili sínu.
Ég get ekki minnst bara á
Þóru heldur er Árni eiginmaður
hennar svo mikill hluti af því lífi
sem ég þekkti með þeim. Þau
eru og voru einstakir tengdafor-
eldrar, afi og amma. Það eru
ekki allir sem eiga svo gott að og
ég reyndi um árabil að tjá mig
með orðum við þau í jólakortum
en ég veit ekki hvort þau hafa al-
mennilega vitað hvað ég er þeim
þakklát í hjarta mínu. Það tók
mig svo sárt að heyra að rúm-
lega mánuði eftir að ég var kom-
in til náms í Bandaríkjunum
veiktist Þóra alvarlega með
heilakrabbamein. Ég hef beðið
mikið fyrir henni en verð að trúa
því að Guð hafi leyft henni að
enda þetta stríð við krabbamein-
ið. Það er ekki auðvelt að skilja
allt í þessum heimi og dauðinn er
eitt af því. Svo við reynum ef til
vill í lengstu lög að horfa á annað
en dauðann því hann er svo sárs-
aukafullur, en þegar kemur að
honum er enginn tilbúinn.
Ég á svo margar góðar minn-
ingar með fjölskyldunni hans
Ingó, og Þóra var alltaf sú sem
hélt öllu saman. Ég dáðist alltaf
að henni og ömmu Dúnu. Þær
voru ósérhlífnar konur og unnu
saman sem heild og voru alltaf
boðnar og búnar að vera til stað-
ar, hvort sem um var að ræða að
passa börnin mín eða bjóða okk-
ur í mat og kaffi. Þetta eru ekki
bara orðin ein, þetta er sannleik-
urinn um yndislegar konur.
Hvernig er hægt að skrifa um
tilfinningar án þess að finnast
mann vanta orð? Guð gefi að með
lífi Þóru lærum við öll hvað það
þýðir að vera til staðar fyrir aðra
og hvað það þýðir að hugsa um
velferð annarra. Það sýndi hún
og sannaði af kostgæfni í sínu
lífi. Hún var hjartagóð og við-
kvæm kona og mátti ekkert
aumt sjá. Guð blessi hana fyrir
kærleik sinn til okkar allra, við
fengum svo margs góðs að njóta.
Ég bið algóðan Guð um að
styrkja afa Árna í þessum erf-
iðleikum. Guð veit að ég finn til
með honum frá hjartans rótum.
Ég bið Guð líka að styrkja Ingó
og Krissu, en þau áttu móður
sem þau geta verið meira en
stolt af og þvílíkar blessanir sem
þau hafa notið frá foreldra hendi,
það er mikið að þakka fyrir. Ég
bið líka Guð um að styrkja
drengina mína, Ketil, Tómas og
Hinrik, þeir hafa misst svo mikið
og ég veit að Guð gaf þeim bestu
ömmu og besta afa sem völ er á.
Þá vil ég einnig senda samúðar-
kveðjur til allra ættingja og vina
sem sakna Þóru sárt. Það er
mikið skarð höggvið í fjölskyld-
una og minningin um Þóru
Þóra Kristinsdóttir HINSTA KVEÐJA
Elsku Þóra, það er svo
erfitt að kveðja þig. Þú hef-
ur alltaf verið okkur svo
dýrmæt. Þú hefur verið
hjartað í fjölskyldunni,
næstráðandi á eftir ömmu
Dúnu, og sýnt fjölskyld-
unni svo mikinn áhuga og
væntumþykju. Þú hefur
verið okkur systrum sem
amma og við erum svo
heppnar að hafa átt þig að.
Takk fyrir gleðina og
hlýjuna sem þú gafst okkur
svo skilyrðislaust. Minn-
ingin um þig mun lifa í
hjörtum okkar, skír eins og
gull.
Sigríður Guðrún
Elíasdóttir og
Kolfinna Elíasdóttir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Minningargreinar