Húnavaka - 01.05.2005, Side 52

50
H U N A V A K A
ég brá fingri leiftursnöggt fyrir aðra nösina og blés úr hinni aftur yfir öxl-
ina, skeytingarlaus um það hvað um þennan úrgang yrði. I aðeins eitt
skipti af milljón kemur manni þetta kæruleysi í koll og það gerðist í mínu
tilviki einmitt þetta síðdegi. Fremur ræksnislegur bíll renndi fram úr mér
og stansaði úti í kanti svo ég mátti nauðbremsa. Ungur piltur steig út bíl-
stjóramegin og var einmitt af þessari tegund sem frú Laskowski liafði var-
að mig svo eftirminnilega við, höfuðið jafn hárlaust og strokleður,
svíras\'er og niðurfeitur. Hann var stór og afar sterklegur og í bol að ofan
en á bolinn var letrað „Eine kleine Nachtmusik" og undir var dónaleg
mynd. Það duldist ekki að maðurinn var afar reiður og átti erindi við
mig. Hvert það var skildi ég ekki af því hann ræddi á pólsku en var
hraðmæltur, fastmæltur og hávær. Eg sté af hjólinu og lagði það út í kant
og þóttist vita að nú væri komið að ránmorðinu, sem fleiri höfðu varað
mig við en frú Laskowski. „Do you speak English?" spurði ég, og
„Sprechen Sie Deutsch?" þegar ég komst að, en þar sem maðurinn var al-
veg óupplýstur um þessar helstu Evróputungur var ég ekkert að ergja
hann meira en orðið var með tali. Hann skildi þó að hér dugðu ekki orð
heldur hlytu verk að tala. Félagi hans var nú stiginn út úr bílnum, og eins
og snýttur úr sömu nös. Saman ýttu þeir mér og drógu fram fyrir bílinn.
Það þurfti ekki meiri pólskukunnáttu en mína til þess að skilja að þeim lá
ekki gott orð til mín og ég varð afskaplega skelkaður og sá skyndilega
sárt eftir að hafa nokkurn tíma álpast í þessa ferð. Aldrei þessu vant og
eiginlega um seinan nýttist mér nú sálfræðinámið frá því fyrir löngu, því
ég sá út að þeir væru að tala sig upp í tilefnislausa heift svo þeim veittist
auðveldara að myrða mig, sálrænt séð.
En svo var ekki. Sannarlega var nokkurt tilefni heiftarinnar og væntan-
legrar aftöku og þeir sýndu mér það. Smádropi, glær og gegnsær, sat á
framrúðunni. Hann gat verið hvað sem var. Meðal annars gat hann hæg-
lega verið einn af mínum eigin sultardropum sem ég hafði nýverið blás-
ið aftur yfir vinstri öxlina í kæruleysi. Sú var einmitt skoðun þeirra félaga,
og vegna þessarar sammannlegu tjáningar úrgangsefnanna sem ekki þarf
nein tungumál til að skilja, fannst þeim sér hafa verið gerð hin mesta
smán. Þeir vildu augljóslega að ég aðheföist eitthvað í rnálinu og af tákn-
máli þeirra og látbragði skildist mér að þeir vildu að ég fjarlægði sultar-
dropann, sem raunar var að liverfa af sjálfu sér í vindinum. Eg eygði nýja
von, var hvorki stoltur né sómakær, svo ég dró upp vasaklút til jiess að
ljúka nú málinu, en Joá vildi bílstjórinn það ekki. Hann hafði verið smán-
aður og rildi nú sjálfur smána. Eg átti að sleikja dropann af framrúðunni
- á annan veg varð ekki túlkað hvernig hann blakaði tungunni sífellt
framan í mig og steytti að mér hnefana. Þetta var vondur kostur, því rúð-
an var óhrein. Samt hefði ég unnið mér þetta til lífs, en þá steig stúlka út
úr bílnum og blandaði sér í málið.
Annaðhvort var hún jtegar í ástarsambandi við bílstjórann eða hann
hafði von um þannig samband, en mér sýndist stúlkan vera mikill happa-