Víkurfréttir - 28.11.2013, Blaðsíða 12

fimmtudagurinn 28. nóvember 2013 • VÍKURFRÉTTIR12
Krabbameinið greinist
„Þetta var svokölluð risafruma
sem greindist í hægra hné. Hún
var góðkynja og ég fór í aðgerð þar
sem hún var farlægð og bein sett í
staðinn. En líkaminn hafnaði því,“
segir Borgar um upphafið að veik-
indum sínum. Í annarri aðgerð var
sett plastefni sem hann gekk svo
með í tvö ár. Á þeim tíma var æxlið
búið að stökkbreytast í krabbamein
en ekki var búið að greina það þá.
„Árið 2010 fór ég til Svíþjóðar þar
sem beinið var tekið af við hné og
teinn úr efninu títaníum settur
í staðinn. Þá kom í meinið í ljós
og ákveðið að taka hluta af lær-
leggnum. „Þá sá ég hversu mikil
smíði teinninn var. Hann minnti
á varahlut í bíl,“ segir Borgar og
rifjar upp að alltaf hefðu einhver
óþægindi og verkir fylgt teininum.
Hann hefði alltaf þurft að styðjast
við hækjur. Við tóku þrjár lyfja-
meðferðir þar sem Borgar lá inni á
sjúkrahúsi í fjóra daga og svo aftur
í 10 daga og svo þrjár lyfjameð-
ferðir eftir það. „Ríkið borgaði flug
og uppihald fyrir eina manneskju
sem fylgdi með og ég var þarna úti
hjá honum ásamt Andreu dóttur
okkar. Það var mér mjög mikilvægt
því ég vildi ekki vera þarna ein,“
segir Bára.
Bjóst við eftirþjálfun
Eftir þetta tók við venjubundið
eftirlit með sneiðmyndatöku á
þriggja mánaða fresti. Ekkert benti
til annars en að meinið væri á
bak og burt. Bára og Borgar segja
lækninn í Svíþjóð hafa verið ein-
stakalega góðan og haldið vel utan
um allt saman, líka eftir að þau
komu heim. Þá hélt Borgar að við
tæki eftirþjálfun á Grensásdeild og
sjúkraþjálfun því læknirinn úti og
krabbameinslæknirinn á Íslandi
hefðu talað um það. „Það var bara
ekkert pælt í því. Ég hélt að þeir
vildu kannski bara hvíla mig vegna
þess að ég hafði verið slappur eftir
lyfjameðferðirnar. Ég nennti ekki
bíða eftir því og fór bara aftur að
vinna,“ segir Borgar.
Biðin endalausa
Í maí síðastliðnum hrasaði svo
Borgar í tröppum við heimili sitt
þegar hann var að mála. Hann
hummaði fram af sér óþægindi sem
fylgdu í kjölfarið en fór svo á slysa-
deild viku síðar. Þar vildi læknir að
teknar yrðu myndir af fætinum.
Á myndunum greindust dökkir
blettir fyrir ofan teininn. „Þá hófst
annað ferli, sýnatökur og alls konar
rannsóknir. Það tók allt sumarið að
fá niðurstöður svo að ég mæli ekki
með því að veikjast í byrjun sumars.
-lífsreynslusaga
n Borgar L. Jónsson barðist við krabbamein og missti annan fótinn:
Þakklátur
daglega fyrir
að vakna
Biðin var það versta,“ segir Borgar
og horfir til Báru, sem kinkar kolli
og tekur undir: „Já við þurftum líka
sjálf að ganga á eftir því að hann
færi í rannsóknir, skrá hann inn,
fá tíma og allt það því enginn var
búinn að hringja til að skrá hann.“
Þegar niðurstöður komu loksins og
fóturinn krufinn kom í ljós að ekki
hafði verið um krabbamein að ræða
heldur drep í beininu. Það stemmdi
alveg við það að ekkert komið fram
í hefðbundnum skoðunum.
Leggurinn tekinn að óþörfu?
„Maður spurði sjálfan sig hvort þeir
hefðu kannski ekki þurft að taka
allan fótinn. En þeir hefðu þó þurft
að taka af leggnum vegna drepsins
sem var komið frekar hátt í fæt-
inum. Aðalspurningin er bara sú
hvort það hefði þurft að taka legg-
inn alla leið eins og var gert án þess
að skilja einhvern stúf eftir,“ segir
Borgar. „Þeir hjá Grensási vilja
meina að það þurfi 10 til 15 sentí-
metra stúf til þess að hægt sé að
setja á gervifót. En hann var kannski
bara 7 - 8 sentimetrar og jafnvel
bara flækst fyrir.“ Bára segist hafa
kviðið því mest að fletta sænginni
af þar sem fóturinn var og sjá þegar
hann var farinn en það hafi ekki
verið eins erfitt og hún hélt. Hún
er er örlítið hugsi og segir svo: „Við
erum samt í raun ekkert búin að
vinna almennilega úr þessu. Maður
heyrir ekkert frá þeim á sjúkrahús-
inu eftir allt saman. Læknirinn á
Grensási heldur sem betur fer utan
um þetta. Það er læknirinn hans
Borgars núna og sér um samskipti
við hina tvo.“
Mikill stuðningur
Þau Borgar og Bára segja þó mikinn
létti að ekki hafi um krabbamein að
ræða þarna síðast. Þau tóku frétt-
unum af miklu æðruleysi. „Þetta er
búið og gert. Fóturinn kemur ekki
aftur og ég horfi fram á við. Ég er
bjartsýnn að eðlisfari,“ segir Borgar
með áherslu. Þau hjón hafa verið
opinská með veikindi Borgars og
reynslu sína, t.a.m. á Facebook, al-
veg frá byrjun. Borgar hafi líka strax
sýnt að hann ætlaði sér í gegnum
þetta með húmorinn að vopni. „Já
hann hringdi í mig eftir fyrstu að-
gerðina þegar hann var að ranka
við sér í vöknuninni og kynnti sig
sem Dr. Gunna,“ segir Bára fliss-
andi og lítur á Borgar. „Það var þá
tími til að grínast! Hann var bara
sá fyrsti sem hringdi í mig til að
segja mér að ég mætti koma til hans
eftir aðgerðina. Enginn annar hafði
látið mig vita,“ segir hún. Kveðjur
og bataóskir bárust þeim hjónum
víða að, t.a.m. í gegnum Facebook
og þau segja það hafa verið þeim
mikils virði. „Bára var samt best,“
Það er ekki á allra færi að temja sér jákvæðni og æðruleysi í erfiðum veikindum. Borgar L. Jónsson greindist með æxli í hné árið 2007
og næstu sex ár eftir það einkenndust af óvissuferð sem hann óskar
engum að þurfa að ganga í gegnum. Hún endaði á því að Borgar missti
hægri fótinn. Í þeirri ferð kynntist hann þó einnig sjálfum sér betur og
komst að því að hjónaband hans og Báru Andersdóttur var byggt á afar
sterkum grunni.
Viðtal: Olga Björt Þórðardóttir // olgabjort@vf.is
„Þetta
er búið
og gert.
Fóturinn
kemur
ekki
aftur og
ég horfi
fram
á við“
Ef ég get
labbað
með fullan
kaffibolla án
þess að hella
niður þá verð
ég ánægður.