Morgunblaðið - 03.06.2015, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 3. JÚNÍ 2015
✝ Vilborg Magn-ea Þórðardóttir
fæddist í Vík í Mýr-
dal 9. júní árið 1922.
Vilborg lést á Skjóli
28. apríl 2015.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Guð-
rún Ingibjörg Sig-
urðardóttir, hús-
freyja og hannyrða-
kona í Vík, sem
fædd var á Eski-
firði, og Þórður Stefánsson, er
fæddur var á Norðfirði, verka-
maður og héraðsbókavörður í
Vík. Þau hjón voru bæði Skaft-
fellingar að uppruna þótt bæði
væru fædd austur á fjörðum. Þau
voru búsett í Vík öll sín hjúskap-
arár. Þórður féll frá árið 1981,
tæplega 87 ára að aldri, og Guð-
rún dó sjö árum síðar, 1988, á 90.
aldursári. Vilborg var elst sjö
barna þeirra, og hélt ævilangt
ist þá vinnukona hjá listmálara-
hjónunum Barböru Árnason og
Magnúsi Árnasyni, sem búsett
voru á Lækjarbakka, gömlu býli
er stóð niður við sjó, nærri enda
Rauðarárstígs. Annaðist Vilborg
um heimili þeirra í allmörg ár, en
fór þaðan til Bretlands, til vina-
fólks Barböru, og gegndi þar
hliðstæðum störfum næstu ár.
Vilborg undi þar vel hag sínum
og eignaðist vinkonur sem hún
hélt við ævilöngu sambandi og
tryggðavináttu. Vilborg kom aft-
ur heim um miðjan sjötta áratug-
inn, og vann þá um tíma við heim-
ilishjálp, en staldraði stutt við og
réði sig til starfa hjá Sendiráði Ís-
lands í Washington-borg í Banda-
ríkjunum, þar sem hún vann til
ársins 1960. Fluttist hún þá alfar-
in heim til Íslands og vann síðan
sem gangastúlka á fæðingardeild
Landspítalans í áratugi.Vilborg
átti heima í Austurbrún 4 uns
hún fluttist að hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli fyrir 10 árum í kjölfar
þverrandi heilsu. Þar átti hún at-
hvarf sitt síðan og bjó við nauð-
synlegt öryggi og umönnun.
Útför hennar fór fram í kyrr-
þey.
góðum tengslum við
systkini sín. Þau
voru, í aldursröð
talin, Jóna, Unnur,
Kristbjörg, Stefán
Ármann, Sigríður
Eygló og Ólafur.
Hún er sú fjórða úr
hópnum sem kveð-
ur, en áður eru
fallnar frá syst-
urnar Jóna, Unnur
og Sigríður Eygló.
Vilborg sleit barnsskónum í
Vík, umgirt ægifagurri náttúru
og háskalegu nábýli hafs og
straumvatna. Þar gekk hún í
barnaskóla og fermdist, og var
þá lokið formlegri skólagöngu
hennar. Upp frá því fór hún til
Reykjavíkur og vann fyrir sér
síðan, fór í vist hjá frændfólki
sínu, Laurettu og Haraldi Hagan
á Laufásvegi 12 þar sem hún var
fram yfir stríðslok 1945, en gerð-
Elsku yndislega frænka mín.
Ég trúi ekki enn að þú sért
farin, mér finnst það svo óraun-
verulegt.
Mér finnst ennþá mjög skrýtið
að koma í vinnuna mína á Skjóli
og sjá þig hvergi, mér finnst mik-
ið vanta því þú varst stór og mik-
ilvægur hluti af Skjóli í heil 10 ár.
Ég dáðist mikið að þér og leit
upp til þín því þú varst mikill
karakter og hafðir sérstakan en
yndislegan persónuleika. Þú
varst mjög ákveðin og beinskeytt
en hafðir gott og stórt hjarta –
já, þú varst gull af konu og ég er
ævinlega þakklát fyrir það að
hafa þekkt þig allt frá barnæsku.
Þú varst mikilvægur hluti af lífi
mínu – amma númer tvö. Þú
sýndir mér og bróður mínum
mikinn hlýleika allt frá því að við
vorum lítil.
Þú giftist aldrei og áttir ekki
börn en þú ferðaðist svo sann-
arlega mikið og komst víða við,
og vannst um heiminn mikilvæg
og fjölbreytt störf.
Ég held að ég hafi fengið eitt-
hvað af ferðagenum þínum því ég
sjálf elska að ferðast og mark-
miðið mitt er að heimsækja sem
flesta staði í heiminum – alveg
eins og þú.
Mér þykir það einstaklega
dýrmætt að hafa verið viðstödd
þegar þú kvaddir þennan heim
og ég trúi því að þú hafir verið að
bíða eftir okkur mömmu.
Hvíl í friði elsku frænka mín –
ég sakna þín sárt. Takk fyrir allt.
Minning þín og brosið þitt lif-
ir.
Þín
Kristbjörg Þöll.
Elsku frænka mín.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Svo frænka kær nú vertu sæl
því vegir skilja að sinni.
Þín geta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgri þeli þér
ég þakka kynninguna
um góða frænku og góðan vin
ég geymi minninguna.
(Höf. ók.)
Takk fyrir allt og allt.
Minning þín lifir sem ljós í
hjarta mér.
Þín
Sigríður (Sigga).
Vilborg Magnea
Þórðardóttir
Elskulega Signý
mín. Mig langar til
að minnast þín með
nokkrum orðum,
sem verða þó varla nema hjómið
eitt þar sem orð geta aðeins að
nokkru leyti lýst því sem hugur-
inn myndi vilja segja. Aðallega
langar mig þó til að þakka þér
fyrir allt alltaf, vináttu þína, sam-
fylgdina, spjallið okkar, skoðana-
skiptin og nærveruna. Hugljúfa,
sterka og einhver heilbrigðasta
manneskja sem ég hef þekkt, það
er alveg víst að það getur allt
gerst í henni veröld eins og við
sögðum oft, en nú er það stað-
reynd að þú ert farin frá okkur til
englanna.
Myndirnar sem koma upp í
hugann eru margar og fyrst hitt-
Signý
Gunnlaugsdóttir
✝ Signý Gunn-laugsdóttir
fæddist 20. október
1967. Hún lést 4.
maí 2015.
Útför Signýjar
var gerð 16. maí
2015.
umst við sjö ára
gamlar í skólanum á
Fremstagili. Svo lá
leiðin í Húnavalla-
skóla þegar við vor-
um tíu ára, en of
langt mál er að
segja frá öllu sem
var brallað þar;
margir sigrar voru
unnir og einhverjar
orrustur töpuðust
eins og unglinga er
siður. Þaðan útskrifuðumst við
svo og þú varst beðin að halda út-
skriftarræðuna okkar, sem þú
gerðir með glans. Eftir grunn-
skólann fórum við hvor í sína átt-
ina en tengslin og vináttan slitn-
uðu þó ekki. Á þessum tíma voru
bréf skrifuð og svo var hist á böll-
um og í réttum.
Sterk er myndin af okkur
stelpunum sem hittumst í miðju
Skarðsskarðinu á hestbaki, þú
komst með mér heim og við fór-
um svo daginn eftir ríðandi á
hestamannamót fram í Húnaver.
Frábær helgi. Við saman að vinna
á sláturhúsi, það er alveg víst að
það var engin lognmolla í þá daga
og minningin um góða bekkjar-
systraklúbbinn okkar sem hélt
tengslum í gegnum árin, er indæl
og hlý. Það var svo dýrmætt að
geta hist, þó það tækist kannski
ekki eins oft og við hefðum viljað.
Í spjalli okkar duttum við alltaf
inn í miklar búskaparumræður
þó að við hefðum upphaflega
byrjað á því að tala um allt annað.
Þar lá sameiginlegur áhugi okk-
ar, á kúm og kindum og á sveita-
lífinu, enda við sveitastelpur al-
veg fram í fingurgóma. Við vorum
ekki alltaf sammála um allt og
áttum oft skemmtileg skoðana-
skipti, líflegar umræður og heið-
arlegar. Við vorum heldur ekki
duglegar að kveðjast og það var
eitt af þessu góða. Það var betra
að segja bara, við sjáumst aftur –
og mér finnst það vera viðeigandi
líka núna.
Er dagur rennur dögg er aftur ný
og dögun eilífðar er mjúk og hlý.
Í fangi sínu hefur frelsarinn
nú fólkið okkar, – líka himininn.
Svo demöntum er dreift um æviskeið
og dásamleg er farin litrík leið.
Frá himnum svífa herskarar í nótt
og hugga þá sem gráta ofurhljótt.
(Jóhanna H. Halldórsdóttir.)
Ég sendi þér kveðju mína inn í
ljósið, elsku Signý, og bið þess að
Guð og góðir vættir gefi fjöl-
skyldu þinni og öllum vinahópn-
um styrk til þess að takast á við
sína sorg. Þú fórst vel með allt
þitt líf og allt í þinni tilveru, fólk-
ið, dýrin og landið. Minningin lif-
ir, sönn og heil og varðveitist í
hjartanu. Þín vinkona,
Jóhanna Helga
Halldórsdóttir.
Þegar ég heyrði fyrst á Sig-
nýju minnst hljóðaði það fyrir
mér eins og í skáldsögu, ung kona
á afskekktum sveitabæ inni á
Laxárdalnum, með móður sinni
og móðursystur í búskap með
kýr, kindur og hesta. Kýrnar
voru handmjólkaðar, ekkert raf-
magn í fjósinu og mjólkin kæld í
brúsum í bæjarlæknum. Að
hugsa sér þetta í okkar nútíma-
samfélagi, þarna hlaut að vera
hörkukvenmaður á ferð! Það kom
svo líka á daginn þegar við kynnt-
umst þegar ég flutti í sveitina
1996 og fór að taka þátt í göngum
og öllu sem því fylgir.
Það var fastur liður að byrja
Laxárdalsgöngurnar á því að
mæta snemma í eldhúsið á Bala-
skarð og fá sér smurt brauð, kök-
ur og kaffi í notalegum hita frá ol-
íueldavélinni áður en lagt var af
stað. Sem undirleikur heyrðust
stundum hrotur frá smalahund-
unum sem máttu liggja undir
kringlóttu eldhúsborðinu. Það
gerðist víst einu sinni að heima-
gangur, lítill hrútur, laumaðist
inn í húsið á þessari stundu og
skreið undir eldhúsborðið af
gömlum vana. Það þurfti þá að
hafa hraðar hendur og grípa boll-
ana þegar hundarnir vöknuðu við
þennan óboðna gest. Yfir svoleið-
is uppákomum gat Signý skemmt
sér konunglega enda einstaklega
mikill dýravinur og með góðan
húmor þegar engum var meint af.
Hún hafði mjög sterka réttlætis-
kennd og gat verið heitt í hamsi
þegar dýraverndar- og sveitamál
voru rædd.
Eftir að saumaklúbburinn okk-
ar var stofnaður fórum við að
hittast reglulega og kynntumst
betur. Einn af hápunktum voru
jólaklúbbsfundir í desember sem
voru haldnir í mörg ár á Bala-
skarði. Það gat ekkert verið jóla-
legra en að keyra inn í Laxár-
dalinn í tunglskini á hvíta jörð og
koma inn á heimilið hennar Sig-
nýjar, finna ilm af heimareyktu
hangikjöti og eyða notalegu
kvöldi með góðum mat í hópi vin-
kvenna. Þessari hefð héldum við
lengi áfram þótt Signý væri flutt
á Syðri-Hól. Við klúbbsysturnar
vildum gjarnan ímynda okkur að
það hefði verið okkar hugmynd
að Signý og Magnús skyldu taka
saman, vorum oft að hamast í
henni að drífa sig að ná sér í hann.
Hún vildi nú alls ekki láta segja
sér fyrir verkum í þessum málum
en við nánari athugun mátti
greina leynibros í augum hennar.
Auðvitað var hún löngu búin að
taka fram fyrir hendur á okkur og
beið bara eftir góðu tækifæri að
segja okkur frá. Það var ekki
hægt að hugsa sér betra makaval,
samhugur og samvinna með ein-
dæmum hjá þeim Signýju og
Magnúsi. Fjölskyldan gekk fyrir
öllu og alltaf var tekið vel á móti
gestum þrátt fyrir mikla vinnu.
Síðustu árin þegar veikindin
fóru að taka sinn toll kynntist ég
annarri hlið á Signýju, mýkri og
viðkvæmari. Hún gat rætt málin
af miklum heiðarleik og innsæi,
var mjög vel lesin og gátum við
eytt mörgum kvöldstundum með
notalegu spjalli þrátt fyrir alvar-
legan bakgrunn. Hún hafði oft
meiri áhyggjur af öðrum, talaði
mikið um móður sína og frænd-
fólkið sitt. Efst í huga hennar
voru þó alltaf Magnús og krakk-
arnir og var það mesti söknuður
að geta ekki lengur verið saman
öllum stundum við bústörf, í fjós-
inu og útiverkum í sveitinni.
Þarna átti hún svo sannarlega
heima, myndarlega búkonan, hún
Signý vinkona mín.
Angela.
Við systkinin eig-
um óteljandi góðar
minningar um
ömmu Pálínu. Við
vorum svo lánsöm
að vera alin upp í
göngufæri frá heimili hennar og
nýttum okkur óspart að rölta til
hennar eftir skóla. Amma tók
manni alltaf opnum örmum og ef
það var ekki bananabrauð á boð-
stólum laumaði hún að okkur aur
til þess að hlaupa í Vallabakarí.
Amma lifði fyrir að dekra við
Pálína
Ágústsdóttir
✝ Pálína Ágústs-dóttir fæddist
14. mars 1945. Hún
lést 23. maí 2015.
Útför Pálínu fór
fram 1. júní 2015.
okkur og var alltaf
tilbúin að skutlast
með okkur út um
allan bæ. Blíðari
kona er vandfundin
og minnumst við
þess ekki að hún
hafi nokkurn tím-
ann skammast í
okkur. Amma var
algjör nagli, sjálf-
stæð og virtist ekki
vera hrædd við
neitt. Hún var hörkudugleg og
virkilega góð fyrirmynd. Hún
var algjör dönskusnillingur eftir
öll dönsku tímaritin sem hún
hafði lesið og var það gott að
nýta sér við heimanámið.
Í sumarbústaðnum sínum
Móakoti naut amma þess að
huga að gróðrinum og njóta
kyrrðarinnar. Þar áttum við
systkinin margar af okkar bestu
æskuminningum. Stórfjölskyld-
an, s.s. börnin hennar og barna-
börn, voru alltaf velkomin og var
oft allt túnið í kringum sumar-
bústaðinn hennar í tjöldum og
tjaldvögnum fullt af afkomend-
um hennar. Amma var ákaflega
stolt af stóru fjölskyldunni sinni
og var stór og mikill mynda-
veggur sem mætti þeim sem
kíktu í kaffi til hennar þar sem
var allavega ein mynd af hverju
barnabarni og auðvitað myndir
af öllum börnunum hennar.
Amma var ekki bara amma,
hún var líka góð vinkona. Hún
hlustaði svo vel og átti svo mikið
af góðum ráðum. Amma kom í
morgunkaffi til okkar nánast
hverja einustu helgi, öll fjöl-
skyldan naut þess að hafa hana í
eldhúsinu en þar sat hún með
kaffið sitt og spjallaði á meðan
við borðuðum morgunmat, hún
var auðvitað löngu búin að borða
enda algjör morgunhani. Ef hún
kom ekki vorum við systkinin
eða mamma fljót að hringja í
hana og athuga hvort hún væri
ekki örugglega á leiðinni.
Elsku amma, þú glímdir
hetjulega við sjúkdóminn þinn
alzheimer síðustu árin þín. Sárt
er að þurfa að kveðja þig svo
snemma en við erum þakklát
fyrir allar minningarnar. Þú
varst stór partur af lífi okkar og
fyrir það verðum við ævinlega
þakklát
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þín barnabörn,
Helga Lind Sigurbergs-
dóttir og Theodór
Sigurbergsson.
Hann Hilli frændi
er horfinn, dáinn.
Við töluðum símleið-
is stuttu fyrir lát
hans 22. apríl. Að vanda var hann
kátur, þótt hann ætti við ýmsa
krankleika að etja og væri á bið-
listum til að komast í aðgerðir. En
það var erfitt að henda reiður á
ástandi hans, því hann vildi lítið
um það tala og aldrei kvartaði
hann. Hann sagði sanna Groms-
ara ekki kvarta, og var hann
hreykinn að vera einn afkomenda
Hálfdáns Örnólfssonar í Bolung-
arvík, en þeir kalla sig Gromsara.
Þótt Hilmar byggi uppi á
Skaga urðum við nánir vinir á tán-
ingsárunum, því við unnum sam-
an í hvalstöðinni nokkrar vertíðir.
Þar ofan á vorum við systkina-
börn. Á þeim árum var enginn á
móti því að drepa hvalinn nema
Jóhannes Kjarval og að komast í
hvalstöðina var eftirsótt vinna.
Margt skemmtilegt var þar brall-
að og var Hilmar oft í fararbroddi,
enda glæsilegur og óbanginn.
Ráðskonan reyndi að passa stelp-
urnar í eldhúsinu fyrir strákun-
um, en það var oft erfitt, sér í lagi
síðla sumars, þegar rökkva tók.
En við uxum úr grasi og alvara
lífsins tók við. Hilmar fór í Vél-
stjóraskólann og svo festi hann
líka ráð sitt. Þetta var áður en
sjónvarpið hófst, og þá var út-
varpið þungamiðjan í lífi Íslend-
inga. Svo vildi til, að í því var þátt-
ur, þar sem hópur af trúlofuðum
pörum keppti um það, hvaða par
passaði bezt saman. Hilmar og
kærastan, Dóra Wium, voru valin
í keppnina. Fyrstu verðlaun voru
ferð til meginlands Evrópu. Kær-
ustupörin voru yfirheyrð sitt í
Hilmar Snær
Hálfdánarson
✝ Hilmar SnærHálfdánarson
fæddist 24. febrúar
1934. Hann lést 22.
apríl 2015.
Hilmar var jarð-
settur í kyrrþey 2.
maí 2015.
hvoru lagi og eftir
nokkrar vikur var
tilkynnt, að Dóra og
Hilmar hefðu unnið.
Þau voru álitin sam-
rýndasta parið. Þeg-
ar þau komu úr
verðlaunaferðinni
stofnuðu þau heimili
á Akranesi og eign-
uðust brátt fallega
dóttur. En hjóna-
bandið entist ekki
nema nokkur ár.
En svo datt þráðurinn niður í
langan tíma. Við fórum til Amer-
íku og Hilmar tók sér ýmislegt
fyrir hendur. Hann vann sem vél-
stjóri, varð embættismaður á
Austurlandi, gifti sig aftur og
eignaðist aðra fallega dóttur,
sigldi á norskum skipum, skildi
við konuna og komst svo loks í
kennarastöðuna við Landbúnað-
arháskólann á Hvanneyri. Þar
kenndi hann verðandi bændum á
búvélar og var elskaður og dáður
kennari. Á þessum árum þjónaði
Hilmar Bakkusi af og til, sem
stundum skapaði vandræði.
Brátt komumst við aftur í
símasamband, sem hélst út líf
hans. Stundum hringdi hann, þeg-
ar hann var búinn að fá sér í glas,
eins og löndum er tamt, en alltaf
voru viðræðurnar skemmtilegar.
Við heimsóttum hann í Hvera-
gerði, þar sem hann eyddi elliár-
unum. Þar bjó hann við götu, sem
heitir því furðulega nafni Frum-
skógar. Hilmar sagðist vera að
hugsa um að breyta nafni sínu í
Tarzan.
Hann var stálminnugur og
kunni frá mörgu að segja. Hann
las bækur um þjóðlegan fróðleik
og fylgdist vel með dægurþras-
inu. Tryggur var hann og góður
og dáði börnin sín og barnabörn-
in. Umfram allt var hann
skemmtilegur og hnyttinn. Lífið
er miklu fátæklegra eftir að hann
Hilli frændi yfirgaf það. Blessuð
sé minning hans.
Þórir S. Gröndal.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstandend-
ur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Minningargreinar