Núkynslóð - 01.01.1968, Síða 8

g teyga blóð jarðarinnar.
Heimaskil: landamæri: karrfland: land fordæmdra matjurta
og spikaðra húsdýra, aftur dagur.
Hún skóf undan nöglunum með dauðeggjuðu rakblaðinu.
Neglurnar hvnar vegna rángra efnaskipta, og tíognar, og
annar veruleiki sezt 'hvikult hásæti hugsunarinnar.
Rauðar hendur og allstaðar-hún á þessari hendur.
Karn'sósan var gul og hrfsgrjónin sátu fkögglum, sem ég
miðaði gafflinum á, rak f gegn, og tróð uppf mig. Lensu-
riddari karrflandsins geysist með vopnabraki um rósflúrað-
an diskinn, haldandi endalokum karríkóngsins fsljóum
eggjum sunnudagahnffaparsins.
Hvftlauk, Bódil, segir Alf, örlftið "touch".
Þrjátfu og fimmhrfngaára. Konungur bílskúranna.
Ráðherrar: Herra Bíll. Herra Klám. Herra fskápur. Herra
sjónvarp. Herra Brennivfn. Herra Illkvitni.
f meðallagi ljótur: hvers á ég að gjalda. Oti, handan glers-
ins er kaldur snjónæðfngur? I am sick at heart.
Hendurnar hennar eru 100 ára. Hún er 32 hrfngaára. Drottn-
fng karrílandsins. Alvaldur f potta og diskadal: örlögin
skera henni ríkulegt ráðuneyti: Herra Kaffi. Frú Sfgaretta.
Frú Nekt. Fröken Slúður og frænka hennar fröken Kjaftæði.-
f meðallagi ljót: hvers á ég að gjalda? fg veslíngs skepna
ráfandi um f horuðum klárnum: um héruð karrflands með
Sancho Pancha mér við hlið, berjandi gafflinum f vind-
myllur, vitandi að óréttlæti tilgangslausra sunnudagsmál-
tfða verður ekki lagt að velli, með hálfum huga.
Hjón. Fyrir guði og mönnum maður og kona, Alf og BÓdil.
Þaraðauki tengdarmóðir hennar, tengdafaðir hans, tveir
bræður hennar, eins systir hans.
Draugsleg herdeild undir horgulum fána karnlands.
Hvemig gengur með bílinn Alf?
Hvað ánu við?
Nú, er hann f lagi?
Hversvegna spyrðu?
Er eitthvað rángt við að spyrja hvernig gángi með bílinn?
Nei.
Af dularfullum ástæðum, óskiljanlegri ýtni, ásamt mér,
boðin f karrísósu, bollur: súkkulaðið kemur á eftir, kless-
ist á glerið og rennur hægt og blautt niður rúðuna. Skyrtan
herðir takið og axlaböndin toga herðarnar, veikar, mjóar,
og vöðvalitlar, niðrf buxumar.
£g svitna og strædó heldur áfram innf fortfð mfna, og það
blæðir út afa mfnum, sem kom með heiminn f vösuniim.
Elsku Emix, litla skarnið, krúsidúllan, blautur, skftugur,
útataður, hvað er að sjá eymingjann, komdu karlinn.
Og konan f rúðunni er feit og hefur lærin f skónum.
Húðin er glansandi, og umhverfis augun em svitatjarnir
með litlum fuglum og hólmum.
Hvað er að sjá, skólaus á vinstri löpp, skelfilegur útgángur,
sagði feita konan,- og ropaði á útgángur.
Hún tók Emi undir hendina, og skokkaði yfir portið; yfir
fjöll af múrsteinum, og innf vaskahúsið: ríki hennar: þvotta-
guðinn, það er hún.
Nei, ég vil ekki, vil ekki, vil ekki, hrópaði Emir um leið
og konan lét hann detta ofanf stórt ker fullt af vatni.
Engin öskur, Emú' litli,- sagði feita konan.
Ö, ju, ææööööö. Hljóð. Busl. Öskur, skelfing f rúðunni.
Láttu ekki einsog umskiptfngur drengstauli, sagði feita
konan og strauk rytjulegt hárið lángt, lángt aftur.
Hún horfði á inniskóna sfna, sem vom stórir, rak svo löngu-
töng uppf sig, og þuklaði innan tannholdið.
Æ, æöööjjujuju.
Halm þér saman engillinn minn, sagði feita kona*, þegar
hún hafði látið löngutöngina spássera um hvern krók f munn-
inum.
Það er kalt, hrópaði Emix.
Auðvita er það kalt. Bjósm við að það væri heitt? Kalt vatn
er hollt litli umskiptfngur. Kalt vam er hollt. Heitt vam er
óhollt. Heyrirðu það?
Svo blfndi hún á Emi og árétti: Heitt vam er óhollt fyrir
sálina Emix litli.
Emit hélt áfram að öskra f rúðunni og hundurinn hans stökk
gegnum ljósbrotið og uppfkerið til hans.
|>á hætti Emix að öskra, tók utanum hundinn og kysstann.
Veizm hvað þú átt að fá fkvöldmat Emix skarnið, hló feita
konan? Nei, það veit Emix ekki, það veit ekki Emix, það
er mikið leyndarmál, mikið leyndarmál, sönglaði hún.
f allri sinni dýrð dansaði drottnfng þvottalands um vaskahús
gólfið og söng: það veit ekki Emix, það veit ekki Emii.
Emii strauk hundinum og klóraði bakvið eyrun, og hafði
engan áhuga á feitu konunni.
Emii á að fá svfnasteik,- ekki neitt lakara, svfnasteik, kon-
unglega brasaða svfnasteik, með brúnni húð, brakandi húð,
og blóði innivið beinið.
Emii leit upp, og konan brosti með öllu feitvöxnu andlitinu,
varð svo alvarleg og hvarf bakvið dropa, sem hraðaði sér
niður rúðuna.
Svo stökk hún niðurúr himninum og sagði: hú Emir litli
átt að vera stilltur, og mátt ekki borða með ffngrunum,
ekki ropa, ekki klóra þér f rassinum, eða á bakinu, og
ekki byrja fyrren sagt hefur verið að gera svo vel.
Emii kinkaði kolli. Hann hafði heyrt þetta oft áður. f hvert
sinn, sem afi kom f heimsókn: afi með nautsröddina: afi
með tröllafæturna.
Hann afi þinn kemur, sagði feita konan.
já, sagði drengurinn.
Afi þinn er mikið karlmenni, sagði feita konan ákveðið.
já, svaraði drengurinn.
Hann hefur sofið útf stórbyljum, komizt einn af úr strandi,
gengið berfættur og ástfánginn um lánga vegu f vetrarfrosti.
Hann er mikill maður.
Já, sagði Emii.
Hann rak útgerð, átti fjórar verzlanir, sem engan prettuðu,
hundrað hrossíaileg, og byggði sjálfur bæði hús og skip.
Hann er mikill maður.
Emir kinkaði kolli. Afi hanns var feitur og stór einsog naut,
og þegar hann hló, varð mamma Ernis hrædd um postulúis-
hundana á hollenska skápnum. Afi hans lét hann sitja undir
fstmnni, sem óx útút maganum á honum, og söng sálma.
jósep snéri höfðinu og horfði uppá hafa sinn: munnurinn var
einsog hellir og mddi útúr sér söng: ýstrurnar vom einsog
skriður eða vetrarbrimið og Emir taldi þær og skfrði þær
allar fjallanöfnum.
Og ekki var hann að væla, þó vatnið væri kalt, sagði feita
konan f rúðunni með hnykk, og var um leið rekin f gegn