Skagfirðingabók - 01.01.1997, Side 116

SKAGFIRÐINGABÓK
sem þar stóð í eldlínunni. Hún er líklega með lygilegri dæm-
um um sáttfýsi og eftirgjöf framkvæmdaaðila gagnvart ósýni-
legum álagavöldum.
Verkfræðingurinn Eymundur Runólfsson útmálaði í viðtali lær-
dóminn sem hann dró af þátttöku sinni í „Hegranesmálinu",
eins og vegagerðarmenn nefna það sín á milli. Orð Eymundar
varpa ljósi á ástæður þess og afleiðingar að menn leggja hlustir
við varúðum um álög:
Við sem að þessu komum höfum litið á þetta næstum
því eins og eðlilegan hlut. Það er einkennilegt, af því
manni finnst í rauninni að þetta hafi bara verið svona ...
Það er engin ástæða til að neita því; fleiri styðja það.
Enda skiljum við náttúrulega ekki alla hluti, fjarri því.
En þessi atvik bætast kannski bara í eitthvert þjóðsagna-
safnið.
„Hvað er að frétta afTröllaskarði?“
Fyrir tæpum tuttugu árum var vegurinn um Hegranes kominn
á virðulegan aldur. Ymsum þótti tímabært að gera bragarbót
þar á og að vandlega athuguðu máli ákváðu starfsmenn Vega-
gerðarinnar að leggja nýjan veg og nýja brú yfir Héraðsvötn
hjá vestari ósnum. Veglínunni um Nesið var valinn staður
nokkru norðar og austar en þeirri sem fyrir var, nálægt elsta
veginum hjá Utanverðunesi. Líkt og gamla veginum, var veg-
línunni stefnt beint í gegnum svokallað Tröllaskarð, um þrengsl-
in milli tveggja klappa sem stóðu sitt hvorum megin skarðs-
ins. Uppdráttur hönnuðarins, Hákons Sigtryggssonar, gerði ráð
fyrir að klapparholtin beggja vegna yrðu sprengd til að rýma
fyrir nýja veginum.
A þessum árum var að öðru jöfnu hljótt um fýrirætlanir Vega-
gerðarinnar. Hvorki var krafist skipulagsskýrslu né mats á um-
hverfisáhrifum og í reynd þurftu vegagerðarmenn ekki að hafa
114