Húnavaka - 01.05.2000, Blaðsíða 72

70
HUNAVAKA
Þegar þessi umræða stóð sem hæst kvaddi sér hljóðs ungur bóndi og
ókvalráður og sagði að sá væri einn kostur til í vandræði þessu að þeir
sem þarna væru staddir skyldu bindast samtökum um að gera áheit ef
þeir næðu saman heyjum sínum fyrir göngur. Að þessu var gerður góður
rómur.
Ekki gerðu þeir samt áheit sín á kirkju eða helgar vættir, heldur hétu
þeir því á sjálfa sig að gera sér vel glaðan dag á réttardaginn í Auðkúlu-
rétt ef það gengi eftir að þeir næðu saman heyjum sínum fyrir þann
tíma. Nokkurt hik mun þá hafa komið á suma kirkjugesti er þeir heyrðu
hvernig áheit þetta var hugsað. Samt er víst að allmargir bændur, vinnu-
menn og lausamenn sem þarna voru staddir töldu einboðið að þessu
skyldi í framkvæmd hrundið ef nokkur tiltök væru.
Það skal ósagt látið hvort áheit þetta hefur rekið á eftir mönnum að
sóða saman heyjum sínum hvernig sem þau voru. Þó kom svo að sjálf-
sagt þótti og einboðið að standa við heitið.
Þá kom að því eins og að framan er lýst að ekki var vandalaust að ná í
glaðninginn og þurfti sem fyrr á þessum árum útsjónarsemi til. Var því
gripið til þess ráðs að kalla saman til fundar í Sólheimum nokkra af þess-
um áheitsmönnum sem einna þóttu snjallastir og líklegastir til úrræða í
þessu vandamáli.
Á hluta af Tungunesi bjó þá maður að nafni Jóhannes Hallgrímsson,
skagfírskur að ætt, fæddur í Hofsstaðaseli í Viðvíkursveit, gleðimaður og
vinsæll. Hann var giftur Ingibjörgu Hallgrímsdóttur frá Tungunesi og
bjuggu þau þar um þessar mundir sem fyrr segir en fluttu síðar að Botna-
stöðum og í Þverárdal og voru jafnan vel metin.
Áður en Jóhannes kvæntist hafði hann verið á ýmsum stöðum. Um
töluverðan tíma var hann innanbúðarmaður hjá Kristjáni Gíslasyni sem
um áratugaskeið var virtur og vel metinn kaupmaður á Sauðárkróki. Jó-
hannes var því vel kunnugur á Króknum og þekkti þar ýmsa viðskipta-
hætti sem þarna gætu að haldi komið. Þar sem hann var einn af þessum
áheitsmönnum var málinu mjög til hans vísað og ráða til hans leitað á
fundinum. Þar kom umræðu þessari að Jóhannes sagðist skyldi úU’ega,
kút allvænan af góðu víni, norður á Sauðárkróki til notkunar í réttarhóf-
inu en þeir aðrir sem þarna voru yrðu að sjá um að sækja hann.
Næturferðalag með reiðingshest
Þetta þótti töluverður sigur og var fúslega að þessu gengið. Þegar betur
var að gætt sáu menn þó að ekki mundi með öllu vandalaust að sækja
kútinn. Slíkt gat haft nokkra áhættu í för með sér. Ef uppvíst yrði mátti