Skagfirðingabók - 01.01.1997, Side 30

SKAGFIRÐINGABÓK
laxinn væru ættingjar, svo gjörþekkti Guðjón hegðun og hátt-
erni þessarar miklu skepnu.
Mér er minnisstæð veiðiferð sem ég fór 10 eða 11 ára gamall
með föður mínum og Guðjóni í Laxá. Veiði var góð en ekki
hafði mér þó tekist að setja í einn einasta fisk, — var með öngul-
inn í rassinum. Þetta þoldi ég illa, sérstaklega þar sem þeir
fullorðnu voru með 4—5 laxa hvor. Við vorum fyrir neðan Hvamm
þegar þeim þótti nóg komið, tóku stangirnar saman og settu
inn í Willys-jeppann sem Guðjón átti lengi, þótt aldrei tæki
hann bílpróf. Eg skreiddist fýldur inn í bíl og mun hafa látið
ófriðlega þegar haldið var aftur heim á Krók. „Heyrðu Kári,“
sagði Guðjón þegar við vorum komnir að brúnni neðan við
Skíðastaði, „viltu stoppa hérna. Það bíður hérna lax eftir hon-
um Ola Birni. Við ætlum að skreppa og ná í hann." Brúnin
lyftist á veiðileysingjanum sem var fljótur að setja stöngina sína
aftur saman. Eftir stutta göngu niður með ánni var skipun gef-
in: „Hentu þarna út í, láttu renna vel og gefðu honum góðan
tíma til að taka.“ Allt gekk eftir eins og sagt hafði verið um. I
öðru kasti var fimm punda fiskur á. Tuttugu mínútum síðar
sat ég hreykinn aftur í Willys-jeppanum með fallegan hæng í
fanginu. Þá vorum við afi vinir.
Undir lokin
Guðjón Sigurðsson var margbrotinn og flókinn maður. Hann
gat verið harður í horn að taka, ekki síst í pólitískri glímu við
andstæðinga sína, sem stundum snerist um að halda sjálfstæði
bakarísins gegn Kaupfélaginu. En þrátt fyrir að það gustaði oft
um hann með þvermóðsku og á stundum ósanngirni, veit ég
ekki um neinn úr röðum andstæðinga sem ekki kunnu að meta
kosti bakarameistarans. Raunar urðu margir þeirra ágætir vinir
Guðjóns, heimsóttu hann á skrifstofuna og ræddu landsins gagn
og nauðsynjar.
Guðjón þoldi ekki lognmollu frekar en Jón bóndi. Hann vildi
28