Konan og nútíminn - 01.04.1936, Qupperneq 17

[Konan og nútíminn]
og sérnám þeirra. En — nú var svo komið högum
ísl. kvenna, að þær áttu engin blöð, en öll þessi
mál þurftu vandlega að ræðast í blöðunum á milli
Landsfundanna. En nú stendur konum ekkert af
öllum hinum mörgu blöðum karlmanna opið fyr-
ir blaðagreinar milli Landsfundanna, sem þó er
nauðsynlegt skilyrði til að fá áhugamál þeirra
rædd og undirbúin, bæði undir Landsfundina og
til þess að allar konur víðsvegar um landið geti
fylgst með og myndað sér sjálfstæðar skoðanir
um þau. Pólitísku blöðin þykjast ekki hafa rúm
fyrir aðrar greinar en þær, sem eru í samræmi
og sambandi við stefnu flokksins og blaðsins. En
flestar konur vilja halda málum sínum utan við
flokkapólitíkina. En skrifi þær í flokksblöð, þá
eiga þær á hættu, að mótflokkarnir telji sér skylt
að snúast á móti málum þeirra og stimpla þær
sem tilheyrandi f jandmannaliðinu, þótt málið
hvorki sé né þurfi að vera nokkrum einum póli-
tískum flokki nákomnara en öðrum, og menn úr
öllum flokkum gætu og ættu þessvegna að geta
tekið þau að sér og borið þau fram. Nei, sá eini
milliliður, sem gat og átti að sameina okkur kon-
urnar til nauðsynlegrar samvinnu og fram-
kvæmda, er fallinn í valinn. Það eru kvennablöð-
in okkar. Án þeirra erum við eins og vopnlaus
maður í hættulegum bardaga. Okkur vantar aoal-
samvinnutækið: fullkomið, frjálslynt og ákveðið
nútíðar kvennaþlað, til þess að ræða saméiginlega
ýms nauðsynja og framfaramál okkar. Blað, sem
flytji okkur fróðleik og þekkingu, þroski hugs-
unarhátt okkar og geri okkur frjálslyndari og víð-
sýnni. Blað, sem við ættum sjálfar og rituðum
sjálfar, sem væri samtengingarbandið milli okk-
ar allra í þessu strjálbyggða landi, vekti okkur
úr áhugaleysismollunni, sem fjarlægð og einangi'-
un skapa, sem væri laust við allar pólitískar
flokkadeilur, sem væri okkar einarði og fram-
sækni merkisberi, sem kenndi okkur, hverju
skipulagsbundinn félagsskapur milli okkar
kvennanna fengi áorkað, þegar við lærðum að
beita honum til framkvæmdar ýmsum nauðsynia-
málum þjóðfélagsins, sem karlmennirnir aldrei
virðast hafa komið auga á vegna þoku flokka-
pólitíkurinnar.
Allir verða að játa, að það er ekki vansalaust
fyrir íslenzkar konur, að láta hvert árið líða svo,
að þær séu algerlega blaðlausar, og það því frem-
ur, sem vér munum í því efni vera einstakasta
Norðurálfuþjóðin, að undanteknum máske Græn-
lendingum, sem engin sérstök kvennablöð á.
K. R. F. í. sendi út áskorun til íslenzkra
kvenna um að koma sér upp blaði í marz 1933.
Var sú áskorun aðallega send kvenfélögum lands-
ins, bæði í sveitum og kaupstöðum, og -ætlast til,
að þau gengjust fyrir samskotum til reksturs-
kostnaðar vikublaðs í eitt ár. Blaðið var hugsað
sér á stærð við gömlu Lögréttu og skyldi það
vera vikublað. Kostnaðurinn var reiknaður eftir
útgáfukostnaði Lögréttu, að viðbættum launum
tveggja starfsmanna: ritstjóra og reikningshald-
ara, sem einnig væri útsendari blaðsins og aðal-
innheimtumaður. Ef nú kvenfélögin gengjust fyr-
ir fjársöfnun til blaðsins, þá þyrftu þau ekki að
fá meira en tæpa krónu af fjórðu hverri konu í
landinu, til þess að söfnunin borgaði allan rekst-
urskostnaðinn fyrsta árið, og væri blaðið þá
skuldlaust og ætti í sjóði til næsta árs, allt sem
inn hefði komið fyrir andvirði blaðsins, og aug-
lýsingar fyrsta árið. Ætti því þá með góðri stjórn
og auknum kaupendum að vera borgið fyrst um
sinn. Samskotin 'væru ekki tilfinnanleg, ef þau
gætu orðið svona almenn.
Þegar athugað er hvað öll kvenfjelög landsins
hafa verið dugleg að afla sér tekna og hvað mikil
útgjöld þau hafa haft til ýmsra fyrirtækja og
bygginga, þá er auðséð að þeim er í lófa lagið að
bera allan kostnað af einu kvennablaði, ásamt
þeim konum, sem í engum kvenfélögum eru, ef
þau hafa góðan vilja á því og finna nauðsyn þess
að hafa sérstakt kvennablað.
K. R. F. í. sendi okkur frú Aðalbjörgu Sigurð-
ardóttur haustið 1932 með skipi í kringum land
til að tala við kvenfélögin um þetta mál, svo víða
sem unt var að komast vegna vetrartálmana. Hver-
vetna tóku kvenfélögin vel í málið. Alls staðar
voru konur óánægðar með blaðleysið og sáu eftir
gömlu blöðunum. Á öllum fundum, sem við héld-
um var svolátandi tillaga samþykkt í einu hljóði:
„Fundurinn lýsir eindregið yfir þeirri skoðun
sinni, að það ástand, að íslenzkar konur eigi ekk-
ert blað til að ræða í opinberlega ýms áhugamál
kvenna sé mjög skaðlegt fyrir oss og að bráð
nauðsyn krefjist þess, að samtök verði gerð hið
fyrsta af kvenna hendi til að bæta úr því. Teljum
vér íslenzku kvenfélögin standa bezt að vígi að
koma þessu máli á réttan rekspöl og skorum á
þau að hefjast handa með fjársöfnun og allan
undirbúning þess í samráði og sambandi við
K. R. F. í.“
Þessa tillögu gerði K. R. F. í. einnig að sinni
tillögu og sendi ýtarlega áskorun til allra kven-
félaga landsins, sem því voru kunn 22. marz 1933,
17