Húnavaka - 01.05.2000, Blaðsíða 75

HUNAVAKA
73
milli þeirra um viðskiptavini. Jón Jónsson, bóndi og alþingismaður í
Stóradal, léði þeim þöld til veitingasölunnar.
Aheitamenn fóru að hugsa til gleðskapar þar sem áform þeirra höfðu
öll gengið að óskum til þessa. Líklegt verður að telja að svo torfengin
vara sem gott vín var um þessar mundir hafi kostað nokkurt fé en menn
kannski ekki allir haft of mikið lausafé á þeim árum. Þeir tóku því það
ráð að láta veitingakonurnar selja hluta af víninu í staupum með kaff-
inu. Virtist sú ráðstöfun falla í góðan jarðveg því að nógir voru kaupend-
urnir.
Réttardagurinn þumlungaðist áfram sem aðrir dagar og þrátt fyrir
ltrakin hey og miðlungsvænt fé virtist liggja nokkuð vel á mönnum þenn-
an dag. Réttarstörf gengu lengst af vel þótt heyra mætti annað slagið
kveðna eina og eina stöku, mönnum til upplyftingar og hressingar.
Þegar líða tók á daginn og átti að fara að töfludraga tóku þeir frændur,
Jón bóndi í Stóradal og Páll Hannesson hreppstjóri á Guðlaugsstöðum,
eftir því að orðið var fremur fámennt í réttinni. Þegar þeir hugðu betur
að sáu þeir og heyrðu að kominn var glaumur nokkur við veitingatjöldin.
Þeir fóru því á vettvang að athuga hverju þetta sætti enda vanastir því
um langa tíð að ráðum þeirra væri hlýtt í Svínavatnshreppi. Báðir munu
þeir liafa verið allt að því bindindismenn á áfengi.
Þegar þeir sáu hvers kyns var í tjöldunum munu þeir hafa orðið nokk-
uð hvassyrtir við veitingakonurnar, einkum Jón í fyrstu sem kvaðst ekki
hafa léð þeim tjöldin til þessarar iðju og gæti orðið bið á því að hann
léði þau aftur til slíkrar notkunar. Þá spurðu þeir vendilega eftir því hver
ætti þetta áfengi eða hvar þær hefðu fengið það. Þær sögðu greinilega
frá kútnum sem innihéldi þennan mjöð en sögðu jafnframt að svo rnarg-
ir menn hefðu með hann vasast að þær vissu ekkert hverjir helst ættu
hann eða hver væri forsvarsmaður þeirra. Þeir frændur ávítuðu konurn-
ar svo fyrir þessa ólöglegu veitingasölu að þær urðu allar fyrir borð born-
ar. Þótd ekki annað sýnna en þær væru orðnar berar að lögbroti sem
jafnvel gæti kostað þær mannorðspjöll.
Þarna var þá staddur Jónas bóndi Bjarnason í Litladal, greindur mað-
ur og gætinn sem bæði þá og síðar hafði víða komið að opinberum mál-
um. Hann var orðlagður fyrir lagni sína og hyggindi við að miðla málum
þar sem í odda ætlaði að skerast. Þegar Jónasi þótd nóg komið af ávítum
á þessar ágætu veitingakonur, kvaddi hann sér hljóðs og sagðist álíta að
þarna væri ekki allt sem sýndist í fljótu bragði. Konurnar mundu hafa
selt ölföng þessi í góðri trú og ekki boðið í grun að þær væru að snið-
ganga lög eða rétt. Þær væru því alsaklausar af lögbrotum af ásettu ráði.
En spyrja mætti hverjir ættu að upplýsa almenning um það sem rétt
mætti teljast eða sæmilegt ef það væru ekki þeir sem teljast yrðu forsvars-
menn í sveitinni á hverjum tíma. Þá spurði hann konurnar þarna í