Morgunblaðið - 18.06.2015, Page 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. JÚNÍ 2015
✝ Þormar Stef-ánsson fæddist
á Vopnafirði 10.
mars 1960. Hann
lést á lungnadeild
sjúkrahússins í
Svendborg 11. júní
2015 eftir stutta en
harða baráttu við
krabbamein. For-
eldrar Þormars eru
Oddný Pálína Jó-
hannsdóttir, f. 24.
september 1932 og Stefán
Helgason, f. 30. mars 1929, þau
eru búsett á Vopnafirði. Bræður
Þormars eru Helgi, f. 2. júní
1955, kvæntur Hjördísi Jóns-
dóttur og Rafn, f. 10. júní 1956,
kvæntur Hörpu Þ. Hólmgríms-
dóttur. Eiginkona Þormars er
Hjördís Valgarðsdóttir, f. 12.
mars 1957 og stjúpsonur hans er
Jón Óskar Friðriksson, f. 13.
september 1975.
Þormar gekk í barnaskóla á
Vopnafirði, var
einn vetur í Eiða-
skóla og einn vetur
í Menntaskólanum
á Akureyri. Síðan
fór hann í Vélskóla
Íslands og lauk
þaðan námi sem
vélstjóri.
Mest alla starfs-
ævi sína var Þor-
mar til sjós, fyrst á
millilandaskipum
og síðan sem vélstjóri á ýmsum
fiskiskipum. Einnig vann Þor-
mar um tíma við byggingu
Vatnsfellsvirkjunar.
Árið 2006 fluttust Þormar og
Hjördís til Danmerkur og þá hóf
hann störf sem vélstjóri hjá Es-
vagt og starfaði þar meðan hon-
um entist heilsa til.
Útför Þormars fer fram frá
Simmerbölle kirke á Langalandi
fimmtudaginn 18. júní 2015, kl.
13.
Myndaalbúm geyma margar
góðar og fallegar minningar, þau
sýna líka tíma sem myndefnið
man kannski ekki eftir en lýsa
ást og umhyggju ljósmyndar-
anns. Í dag fletti ég í gömlum al-
búmum í stofunni á Pelløkkevej
og rakst á myndir frá því að Þor-
mar, foreldrar mínir og ég bjugg-
um saman í Reykjavík. Það hlýt-
ur stundum að hafa reynt á
þolinmæðina fyrir 23 ára gamlan
strák að búa með litlu barni en
eftir að ég man eftir þá hafði
Tommi alla heimsins þolinmæði
og alltaf tilbúinn í að gera eitt-
hvað skemmtilegt.
Síðustu daga hefur mér mikið
orðið hugsað til morgunsins þeg-
ar við vöknuðum snemma og
settum upp dominóið sem ég
hafði fengið að gjöf, Það tók allt
eldhúsborðið í Skipasundi, var
raðað af kostgæfni, kúlan sett af
stað og við horfðum á verkið
falla. Svo var hann farinn á sjó-
inn. Svona var Tommi, honum
datt svo oft eitthvað skemmtilegt
í hug.
Það er undarlegt til þess að
hugsa að aldrei aftur eigi ég eftir
að sitja við eldhúsborð þar sem
sögur, bæði nýjar og gamlar,
ganga á milli Þormars og pabba,
þar sem þeir engjast um af hlátri
jafnvel kvöld eftir kvöld. Tommi
hafði nefnilega einstaklega góðan
húmor, sem hann hélt fram á síð-
asta dag þrátt fyrir veikindi sín,
og var uppfullur af ýmiss konar
fróðleik eins og þeir vita sem
hann þekktu. Aldrei eftir að sitja
með honum frameftir, hlæja og
ræða málin, þegar allir hinir eru
farnir að sofa. Aldrei eftir að fyll-
ast tilhlökkun yfir því að von sé á
honum í heimsókn.
Það hefur verið hoggið stórt
skarð í litlu fjölskylduna okkar
sem aldrei verður fyllt að nýju.
Við eigum hins vegar minning-
arnar og sögurnar sem við getum
deilt hvert með öðru. Hlegið og
grátið við eldhúsborð framtíðar-
innar.
Elsku frændi, þú ert elskaður,
þín er saknað.
Oddný Björg Rafnsdóttir.
Í dag kveðjum við góðan vin og
kæran bróður. Þegar við kvödd-
um hann á flugvellinum á Akur-
eyri rétt fyrir síðustu áramót var
það ekki í hug okkar að þar væri
kvatt í síðasta sinn í þessu jarð-
lífi. Jafnvel þótt okkur væru veik-
indin ljós, bjóst enginn við að svo
hratt drægi af eins og raun bar
vitni. Við minnumst Þormars
sem góðs vinar, vinnufélaga og
bróður. Húmoristi var hann mik-
ill, sá gjarnan spaugilegar hliðar
á málunum, jafnvel stundum að
manni þætti það svolítið óviðeig-
andi en kímdi þó í laumi. Þormar
var skarpgreindur, vel lesinn,
fróður um marga hluti og óspar á
að miðla fróðleiknum, leiðbeina
og hjálpa. Hann var vandvirkur
og vildi hafa smáatriðin á hreinu.
Þegar við á námsárunum bjugg-
um saman í Reykjavík var t.d. al-
veg á hreinu hver sá um að
strauja á heimilinu, hann treysti
engum nema sjálfum sér til að
strauja skyrturnar nógu vel og
þar með varð straujárnið hans.
Síðar fann hann lífsförunaut sem
hann treysti fyrir straujárninu
sem og flestu öðru. Hann og
Hjördís voru samhent hjón og
nutu samvistanna þó hann dveldi
oft langdvölum að heiman vegna
vinnu sinnar. Þegar Þormar fékk
áhuga á einhverju gagntók það
gjarnan huga hans, þá var oft
mikið spáð og spekúlerað og ekki
kastað til höndum þegar hug-
myndirnar voru komnar á fram-
kvæmdastig heldur vandað til
verka. Þess má m.a. sjá glögg
merki í garðinum þeirra Hjördís-
ar á Pelökkeveginum þar sem
þau hafa samhent unnið að fegr-
un og umbótum undanfarin ár.
Nokkrum sinnum áttum við þess
kost að ferðast með þeim hjónum
á Íslandi og Þormar var
skemmtilegur ferðafélagi. Ekki
var síður gott að sækja þau hjón
heim eftir að þau fluttu til Dan-
merkur.
Elsku Hjördís, missir þinn er
mikill. Við vottum þér og Nonna
og öðrum ástvinum Þormars
okkar dýpstu samúð.
Að missa ástvin er óbætanlegt
en góðar minningar eru geymdar
sem gull í sjóði.
Far þú í friði, kæri vinur og
bróðir.
Harpa Hólmgrímsdóttir og
Rafn Stefánsson.
Þormar Stefánsson
Elskulega systir okkar og mágkona,
KATRÍN SIGRÚN GUÐJÓNSDÓTTIR
frá Hemru í Skaftártungu,
lést á Landspítalanum í Fossvogi 14. júní.
Útförin fer fram frá Grensáskirkju í
Reykjavík mánudaginn
22. júní kl. 11.
Bænastund og jarðsetning frá Grafarkirkju í Skaftártungu kl. 17
sama dag.
.
Þórir Páll Guðjónsson, Helga Karlsdóttir,
Kristín Guðjónsdóttir, Rúnar Viktorsson,
Brynrún Bára Guðjónsdóttir.
bræðrum mínum, Danna og Inga.
Það þætti sjálfsagt þröngt búið í
dag eins og var á Árbakka á þess-
um árum. Í svefnherberginu var
hjónarúm og önnur þrjú rúm fyr-
ir okkur strákana fjóra. Ég svaf
lengi til fóta hjá Inga. Grettir tók
þátt í sveitastörfunum eins og
aðrir, fann sig best á hrífunni en
sóttist lítt eftir vélavinnu og lét
öðrum það eftir að mestu leyti
þegar vélvæðingin hélt innreið
sína í sveitina. Enda tók hann víst
aldrei bílpróf.
Annars stendur tónlistin ein-
hvern veginn alltaf upp úr í minn-
ingum mínum um Gretti. Eftir
skólagöngu í Reykjanesi hélt
hann áfram í Gagnfræðaskólan-
um á Ísafirði. Þar lærði hann á
gítar og stofnaði ásamt öðrum
skólahljómsveitina Noisemakers
sem ég frétti löngu síðar að hafi
víst þótt geysilega góð. Ég man
að Grettir kom heim með Höfner-
gítar og Farfisa-magnara á þess-
um árum og spilaði mikið í stof-
unni heima. Ég man sérstaklega
eftir laginu Millionaire með The
Dakotas og The House Of The
Rising Sun með The Animals.
Hann var eitthvað að reyna að
láta Inga spila með sér bassalínur
á gamla kassagítarinn hennar
mömmu með takmörkuðum ár-
angri. Síðar eignaðist ég þennan
Höfner-gítar og magnarann líka
þegar ég hóf minn tónlistarferil.
Eitthvað var hann líka í Bolung-
arvík að vinna og spila í hljóm-
sveit sem hét Berkir að ég held
og gerði það víst gott á sínum
tíma. Hann sagðist mest hafa
verið notaður í það að öskra.
Ég man ekki eftir nema einu
skipti sem Grettir fór í fýlu. Það
var þegar hann á unglingsárun-
um mátti ekki fara til Ísafjarðar
eða Bolungarvíkur á ball með
Hljómum held ég. Annars var
hann alltaf í góðu skapi, syngj-
andi og brosandi. Ef hann var úti
á túni að raka mátti oft sjá hann
einan með sjálfum sér taka bak-
föll af hlátri. Þá hefur hann verið
að hugsa eitthvað skemmtilegt.
Eftir að hann byrjaði í
Menntaskólanum á Akureyri og
kom heim í jólafrí átti hann það til
að spila og syngja. Eitt sinn söng
hann „Vorið er komið og grund-
irnar gróa“ við lag sem ég hafði
aldrei heyrt áður, en lagið sat fast
í minni mér og ég komst að því
löngu síðar að þetta var lagið
„While My Guitar Gently Weeps“
með Bítlunum. En íslenski text-
inn passar einmitt ágætlega við
lagið. Í þessu jólafríi eða ein-
hverju öðru fríi las hann líka
þykka doðranta sem hétu Ulys-
ses og The Roman Empire.
Grettir flutti svo til útlanda
fljótlega eftir nám þar sem hann
kynntist Stínu sinni. Þau komu
samt aftur heim í nokkur ár til að
kenna við Menntaskólann á Ísa-
firði. Við vorum þó í sambandi af
og til í gegnum árin, sérstaklega
undir það síðasta þegar heim-
sóknir hans og fjölskyldu urðu
tíðari. Hermann Níelsson, fyrr-
um félagi hans í Noisemakers,
kvaddi líka fyrr í vetur. Hann hef-
ur örugglega farið á undan til að
stilla upp hljóðfærunum fyrir
næsta gigg hjá þeim.
Elsku Stína, Sæmi, Snorri og
Kolli, við vottum ykkur innilega
samúð og vonum að minning
Grettis lifi um langa framtíð.
Halli, Helga, Snorri og
Kristín Harpa.
Ég sá þig snemma dags
um sumar seint í ágúst
saman til sólarlags
við ein sátum á þúst.
Af því ég átti þig
Og af því þú áttir mig
Við héldumst hönd í hönd
Inn í hamingjunnar lönd.
Þetta var lagið okkar Grettis
stærsta bróður enda hittumst við
fyrst í ágúst þegar mamma kom
með mig heim á Mýri eftir að hafa
eignast sitt sjöunda barn á
Sjúkrahúsinu á Ísafirði. Grettir
var elstur bræðra minna og sann-
arlega stærstur í öllu tilliti, hann
hló hæst, hann söng hæst og var
líflegastur af Mýrarbræðrunum
sex. Hann var að mig minnir líka
stærstur þeirra, en kannski var
það bara huglægt því hann var
eins og hann var. Þegar ég kom í
heiminn var Grettir að verða 19
ára og af myndum að dæma
ósköp pabbalegur við litlu systur.
Ég man líka þegar hann kom
fyrst með Stínu, lífsförunaut
sinn, heim að Mýri. Afbrýðisemin
gagntók mig fimm ára gamla en
fljótlega náði Stína að vinna mig á
sitt band. Við lærðum saman ís-
lensku, hún lærði málið og ég
steig mín fyrstu skref í fjarnámi
þess tíma en við krakkarnir á
Mýri byrjuðum ekki í skóla fyrr
enn við vorum orðin nokkuð
stálpuð.
Grettir var söngelskur með af-
brigðum, spilaði á gítar og fleiri
hljóðfæri og var ávallt hrókur alls
fagnaðar. Margar skemmtisögur
hafa verið sagðar af Gretti í gegn-
um tíðina og börnin minnast
frænda, sem sagði sögur og
kenndi þeim vísur og marga
gagnlega hluti eins og hvernig
ætti að umgangast landdísir, það
væri gott að gefa þeim t.d. rús-
ínur þegar farið væri framhjá
landdísarsteininum á Snæfjalla-
ströndinni. Síðustu árin átti
Grettir við vanheilsu að stríða en
var duglegur að heimsækja
gamla landið og heimahagana.
Hann kom í sína síðustu heim-
sókn á liðnu hausti og lést á
sjúkrahúsi í Uppsala þann 1. júní.
Elsku Grettir, við þökkum fyr-
ir allar okkar stundir og minn-
umst þín með hlýju í hjarta.
Stínu, Sæma, Snorra og Kolla
sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Salbjörg og fjölskylda.
„Þú fagra minning eftir skildir
eina …“
Hann Grettir mágur minn skil-
ur eftir sig margar góðar minn-
ingar um gleði, söng og sögur. Ég
man eftir öllum skemmtilegu
stundunum á Mýri, Hólmavík og
hér í Sólbakka, þegar hann spil-
aði á gítarinn og söng og allir hrif-
ust með.
Grettir naut sín vel í uppeldis-
hlutverkinu, brá gjarnan á leik
með börnunum og á augabragði
skapaði hann með þeim töfraver-
öld. Frásagnir hans voru líka oft
með ævintýrablæ, ekki síst þegar
hann var að segja börnunum frá
og þau hlustuðu bergnumin á
sögumanninn. Þessir eiginleikar
Grettis hafa án efa komið sér vel í
lífsstarfi hans, kennarastarfinu.
Mér er líka minnisstætt
hversu fljótur Grettir var að
mynda tengsl við aðra og þá sér-
staklega börnin. Gott dæmi um
þetta er þegar Adda Soffía dóttir
okkar var aðeins nokkurra mán-
aða og Grettir og fjölskylda
dvöldu hjá okkur nokkra daga.
Þá var hann var strax farinn að
sinna henni næstum eins og eigin
barni. Eins var það þegar við fjöl-
skyldan sóttum Gretti og fjöl-
skyldu heim í Uppsala nokkrum
árum seinna, þá var Adda Soffía
strax svo glöð og örugg hjá Gretti
frænda sínum.
Það var aldrei leiðinlegt í ná-
vist Grettis. Hann var svo einlæg-
ur og hlýr og alltaf að hugsa um
hag þeirra sem í kringum hann
voru. Þegar við fjölskyldan kom-
um í heimsókn til Uppsala þá var
Grettir ásamt Stínu búinn að
skipuleggja heilmikla og fjöl-
breytta dagskrá, þar sem allir
gátu haft gaman, ekki síst börnin.
Berti yngri, frændi hans, fékk að
ferðast með hinum ýmsu vél-
knúnu farartækjum og Grettir lét
það meira að segja eftir Höllu
frænku sinni að borða á McDo-
nalds, þótt það stríddi gegn hans
viðhorfum.
Stundirnar sem ég og fjöl-
skyldan höfum átt með Gretti og
fjölskyldu hefðu mátt verða svo
miklu fleiri. En ég er þakklát fyr-
ir allar gleðistundirnar sem við
höfum átt saman í gegnum árin
bæði í Uppsala og hér á Íslandi,
nú síðast í október sl. Sérstaklega
langar mig að minnast góðra
daga sem við áttum, ásamt Öddu
og Berta, tengdaforeldrum mín-
um, í Uppsala með Gretti, Stínu
og strákunum. Á sorgarstundu
getum við yljað okkur við þessar
góðu minningar. Ég votta allri
fjölskyldu Grettis mín innileg-
ustu samúð.
Hulda Steingrímsdóttir.
á móts við að vera eiginmaður og
fimm barna faðir í þessu lífi.
Við áttum mörg mögnuð sam-
töl á spítalanum þessar fáu vikur
sem gáfust eftir að þú veiktist.
Rifjuðum upp góðar minningar,
skoðuðum myndir, ræddum lífið
og tilveruna og svo var það dýr-
mæti kvöldlesturinn okkar; ást-
arbréfin milli Haraldar Níelsson-
ar langafa og Bergljótar
langömmu. Þvílík ást, þvílík trú,
þvílík þrautseigja. Og hjart-
næmu bréfin milli hans og
barnanna þeirra; það sem hún
Elín amma var skemmtileg og
með munninn fyrir neðan nefið.
Við lásum líka predikanir lang-
afa eins og Guð er nálægur og
Það er yfir oss vakað. Þá var eins
og hann væri að tala beint inní
þínar aðstæður og það var hugg-
andi.
Já, eitt það dýrmætasta sem
hægt er að öðlast í lífinu er góð-
ur kennari til að hjálpa manni að
móta farveg fyrir lífið til að flæða
um. Þú varst slíkur kennari,
pabbi minn. Predikaðir aldrei,
skammaðir aldrei, leiðbeindir
aldrei, heldur einfaldlega gekkst
veginn. Og rauði þráðurinn í
kennslunni þinni var tengingin
við guð og virðing fyrir öllu sem
hann hefur skapað – öllu lífi.
Þegar ég var lítil lagðirðu oft
fyrir mig spurningar sem þú
vissir að ég gæti svarað, eða
verkefni sem þú vissir að ég gæti
leyst og sagðir svo: „Sko þig –
þetta gastu!“, „sko þig – þetta
vissirðu!“ Og í hvert skipti
stækkaði ég um eitt númer. Það
var mikilvæg reynsla að fá að
fara með þér að heimsækja fólk,
þú sást aldrei ytra byrðið; útlit,
stöðu og aldur, heldur aðeins guð
innra með hverjum og einum.
Það var ljóst að fyrir þér höfðu
efnisleg gæði lítið vægi á móts
við lífið sjálft.
Og það hefur mótað mig að sjá
hvernig þú tengdir af auðmýkt
við náttúruna og sýndir henni al-
úð. Stoppaðir til að setja mosann
aftur á sinn stað ef hann hafði
tæst upp þar sem þú gekkst.
Grófst fugla sem flugu á rúðuna
á sumarbústaðnum. Tíndir berin
og safnaðir jurtum og sauðst úr
þeim te. Það var gott að geta
bruggað handa þér slíkt te á
spítalanum og koma með ferskt
birki handa þér til að finna ilm-
inn af. Takk pabbi fyrir að ganga
veginn svona fallega, fyrir að
vera slík fyrirmynd og gefa
hjarta þitt til okkar barnanna
þinna og mömmu. Ég elska þig,
pabbi minn.
María Ellingsen.
Elsku afi. Þessar undanfarnar
vikur hef ég náð að tengjast þér
svo mikið og hef notið hverrar
stundar með þér. Naut þess að
syngja og spila á fiðlu og fara
með ljóð fyrir þig. Það var líka
gaman þegar við vorum að tala
um þig og mömmu þegar hún var
lítil. Ég naut þess líka að sitja við
rúmið þitt og halda í hönd þína
og ræða hin og þessi mál. Og ég
veit að þótt ég sakni þín mikið þá
verða þessar minningar ávallt
hjá mér og þú verður alltaf í
hjarta mínu. Elska þig alla leið
til tunglsins og aftur til baka. Þín
Kristín.
Mig langar að skrifa fáein
minningarorð vegna andláts
tengdaföður míns, Haraldar Ell-
ingsen. Hann var í stuttu máli
einstaklega skemmtilegur mað-
ur. Mér fannst alltaf ótrúlegt að
hann hefði gert hagfræði og
vangaveltur um peningamál
þjóðarinnar að ævistarfi sínu.
Haraldur var fyrst og fremst
hagfræðingur andans í mínum
huga, ótrúlega vel lesinn og gríð-
arlegur áhugamaður um andleg
málefni. Hann var í forvitinn um
lífið, spurði óteljandi spurninga
um það sem maður var að fást
við hverju sinni, og var með
skemmtilegar samsæriskenning-
ar um eitt og annað í heiminum.
Þegar ég heimsótti Harald á
dánarbeði var Undanfarið hafa
verið útskriftir úr framhalds-
skólum landsins. Gamlir nem-
endur þeirra minnast liðinna
tíma. Þar á meðal voru 60 ára
stúdentar frá Menntaskólanum í
Reykjavík, en þeir luku stúd-
entsprófi vorið 1955. Boðið var til
kaffisamsætis í skólanum. Mót-
tökur voru hlýjar og var það
ánægjuleg stund. Haraldar Ell-
ingsen var saknað, en hann var
ekki með vegna þess að hann lá
þungt haldinn á sjúkrahúsi og
barðist við krabbamein sem dró
hann til dauða. Í tímans rás hafa
margir úr þessum hópi gengið á
vit feðra sinna og nú mun um
þriðjungur þessa stúdentshóps
vera fallinn frá.
Svo vildi til að við Haraldur
vorum bekkjarbræður í þriðja
bekk. Við áttum heima í austur-
hluta borgarinnar, skammt hvor
frá öðrum, og vorum þess vegna
oft samferða heim úr skólanum
og urðum ágætir kunningjar.
Hann sagði mér margt af ætt-
mennum sínum og öðru fólki.
Haraldur valdi sér viðskipta-
og efnahagsmál að lífsstarfi.
Lauk námi í viðskiptafræði við
Háskóla Íslands og jók við
menntun sína erlendis. Hann
starfaði að efnahagsmálum við
ýmsar stofnanir en undirrituðum
er ekki nánar kunnugt um störf
hans enda ekki dómbær á þau
málefni.
Hann var glaðsinna að eðlis-
fari og hafði ánægju af því að
taka menn tali um ýmis málefni.
Hann velti fyrir sér hinum ýms-
um hliðum mannlífs og náttúru
og urðu það oft skemmtilegar
samræður.
Heilsu hans hrakaði nokkuð
hin síðari ár en hann bar sig þó
vel. Ásamt sinni góðu eiginkonu,
Ásbjörgu, tók hann þátt í bekkj-
arferðum og árlegum kirkjuferð-
um árgangsins, félagsstarfi eldri
borgara, stundaði sund o.fl.
Samúðarkveðjur eru færðar
eiginkonu hans, börnum og fjöl-
skyldum þeirra.
Ólafur Jónsson.
hann sæll og glaður, um-
kringdur fjölskyldunni og
reiðubúinn að hefja nýtt ferða-
lag. Ég sendi Ásbjörgu Ellings-
en, konu hans, börnum og barna-
börnum mínar dýpstu
samúðarkveðjur.
Þorsteinn J.
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi minn. Við átt-
um svo margt sameigin-
legt, ég er til dæmis bóka-
ormur eins og þú varst og
elska dýrin eins og þú gerð-
ir. Takk fyrir allar góðu
stundirnar og fyrir að vera
svona duglegur að lesa fyr-
ir mig. Ég mun alltaf elska
þig og aldrei gleyma þér.
Þín,
Lára.
 Fleiri minningargreinar
um Grettir Engilberts-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
 Fleiri minningargreinar
um Harald Ellingsen bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.