Húnavaka - 01.05.2005, Page 64
62
II Ú N A V A K A
Þar með voru þær farnar og ég varð ein eftir.
Eg settist á í'úmið mitt og lét hendur falla í skaut. Ég leit á vegginn á
móti rúminu. Þar blasti við giftingarmyndin af okkur Róbert og önnur
mynd af börnunum ungum. Ég andvarpaði og fékk sting í brjóstið. Af
hverju fékk ég ekki að fara um leið og Róbert. Þá hefði allt verið svo mik-
ið einfaldara. Við sem svo lengi höfðum þolað saman bæði súrt og sætt
að við hefðum einnig viljað þola dauðann saman.
Ég veit ekki hve lengi ég sat þarna og starði á þessar gömlu myndir en
ég hrökk upp þegar bankað var á dyrnar.
- Kom inn.
Éíng, ljóshærð stúlka stakk höfðinu inn úr gættinni. Hún brosti breitt
og kom svo alla leið inn.
- Sæl og velkomin. Ég heiti María og vinn mikið á þessum gangi. Við
eigum eftir að hittast oft í framtíðinni. En nú er ég kornin til að vísa þér
á kaffistofuna. Þú lærir strax á húsaskipan hérna.
- Þakka þér fyrir.
Ég stóð upp og setti í mig hörku. Ég varð að taka sjálfri mér tak. Hér
og nú verður þú eins og ntanneskja, Linda gamla, hugsaði ég með mér.
Það vilja allir gera allt til að létta þér lífið.
Stúlkan brosti enn og horfði á mig.
- Vá, þú ert með meiri háttar hár. Alveg silfrað. Veistu að það er í tísku
núna?
Hún stakk hendinni undir handlegginn á mér og við lögðum af stað.
María masaði stanslaust og mér féll strax vel við hana. Trúlega yrði hún
einn af fáum sólargeislum í dvöl minni þarna.
Kaffístofan var full af fólki. A mínum aldri, eldra og yngra. Misjafnlega
vel á sig komið. Það var kliður í salnum og glamur í kaffibollum. Þarna
voru óteljandi gráir hausar og töluvert af sköllóttum körlum. Mig langaði
til að skella uppúr. Þetta var eins og illa teiknuð skrípamynd. María leiddi
mig að borði þar sem þijár konur sátu.
- Þetta er hún Linda, hún var að flytja til okkar. Þetta eru Kristbjörg,
Sara og Dagný.
Ég settist og konurnar heilsuðu mér hlýlega. Sara, sú elsta, hafði orð
fyrir þeim.
- Velkomin Linda, vonandi kanntu vel við þig hérna. Þetta er ekki svo
bölvað, þegar allt kemur til alls.
Hún brosti og hinar kinkuðu kolli eins og lil að leggja áherslu á orð
Söru.
- Spilarðu bridge?
Ég játti því og þær tókust allar á loft. Kristbjörg stundi.
- Það er eins gott að það kemur einhver með viti inn á þennan vitleys-
ingaspítala. Við höfum verið að spila við blindan í rnarga mánuði.
Konurnar voru ræðnar og skemmtilegar og ég naut þess að drekka
sjóðheitt, ilmandi kaffið.