Núkynslóð - 01.01.1968, Qupperneq 7

ráðhús. Rauður múrsteinn. Brenndur við vítishita; 10000
gtáður celcms. Harðlííi undirheimajarlsins. Rauður turn.
hað er lángt upp og lángt niður, lengra upp. Margir stigar,
mjóar tröppur, rángalar og sveigjur. Efst uppi er klukka:
hálf sjö fimmtánda desember. Kostar krónu, sem hverfur
einsog snjókorn f barkaða hönd tröppuprelátans. Þramma
upp. Hreykja sér á hæsta steini. Horfa niður, niður, niður,
niður, snjóar.
£g held ég hafi þegar tekið fram, glópar og haframélsheilar,
að ástin líltist tortúr, eða skurðaðgerð, hrópaði herra Katthólm
logsuðuröddu gegnum merg og bein.
Hún er öll fkynfærunum, sagði Arnaldur eldhaus.
Herra Katthólm starblfndi á Arnald: Auðvita finnast afbrigði
af þessari merku apategund, Homo Sapiens, sem að ytra
vaxtarlagi og fflestum athöfnum eru á eðlilegu þróunarstigi,
en andlega lifa ennþá f paradfs trjágreinanna.
Tjúhúhúhú, hló hann og stakk augunum fgomeska fágun
blómstrandi aðdáunar: sinnar eigin.
Lftið bara á Arnald, sagði herra Katthólm himinlifandi; en
við ræddum stflsögu. Egýpskar konungagrafir, þau húsgögn
og skrautmuni, sem eftir þúsundir ára koma einsog völvur
gegnum tfma og rúm og útmála ást, hatur, blóð og við-
kvæmni. Einmitt.
Nei, tortúr, sagði Amaldur, ástin herra Katthólm, er tortúr.
Þessi hugsun gemr fengi meiri dýpt, hvfslaði herra Katthólm
einsog vindur sem þýtur f múmfuskógi, jafnvel þó hinir elsk-
andi aðilar séu stútfullir af þrám, ástrfðum, viðkvær i, eða
vizku, þá er annar aðilinn alltaf skurðlæknirinn.
En við ræddum Egýptaland. Þarsem þríhyrningurinn stendur
sem efsta og eðlasta tákn hugsana og gjörða mp .isandans.
Þríhyrningurinn er tákn frjóseminnar, hvfslaði Arnaldur, tákn
greddunnar.
Hversvegna hefur þú svikið mig? Hversvegna em orð þfn
léttvæg? Hversvegna gemr túnga mm ekki pundað þér ástar-
yrði á þessum ljósa morgni? >,
Hvernig er hinn sfminnkandi norðurpóll kominn mér f
hjartastað?
Gulur strædóinn stekkur einsog tfgrisdýr yfir gatnamótin,
og rennir sér innf næsm götu.
Til dæmis Loðvík 14., segir herra Katthólm. Lámm oss
elska á myglaðri ábreiðu undir tjörguðum húsvegg fher-
numdum bæ. Enginn. Dásamlega orð. Til dæmis: Það stóð
enginn við hlið mér. Bergmál hjartans hljómaði hljóðlaust
feyrumhans. -
Engir fóru um veginn. Þegar kvöldaði sám engir við eldinn.
Vaðið á ánni skolaði um enga fætur.
Horfnar brýr bergmála af fótatökum kynslóða, og klcttar,
sem nú eru ryk, muna raddir sigurvegara, sem forðum fóru
um veginn.
Hlátrar berast ennþá útf nóttina, og lækjarsprænan skolar.
ennþá um enga fætur.
Húsið stendur autt: hér ríkir tfminn, og þó er einsog tfm-
inn hafi staðnað, eða máske dáið, þvf hér er enginn æska,
og engin elli, og aðeins skuggar fara um veginn.
Nú er hagamúsin einvaldur hússins og gólffjalirnar orðnar
gisnar og veggfóðrið rifið.
Trékrossarnir útf garðinum standa ekki lengur beinir, - sum-
ir eru fallnir, - horfnir aftur til moldarinnar, - blóð og stál.
Næmrnar eru ennþá djúpar og heitar, - aðeins rofnar af
hljóðnuðum hlátrum og rauðum ponmm, sem ösla f læknum.
Og það morgnar og sólin flýgur innyfir landið einsog gullin-
vængjuð dægurfluga, - blómin strjúka af sér næturlfnið og