Morgunblaðið - 03.06.2015, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 3. JÚNÍ 2015
skiptafræði frá Háskóla Íslands
1967 var honum boðin staða hjá
Seðlabankanum og starfaði hann
þar síðan allan sinn starfsferil.
Oft vitnaði hann um það sem
áþreifanlegt bænasvar að hann
náði því að standa sig svona vel í
náminu og fá góða vinnu. Hann
hafði heitið því að þjóna Guði
með lífi sínu ef hann fengi þetta
bænasvar. Það heit hélt hann
svo sannarlega því hann t.d.
vitnaði um trú sína á Lækjar-
torgi og á götum Moskvuborgar
og það á meðan kristið trúboð
var ekki vel séð í Rússlandi.
Eiði voru falin mikil ábyrgð-
arstörf í Seðlabankanum. Hann
hafði lengi það hlutverk að
reikna gengi dagsins og voru
engin gjaldeyrisviðskipti hafin
fyrr en hann hafði lokið þeim
reikningi. Hann hafði einnig yf-
irlit yfir erlend lán annarra bank
og stórfyrirtækja. Var það fyrir
tíma tölvanna og var spjaldskrá-
in yfir þessi lán á hans borði.
Einnig var mikið af því skriflega
efni sem var ætlað til birtingar
látið til hans í yfirlestur til að
koma í veg fyrir að frá bank-
anum færu villur í texta eða töl-
um.
Mörgum kristilegum störfum
hefur Eiður lagt lið. Fyrst skal
nefna KFUM þar sem hann
naut kennslu og persónulegrar
vináttu sem hélst óskert þó leið-
ir skildi. Hann var ásamt okkur
sem þá höfðum átt bænasam-
félag einn af stofnendum kristi-
legu samtakanna Ungs fólks
með hlutverk. Þar var hann var
í forustusveit í mörg ár. Í ára-
raðir var Eiður í Gideonfélaginu
og í stjórn einnar deildar þess
um skeið.
Eiður ferðaðist mikið og eign-
aðist marga vini erlendis. Sér-
stakt dálæti hafði hann á Sví-
þjóð og fór þangað oft á
sumarmót hjá Livets Ord. Hann
hafði verið þar í biblíuskólanum
ásamt mér í tvö ár. Þessi ár
bjuggum við nálægt hvor öðrum
og vorum samferða í og úr skól-
anum. Þar naut Eiður mikils
álits og var persónulegur vinur
margra kennara og einkanlega
skólastjórans og fjölskyldu hans.
Eiður var biblíufróður og eft-
irsóttur kennari. Hann var lengi
öldungur í Veginum og forstöðu-
maður um skeið og vann þá
einnig hálfan daginn í Seðla-
bankanum.
Orð Páls í 2. Tím. 4.7-8 finnst
okkur eiga vel við um Eið: „Ég
hef barist góðu baráttunni, hef
fullnað skeiðið, hef varðveitt
trúna. Og nú er mér geymdur
sveigur réttlætisins sem Drott-
inn, hinn réttláti dómari, mun
gefa mér á þeim degi. Og ekki
einungis mér heldur og öllum
sem þráð hafa endurkomu
hans.“
Við hjónin viljum með þessum
orðum þakka Guði fyrir það sem
Eiður hefur verið okkur.
Kristján Gissurarson og
Þórunn Magnúsdóttir.
Góður vinur og trúbróðir er
látinn. Fyrstu fundir okkar voru
í „Ungu fólki með hlutverk“ fyr-
ir um 35 árum. Það er því af
mörgu að taka og margs að
minnast.
Eiður var einn af þeim sem
blómstruðu í hinni svonefndu
Náðargjafavakningu, en út frá
henni greru ýmsar greinar, m.a.
Fríkirkjan Vegurinn þar sem
Eiður gerðist félagi og var mikill
máttarstólpi. Í Veginum starfaði
Eiður árum saman, sem öldung-
ur og forstöðumaður um tíma.
Hann var líka gjarnan valinn í
samstarfsnefndir kristinna trú-
félaga enda þekkti hann víða vel
til kirkjudeilda og var mjög dug-
legur að sækja samkomur og
fylgjast með öllu því sem gerðist
best innan kristnu samfélag-
anna.
Eiður var ljúflingur, glaðvær
og góður félagi og alltaf hinn
góði andi sannkristinna gilda
hvar sem hann var. Hann gerði
ekki mannamun, var eins við alla
og vinur allra. Í Biblíunni stend-
ur að Guð elski glaðan gjafara
og er óhætt að segja að Eiður
hafi tekið þann boðskap alvar-
lega. Hann var greiðugur og
gjafmildur og safnaði ekki auði
„sem mölur og ryð fær grand-
að“, eins og í Orðinu segir.
Síðustu ár var Eiður heilsu-
veill en þrá hans eftir að fræða
aðra um boðskap Biblíunnar var
hans gleði. Við hjónin viljum
botna þessa kveðju með því að
minnast þeirra frábæru stunda
sem við höfum átt á biblíulestr-
um í Veginum vikulega undan-
farna vetur. Þar sá Eiður um
fræðslu á meðan hann gat. Hann
fór í kennslunni um víðan völl.
Útlagði ritninguna, skýrði sögu
kristninnar og lýsti ávöxtum
margra trúarvakninga í kristinni
sögu. Yfir fræðslu Eiðs sveif
jafnan andi sannleika og rétt-
lætis hins fullreynda og sann-
trúaða þjóns Drottins Jesú
Krists. Við þökkum þeim Hjalta
og Ernu ásamt öðru góðu fólki
sem sá um að undirbúa þessar
stundir fyrir hann og enda þær
með vöfflum, rjóma og sultu.
Andlegar og holdlegar veitingar
sem næra og gleðja enda gjarn-
an í þægilegu spjalli um líf þessa
heims og Himnaríkis. Eiður
naut sín vel í þeim samræðum,
hann er nú fluttur til þess staðar
sem honum var svo kært að vísa
til í fræðslu sinni og nýtur þar
lífsins.
Við þökkum þeim sem veittu
Eiði samfélag og hjálp eftir að
heilsu hrakaði og dró að lokum
hans jarðneska lífs. Drottinn
Jesús blessi minningu góðs vin-
ar og farsæls leiðtoga.
Við vottum aðstandendum
innilega samúð og biðjum þeim
Guðs friðar.
Ársæll Þórðarson og
Eygló Karlsdóttir.
„Eiður er farinn heim.“ Þann-
ig bar mér sameiginlegur vinur
okkar þau leiðu tíðindi. Þetta
var nákvæmlega sama orðalag
og Eiður hafði hvað oftast notað
þegar hann talaði um endi síns
jarðneska lífs. Hann tók jafnan í
sama streng og Páll postuli, sem
sagði: „Já, vér erum hughraustir
og langar öllu fremur að hverfa
burt úr líkamanum og vera
heima hjá Drottni.“ Eiður var
einn af helstu framámönnum Ís-
lands í kristilegu starfi og trúar-
lífi allt frá áttunda áratug síð-
ustu aldar. Hvarvetna þar sem
uppgangur var í trúarlífi var Eið
að finna; hvetjandi, uppörvandi
og miðlandi af þeirri visku og
gæsku sem Guð hafði gefið hon-
um. Eiður var heiðarlegur, ein-
lægur og sagði ávallt hreint út
hvað honum fannst. Það var
hægt að ræða öll mál við hann
frá hinum ýmsu sjónarhornum á
gagnrýninn og nytsamlegan
hátt. Það var ávallt mikil gleði í
kringum hann og stutt í mikinn
hlátur. Af öllum þeim forsvars-
mönnum í kristilegu starfi sem
ég hef kynnst var Eiður mér
einna nánastur. Eiður var mjög
fróður, ekki einungis hafði hann
dúxað í sínu fagi við Háskóla Ís-
lands heldur skipti litlu hvert
málefnið var; Eiður þekkti vel til
á öllum sviðum. Mannkynssagan
var þar síst undantekning, það
skipti ekki máli á hvaða öld eða í
hvaða litla heimshorni atburðir
höfðu átt sér stað, Eiður gat
ávallt sagt frá þeim vel og ít-
arlega. Það er mikill missir og
söknuður að Eiður skuli vera
horfinn á braut.
Eiður horfðist oft í augu við
dauðann á lífsleiðinni, hvað eftir
annað var honum ekki hugað líf,
en aftur og aftur reis hann upp
og aldrei varð ég var við að það
örlaði á nokkurn hátt á ótta við
dauðan hjá honum. Hann var
fullviss og sannfærður um að
frelsarinn Jesús Kristur, sem
hann þekkti svo persónulega í
anda og sannleika, myndi vel
fyrir sjá. Hann margítrekaði að
hann vildi enga sorgarstemn-
ingu þegar hann hyrfi í faðm
Föðurins. Hann sagði oft í léttu
gríni að ef það yrði einhver
sorgarstemning og drungalegur
orgelleikur við jarðarförina sína
kæmi hann kannski til baka og
myndi sparka upp kistulokinu,
standa upp og mótmæla. Því að
kjarninn í boðskap frelsarans
væri jú sigur yfir dauðanum,
upprisuhátíð og eilíft líf í Guðs-
ríki fyrir alla þá sem það vilja
þiggja. Eiður var stórkostleg
persóna. Hans nánustu votta ég
innilega samúð mína við missinn
og Guði þakka ég fyrir þau for-
réttindi að hafa þekkt Eið og þá
auðlind að hafa átt hann sem
vin.
Arnljótur Davíðsson.
Kær bróðir kvaddur:
Sá var trúr á sinni leið
sem er kvaddur núna.
Kærleikurinn kringum Eið
kynnti mörgum trúna.
Glaður hann í Guði var,
gekk með sóma Veginn.
Krossinn sinn til sigurs bar,
sæll til frelsis þveginn.
Margir vinir, menn og víf,
munu ei honum gleyma.
Ennþá fyrir allt hans líf
elskulækir streyma.
Er við höldum heim á leið
heil í gegnum trúna,
verður sælt að sjá hann Eið,
sem við kveðjum núna!
Rúnar Kristjánsson og
Guðrún Hrólfsdóttir.
Eiður vinur minn til 40 ára er
allur.
Þegar Eiður var ungur maður
í Háskóla Íslands og nam við-
skiptafræði veiktist hann og var
óöruggur um að ná prófum. Þá
gerði hann samning við Guð,
hann sagði: „Ef ég læknast, næ
góðum prófum og fæ góða vinnu
þá skal ég fara á eina kristilega
samkomu.“ Þetta gekk allt eftir,
hann læknaðist, dúxaði í skól-
anum og Seðlabankinn hafði
samband og réð hann í vinnu,
sem entist allan hans starfsald-
ur. Guð hafði staðið við sinn
hluta samningsins og nú var
komið að Eiði að efna sinn hluta.
Hann valdi að fara á samkomu
hjá KFUM og Guð náði tökum á
lífi hans.
Eiður hafði lífbætandi áhrif á
alla sem hann umgekkst. Hann
var hreinlyndur og trúr, vildi öll-
um mönnum vel og var aufúsu-
gestur hvar sem hann kom.
Hann kom oft á heimili okkar
hér á árunum áður, hann hafði
frá mörgu að segja og miðla úr
ritningunni. Hann hafði alltaf
nægan tíma, og var manna fróð-
astur um kirkjusöguna frá post-
ulatímanum fram á okkar daga.
Eiður fylgdist vel með hvað
var að gerast í hinum kristna
heimi á okkar tímum, og þekkti
vel sögu mótmælenda alveg frá
Lúther fram til dagsins í dag.
Hann kenndi marga vetur síð-
degis á miðvikudögum í Veg-
inum við góðan orðstír. Hann
var næmur fyrir heilögum anda
og var oft á tíðum góður leiðari
hans, til þeirra sem andinn hafði
erindi til (hann kom með þekk-
ingarorð).
Um verslunarmannahelgina
síðustu fórum við Eiður saman á
Kotmót. Við fórum snemma á
laugardeginum, vorum þar allan
daginn og höfðum að sjálfsögðu
mjög gaman af. Á leið okkar
heim vorum við svo ekki alveg
búnir að fá nóg, og fórum í
kvöldkaffi á Kaffi Krús á Sel-
fossi með vinum okkar. Eiður
talaði oft um þessa ferð þegar
við hittumst, því hann var mikil
félagsvera en hann gat ekki far-
ið mikið á mannamót undir það
síðasta vegna veikinda sinna.
Síðasta skipti sem hann kom
á heimili okkar Bjargar var í
febrúar síðastliðnum. Við höfð-
um samsæti fyrir sameiginlega
vini okkar sem búa í Perú, þær
Janet og Tracey, svo þær gætu
hitt sem flesta af vinum sínum.
Þar var Eiður í essinu sínu og
naut hverrar mínútu, kom fyrst-
ur og fór með þeim síðustu
heim.
Hann var bæði öldungur um
langan tíma í Veginum og einnig
ólaunaður forstöðumaður um
tíma.
Ég minnist hans óeigingjarna
starfs fyrir guðsríkið með gleði
og söknuði, en umfram allt
þakklæti til Guðs fyrir þennan
góða bróður.
Blessuð sé minning hans.
Halldór Pálsson.
Þegar ég hóf störf á tölfræði-
sviði Seðlabankans hitti ég þar
fyrir vinalegan samstarfsfélaga,
Eið Einarsson, sem starfað hafði
við bankann í áratugi. Eiður var
alla tíð með létta lund og mikill
gleðigjafi.
Fljótlega kom í ljós að minn
ágæti samstarfsfélagi var sann-
kristinn maður og ötull við að
boða fagnaðarerindið. Hann
tjáði mér að hann hefði komist
til trúar á Jesúm Krist þegar
hann var að ljúka háskólanámi
og veikst illilega. Á þeim tíma
gerði hann samning við Guð al-
máttugan um að ef hann næði
bata myndi hann einsetja sér að
boða kærleika Guðs, fagnaðar-
erindið um frelsarann. Við það
stóð hann svo sannarlega því við
tók um hálfrar aldar starf með
trúarhópum, s.s. Gideonfélaginu
í Reykjavík, Kefas, KFUM og
K, Krossinum, Kristniboðssam-
bandinu, Orði lífsins, Ungu fólki
með hlutverk og Veginum þar
sem hann var virkur við kennslu
og prédikun á samkomum.
Eiður stjórnaði þáttum á út-
varpsstöðinni Alfa og sat fyrir
svörum á sjónvarpsstöðinni
Omega. Á Omega fræddi hann
áhorfendur m.a. um Ísrael, en
ferðir hans til fyrirheitna lands-
ins gerðu hann að einum af
bestu vinum Ísraels. Eiður gerði
töluvert af því að ferðast og fyr-
ir utan Ísrael fór hann m.a. í
kristniboðsferðir til Bandaríkj-
anna, Mexíkó, Norðurlandanna
og Rússlands. Hann átti góðar
minningar frá ferðum sínum í
Biblíuskólann Livets Ord í Sví-
þjóð og ræddi oft dvöl sína þar
með mikilli gleði.
Segja má að meginpólarnir í
lífi hans hafi annars vegar verið
trúmálin og hins vegar Seðla-
bankinn. Kandídatsritgerð Eiðs
frá viðskiptadeild Háskóla Ís-
lands árið 1967 hét „Ríkis-
ábyrgðir á lánum“ og ýtti hún
við mönnum í fjármálaráðuneyt-
inu. Í ritgerðinni var vakin at-
hygli á of miklum ríkisábyrgðum
og sjálfskuldarábyrðum ríkis-
sjóðs á lánum til einkaaðila, en
töluverðar ábyrgðir höfðu þá
fallið á ríkissjóð.
Eiður starfaði í 39 ár í Seðla-
bankanum við erlend lán og
uppgjör greiðslujafnaðar og er-
lendrar stöðu þjóðarbúsins.
Hann bjó að ágætri kunnáttu í
Norðurlandamálunum og því
kom það oft í hans hlut að sækja
norræna samstarfsfundi fyrir
bankann.
Eiður fór á eftirlaun þann 1.
desember 2006. Það var meðal
annars eftir því tekið þar sem
ávarp hans um Gleðilegan
mánudag hljómaði ekki lengur.
Eiður var bindindismaður á
vín og tóbak en mikill sælkeri og
voru vínarbrauðin í miklu uppá-
haldi hjá honum.
Eiður var vel heima í heims-
málunum þannig að þegar t.d.
heimsstyrjöldina fyrri eða seinni
bar á góma rak hann ýmsa á
gat. Einnig fylgdist hann með
fótboltanum og þá sérstaklega
með gengi sinna manna hjá ÍA
enda fæddur og uppalinn á
Akranesi.
Það var áhugavert að fræðast
hjá Eiði um þá fjölmörgu trúar-
hópa sem hann með einum eða
öðrum hætti tók þátt í, svo mikil
var gróskan á köflum að und-
irritaður átti erfitt með að fylgja
því öllu eftir. Eftir hið mikla
starf Eiðs í trúmálum er ég þess
fullviss að vel verður tekið á
móti honum í himnaríki. Blessuð
sé minning góðs drengs.
Pétur Örn Sigurðsson.
Eiður H. Einarsson starfaði í
Seðlabanka Íslands frá 1967 til
ársins 2006. Hann var því nán-
ast alla starfsævi sína í bank-
anum, í tæp 40 ár. Hann var
samviskusamur og nákvæmur
starfsmaður og því þótti við hæfi
að fela honum að halda bókhald
um erlend lán Íslands. Lengst af
þess tímabils voru erlendar
skuldir þjóðarbúsins mun minni
en þær urðu í aðdraganda falls
bankanna og lengi vel hafði Eið-
ur skráningarspjald um sérhvert
lán.
Til er saga sem lýsir þeirri al-
úð sem Eiður lagði í starf sitt.
Þetta gerðist áður en bankinn
flutti í það Seðlabankahús sem
flestir landsmenn þekkja.
Starfsmenn voru í raun dreifðir
á þrjár byggingar. Yfirstjórn og
fleiri voru í gamla Landsbanka-
húsinu. Við á hagfræðisviðinu
ásamt bankaeftirliti og gjaldeyr-
iseftirliti vorum í Austurstræti
14 en Eiður og fleiri voru í við-
byggingu við gamla Lands-
bankahúsið sem var við Hafn-
arstræti.
Á þessum tíma voru gögn að
jafnaði skráð á pappír enda
tölvunotkun ekki orðin almenn.
Eiður skráði því upplýsingar um
hvert erlent lán samviskusam-
lega á pappaspjöld og kom
spjöldunum fyrir í þar til gerð-
um öskjum. Eitt sinn þegar
hann var að vinna með lánin
hafði hann komið einni öskjunni
fyrir í gluggakistu við hliðina á
skrifborðinu. Sem oftar hafði
Eiður gluggann opinn og sat svo
yfir talnagögnunum sem vera
bar. Þá gerðist það fyrir ein-
skæra óheppni að hann rak oln-
bogann í öskjuna í gluggakist-
unni svo að erlendu lánin
feyktust út um gluggann og
svifu til jarðar, en skrifstofan
var á þriðju hæð. Hafði einhver
á orði að erlendar skuldir lands-
manna hefðu aldrei lækkað jafn
hratt á svo skömmum tíma. Eið-
ur var hins vegar ekki á því að
tapa gögnunum heldur spratt
upp af stólnum á skrifstofunni,
hljóp niður stigana og náði að
safna öllum spjöldunum saman
aftur. Sagt var að aldrei hefði
maður áður sést hreyfa sig jafn
hratt í bankanum og héldu sum-
ir því fram að Eiður, sem annars
var almennt ekki mikið gefinn
fyrir íþróttir eða mikla hreyf-
ingu, hefði verið kominn út og
náð að grípa spjöldin áður en
þau féllu til jarðar.
Eiður var hvers manns hug-
ljúfi, enda ákaflega geðgóður og
dagfarsprúður. Það var ætíð létt
yfir honum, brosið á sínum stað
og stutt í hlátur. Við sem störf-
uðum með Eiði vissum að hann
hafði sínar skoðanir um sam-
félagsmál og hann hafði valið sér
ákveðinn trúarlegan vettvang
sem hann helgaði líf sitt utan
Seðlabankans. Hann var þó ekki
að flíka skoðunum sínum sér-
staklega en var þó tilbúinn að
ræða samfélags- og trúmálin ef
eftir því var gengið. Í slíkum
umræðum var það þó einkenn-
andi fyrir Eið hversu velviljaður
hann var í garð manna, hvaðan
sem þeir komu eða hvaða skoð-
anir sem þeir höfðu.
Á síðari árum varð lífsgangan
Eiði stundum erfið vegna heilsu-
brests. Þrátt fyrir það var Eiður
áfram glaðsinna og jákvæður.
Ég minnist þess að gamla brosið
var á sínum stað þegar við hitt-
umst í mötuneyti bankans eða
við önnur tilefni og aðrir gamlir
starfsfélagar hans upplifðu það
sama. Eiðs verður saknað en
eftir stendur minningin um góð-
an starfsfélaga og vel gerðan
mann.
Már Guðmundsson.
Kveðja frá
Lionsklúbbnum
Geysi
Hallgrímur Magnússon gekk
til liðs við okkur í Lionsklúbbn-
um Geysi árið 2008. Þarna var
kominn í okkar hóp þjóðkunnur
maður og ekki var laust við eft-
irvæntingu meðal okkar um
hvernig hann myndi falla í hóp
með okkur sveitaköllunum. Það
duldist engum að þarna var ekk-
ert venjulegur maður annars
vegar. Það fylgdu Hallgrími
strax nýir og jákvæðir straumar
inn í klúbbinn. Hans viðhorf og
gildi voru nokkuð ólík því sem
gerðust í klúbbnum. Hann var
Hallgrímur Þor-
steinn Magnússon
✝ HallgrímurÞorsteinn
Magnússon fæddist
29. september
1949. Hann lést 21.
apríl 2015. Útför
Hallgríms Þor-
steins var gerð 7.
maí 2015.
þekktur fyrir að
liggja ekki á sínum
skoðunum og var
maður til fylgja
þeim eftir. Þó þær
færu ekki alltaf
saman við skoðanir
annarra, virtu menn
hann og hann virti
okkur hina. Sá sem
þetta ritar fann
fljótt að Hallgrími
fylgdi hlýja og um-
hyggja fyrir náunganum. Trúin
var honum mikils virði. Hann
var húmoristi þó hann bæri það
ekki utan á sér. Grunnurinn að
hans lífsgildum voru manngæska
og hjálpsemi. Í litla samfélaginu
í Tungunum eru fleiri en eitt og
fleiri en tvö dæmi um stórkost-
legar framfarir í líðan og heil-
brigði fólks sem þakka má Hall-
grími. Hallgrímur stundaði
starfið í klúbbnum vel og hefðu
síðast liðin sjö ár í sögu klúbbs-
ins verið mun tómlegri án hans,
skarð hans verður erfitt að fylla.
Hann lagði mikið af mörkum í að
uppfræða okkur á klúbbfundum
með fróðlegum erindum, má þar
nefna magnesíum, sykursýki, há-
þrýsting og kandídó-sveppinn.
Hafðu hjartans þökk okkar, kæri
Hallgrímur, fyrir þessa stuttu og
dýrmætu samfylgd og þann svip
sem þú settir á okkar starf.
Mestur er missir Sigurlaugar og
fjölskyldunnar, þeim eru færðar
innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Lionsklúbbsins
Geysis,
Kristófer Tómasson,
formaður.
HINSTA KVEÐJA
Víðsýnn læknir og
mannvinur er horfinn á
braut.
Ósérhlífinn og staðfastur
maður sem nýtti sér hefð-
bundnar sem óhefðbundn-
ar lækningar ásamt heilsu-
ráðum alþýðunnar til að
hjálpa þeim sem til hans
leituðu. Ég er afar þakklát-
ur fyrir að hafa fengið tæki-
færi til að njóta leiðsagnar
hans og fræðslu.
Innilegar samúðakveðj-
ur til fjölskyldu og ástvina.
Kristján Jóhannesson
sjúkranuddari.