Morgunblaðið - 22.07.2015, Qupperneq 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 22. JÚLÍ 2015
✝ Sigurbjörgfæddist í
Reykjavík 23. apríl
1935. Hún lést 12.
júlí 2015.
Foreldrar Sig-
urbjargar voru Guð-
rún Sæunn Guð-
mundsdóttir, f. 23.6.
1905, d. 28.10. 2003,
húsfreyja, og Axel
Sigurðsson, f. 21.5.
1902, d. 25.6. 1987,
bakari og kokkur, lengst af á
Gullfossi. Þau bjuggu allan sinn
búskap í Reykjavík.
Bræður Sigurbjargar eru Guð-
mundur Axelsson, f. 9.5. 1936,
listaverkasali í Reykjavík, og Ax-
el Axelsson, f. 22.2. 1942, skipa-
smiður í Reykjavík.
Eiginmaður Sigurbjargar var
Axel Ó. Lárusson, f. 15.7. 1934, d.
24.5. 2003, skókaupmaður. Móðir
hans var Sigrún Sesselja Ósk-
arsdóttir, en kjörforeldar hans
voru Óskar Lárusson skókaup-
maður og Anna Sigurjónsdóttir
húsfreyja.
Börn Sigurbjargar og Axels
eru Sigrún Óskarsdóttir, f. 16.3.
1955, tækniteiknari, búsett í Eyj-
um, en maður hennar er Ársæll
Sveinsson húsasmiður; Óskar Ax-
Hún var í Austurbæjarskólanum
og Miðbæjarskólanum og út-
skrifaðist frá Kvennaskólanum í
Reykjavík 1952.
Sigurbjörg og Axel bjuggu í
Vestmannaeyjum lengst af frá
1959 þar sem þau starfræktu
Skóverslun Axels Ó. Auk þess
ráku þau skóverslun Axels Ó. á
Laugavegi 11 í nokkur ár. Þau
fluttu aftur til Reykjavíkur frá
Eyjum árið 2001.
Sigurbjörg starfaði í sjálfstæð-
iskvennafèlaginu Eygló í Vest-
mannaeyjum, var fyrsta kjörna
konan í bæjarstjórn Vest-
mannaeyja en hún sat í bæj-
arstjórn í 12 ár fyrir Sjálfstæð-
isflokkinn, starfaði mikið fyrir
íþróttafélagið Þór í Eyjum, sat í
stjórn Kaupmannasamtaka Ís-
lands, var einn af stofnendum
Ljóssins, félags krabbameins-
sjúkra, starfaði mikið á vegum
félagsins og sat í stjórn Samtaka
eldri sjálfstæðismanna til dán-
ardags. Sigurbjörg var sæmd
gullmerki íþróttafélagsins Þórs
og gullmerki Kaupmanna-
samtaka Íslands.
Sigurbjörg orti mikið, einkum
gamanvísur og tækifærisvísur.
Hún samdi mörg ljóð, m.a. ljóð
við þjóðhátíðarlag Vest-
mannaeyja árið 1972 sem hefst á
orðunum: „Fegurð friðsæld og
kyrrð / finnst hvergi meiri en í
Eyjanna byggð.“
Útför Sigurbjargar fer fram
frá Dómkirkjunni í dag, 22. júlí
2015, kl. 13.
el Óskarsson, f. 8.11.
1960, skókaupmaður í
Reykjavík, en kona
hans er Sigríður Sig-
urðardóttir, fram-
kvæmdastjóri hjá icft;
Adolf Óskarsson, f. 5.2.
1968, barnsmóðir hans
er Heiða Guðrún Ragn-
arsdóttir, sölustjóri hjá
Ecco, búsettur í
Reykjavík; Guðrún Ó.
Axelsdóttir, f. 5.2. 1968,
viðurkenndur bókari og þjálfari,
búsett í Reykjavík en sambýlis-
kona hennar er Sigríður Björk
Þormar, doktor í áfallasálfræði.
Barnabörn Sigurbjargar og
Axels eru Hrefna Óskarsdóttir, f.
1975; Karen Ársælsdóttir, f. 1975,
Anita Ársælsdóttir, f. 1981;
óskírður Óskarsson, f. 18.6. 1983,
d. 18.6. 1983, Sigurbjörg Sæunn
Guðmundsdóttir, f. 1985, Ásta
Guðrún Óskarsdóttir, f. 1985;
Óskar Axel Óskarssson, f. 1991;
Hildur Björk Adolfsdóttir, f. 1998;
Ragnar Axel Adolfsson, f. 1998;
Soffía Guðlaugardóttir, f. 2003;
Arnar Smári Adolfsson, f. 2005,
og Anna Kristín Guðlaugardóttir,
f. 2009.
Sigurbjörg ólst upp í Reykja-
vík, lengst af við Baldursgötuna.
Mín yndislega móðir er fallin
frá. Mamma var virkilega góð
kona, hún var besta móðir sem
hægt var að hugsa sér. Hún var
mikill töffari, ekki mikið fyrir
faðmlög, en hún var alltaf til stað-
ar fyrir okkur systkinin. Þrátt fyr-
ir að vinna allan daginn í skóbúð-
inni, sinna félagsstörfum og vera á
kafi í pólitíkinni þá átti hún alltaf
fullt af tíma fyrir okkur. Lét sig
ekkert muna um að vakna með
okkur um miðjar nætur til að fara
á lundapysjuveiðar, fór með okkur
mikið í sund og studdi okkur í
íþróttum. Minnisstætt er þegar
við unnum handboltamót sem
haldið var í Eyjum, þá bauð hún
öllu liðinu, þjálfurum og þeim sem
tilheyrðu í mat til að sýna stuðning
og að við hefðum staðið okkur vel.
Það eina sem pirraði mig var að
þegar liðin sem ég þjálfaði á seinni
árum unnu ÍBV, þá var hún ekki
sátt, sýndi best hvar hjartað sló,
hún var 100% stuðningsmaður
ÍBV, en ég fyrirgaf henni það.
Foreldrar mínir voru virklega
kærleiksríkt fólk, góð við þá sem
minna máttu sín. Hver jól gáfu
þau fjölskyldum sem þeim fannst
þurfa á því að halda jólaskó á alla
fjölskylduna. Eða læddu peninga-
umslagi til þeirra sem liðu skort.
Móðir mín var virkilega
skemmtileg, varla hægt að finna
jákvæðari manneskju. Það voru
ekki til vandamál – bara lausnir.
Hennar mottó var „allt er hægt ef
viljinn er fyrir hendi“.
Á öskudaginn í fyrra klæddi
hún sig upp í búning með Soffíu
dóttur minni og söng með henni.
Mamma var kannski aðeins of
stolt, það var ekki inni í myndinni
að fara í hjólastól þó hún ætti
stundum erfitt með að ganga. Hún
vildi alltaf taka þátt í Gay Pride-
göngunni með mér. En í fyrra
sagði ég við hana: „Ef þú vilt vera
með þá verður þú að vera í hjóla-
stól.“ Hún gat varla hugsað sér það
en braut odd af oflæti sínu þar sem
henni fannst mikilvægara að sýna
mér stuðning og lét sig hafa það.
Foreldar mínir hjálpuðu mér
mjög mikið með Sigurbjörgu,
elstu dóttur mína, en ég var mjög
ung þegar ég átti hana, fyrir það
verð ég þeim ævinlega þakklát.
Ég hef alltaf verið stolt af móð-
ur minni og fundist mikið til henn-
ar koma, sem betur fer vissi hún
það því ég þakkaði henni oft fyrir
hve góð móðir hún var.
Hvíl þú í friði, mín elskulega
besta móðir í öllum heiminum og
einn minn besti vinur. Ég mun
sakna þín óendanlega mikið, mun
sakna þess mest að heyra ekki í
þér á hverjum degi. Sakna mest
nærveru þinnar, því hún var svo
nærandi.
Ég læt fylgja ljóð eftir þig, sem
ég breytti örlítið til að tileinka þér:
Látin móðir mín kæra,
minningarnar streyma.
Mikið mun ég sakna þín,
megi Guð þig geyma.
Að leiðarlokum þakka hér,
lífið veiti hugarró.
Göfug sál gengin er
Guð blessi Döddu skó.
(SA)
Þín,
Guðrún Ó.
Það var aldrei lognmolla í
kringum tengdamóður mína.
Skellinn í útidyrahurðinni í Há-
túni 12 í Vestmannaeyjum heyri
ég ennþá, konuna með prakkarag-
lottið, vísurnar hennar (Döddu
vísur), pólitíkina og það sem henni
þótti vænst um, stórfjölskylduna,
samkomurnar yfir hátíðarnar þar
sem hún náði börnum sínum, mök-
um og barnabörnum saman, það
fannst henni hápunkturinn og ef
einhvern vantaði varð það henni
svo sannarlega að orði.
Kona sem elskaði lífið, Eyjarn-
ar, að fara í sölvafjöru, lunda-
pysjuveiðar með barnabörnin,
pössun yfir Þjóðhátíð, á fætur kl.
6, í sund kl. 7 og þaðan í skóbúð
Axels Ó. Lárussonar á Vest-
mannabrautinni, fundir í bæjar-
stjórn Vestmannaeyja, Akóges-
samkomur með eiginmanni, fé-
lagsstarfið hjá Þór, Kaupmanna-
samtökin, saumaklúbburinn, hún
var klukka sem aldrei stoppaði og
stuðningurinn við öll hennar börn
var aðdáunarverður og eflaust
meiri en margur hefði gert. Þetta
var athafnasöm, félagslynd og
dugleg kona. Þegar erfiðleikar
dundu á henni ímyndaði hún sér
að þetta væri ekki að koma fyrir
hana heldur aðra konu. Þannig
setti hún sig í hlutverkaleik yfir
erfiða tíma.
Mín fyrstu kynni af þessari
kjarnakonu í byrjun ársins 1982,
þegar ég kynntist syni hennar,
Óskari, leist mér bara alls ekki á,
því á þeim tíma var hún með nefið
ofan í öllu, enda gerði ég grín að
því í gamni að hún myndi klemma
það einhvern tímann milli stafs og
hurðar, hlutir sem henni komu við
og leiddu til góðs og hlutir sem
henni komu bara alls ekki við og
fóru langt út í móa. Þegar halla
tók undan fæti af heilsufarsástæð-
um urðu stundirnar okkar fleiri af
einhverjum ástæðum, ég lánaði
henni hendurnar mínar tímabund-
ið í skiptum fyrir þau forréttindi
að umgangast hana næstum dag-
lega sl. þrjú ár, kona sem var að
enda lífshlaup sitt, kona sem vildi
halda áfram lífinu og vildi alls ekki
deyja. Þetta var stjórnsöm kona
og svo stjórnsöm var hún að sama
dag og hún kveður hafði hún
ákveðið að meira gæti hún ekki og
ætlaði að lúta í lægra haldi. Mér
fannst aðdáunarvert að fylgjast
með hversu vel sonur hennar,
Óskar, hugsaði um hana, setti
móður sína í fyrsta sæti umfram
allt annað, hann bar hana á örm-
um sér, tók hlutverk sonar eins og
gerist í fallegu ævintýri, sem virti
móður – foreldri á þann hátt sem
margir mættu betur taka sér til
fyrirmyndar í því hraða þjóðfélagi
sem við búum í.
Ég kveð yndislega konu með
þakklæti fyrir samveruna í jarð-
nesku lífi.
Sigríður Sigurðardóttir.
12. júlí kvaddir þú, amma mín,
þennan heim eftir að hafa dvalið
talsvert á spítala síðustu mánuði.
Helmingurinn af mér er mjög leið-
ur og sorgmæddur yfir því að
heyra ekki í þér aftur og fá ekki að
sjá þig á meðan hinn helmingur-
inn samgleðst yfir því að nú sértu
komin úr spítalarúminu og hafir
fengið frelsið þitt aftur. Meiri
krafta- og kjarnakonu er líklegast
ekki hægt að finna og ég er alveg
sannfærð um að núna sértu flakk-
andi og spjallandi við alla þarna
hinum megin. Þú varst ein
skemmtilegasta manneskja sem
ég hef kynnst og það að hafa heitið
í höfuðið á þér var þvílíkur heiður
(takk mamma fyrir það). Núna
hafið þið afi hist aftur og þrátt fyr-
ir að það sé ekki langt síðan þú
fórst þá er ég viss um að þú sért
komin í allar nefndir og öll ráð
sem finnast þarna fyrir handan.
Gott ef þú ert ekki bara strax orð-
in formaður í þeim öllum og farin
að elda ofan í mannskapinn! Elsku
besta amma mín! Ég er svo óend-
anlega þakklát fyrir að hafa fengið
að vera svona mikið hjá ykkur afa
í gamla daga því ég fékk að kynn-
ast ykkur miklu betur. Þú kenndir
mér svo margt. Án þín kynni ég
ekki einu sinni að bera nafnið okk-
ar rétt fram. Þér fannst mjög
gaman að hlæja að ruglinu í öðr-
um og það sem fékk þig helst til að
brosa var þegar þú heyrðir af
kjánalegum atvikum og sást þann-
ig það broslega í lífinu. Þú varst
mjög skapandi og náðir að kasta
fram vísum eins og að drekka vatn
og ég vildi óska þess að ég gæti
hent fram minningargrein í
bundnu máli fyrir þig. Að föndra,
syngja og baka saman verður
klárlega það sem ég á eftir að
sakna mest með þér en ég treysti
því að þú hafir það miklu betra
núna. Elsku amma mín, mér
finnst ekki alveg viðeigandi að
segja hvíl í friði því þú vildir helst
vera umkringd fólki. Því segi ég
bara elsku amma, takk fyrir allt.
Þú náðir heldur betur að hafa
áhrif á marga í þessu lífi og þú
verður alltaf stór hluti af hjartanu
mínu.
Þín,
Sigurbjörg.
Elsku amma, það er sárt að vita
að þú sért farin en gott að vita að
þú sért á betri stað.
Ég á margar hlýjar og góðar
minningar úr æsku í ömmuhúsi.
Það var alltaf ævintýri líkast
þegar ég mætti til ömmu og afa í
Eyjum.
Þar gat ég hitt Sigurbjörgu og
skapað ógleymanlegar minningar.
Við áttum það til að gera alltaf
eitthvað af okkur þar sem við vor-
um einar heima á daginn því
amma var svo dugleg að vinna
niðrí skóbúð.
Sigurbjörg
Axelsdóttir
✝ Guðbjörg Rós-ants Stef-
ánsdóttir fæddist á
Tunguvegi 7 í Hafn-
arfirði 19. febrúar
1948. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
14. júlí 2015.
Foreldrar Guð-
bjargar voru Stefán
Jónsson, bifreið-
arstjóri, f. í Hafn-
arfirði 9. mars 1912, d. 3. ágúst
1973, og Jóhanna Rósants Júl-
íusdóttir, framreiðslustúlka og
vökukona, f. í Kálfshamarsvík í
Austur-Húnavatnssýslu 9. sept-
ember 1905, d. 5. febrúar 1992.
Systkini Guðbjargar eru Sig-
urður Ólafur Stefánsson, f. 19.
febrúar 1935, d. 7. mars 1969,
Ingibjörg Ólafía Rósants Stef-
ánsdóttir, f. 19. febrúar 1945,
Sigurjón Rósants Stefánsson, f.
30. ágúst 1946, og Guðný Sigríð-
Rúnarsdóttir, f. 30. maí 1967,
börn þeirra eru Magnús Helgi, f.
1994, Marteinn Ingi, f. 1997, og
Elva Karen, f. 1999. Helgi, f. 9.
janúar 1972, maki Geirlaug
Dröfn Oddsdóttir, f. 18. október
1975, börn þeirra eru Arna
Dögg, f. 1997, og Helena Ýr, f.
2001. Skúli, f. 23. júlí 1976.
Guðbjörg ólst upp í Hafn-
arfirði og lagði stund á ýmsar
íþróttir eins og sund og hand-
bolta. Guðbjörg lauk gagnfræða-
prófi frá Flensborg í Hafnarfirði
en stofnaði snemma fjölskyldu á
Tunguveginum. Guðbjörg fluttist
ásamt fjölskyldu sinni í Breið-
holtið og bjó þar til dánardags.
Guðbjörg starfaði um árabil sem
afgreiðslukona í verslununum
Seljakjör og Ásgeir áður en hún
hóf störf á pósthúsinu í Póst-
hússtræti. Þar starfaði hún í rúm
15 ár ásamt því að ljúka námi í
Póstskólanum. Guðbjörg sinnti
ýmsum trúnaðarstörfum um æv-
ina, var um árabil í stjórn Kven-
félags Seljasóknar auk þess að
sinna sjálfboðastarfi fyrir Rauða
krossinn á Íslandi síðustu árin.
Útför Guðbjargar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 22.
júlí 2015, kl. 15.
ur Rósants Stef-
ánsdóttir, f. 15. apr-
íl 1950.
Guðbjörg Rós-
ants giftist Magnúsi
Helga Ólafssyni,
rafvirkja, 10. júní
1967, f. í Reykjavík
1. júlí 1947, d. 28.
maí 2007. Foreldrar
Magnúsar eru Ólaf-
ur Konráð Sveins-
son, rafvirkjameist-
ari, f. á Bitru í Fljótshlíð 18. júlí
1920, d. 9. mars 1988, og Að-
alheiður Dóra Magnúsdóttir,
húsfreyja, f. í Vestmannaeyjum
18. janúar 1923, búsett í Reykja-
vík. Börn Guðbjargar og Magn-
úsar eru Hanna Dóra, f. 13. nóv-
ember 1966, maki Trausti
Sigurðsson, f. 15. apríl 1957,
börn þeirra eru Stefán, f. 1987,
Magnús Jökull, f. 1989, og Sig-
urður Óli, f. 1996. Ólafur Stefán,
f. 27. nóvember 1967, maki Anna
Mamma var fædd á æskuheim-
ili sínu að Tunguvegi 7 í Hafna-
firði. Þar bjó hún sín fyrstu 20 ár.
Og þótt árin í Reykjavík hafi
verið mun fleiri taldi hún sig
ávallt Hafnfirðing og rætur henn-
ar voru alltaf í firðinum fagra.
Mamma og pabbi voru ung þegar
leiðir þeirra lágu saman, hún 15
ára og hann 16 ára. Þau trúlofuðu
sig fyrsta vetrardag 1965. Ég
fæðist svo í nóvember árið 1966.
Rúmu ári eftir að þau höfðu trú-
lofað sig, þau gifta sig svo 10. júní
árið 1967, í nóvember það sama
ár færðist Óli. Það er svo ekki
fyrr en árið 1968 að við flytjumst
úr faðmi stórfjölskyldunnar á
Tunguveginum og í Breiðholtið
sem var þá að rísa. Árið 1972 fæð-
ist Helgi á Sólvangi í Hafnafirði
og svo kom Skúli í heiminn árið
1976. Árið 1977 flytjum við svo í
Stífluselið þar sem mamma bjó
svo til dauðadags.
Mamma, ég er óendanlega
þakklát fyrir bræður mína, já, ég
á bestu og flottustu bræður sem
nokkur getur óskað sér, ég var nú
ekki voða hrifin af því að eignast
ekki systur og til er saga af mér
hágrátandi undir vegg er Helgi
fæddist og einnig beygði ég af er
ljósan, sem tók á móti Skúla, til-
kynnti mér að ég hefði eignast
bróður. En hún var snör er hún
kippti mér inn á fæðingarstofuna
og um leið og ég leit hann kvikn-
aði ást.
Allar þær leiðbeiningar sem
þú miðlaðir til okkar og þau gildi
sem þú ólst okkur upp við, heið-
arleika, vinnusemi, trúmennsku
og ekki síst að ala okkur upp við
jafnrétti og samvinnu. Það var
mér líka mikils virði að þú varst
alltaf til staðar fyrir okkur og er
þú fórst að vinna úti var ég orðin
12 ára.
Það var ekki nóg að vera með
stórt heimili og vinna auk þess úti
heldur fórstu aftur í nám, fyrst í
Fjölbraut í Breiðholti og svo
seinna í póstskólann og svo má
heldur ekki gleyma tungumála-
náminu sem þú hófst eftir að
pabbi lést en þá hafðir þú orðið að
hætta störfum vegna veikinda.
Einnig hófstu þá að sinna sjálf-
boðastarfi fyrir Rauða krossinn
og svo aftur til starfa fyrir kven-
félag Seljakirkju.
Þú varst mikil amma og dugleg
við að leiðbeina barnabörnunum
og temja þeim góð gildi og hvetja
þau til náms.
Það er sárt að kveðja svona
snemma. En eins og þú sagðir þá
erum það ekki við sem stjórnum
því hvenær kallið kemur. Trú þín
var sterk .
En mamma, fyrst og fremst
takk .
Takk fyrir að gera mig að
þeirri manneskju sem ég er og
takk fyrir að gefa mér bestu
bræður sem hægt er að eiga og
ekki síst að vera alltaf til staðar.
Til þín.
Sárt er að sakna, og sárt er að þjást
en minningu bjarta í hjarta mér á.
Um samveru okkar í öll þessi ár.
(Hanna Dóra Magnúsdóttir)
Þín elskandi dóttir,
Hanna Dóra.
Guðbjörg Rósants Stefáns-
dóttir, kær frænka og vinkona, er
látin eftir erfiða baráttu við
krabbamein. Efst í huga er þakk-
læti fyrir samveru og vináttu til
margra ára. Vinátta Guðbjargar
var eins og að sitja í fallegu lands-
lagi á góðum degi. Það bar aldrei
skugga á. Vináttan var velvilji,
hlýja, gleði og alltaf stutt í húm-
orinn.
Guðbjörg var fíngerð, fáguð
kona, viljasterk og þrautseig.
Viljinn bar hana hálfa leið og oft
alla leið. Áhugi Guðbjargar á
mönnum og málefnum var ein-
lægur. Hún var mjög ættfróð og
hafði kynnt sér heimildir um ætt-
ir. Ævisögur voru í uppáhaldi.
Hún vildi láta gott af sér leiða og
vann ötult starf fyrir Kvenfélag
Seljakirkju, sat í stjórn, var ritari
og síðast gjaldkeri.
Starfi sínu skilaði hún af mik-
illi samviskusemi. Hún vann
einnig sjálfboðavinnu fyrir Rauða
krossinn.
Guðbjörg ól upp fjögur börn
með yndislegum eiginmanni sín-
um, Magnúsi Ólafssyni, og skilaði
þeim út í lífið heilsteyptum og
traustum. Hún var mikill vinur
barna sinna og barnabarna.
Hjartað sló fyrir fjölskylduna og
er þá stórfjölskyldan ekki undan-
skilin.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem)
Elsku Hanna Dóra, Ólafur,
Helgi, Skúli og fjölskyldur ykkar.
Við biðjum Guð að styrkja ykkur
í sorg ykkar og missi.
Guðný og
Helmuth Alexander.
Í dag kveðjum við kæra vin-
konu í Kvenfélagi Seljasóknar,
Guðbjörgu Stefánsdóttur, sem
gegndi ýmsum trúnaðarstörfum
fyrir félagið. Hún var einkar
traust, vönduð og samviskusöm
og alltaf var gott að geta leitað til
hennar.
Við leggjum blómsveig á beðinn þinn
og blessum þær liðnu stundir
er lífið fagurt lék um sinn
og ljúfir vinanna fundir
en sorgin með tregatár á kinn
hún tekur í hjartans undir.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið
þar lýsandi stjörnur skína
og birtan himneska björt og heið
hún boðar náðina sína
en Alfaðir blessar hvert ævinnar skeið
og að eilífu minningu þína.
(Vigdís Einarsdóttir)
Um leið og við kvenfélagskon-
ur þökkum Guðbjörgu samfylgd-
ina í gegnum árin, sendum við
ástvinum hennar okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum
þeim Guðs blessunar.
Fyrir hönd Kvenfélags Selja-
sóknar,
Sædís Jónsdóttir.
Í dag kveðjum við með söknuði
kæra vinkonu til margra ára. Það
er stórt skarð höggvið í okkar
litla saumaklúbbshóp. Við leiðar-
lok leitar hugurinn til baka og
birtast okkur minningabrot frá
yndislegum stundum sem við höf-
um átt saman, bæði hérlendis og
erlendis, sem við geymum í okkar
hjarta.
Dissa var ein af þeim trygg-
ustu konum sem við höfum
kynnst og var alltaf hún sjálf og
allir jafnir fyrir henni.
Guðbjörg Rósants
Stefánsdóttir