Skagfirðingabók - 01.01.1997, Qupperneq 125

HULDUFÓLKIÐ OG HEFNDIR GRÍMU
lenda í einhverjum heldur vondum heimi til að byrja með
og þurfa svo að vinna sig upp.
En áður en þessu lauk, lofar Rúnki að reyna að hafa
upp á henni einhvern veginn. Hann fékk það verkefni að
kanna hvort við mættum ekki sprengja eitthvað niður í
skarðið, fyrir veginum. Þá er þessi fundur búinn og við
stöndum uppi með málið opið. En þá gerist það, áður en
árið er liðið, að Hafsteinn deyr. Þar með er alveg slitið á
þetta samband.
„ V'ildi endilega ná samkomulagi við framliðna“
Eftir andlát Hafsteins hefði kannski mátt búast við að málið
félli fljótt í gleymsku. En það var öðru nær. Þótt farið væri með
fundina í Reykjavík eins og mannsmorð, spurðust álögin út
meðal vegagerðarmanna. Sumir höfðu þau í flimtingum framan
af, en eins og nærri má geta voru menn misjafnlega áfjáðir í að
rjúfa bannhelgi Tröllaskarðsins. Gísli Felixson stóð í miðri hring-
iðunni á meðan þessu fór fram og er minnugur kvíðans sem
hreiðraði um sig hjá vegamönnum:
Eg skynjaði sem yfirmaður, af samstarfi við mína menn,
að það var viss óhugur í vinnuflokknum að þarna yrði
sprengt. Það komu margir að máli við mig og flestallir
töldu óráð að fara að sprengja þetta, það myndi ekki verða
til neins góðs. Maður skynjaði svona vissa ógn.
Við þessar kringumstæður var varla til þess hugsandi að hunsa
viðvaranir og láta sem ekkert hefði í skorist. Hönnuðurinn sá
þann kost vænstan að láta enn reyna á samningaleiðina, enda
þótt hún hefði ekki hingað til skilað þeim árangri sem hann
hafði vonast eftir. Þrautseigur leitaði hann fyrir sér um að koma
á sáttafundi hjá nýjum milligöngumanni og naut þar liðsinnis
Eymundar:
123