Húnavaka - 01.05.2011, Blaðsíða 155

H Ú N A V A K A 153
Aðalbjörginni hverfa norður spegilsléttan Húnaflóann, rauðglampandi í
sólsetrinu með nótabátinn í eftirdragi. Einhver sagði: „Spýtið á eftir henni.
Það táknar heill og hamingju“ og við spýttum öll yfir brimbrjótinn. Svo
andvarpaði Þorfinnur: „Nú verður þetta að ganga vel. Annars veit ég ekki
hvernig þetta fer allt saman.“
„Ég heyrði í útvarpinu í dag að Súlan frá Akureyri væri að fá síld, sem hún
fór með í salt inn á Akureyri, svo síldin er komin“ sagði mamma.
„Þetta er bara smásíld á Eyjafirði“ andvarpaði Þorfinnur.
„Það voru tvö hundruð tunnur“ sagði einhver, „svo það var bara ekki
einhver smásíld.“
„Vonum að þú hafir rétt“ sagði Þorfinnur. „Okkur veitir ekki af.“
En fólk vildi ekki vera í neinu þunglyndi heldur horfa björtum augum fram
á við, svo einhver, mig
minnir Skafti í
Dagsbrún, sagði: „Þeir
fiska alveg örugglega vel
og koma ríkir til baka.“
Nú færðist líf í
mannskapinn þarna á
bryggjunni og fólk fór
að segja hvort öðru
ýmsar síldarsögur og
stemningin óx.
Mamma tók þétt-
ingsfast í hendurnar á
okkur Almari og sagði:
„Hugsa sér ef síldin
kæmi aftur á Húnaflóa
og allt fylltist af síld hér
á Skagaströnd, eins og í gamla daga“ og horfði með löngun út á flóann. Það
var einmitt vonin um síldina á Húnaflóa og framtíðarbæinn á Skagaströnd
sem varð til þess að hún og pabbi fluttu til Skagastrandar. Það gat ennþá ræst.
Hún hafði verið á Siglufirði í nótaviðgerðum og netabætingum og mundi eftir
bátum sem komu drekkhlaðnir af síld dag eftir dag. Svona gæti orðið á
Skagaströnd. „Af hverju fóru þeir bara ekki að leita að síld á Húnaflóa?“ sagði
hún svo.
Við gengum svo heim þarna í kvöldblíðunni norðan við síldarverksmiðjuna
sem var tilbúin og beið eftir síldinni. Sólin var að setjast í spegilsléttan
Húnaflóann, svo allt var baðað í sól og skínandi rauðgult. Þá var fagurt á
Skagaströnd.
Við gengum upp að Kaupfélagi og áfram inn á Kaupfélagstúnið, um hliðið
á milli kolaportsins og Kaupfélagsstjórahússins. „Bjössi er ekki búinn að slá,
svo við megum ekki ganga hér“ sagði ég en enginn ansaði mér. Það var á
miðju sumri og allt var bjart og fagurt, lóan söng og grasið ilmaði og við
fylltumst sterkri von um bjarta framtíð.
Landað úr Hrafni Sveinbjarnarsyni GK 255 á Skagaströnd.