Húnavaka - 01.05.2000, Blaðsíða 160

158
II U N A V A K A
eins og innan um baðstofuna á Reykjum þar sem ég átti heimili í mörg
ár. Reið ég svo af stað heimleiðis beinustu leið.
Milli Reykja og Kagaðarhóls voru tveir bæir, Orrastaðir og Hamrakot.
Fór ég yfir túnið á Orrastöðum. Þar var ljós í öllum gluggum og átti ég
þar besta vinafólk en forðaðist að koma nálægt bænum til að komast hjá
að eiga þar nokkra viðdvöl. Hugurinn var allur á að komast heim sem
fyrst. Eg fór fyrir sunnan Hamrakot og kom að Laxá sem rennur úr
Svínavatni. Fór ég þar af baki og teymdi klárinn }'fir ána. Þá átti ég ekki
nema stutt eftír að Kagaðarhóli í norðaustur frá því sem ég fór yfir Laxá.
Þar hafði ég snúið við austan við ána og farið þveröfugt \'ið það sem ég
átti að fara, til suðvesturs, án þess að ég vissi af svo að ég hélt áfram hinn
rólegasti. Fór mér samt að finnast nokkuð langt heim að Kagaðarhóli, sá
kindaslóðir sem ég gat ekki áttað mig á frá hvaöa bæ væru. Eftír nokkurn
tíma kom ég að vatni, hugsa að ég muni nú kominn að Laxárvatni. Það
vatn er mjótt og langt. Eg ríð út á vatnið með það í Iiuga að eigi verði ég
lengi að fara yfir það. Þar átti ég að þekkja mig vel og Kagaðarhóll þar
skannnt fyrir sunnan enda vatnsins. En mér fór að þykja nokkuð breitt
yfír vatniö en var þó rólegur. Veður var hið besta, hesturinn sem ég reið,
fjörugur og skennntilegur og ég við bestu heilsu, á besta skeiði lífsins - 27
ára - og hafði ekki bragðaö dropa af nokkru víni þann dag. Allt í einu,
þarna á vatninu, verður mér litið til hægri handar - hvað sé ég ekki - og
veit á sama augnabliki bvar ég er staddur. Eg á eftir fáa faðma í
réttnefndan Svínadalsárós. I þeim árósi hafði síðastur maður drukknað
með liesti sínum, sérajón, sem var prestur á Auökúlu. Sá bær er ekki
langt frá ósnum.
A sama augnabliki og ég sá hvar ég var staddur, fannst mér vera hellt
yfir skrokkinn á mér fötu af ísköldu vatni. Eg hefi víst þurft að fá
kaldabað svo að eigi lánaðist að búa mér hvflurúm í Svínadalsárósnum
þessa jólanótt. Sneri síðan hesti mínum við í skyndi og hélt sem leið lá
beint að Kagaðarhóli eins og ég væri að fara milli bæja þar um hásumar
í glaðasólskini. Kom heim til mín klukkan ellefu um kvöldið en hefði átt
að vera þar klukkan sjö ef allt hefði verið með felldu. Heimilisfólkið
fagnaði konni minni en hafði orð á því að ég væri eitthvað öðruvísi en ég
ættí að mér að vera. Það furðaði sig á hversu seint ég kæmi heim. Sjálfúm
mér var það ljóst að þetta ferðalag hafði skilið eftir í huga mínum
einhver óþægindi sem ekki voru strax af rokin. Eg gat engu um kennt
og ómögulega að gert jDÖtt ég yrði um stundarsakir fyrir áhrifum
einhvers óvættis sem hefir viljað láta æfi nn'na enda þarna í Svínadalsárósi
en æðri hönd tekið í taumana og um leið gaf mér bending um hve oft er
skannnt milli lífs og dauða. Líka fannst mér óskiljanlegt hvers ég ætti að
gjalda hjá þessum óvætti - hefur víst þótt slægur í að fá mig í hópinn til
hátíðabrigða fvrir hina áður burtkölluöu ósbúa.