Morgunblaðið - 08.06.2015, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 8. JÚNÍ 2015
✝ Daniel fæddistí Finnlandi 30.
júlí 1927. Hann lést
26. maí 2015 á
hjúkrunardeild H-2
á Hrafnistu við
Brúnaveg.
Foreldrar hans
voru Edvin og Evi
Glad. Daníel átti
einn bróður, Börje,
sem er látinn.
Daniel ólst upp í
Solberg í Finnlandi, útskrifaðist
úr verslunarskóla í Helsinki.
Þaðan lá leiðin í herþjónustu,
þar sem hann kynntist eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Marianne
Glad, f. 1932. Daniel fór í Biblíu-
skóla í Svíþjóð á árunum 1950–
1952, fyrst í Stokkhólmi og síðar
í Gautaborg. Hann flutti til Ís-
urðssyni, börn þeirra: Arnar, d.
2000, Daníel, Sara og Marianne.
Langafabörnin eru sjö talsins.
Daniel og Marianne hófu bú-
skap á Sauðárkróki haustið
1952 þar sem þau sáu um Hvíta-
sunnukirkjuna ásamt öflugu
barnastarfi. Eftir mörg ár á
Króknum fóru þau til Finnlands
í tæp tvö ár. Eftir heimkomuna
tók Daniel við forstöðu í Hvíta-
sunnukirkjunni í Stykkishólmi.
Árið 1970 fluttu þau til Reykja-
víkur vegna skólagöngu barna
sinna. Samhliða því að halda ut-
an um kirkjulegt starf, bæði fyr-
ir fullorðna og börn, ferðaðist
Daniel oft einn en stundum með
Dagbjarti trúbróður sínum
ásamt fleirum. Ófáir eru þeir
bæir til sjávar og sveita sem
hann hefur heimsótt í þessum
trúboðsferðum sínum. Oftar en
ekki var gítarinn hafður með og
sungnir kristilegir sálmar.
Útför Daniels fer fram frá
Hvítasunnukirkjunni Fíladelfíu,
Hátúni 2, í dag, 8. júní 2015, kl.
13.
lands í apríl 1952
þar sem hann fékk
köllun til að starfa
sem trúboði innan
Hvítasunnuhreyf-
ingarinnar, Mari-
anne fylgdi í kjöl-
farið nokkrum
mánuðum síðar.
Þau giftu sig 13.
september 1952.
Saman eignuðust
þau fjögur börn: 1)
Sam, f. 1953, giftur Ruth Anne,
börn þeirra: Rebekka, Davíð,
Jóhannes, Elísabet og Ester. 2)
Róbert, f. 1954, d. 2012, börn
hans: Anna Rakel, Ágúst Ró-
bert, Vigdís Marianne og Ísak.
3) Clarence, f. 1956, börn hans:
Karen Áslaug og Harpa Rún. 4)
Barbro, f. 1959, gift Sigurði Sig-
Þegar ég hef kynnt mig með
nafni í gegnum tíðina hafa afar
margir borið upp spurninguna
hvort ég sé skyld manni að nafni
Daniel Glad. Ég hef alltaf svarað
um hæl með stolti að ég sé vissu-
lega barnabarnið hans. Þá hef ég
oftast í kjölfarið fengið einhverja
góða sögu um afa þegar hann
kíkti í heimsókn á sveitabýli
landsins og spjallaði við heima-
menn ásamt því að boða orð
Drottins. Svona hef ég alltaf
þekkt afa. Hvert sem ég fór með
honum virtist hann alltaf þekkja
alla og spjallaði glaðlega við
hvern sem vildi.
Eitt skiptið fór ég með afa í
strætó. Hann spurði hvort ég
vildi ekki fara heilan strætóhring
og ég, sem hef ekki verið miklu
meira en sex ára, gat ekki hugs-
að mér neitt meira spennandi á
þessum tíma. Hins vegar breytt-
ist viðmót mitt fljótlega þegar ég
áttaði mig á því hvað afi þekkti
marga, en hann talaði við hverja
einustu manneskju sem kom inn
í strætóinn, að mér fannst. Þetta
varð lengsti strætóhringur sem
ég hef farið.
Afi var alltaf glaður að sjá mig
og heyra af mér fréttir hvar sem
ég var stödd í heiminum, enda
ferðalangur sjálfur. Það var
ávallt stutt í húmorinn og oft
mátti heyra frá honum hnyttin
svör sem maður bjóst ekki endi-
lega við. Ég hef alltaf verið stolt
af því að vera barnabarn Daniels
Glad, stolt af því hvaðan ég kem
og segi hverjum sem vill heyra
söguna af því hvernig afi minn
fékk köllun frá Guði um að koma
til Íslands og boða trú og að þar
hafi hann búið í 63 ár. Afi, ég
kveð þig í dag með sorg og sökn-
uði en fagna því að eiga yndis-
legar minningar um þig og fal-
legar myndir af okkur saman.
Vonandi heyrir þú mig syngja til
þín þar sem þú ert hjá Guði. Ég
lofa að passa ömmu.
Þitt barnabarn,
Harpa Rún.
Þegar ástvinir hverfa á braut
er gott að eiga margar og góðar
minningar sem lifa áfram með
okkur. Þannig er því farið með
afa minn. Ég man ekki eftir afa
öðruvísi en talandi, syngjandi
eða predikandi orð Guðs. Hann
var hermaður fyrir Guðsríki af
einlægni og sannfæringu. Hvar
sem hann kom var það skylda
hans að benda fólki á leiðina sem
hann hafði valið að ganga. Hann
vildi svo gjarnan hafa alla með.
Þegar ég var unglingur gisti ég
oft heima hjá ömmu og afa í Mið-
túninu og afi skutlaði mér allt
sem ég þurfti að fara. Kvöldin
fóru oft í spjall um heima og
geima og við enduðum svo gjarn-
an helgarnar á rúnti og sam-
komu. Ég minnist afa með hlýju
og söknuði, þó er ég þess fullviss
að við munum hittast aftur. Eft-
irfarandi sálmur er úr Hörp-
ustrengjum, sálmabók Hvíta-
sunnukirkjunnar. Með þeim
orðum vil ég kveðja afa og jafn-
framt senda ömmu sem eftir sit-
ur sem huggunarorð.
Ævibraut vor endar senn,
er vér hljótum sjá,
Allir Drottins munu menn
mætast heima þá.
Ef ei dauðinn undan fer,
ástkær Frelsarinn
kemur senn og burt oss ber
beint í himininn.
Margir, er vér unnum heitt,
undan fóru heim,
hafa stríð til lykta leitt,
ljúft vér fögnum þeim.
Þar er sérhvert þerrað
af þeirra sorgartár.
Arf á himnum Guð þeim gaf,
gleðjast allra brár.
Varðveit klæðin helg og hrein
Herrans blóði í,
svo þér ekkert mæti mein
myrkursins á ný.
Lúður Drottins hljómar hátt,
hver er viðbúinn?
Jesús kemur, kemur brátt.
Kom þú, Drottinn minn!
(Sigríður Halldórsdóttir)
Elsku afi minn hvíl í friði. Þitt
barnabarn,
Daníel Sigurðsson Glad.
Þau stöldruðu við hjá okkur
Ástu á Selfossi sumarið 1967,
finnsku trúboðarnir, hjónin
Daniel og Marianne Glad. Þau
voru á leið frá Stykkishólmi
austur í Kirkjulækjarkot á Kots-
mót Hvítasunnumanna. Sjaldan
höfðum við séð jafn fríð og falleg
hjón og geislandi lífsgleði í fasi.
Og birtan sem fylgdi þeim var af
þeirri gerð sem erfitt er að lýsa
nema með tilvitnunum í helgirit.
Einmitt þannig var það. Þau
fögnuðu okkur eins og systkin-
um og sýndu okkur mikla mann-
elsku. Við vorum feimin og óvön
að taka við slíkri hlýju af
ókunnugu fólki. Ekki síst af fólki
sem getið hafði sér góðan orðstír
og allir töluðu um með virðingu.
En á þeim degi tókst með okkur
vinátta, trúsystkinavinátta, sem
entist allar götur síðan.
Þau höfðu komið frá Finn-
landi. Ungar manneskjur. Höfðu
fengið köllun til að starfa fyrir
Drottin sem trúboðar og fyrir
valinu varð Ísland. Og þau sett-
ust hér að og gerðust Íslending-
ar. Daníel ferðaðist um landið ár
eftir ár og breiddi út boðskapinn
með blöðum og bókum sem
Bókaforlag Fíladelfíu gaf út á
meðan það var og hét. Má þar
nefna m.a. Aftureldingu og
Barnablaðið ásamt ýmsum bók-
um um trúarleg efni, Raddir
fólksins og barnabækurnar Perl-
ur, sem voru á þeim tímum til á
hverju heimili, svo að segja.
Daníel knúði dyra á flestum
húsum landsins. Ár eftir ár fór
hann um sýslur, sveitir, þorp og
bæi og eignaðist með sínu hlýja
viðmóti kunningja og vini hring-
inn í kringum landið. Þá voru
aðrir tímar og önnur viðhorf til
kristinnar trúar. Nú til dags
leggjast ýmsir stjórnmálamenn á
móti trúboði og til eru félög sem
rækta hatur og sundrungu og
hafa aldrei skilið kjarna boð-
skapar frelsarans Jesú frá Nas-
aret. Myndu vafalaust setja lög-
bann á farandsölu og hús til
húss-trúboð. Þannig breytast
tímarnir og þannig hafa þeir allt-
af breyst í gegnum kynslóðirnar
enda „ekkert nýtt undir sólinni“.
Nú hefur Daniel verið kallað-
ur heim í það ríki sem hann helg-
aði hjarta sitt ungur maður. Þar
mun honum fagnað og ætla má
að yfirskriftin við Perluhliðið sé:
„Hversu fagrir eru fætur þeirra,
sem boða fagnaðarerindið um
hið góða.“ Vissulega er sú yf-
irskrift táknræn fyrir ævistarf
Daniels.
Að leiðarlokum kveðjum við
trúboðann með þakklæti og virð-
ingu og vottum eftirlifandi eig-
inkonu hans, Marianne og af-
komendum öllum einlæga samúð
og hluttekningu.
Óli Ágústsson, Ásta Jóns-
dóttir.
Yndislegur vinur fjölskyld-
unnar, Daniel Glad, er farinn
heim til Drottins. Ógleymanleg-
ur maður, fallegur, trúr og sann-
ur. Geislandi af innri fegurð og
kærleika til allra þeirra sem á
vegi hans urðu og þeir voru
margir. Guð kallaði hann til Ís-
lands til að boða fagnaðarerindið
um Jesú Krist. Hann hlýddi
þeirri köllun og fór til Íslands í
apríl 1952. Ung og falleg stúlka;
unnusta hans, Marianne Nyq-
vist, varð eftir í Finnlandi. Dani-
el ætlaði að koma til baka eftir
þrjá mánuði og giftast henni áð-
ur en þau flyttu saman til Ís-
lands. Fljótlega fékk Marianne
bréf frá Daniel þar sem hann
biður hana að koma með næstu
ferð til Íslands. Í september
1952 kom Marianne til Íslands
eftir fimm sólarhringa ferð með
Gullfossi. Með henni var í för
faðir hennar, Edwin Nyqvist.
Daniel og Marianne giftu sig 13.
september 1952. Nýlátinn eigin-
maður minn, Árni Arinbjarnar-
son, spilaði við brúðkaup þeirra,
þá 18 ára gamall. Var það fyrsta
brúðkaupið sem hann spilaði við.
Alla ævi minntist Daniel af og til
á þennan dag, með blik í auga.
Upp frá þessu og alla tíð síðan
var djúp og einlæg vinátta milli
þeirra og okkar allra. Daniel og
Árni voru kallaðir heim til Drott-
ins með aðeins tæplega þriggja
mánaða millibili. Nú eru þeir í
dýrðinni hjá Drottni, lausir við
sjúkdóma og þjáningar.
Daniel var þjónn Drottins alla
ævi. Hann knúði dyra hjá fólki
um allt land og færði því gleði-
fréttirnar – fagnaðarerindið um
Jesú Krist. Hann var trúr sinni
köllun. Á vissum árum bauðst
honum starfsvettvangur erlend-
is, en hann hafnaði því – „Drott-
inn kallaði mig til Íslands“, var
svarið hans.
Það var mikil gæfa fyrir Dani-
el að eiga Marianne sem lífsföru-
naut. Hún var honum stoð og
styrkur allt til enda. Síðustu ár
hafa verið þeim báðum erfið.
Marianne fór flesta daga til
Daniels þar sem hann dvaldi á
Hrafnistu á annað ár. Hún hlúði
að honum, las fyrir hann og fór
með honum út að ganga þegar
heilsa hans og veður leyfði.
Það hefur verið okkur mikil
gleði að eiga Marianne og Daniel
sem vini í gegnum árin.
Elsku Marianne og fjölskylda.
Guð blessi ykkur og styrki og
umvefji ykkur kærleika sínum.
Mættum við sem eftir lifum og
syrgjum og söknum Daniels til-
einka okkur hans einlægu gleði í
Drottni og löngun til að segja
öðrum frá Jesú Kristi. Guð blessi
minningu Daniels Glad.
Dóra Lydia Haraldsdóttir.
Mér er til efs að nokkur ein-
staklingur hafi heimsótt fleiri ís-
lensk heimili en Daníel Glad trú-
boði gerði á sínum tíma. Hann
þekkti landið betur en flestir
landsmenn, kunni skil á bæjar-
nöfnum og örnefnum víða um
land. Hann átti vini og kunningja
í hverri sveit. Ferðirnar urðu
margar og langar og oft erfiðar.
Daníel sagði mér að hann hefði
gjarnan haft með sér heima-
gerða krækiberjasaft og dreypt
á henni í ferðunum sér til styrk-
ingar.
Daníel ferðaðist gjarnan í fé-
lagi við aðra. Á meðal ferða-
félaga hans voru Sigurmundur
Einarsson, afi minn, Þorsteinn
Einarsson, Dagbjartur Guðjóns-
son og Hallgrímur Guðmannsson
svo nokkrir séu nefndir. Þeir
knúðu dyra á heimilum lands-
manna og buðu upp á kristileg
blöð, bækur og hljóðritanir. Auk
þess var boðið upp á guðrækn-
istundir þar sem lesið var úr
Guðs orði, stundum sungið og
síðan beðið fyrir heimilinu og
heimilisfólki. Margir þáðu þessa
þjónustu og hlutu blessun af og
uppörvun. Í gömlu viðtali greindi
Daníel til dæmis frá því að á
meðan eldgosið stóð í Vest-
mannaeyjum hefðu þeir heimsótt
meira en 500 heimili á Suður-
landi og haldið 249 guðrækn-
istundir.
Ég fór einu sinni til Finnlands
í fylgd Daníels ásamt föður mín-
um Einari J. Gíslasyni og Kristni
M. Óskarssyni, frænda mínum.
Erindið var að fara á Evrópumót
Hvítasunnumanna sem haldið
var í Helsingfors. Þetta var mjög
skemmtilegt og lærdómsríkt
ferðalag. Við heimsóttum æsku-
slóðir Daníels. Hann sagði okkur
frá þeim hræðilegu hörmungum
sem þjóð hans leið í vetrarstríð-
inu og voru honum í fersku
minni. Hann kynnti okkur einnig
fyrir vinum sínum og venslafólki.
Við heimsóttum m.a. æskufélaga
Daníels sem átti hlut í einni
stærstu fyrirtækjasamsteypu
Finnlands. Það voru fagnaðar-
fundir þegar þeir hittust gömlu
félagarnir, föðmuðust og rifjuðu
upp gamlar minningar. Þeir urðu
ungir í annað sinn, brettu upp
ermar og reyndu með sér í grjót-
kasti eins og þeir höfðu gert á
yngri árum. Steinvölurnar voru
vandlega valdar og svo köstuðu
þeir til skiptis trúboðinn frá Ís-
landi og finnski forstjórinn! Auð-
vitað hafði Daníel betur.
Daníel var mikill keppnismað-
ur, fylginn sér og ákaflega dug-
legur. Því kynntist ég vel á með-
an við störfuðum saman. Mér
finnst að orð Páls postula í Fyrra
Korintubréfi eigi vel við Daníel:
„Sérhver sem tekur þátt í kapp-
leikjum leggur hart að sér. Þeir
sem keppa gera það til þess að
hljóta forgengilegan sigursveig
en við óforgengilegan. Þess
vegna hleyp ég ekki stefnulaust.
Ég berst eins og hnefaleikamað-
ur sem engin vindhögg slær.“
Þannig nálgaðist Daníel þjón-
ustuna í guðsríkinu. Hann lagði
hart að sér, vann mjög markvisst
og náði miklum árangri.
Daníel var mannasættir og
nálgaðist erfið viðfangsefni af
þeirri mildi og manngæsku sem
honum var í blóð borin. Þegar
málin voru snúin lagði Daníel
gjarnan til að biðja um lausn og
fékk hann oft bænasvör.
Að leiðarlokum vil ég þakka
fyrir þjónustu Daníels Glad og
ákaflega gott samstarf um árabil
um leið og ég blessa minningu
þessarar trúarhetju og ötula
verkamanns í víngarði Drottins.
Guðni Einarsson.
Tungumál trúaðra er, á stund-
um, mönnum framandi. Þeir hafa
á orði að hinn látni sé „farinn
heim“! Þá er vísað til orða Ritn-
inganna að vér séum í þessu
jarðlífi „að heiman frá Drottni“
og okkur sé fyrirbúið það sem er
miklu betra „að vera með
Drottni alla tíma“.
Þessi orðnotkun felur í sér þá
kenningu að líf hins kristna
manns heldur áfram og tilvera
hans eigi engan endi. Þannig eru
hinu eilífa lífi gerð skil og vonin
verður ríkjandi þáttur hins
trúaða manns sem ýmist er
nefndur pílagrímur eða trúboði.
Daníel Glad var trúboði. Hann
fæddist í Finnlandi 1927 og kom
hingað til lands sem trúboði um
1950. Fljótlega eftir komuna
hingað hitti hann konu frá Finn-
landi sem var komin hingað sem
trúboði á vegum Hvítasunnu-
safnaðarins og þau „unnu hjörtu
hvort annars“, giftust settust að
og hafa unað sér vel á þessu
landi. Þau hjón, Maríanna og
Daníel, hafa borið síðan hið sam-
eiginlega nafn Glad. Þau upp-
lifðu bæði að „heima“ var á Ís-
landi.
Ég held að ekki sé til sá
sveitabær sem hafi sloppið við
heimsókn frá Daníel Glad. Hann
hafði ávallt meðferðis lesmál og
lagði landanum til hollt og gott
veganesti til kristilegs hugar-
fars. Það sem þjóðkirkju-
presturinn bað gjarnan að yrði
árangurinn af messugjörðinni að
taka „daglega framförum í
kristilegu hugarfari“ var efnið
hjá Daníel Glad.
Vinna Daníels var lík starfi
farmannsins. Hann var langdvöl-
um fjarri heimili sínu og kom
stundum rétt til að fá hrein föt
og endurnýja kynnin við fjöl-
skylduna og svo var hann farinn
á ný. Markmiðið var að útbreiða
„ilm þekkingarinnar“ á Jesú
Kristi meðal okkar þjóðar.
Fyrstu árin sín settust þau að
á Sauðárkróki og veittu Hvíta-
sunnusöfnuðinum þar forstöðu.
Síðan lá leiðin til Stykkishólms
og varð hann æskustöðvar
barnanna sem Maríanna og
Daníel eignuðust en það voru
þau: Sam, Róbert, Clarens og
Barbro.
Svo fluttust þau til Reykjavík-
ur þaðan sem Daníel fór sínar
trúboðsferðir og varð til fjölda
ára drifkraftur í trúboði Fíladel-
fíusafnaðarins hér innanlands.
Jafnframt var hann í stjórn þess
safnaðar.
Daníel fór aldrei í skóla til að
læra íslensku, hann dreif sig af
stað til að boða trú á Jesú og
engan tíma mátti missa fyrir ná-
kvæmnisatriði íslenskunnar.
Þess vegna talaði hann ævinlega
sína blæbrigðaríku tungu og
varð aldrei hik á þó svo að beyg-
ingar eða kyn orða hafi ekki ver-
ið honum alveg ljós. En mér var
það svo mikið tákn og vitnisburð-
ur um elju þessa trúbróður að
láta ekkert aftra því að koma
boðskapnum út sem öllu öðru er
æðra að fyrir „trú á Jesú eigum
vér fyrirgefningu syndanna og
eilíft líf“. Þessum boðskap var
komið til hvers sem á hlýddi.
Rættist þannig spádómsorðið:
„með stamandi vörum eða ann-
arlegri tungu mun hann láta tala
til þessarar þjóðar“ segir Jesaja.
28:11
Með þessum orðum vil ég
kveðja vin minn Daníel Glad og
votta fjölskyldu hans virðingu
mína við þessi tímamót. Daníel
var talandi tákn frá Guði til okk-
ar lands um að Guðs ríkið hefur
okkur staðið til boða eins og ritn-
ingarnar árétta með friði, fögn-
uði og gleði sem einkenndu lynd-
iseinkunn þessa blessaða
trúbróður.
Snorri Óskarsson.
Daniel Johannes
Glad
Ástkær eiginmaður minn,
GUNNAR HELGASON,
Kleppsvegi 62,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
4. júní síðastliðinn.
Útför auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
.
Katrín Magnúsdóttir.
Innilegar þakkir til ykkar allra sem sýnduð
okkur samúð vegna andláts
ERLINGS HELGASONAR,
elskulegs eiginmanns, föður, afa og
langafa.
Samkennd ykkar er okkur mikils virði.
.
Þórunn Beinteinsdóttir og fjölskylda.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
JÓNÍNA ÁRNADÓTTIR
frá Hjalteyri,
Tjarnarbóli 2, Seltjarnarnesi,
er látin.
.
Þóra Sigurbjörnsdóttir, Þórður Valdimarsson,
Snjólaug Sigurbjörnsdóttir, Magnús Guðmundsson,
Valrós Sigurbjörnsdóttir, Halldór Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.