Morgunblaðið - 11.06.2015, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. JÚNÍ 2015
✝ Þorbjörg Vil-hjálmsdóttir
fæddist 19. apríl
árið 1921 í Sand-
fellshaga í Öxar-
firði í Norður-
Þingeyjarsýslu.
Hún lést 22. maí
2015.
Foreldrar Þor-
bjargar voru hjón-
in Vilhjálmur
Benediktsson
bóndi og Júlíana Sigurðar-
dóttir húsfreyja og fósturfor-
eldrar Guðmundur Ingimund-
arson og Þorbjörg
Sigurðardóttir. Systkini henn-
ar voru; Þóra Sigurveig, Jó-
hanna, Aðalbjörg, Björn, Mar-
grét Helga og Hulda Júlíanna.
Þau eru öll látin. Samfeðra
átti hún systkinin; Sigurpál og
Maren. Maren lifir systkini sín.
Eiginmaður Þorbjargar var
Einar Loftsson. Hann var
fæddur 20. júní árið 1916 að
Neðra-Seli í Landsveit. For-
eldrar hans voru hjónin Loftur
Einarsson, bóndi á Neðra-Seli
í Landsveit og Anna Þorsteins-
dóttir. Einar lést á nítugasta
aldursári sínu 25. febrúar árið
2006. Þorbjörg og Einar eign-
uðust ekki börn
en Einar ól upp
Þóru Benedikts-
dóttur, dóttur
Þorbjargar, sem
sína eigin dóttur.
Þóra á tvö börn
með fyrri eigin-
manni sínum Karli
S. Karlssyni. Þau
heita Einar Þór
og Ísól Björk. Ein-
ar Þór er kvæntur
Karitas Bergsdóttur. Börn
þeirra heita Elías Karl og Vic-
toría Dís. Fyrir átti Einar Þór
dótturina Ísold. Móðir hennar
heitir Ásdís Björk Jónsdóttir.
Ísól Björk er gift Snorra
Gunnarssyni. Þau eiga þrjú
börn, Óskar Jósúa, Ísabellu
Ósk og Rebekku Ósk. Maki
Þóru Benediktsdóttur er
Skjöldur Kristinsson, hann á
tvö börn af fyrra hjónabandi.
Þau heita Kristinn Þór og
Kristín. Maki hennar er Jón
Gunnar. Þau eiga einn son,
Friðrik Daða, sem Þorbjörg
leit á sem eitt af ömmubörnum
sínum.
Útför Þorbjargar fór fram í
kyrrþey í Fossvogskapellu
hinn 5. júní 2015.
Amma, elsku amma mín er
dáin. Ég fór kvöldið áður með
Elías Karl og Victoríu Dís að
hitta ömmu, eiginlega til að þau
gættu kvatt ömmu sína, hún
var ósköp þreytt orðin og mað-
ur vissi að hinsta stundin var
ekki langt undan. Sjálfur var ég
á leið í vikuferð út og sagði við
ömmu þegar ég kvaddi að ég
kæmi svo aftur að hitta hana
um leið og ég kæmi að utan.
„Ef ég verð þá ekki dáin,“ sagði
amma en ég bað hana nú að
bíða þar til ég kæmi aftur. En
svo varð ekki.
Og er það eiginlega fyrsta
skipti sem ég man að amma
hafi ekki látið það eftir mér
sem ég bað hana um. Ekki að
hún hafi spillt mér með eftir-
læti heldur þvert á móti – hún
kenndi mér að taka sjálfur til
hendinni, að leggja mitt af
mörkum, að gefa frekar en
heimta, að ætlast ekki til þess
að aðrir geri það sem ég get
gert. Þannig var hún sjálf, allt-
af tilbúin að gera allt fyrir aðra,
án þess að vera beðin um það
eða ætlast til nokkurs í staðinn.
Eðlilega varð sá líka hennar
starfsvettvangur og frá því ég
man eftir mér var það þannig
sem amma vann við húshjálp,
ekki bara fyrir launum heldur
af öllu hjarta. Öll börnin sem
hún hugsaði um voru hennar
börn og ég veit að amma á sér
stað í hjörtum þeirra.
Sjálfur flutti ég til ömmu og
afa þegar ég var á ellefta ári
og bjó hjá þeim þar til ég
stofnaði mitt eigið heimili. Ég
fékk mitt herbergi og þar
gekk oft mikið á og herbergið
oftar en ekki í rúst en amma
sagði aldrei orð, bara tók til,
og það leið ekki á löngu þar til
hún þurfti þess ekki lengur
því ég var farinn að gera það
sjálfur. Þegar ég eltist og
komst á unglingsár og fór að
hegða mér eins og unglingar
gera var ekki verið að banna
mér að gera eitthvað eða
skamma mig fyrir einhverja
vitleysu heldur sagði amma
frekar: „Þú ert vitlaus og þér
líður vel.“ Orð sem fá mann til
að hugsa um hvað maður gerir
og hvers vegna – hvernig mað-
ur á að vanda sig í æði og orði.
Væri ég að suða um eitthvað
sagði amma stundum: „Of
mikið af því góða gerir menn
óða.“
Þannig var amma, ekki með
læti eða leiðindi heldur með
sinni framkomu og sínum gull-
kornum sýndi mér og gaf mér
svigrúm til að átta mig sjálfur
á hvernig maður á að vera. Og
ég ætla að lofa ömmu að eiga
síðasta orðið. Amma bauð alltaf
í mat í hádeginu á sunnudögum
og við mættum þar oft systk-
inin með fjölskyldur okkar.
Maturinn var alltaf að hætti
ömmu ómótstæðilegur og allir
borðuðu yfir sig, enda varð allt-
af einhverjum að orði að við-
komandi væri búinn að borða
svo mikið að hann væri alveg
að springa, þá sagði amma:
„Viltu þá ekki fá þér aðeins
meira?“
Einar Þór Karlsson.
Það er með miklum söknuði
sem ég kveð elsku hjartans
ömmu mína sem ég var svo
heppin að eiga að. Hún átti ef-
laust ekki von á því, á sextugs-
aldri, að þurfa að taka að sér og
ala upp barnabörnin sín tvö,
okkur bróður minn þegar við
vorum á fimmta og ellefta ári en
hún gerði það af æðruleysi og
umhyggju og fyrir það er ég
ævinlega þakklát. Amma var
dugleg og ósérhlífin. Hún var
barngóð enda vann hún lengst
af við heimilishjálp, að gæta
barna og heimila. Vinkonur og
vinir okkar systkinanna voru
alltaf velkomin á heimilið og var
tekið vel á móti þeim með kök-
um og kræsingum en í eldhús-
inu undi amma sér best við að
baka.
Ég á margar góðar minningar
úr eldhúsinu þar sem við spil-
uðum, saumuðum öskupoka,
bökuðum smákökur og kleinur
og skárum út laufabrauð. Amma
gerði ekki miklar kröfur fyrir
sjálfa sig en var alltaf til staðar
fyrir okkur barna- og barna-
barnabörnin. Hún var yndisleg
amma og langamma. Takk fyrir
allt, elsku amma, ég mun alltaf
sakna þín en minningarnar
munu lifa með okkur.
Ég elska þig af öllu hjarta.
Við höfði lútum í sorg og harmi
og hrygg við strjúkum burt tárin af
hvarmi.
Nú stórt er skarð í líf okkar sorfið
því fegursta blómið er frá okkur horf-
ið.
Með ástúð og kærleik þú allt að þér
vafðir
og ætíð tíma fyrir okkur þú hafðir
þótt móðuna miklu þú farin sért yfir
þá alltaf í huga okkar myndin þín
lifir.
Við kveðjum þig, amma, með söknuð
í hjarta,
en minning um faðmlag og brosið
þitt bjarta.
Allar liðnar stundir um þig okkur
dreymi
og algóður Guð á himnum þig
geymi.
(Sigfríður Sigurjónsdóttir)
Þín
Ísól.
Hetja er fallin í valinn. Það
er skrýtið hvaða störf við skil-
greinum mikilvæg og hverju
þau skila til samfélagsins. Þor-
björg mín vann svo sannarlega
mikilvægt starf sem leiddi til
þess að við hjónin gátum sinnt
okkar störfum án þess að hafa
áhyggjur af börnunum. Þau
voru mjög heppin að fá Þor-
björgu til að gæta sín og veita
þeim ást og hlýju. Hún var
ósérhlífin og gerði miklu meira
en til var ætlast.
Obba kom til okkar þegar ég
þurfti að fara að vinna í sex vik-
ur eftir barnsburðarleyfi. Við
óskuðum eftir konu til að koma
heim í þessar sex vikur og
mátti hún hafa með sér barn.
Við töluðum við nokkrar en
þegar Obba birtist var lausnin
komin. Hún hafði Ísól barna-
barnið sitt með sér, en hún og
Jón Gestur eru jafn gömul.
Freyja var fjögurra ára og
Edda Rún var tveggja og hálfs
mánaða. Stærri börnunum kom
strax vel saman svo að öllum
leið vel. Obba átti bara að gæta
barnanna og gefa þeim að
borða en ef bleyjur eða annar
þvottur var á snúrum var hún
búin að taka hann inn og ganga
frá honum og setja í aðra vél
þegar ég kom heim. Heimilið
var eins og ég hefði verið heima
allan daginn og gert það sem
þurfti að gera. Ég sagði henni
að hún þyrfti ekki að gera
svona mikið, hún ætti bara að
gæta barnanna, en þá sagði
hún: „Hvað á ég bara að sitja
og horfa á barnið sofa, mig
munar ekkert um þetta.“ Svona
var Obba. Um haustið kom hún
til okkar og var í átta skólaár
hjá okkur. Þetta þýddi að ég
gat verið með krökkunum allan
seinnipartinn og gefið þeim
góðan tíma í stað þess að
standa á haus í heimilisverkum.
Ég útbjó að sjálfsögðu kvöld-
mat sjálf en hún hefði alveg
verið til í það. Á föstudögum
þegar ég kom heim um eitt-
leytið keyrði ég hana vestur í
bæ þar sem hún ætlaði að fara
að þrífa hjá lækni sem hún mat
mikils. Þegar ég kom svo heim
var búið að þrífa alla íbúðina og
baka pönnukökur sem biðu
okkar.
Þegar Edda Rún varð
tveggja ára fór hún að sjálf-
sögðu á Barónsborg, en Obba
átti heima á Njálsgötunni og
tók stelpuna með í strætó.
Þetta var mikill tímasparnaður
sem seint verður fullþakkaður.
Í tvígang fórum við hjónin til
útlanda og þá voru stelpurnar
hjá Obbu og Einari, en hann
var ekki síður góður við þær.
Hann smíðaði lítinn kistil undir
smádót handa Eddu Rún og sá
var sko geirnegldur, ekkert
drasl. Á jólunum fengu þau
leyfi til að opna einn pakka á
meðan ég gerði matinn og alltaf
urðu pakkarnir frá Obbu fyrir
valinu. Þau vissu að það myndi
vera eitthvað spennandi í þeim.
Það er með innilegu þakklæti,
hlýju og virðingu sem við
kveðjum Obbu og þökkum sam-
fylgdina í gegnum tíðina. Hún
var börnum okkar eins og besta
amma.
Við Óli sendum Þóru, Skildi,
Einari Þór, Ísól og fjölskyld-
unni allri okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Hvíl í friði
kæra vinkona, friður Guðs þig
blessi, hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Margrét F.
Sigurðardóttir.
Þorbjörg
Vilhjálmsdóttir ✝ Friedbert RolfErich Blischke
fæddist 19. nóvem-
ber 1947 í Chem-
nitz í Saxlandi.
Hann andaðist á
heimili sínu í Berlín
28. mars 2015.
Foreldrar hans
voru Rolf og Inge
Blischke. Eigin-
kona hans er Mar-
ion Blischke, nú bú-
sett í Basdorf í Brandenburg.
Dætur hans eru
Anett Blischke, bú-
sett á Akureyri, og
Antje Blischke, bú-
sett í Berlín.
Dóttursynir hans
eru Snæbjörn Rolf
og Richard Örn,
báðir búsettir á Ak-
ureyri.
Útför hans fór
fram frá kapellunni
í Ahrensfelde í
Berlín 11. maí 2015.
Við fyrstu kynni okkar Fried-
berts mættust stífni offísersins
og stirðleiki hins félagsfælna
nörds, blanda sem ekki var lík-
leg til stórræða við fyrstu sýn.
Með tímanum urðum við þó
kumpánar og er ég afskaplega
þakklátur fyrir viðkynnin, því á
bak við stífnina og innibyrgða
reiðina út í ranglátan heiminn
leyndist gullið hjarta kærleiks-
ríks tengdaföður og afa, og göf-
ugs baráttumanns sem ekki lét
mótlæti heimsins buga sig. Það
er nefnilega svo, að hversu mjög
sem manni kann að þykja það
eftirsóknarvert að líta heiminn
jákvæðum augum og leita uppi
eingöngu mannkosti samferða-
fólks, þá þarf einnig að koma
þar á móti hæfilegur skammtur
af vandlætingu og vilja til að
takast á við ranglátt samfélag.
Að öðrum kosti er baráttan fyr-
irfram töpuð.
Friedbert fæddist í Saxlandi
haustið 1947. Hann var glaðvær
ungur drengur með sólskins-
bros sem bræddi hjörtu jafnt
ættmenna sem leikhúsgesta, en
frá unga aldri mátti tíðum sjá
hann á fjölum ríkisleikhússins í
Karl Marx Stadt. Leiklistin átti
þó ekki fyrir Friedbert að
liggja, því leið hans lá um síðir í
herlögregluna. Þar náði hann
fyrir elju sakir og blóðborinnar
skyldurækni skjótum frama,
þrátt fyrir nokkra andstöðu frá
ýmsum þeim sem ekki kunnu
að meta skort hans á fylgispekt
við yfirvöld, þar á meðal hina
illræmdu öryggislögreglu
Þýska alþýðulýðveldisins,
Stasi.
Í mínum augum var Fried-
bert hetja. Hann var einn þeirra
sem neituðu að opna leynileg
vopnabúr herlögreglunnar í
Austur-Berlín þrátt fyrir ákafan
þrýsting þar um, á óróatímunum
í lok árs 1989 þegar ógnarstjórn
Honeckers var að líða undir lok.
Þannig átti hann ríkan þátt í að
tryggja friðsamleg stjórnarum-
skipti í Austur-Þýskalandi og
sameiningu Þýskalands sem á
eftir fylgdi. Þýska þjóðin stend-
ur því að mínu mati í verulegri
þakkarskuld við Friedbert
Blischke. Skuld sem því miður
var aldrei greidd. Öðru nær, því
hann varð fljótt fyrir barðinu á
niðurskurðarhnífnum við upp-
lausn austurþýska hersins og
stóð uppi atvinnulaus. Það er
svo til marks um skapgerðar-
festu Friedberts, að hann lét
ekki bugast við þessa höfnun,
heldur hóf nýjan starfsferil frá
grunni. Kominn vel á miðjan
aldur lagði hann nótt við dag að
öðlast réttindi löggilts endur-
skoðanda og stofnaði eigin bók-
haldsstofu sem hann rak af
myndugskap allt til dánardæg-
urs.
Þrátt fyrir harða ævi náði
ranglæti heimsins aldrei að má
úr Friedbert þá manngæsku
sem honum var í blóð borin.
Þetta var hverjum ljóst sem
varð vitni að því hvernig hann
umgekkst dóttursyni sína tvo,
en þá skein blíðan og væntum-
þykjan úr hverjum drætti. Ef
drengirnir höguðu sér eins og
Íslendingar, í hrópandi ósam-
ræmi við þýskan aga og Ernst-
haftigkeit, þá dró hinn aldni off-
íser sig í hlé fremur en að láta
börnin heyra þann tón sem hon-
um hefur ugglaust brunnið í
skinni að viðhafa. Drengirnir
litu mjög upp til afa síns og var
hrein unun að fylgjast með þeim
að módelsmíðum. Sérhver hlut-
ur var tekinn fram og snikkaður
vandlega til áður en leiðbeining-
unum var fylgt út í ystu æsar á
yfirvegaðan og skipulegan hátt.
Ordnung muss sein.
Oddur Vilhelmsson, Anett
Blischke, Snæbjörn Rolf
Blischke Oddsson og Rich-
ard Örn Blischke Oddsson.
Friedbert Blischke
Nú kveð ég hana
Laugu eins og ég
kallaði hana oftast,
en hún hét Sigur-
laug Jóhannsdóttir.
Mér brá verulega þegar ég
heyrði andlát hennar sem mér
fannst alls ekki tímabært. Hún
lést á heimili sínu 14. maí sl.
Ég hitti hana tveimur dögum
fyrr á tónleikum og þá sagðist
hún vera í forgangi að komast í
hjartaaðgerðina, sem ég vissi að
hún beið eftir, og hún brosti.
„Já hvað get ég annað gert en
brosa,“ sagði Lauga.
Kynni mín af Laugu hófust í
gegnum sameiginlegt áhugamál
Sigurlaug Heiðrún
Jóhannsdóttir
✝ SigurlaugHeiðrún Jó-
hannsdóttir fæddist
19. desember 1942.
Hún lést 14. maí
2015.
Útför hennar var
23. maí 2015.
okkar sem voru fé-
lagsstörf hér í
Snæfellsbæ. Hún
Lauga var mikill
kokkur, alveg snill-
ingur að elda mat
og starfaði oft við
eldamennsku utan
heimilis síns.
Það var fyrir
rúmlega tuttugu
árum að Lions-
klúbbur Nesþinga,
Leikfélag Ólafsvíkur og
Slysavarnadeildin Helga Bárð-
ardóttir hófu samstarf um að
halda skemmtanir fyrir eldri
borgara, svokölluð kúttmaga-
kvöld.
Þá sameinuðust þessir fé-
lagar um að verka kúttmaga og
elda þá. Einnig eru soðin hrogn,
lifur, kinnar, gellur og siginn
fiskur svo nokkuð sé nefnt, enn-
fremur eru eldaðir fjölbreyttir
réttir úr fiski svo úr verður
glæsilegt veisluborð. Tilgangur-
inn með þessum kvöldum var
meðal annars að viðhalda þekk-
ingunni sem felst í því að elda
sjávarfang á þann hátt sem
tíðkast hafði hér fyrr á árum.
Hún Lauga varð strax ákveðinn
fyrirliði í þessu starfi, hún
kunni svo vel til verka. Hún
mætti vöskust allra í að skafa
og verka kúttmagana, var til
staðar við pottana allan daginn
sem undirbúningurinn fór fram
og var seinust út úr húsi þegar
gengið var frá næsta dag. Ég
minnist þessarar samvinnu okk-
ar, þetta var skemmtilegur tími,
sannarlega ógleymanlegur tími,
sem ég mun geyma í minning-
um mínum. Hún hafði húmorinn
í lagi, svona hógvær og jákvæð
og vildi nú ekki láta mikið á sér
bera. Já, hún Lauga var „Leik-
félagið í Ólafsvík“. Það er alveg
víst að kúttmagakvöldin verða
ekki söm eftir að hún er farin.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
með henni þessa samleið. Henn-
ar verður sárt saknað.
Kæra fjölskylda, ég votta
ykkur innilega samúð mína.
Ég bið Guð að blessa minn-
ingu hennar.
Þorbjörg
Alexandersdóttir.
Elsku amma
mín, ég er svo
þakklát fyrir að
hafa átt þig sem
ömmu. Þú varst
alltaf svo góð við mig og alla í
kringum þig. Þegar ég hugsa
til þín hugsa ég um hvað þú
varst alltaf hugulsöm og þá
miklu góðmennsku sem bjó í
þér og hvað þú tókst vel á móti
Stefanía Guðrún
Guðnadóttir
✝ Stefanía fædd-ist 17. október
1926. Hún andaðist
25. maí 2015.
Útför Stefaníu
fór fram 3. júní
2015.
öllum sem komu til
þín. Það var alltaf
jafnnotalegt að
vera hjá ykkur afa,
alltaf nóg af góm-
sætum mat enda
vita allir sem
þekktu þig að eng-
inn fór svangur
heim eftir að hafa
verið hjá þér þar
sem það var alltaf
eitthvað gott á
boðstólum. Lummurnar, hafra-
kexið og hvíta kakan með
súkkulaðikreminu var alveg
ómótstæðileg, enda fannst þér
gaman að gefa mér að borða.
Mér er sérstaklega minnis-
stætt þegar ég átti heima í
Hraunbænum og var þá níu ára
gömul, ég spurði mömmu mína
hvort ég og vinkona mín gæt-
um gist saman en ég fékk ekki
leyfi fyrir því. Ég tók því eitt-
hvað illa og pakkaði saman í
litla tösku og sagðist vera flutt
að heiman. Ég skottaðist þá til
ömmu sem átti heima stutt frá
og sagðist vera flutt inn til
hennar og afa, amma sagði við
mig „já vertu velkomin Elín-
björg mín“ og bauð mér mola.
Mamma þurfti því ekki að hafa
miklar áhyggjur að níu ára
gamla barnið sitt væri flutt að
heiman, því ég var alltaf örugg
hjá ömmu.
Takk fyrir að hafa alltaf
hugsað svona vel um mig amma
mín.
Blessuð sé minning þín elsku
besta amma mín.
Þín
Elínbjörg.