Núkynslóð - 01.01.1968, Side 6

andfúll. Ha ha ha hahhahahah. Lftur sigri hrósandi bráð-
hlæjandi þverkjafti yfir ríki sitt. Aðdáunaraugu úr teak-
skóginum, hahhahaahaha, bergmálar meðal innfæddra úr
skeifuhúsgögnunum.
Arnaldur, rauðhærða ffflið stfgur innf hvalinn. Tennurnar
hrökkva f óslftandi faðmlög: kossaflens.
Sæll ArnalduT minn, fáðu þér sæti: vel burstaðar tennur, ekk-
ert útá þær að setja: Rytjulegt hár: BÓlur á enninu, gröftur
f fáeinum, karrfsósulitur: Brotið nef, datt f æsku útúr Silver-
cross barnavagni.
Hálsbrjóttu þig ekki fstigaeinsog hjartabarn þjóðarinnar,
lánglokubragi og leiðindanagli, þegar vorið er að koma og
grundirnar gróa; ekki satt hjartablóm?
Gulur strædóinn læðist á tánum og hvubs, gleypir óvarkárar
mannverur, sporðrennir. Endalok hins vesæla ödysseifs
útsalana og afsláttarbjórsins: hugrakka rykkorn milljóna-
strætanna. Hann var þaraðauki brennivfnsberserkur og lamdi
fólk undir beltisstað, ef honum gafst færi á.
Jæja, hér bý ég, sagðann, hérna rétt við hornið. Nú, já;
á hornréttum fleti millum lífs og dauða býr Arnaldur rauði
ásamt skelfingunni og hálfblindum ketti: stofuljón teak
skóganna.
Stfgið ekki út fyrrenn vagninn hefur staðnæmzt; nokkuð
hagnýt regla.
Ekki fyrr en vagninn stendur kyrr, Arnaldur stofuljón; kyrr
einsog ör, sem borazt hefur djúpt fhjarta eilífðarinnar.
Einsog gaffall Póseidons f sardfnudós.
Elsku vinur, sagðann, elsku vinur, bara læra að læra: enn
ein forsending úr gjá skilníngsleysisins. Hversvegna fær
þessi maður frið og jól f hjartað við að lftillækka mig, son
manns og konu og moldarinnar.
Þaraðauki nafn: Katthólm.
ójarðnesk hljóð; brögðóttur; skemmdar tennur, þó ekki
andfúll; óburstaðir skór; uppáhaldsréttur Rhódos buff: hakk-
að uxakjöt 150 gr, hrfsgrjón 120 gr, sósa 180 gr, alls 450 gr
Rhódos buff. Eyja f Miðjarðarhafinu, sósuland bollufólks-
ins. Kalórfumagn: ca 150 pr. 100 gr. Sósa á rúðunni. Stund-
um Rhódossósa, stundum karrfsósa. fupphafimfnu
endalok mfn; guðdómlegur skrfpaleikur.
Oti er snjórinn hvftur, snjórinn er blautur, er kaldur, er
músik: C-dúr, sleggjustefið, bomm, bomm, bomm, bomm:
gerir himininn jafn djúpan hjartanu: hjartað jafn djúpt vatn-
inu: tfmann jafn djúpan eilffðinni: eilííðina lffið hvftt blóm
undir járnuðum hæl.
Svo sagðann: Þjóðirnar hafa tilaðbera mikinn og brennandi
ótta gagnvart mikilmennum og sénfum, alveg á sama hátt
og fjölskyldur hatast við listamenn og graðnagla.
Þær spara engin ráð tilað forðast þá, sagðann.
Hverja, var spurt óleyfilega sakleysislega?
Rauðhærði asninn þinn, hrópaði herra Katthólm, hefurður
haframél f hausnum rauðhaus. Skilurðu ekki, að einmitt
þessvegna verða mikilmennin að eiga sér rautt hjartablóð
glópur.
Blátt, var hvislað, hann er snarruglaður.
Litlir, litir, æpti herra Katthólm, hver segir að sumarið sér
grænt? Hver segir að veturinn sé blár og rauður?
Ljósaauglýsingarnar á Ráðhústorginu velta þúnglega frá vinstri
til hægri, frá líTi til dauða, eða aftur, eða afturábak: Standa
kyrrar.
Svörin hópast hlæjandi og spottandi utan við sjónmál, leggj-
ast og ala af sér kyndug tákn: fuglamir sitja með alætuglott
um stálnef og éta græðgislega blöð skilningstrésins. Nyrúps
S xmonatr s onar, Ab kyns