Són - 01.01.2013, Síða 63

nýr Háttur verður til 61
Grátandi gylfi stóð eptir
og grátandi blómin;
grátandi landsins var lýður,
er lát hans hann frjetti.
Þornaði lind sú, en lifði
hans lofstír hjá þjóðum.
Og allt kom það fram, er hann innti
og áður um spáði.
Angurljóð
Fyrir utan það angur að sjá að baki ástvinum og öðrum samferðamönnum
býður háttur Bjarna upp á margar sorgir og stórar, ekki síst ástarsorgir.
Líkast til hefur Guðný frá Klömbrum lagt hornsteininn að mörgum
þeim ljóðum.
Guðmundur Guðmundsson skólaskáld yrkir ljóð sem hann kallar tvö
smá kvæði, í tveimur hlutum. Hinn fyrri nefnir hann „Taktu sorg mína,
svala haf“ þar sem hann biður guð að láta sig gleyma „veslings bráð-
kvöddu vonunum mínum“. Í seinni hlutanum skiptir hann um hátt og
notar hátt Bjarna og kallar það Var – verður ekki! og lýsir ástarhörmum
sínum. Síðustu tvö erindin af fjórum eru hér tilfærð. Eftirtektarverð eru
lok ljóðsins þar sem engu er líkara en skáldið hafi brostið í grát og megi
vart mæla:33
Því að ég huga minn hvíli
við hjartfólgna minning
um það, sem var, þótt ég viti:
það verður ei aftur.
Og þó nú sé gleðin mín gengin
og gráti ég stundum
vegna þín, – vegna þín einmitt
eg verð aftur glaður:
Geisli þinn er það sem gyllir
mér grátdögg á hvarmi;
skugginn þinn er það sem skyggir
á skrúðreiti vors míns! –
Þökk fyrir allt! ..... mér er orðið
svo örðugt um málið! .....
.. vonirnar ...! ... góða!
Vertu nú blessuð!
33  Guðmundur Guðmundsson (1934:110–111).