Skólavarðan - 01.12.2006, Blaðsíða 6

6
GESTASKRIF
SKÓLAVARÐAN 8.TBL. 6. ÁRG. 2006
sé undir því komin að allir innan hennar
séu sáttir við sitt hlutskipti. Það er því
ljóst að mikilvægasti þátturinn í því að
fjölskyldunni líði vel á Höfn hlýtur að vera
velferð barnanna í skólanum.
Grunnskóli sveitarfélagsins Horna-
fjarðar skiptist í þrennt: Nesjaskóla sækja
þrír yngstu bekkirnir, í Hafnarskóla eru
fjórði, fimmti, sjötti og sjöundi bekkur
og unglingarnir sækja Heppuskóla. Þessa
þrjá skóla sækja grunnskólanemar sem
búa á Höfn og í nálægum sveitum. Það
var okkur smá áhyggjuefni að börnin yrðu
ekki í sama skóla og gætu notið stuðnings
hvort af öðru, eins og þau höfðu gert á
Spáni. Þetta reyndist þeim þó ekki erfitt
og kannski spilaði þar inn í að Árni Birgir
fer í skólabíl bæði í og úr skólanum
(Nesjaskóli er í Nesjahverfi nokkuð fyrir
utan Höfn) og það fannst honum afar
spennandi kostur – þótt hann væri
reyndar nokkuð vonsvikinn þegar hann sá
að um „venjulega rútu“ var að ræða en
ekki gulan skólabíl eins og hann hafði séð
í bandarískum bíómyndum. Eins og gefur
að skilja veldur skipting aldurshópanna
á milli þriggja skóla því að hver skóli er
fámennari en ella og ég tel að þetta hafi
einnig auðveldað börnunum aðlögunina
því þau koma úr tiltölulega litlum og
„heimilislegum“ skóla í Reykjavík.
Líklega er óhætt að fullyrða að flestir
kennarar séu sér mjög meðvitaðir um það
hversu erfitt getur verið fyrir ung börn að
koma ný inn í bekki þar sem allir aðrir eru
á heimavelli og sem betur fer er svo komið
að eineltismál eru tekin föstum tökum
um leið og þeirra verður vart. Ég tel mig
geta fullyrt að vel var tekið á móti báðum
börnunum í nýju skólunum og þau hafa
aðlagast vel og eignast vini á þeim tæpu
þremur mánuðum sem liðnir eru og í raun
finnst mér það ótrúlegt hversu vel þessi
umskipti hafa gengið. Í skólunum báðum
er fylgt stefnu um einstaklingsmiðað
nám, þar sem mið er tekið af námsgetu
og áhugasviði einstakra nemenda fremur
en að um „ítroðslu“ sama efnis, á sama
tíma inn í alla „hausa“ sé að ræða, með
misjöfnum árangri. Þetta tel ég afar jákvætt
og einnig tel ég að það ýti undir metnað
og sjálfstæði hjá nemendum þegar þau fá
sjálf að taka þátt í að áætla á sig námsefni
hverrar viku. En þessi stefna gerir miklar
kröfur til kennara og ekki síður til foreldra
sem verða að fylgjast með námsframvindu
barna sinna og þá kannski sérstaklega
með því að þau séu ekki að vinna undir
getu. Og líklega er það þetta atriði, það
er að segja samvinna þessara þriggja aðila,
nemenda, kennara og foreldra, sem mestu
máli skiptir þegar kemur að því hversu vel
börnum gengur í skólanum, hvort sem um
nýjan eða „gamlan“ skóla er að ræða.
Ég er mjög bjartsýn á að börnunum
mínum muni ganga vel að aðlagast lífinu
á Hornafirði og nýjum skóla. Þau eru strax
farin að finna fyrir frjálsræðinu sem fylgir
því að búa í litlu samfélagi þar sem er
stutt að fara í allt sem sækja þarf (nema til
Reykjavíkur). Og hér er hægt að fara allra
sinna ferða hjólandi mestan part ársins
sem er mikill kostur. Auðvitað sakna þau
ennþá gamla skólans og vinanna þar og
þau nýta sér vel heimatölvuna til samskipta
við þá og skrifa jafnvel gamaldags
sendibréf við og við. En ég held þau verði
fljót að verða „heimamenn“ á Höfn;
þau eru alla vega farin að sperra eyrun
þegar minnst er á Hornafjörð í fréttum.
Sigríður Þórunn var stolt af því um daginn
þegar Hafnarskóli var tilnefndur sem
Nýsköpunarskóli ársins (en minnti þó um
leið á það að Fossvogsskóli hefði fengið
Grænfánann mörg ár í röð). Nýsköpunar-
og frumkvöðlastarf eru hugtök sem mikið
eru notuð hér á Höfn og um síðustu helgi
komu 20 nemendur Heppuskóla saman á
Hrollaugsstöðum í Suðursveit til að taka
þátt í frumkvöðlavinnu. Nemendum var
skipt upp í hópa sem unnu saman að gerð
viðskiptaáætlana sem sýna áttu fram á
hvernig hugmyndir þeirra um nýsköpun
innan atvinnulífs gætu orðið að veruleika.
Slíkt starf með börnum og unglingum
hlýtur að stuðla að eflingu samfélagsins
þegar fram líða stundir. Það virðist vera
lögð mikil áhersla hér á skapandi nám,
hópastarf, íþróttir og tónlist sem allt telst
til kosta að mínu mati.
En er þá ekkert sem ég get kvartað
yfir? Það væri þá helst málefni sem snúa
að bæjarstjórninni og hafa með fjármál
að gera. Sérstaklega mætti kvarta yfir
þeirri staðreynd að ekkert mötuneyti
er í Hafnarskóla og skilst mér að ekki sé
nægur vilji hjá bæjaryfirvöldum til að
leysa það mál á næstunni. Einnig vantar
nokkuð upp á að búnaður sé fullnægjandi
í ýmsum skólastofum og skólayfirvöldum
hefur reynst erfitt að fá nauðsynlegar
fjárveitingar til að bæta úr því. Líklega
er þetta mál sem flestir skólar þekkja af
eigin raun, peningar til skólahalds og
menntunar virðast alltaf vera skornir við
nögl þótt gildi menntunar sé lofsungið
opinberlega.
Um daginn bað Árni Birgir mig um að
fletta upp í ættfræðibókum til að athuga
hvort hann ætti ekki einhverja frændur og
frænkur á sínu reki hér á svæðinu; hann var
orðinn leiður á því að vera „eini krakkinn
í bekknum“ sem ekki átti frænda eða
frænku í skólanum. Þetta hlýtur að sýna
löngun hans til að tengjast samfélaginu
á áþreifanlegan hátt – helst í gegnum
blóðbönd! Ég gat sagt honum að þegar
liði á vorið og sumarið myndu frændur
hans og frænkur hópast hingað því
enginn okkur tengdur myndi keyra fram
hjá Hornafirði á leið sinni um hringveginn
án þess að koma í heimsókn. Það er enn
einn af kostunum sem við höfum kynnst
við að búa úti á landi: margir góðir gestir
koma í heimsókn og gista.
Soffía Auður Birgisdóttir
Höfundur er bókmenntafræðingur
Ég er mjög bjartsýn á að börnunum mínum muni ganga
vel að aðlagast lífinu á Hornafirði og nýjum skóla. Þau
eru strax farin að finna fyrir frjálsræðinu sem fylgir
því að búa í litlu samfélagi þar sem er stutt að fara í
allt sem sækja þarf (nema til Reykjavíkur).
Nemendum var skipt upp í hópa sem unnu saman að
gerð viðskiptaáætlana sem sýna áttu fram á hvernig
hugmyndir þeirra um nýsköpun innan atvinnulífs
gætu orðið að veruleika. Slíkt starf með börnum og
unglingum hlýtur að stuðla að eflingu samfélagsins
þegar fram líða stundir.