Húnavaka - 01.05.2006, Blaðsíða 152

150
H XJ N A V A K A
Á árbotninum á tilteknum stað sást lengi silfurbúin svipa er Helga
hafði haft í bendi er hún fórst. Mun enginn hafa treyst sér til að fiska
liana upp því fljótt mynduðust ýmsar sagnir um að Helga væri þarna á
sveimi. Átti ýmislegt sér stað fram }fir aldamótin 1900 sem vakti óhugnað
þeirra sem fóru um þessar slóðir einir, ekki síst efdr að dimma tók.
Á öðrum tug tuttugustu aldar sprakk fj'lla úr berginu, þar fyrir ofan
sem svipa Helgu lá, varð svipan undir hruninu og sást ekki meir. Eftir
það þóttust menn verða minna varir við Helgu og töldu sumir að það
væri vegna þess að hún þyrfti ekki lengur að líta til með svipunni. Þó
voru til einstakar sagnir um hrellingar sem menn urðu fyrir þarna við
ána lengi síðan og höfðu sumir tilhneigingu til að tengja slíkt við Helgu
og drukknun hennar.
Nú er niikið farið að fýrnast }fir þessa slysför enda langt um liðið en
þáttur Magnúsar á Syðra-Hóli um helför Helgu mun þó lengi verða til
þess að hindra yfirtöku gleyntskunnar á þessum lu yggilega atburði.
Foreldrar Helgu voru Jóhannes bóndi Guðmundsson í Melrakkadal
og kona hans, Ingibjörg Sigurðardóttir bónda í Valdarási Þórarinssonar,
sem kallaður var Sauða-Siggi.
Helga var alsystir Björns bónda á Vatnsenda í Vesturhópi en hann var
langalangafi þess er þetta ritar.
Annað slysið
Annað slysið gerðist laugardaginn 13. júní 1891 á Blönduósi. Tildrög
voru þau að nokkrir ungir menn í þorpinu höfðu farið að vaða í sjón-
um. Þeir voru allir lítt syndir nema Árni Knudsen, sem var starfsmaður
við Höephners-verslunina hjá Pétri Sæmundsen verslunarstjóra. Hann
var syndur vel og hinn efnilegasti maður. Meðan hinir piltarnir óðu fram
og aftur lagðist Árni dl sunds og synti nokkuð frá landi. Einn af vaðfugl-
unum fór þá dj'pra og óð allt upp undir hendur og hefur honum senni-
lega þótt sárt að geta ekki tekið sundtökin. Árni sá hvað hann fór langt út
og kallaði til hans að fara ekki lengra, þ\ í marbakki væri fyrir fótum hans
og hvldýpi. Efdr það óðu allir í land en í því heyra þeir að Árni kallar á
hjálp.
Því miður hafði hann stundum haft Jrað til siðs í galsa að hrópa á hjálp
Jiegar hann var á sundi svo menn voru hættír að taka slíkt alvarlega. Var
því kalli hans ekki sinnt en brátt kvað við annað óp frá honum og fannst
þá sumum ástæða dl að vitja um hann. Þar á meðal var Þorleifur, sonur
Sveins Kristóferssonar í Enni, ungur maður og vel kunnugur Ái'na. Hljóp
hann dl að sækja bát og fleiri með honum. I Jdví hrópar Árni á hjálp í
þriðja sinn og kallar í örvæntíngu: „Ætlið Jrið þá ekki að hjálpa mér ?“
Báturinn var nú kominn á flot en Árni var þá þegar sokkinn. Á meðan
bát\'erjar reru lífróður fram skaut honum upp tvisvar en rétt í því að Jieir
komu að honum kom önnur höndin upp en síðan sáust aðeins loftbólur.
Það var hið besta veður og lognsléttur sjór.