Morgunblaðið - 10.10.2015, Side 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. OKTÓBER 2015
✝ Eyþór Einars-son fæddist að
Moldnúpi undir
Eyjafjöllum 13.
ágúst 1931. Hann
lést á Dvalar- og
hjúkrunarheim-
ilinu Kirkjuhvoli 4.
október 2015.
Foreldrar hans
voru Einar Sig-
urþór Jónsson
bóndi og formaður
í Moldnúpi, fæddur 26. apríl
1902, dáinn 31. okt. 1969 og
Eyjólfína Guðrún Sveinsdóttir
barnaskólann að Ystaskála. Ey-
þór vann við öll venjuleg sveita-
störf að heimilinu auk þess sem
hann sótti vertíðir í Vestmanna-
eyjum á sínum yngri árum.
Hann vann síðan að búinu með
foreldrum sínum eða þar til
faðir hans dó. Hann bjó síðan
nokkur ár með Þóreyju föð-
ursystur sinni og einn eftir að
hún dó.
Eyþór fluttist á Dvalar- og
hjúkrunarheimilið Kirkjuhvol á
Hvolsvelli árið 1999 og leit á
það sem heimili sitt. Heilsu
hans fór að hraka síðustu 3 ár-
in.
Úför Eyþórs fer fram frá
Ásólfsskálakirkju í dag, 10.
október 2015, klukkan 14.
frá Feðgum í Með-
allandi, fædd 9. jan-
úar 1897, dáin 27.
maí 1967.
Eftirlifandi
systkini Eyþórs
eru: Guðjón, fædd-
ur 1929, Sigríður,
fædd 1930, Baldvin,
fæddur 1934, Guð-
rún, fædd 1935 og
Sigurjón, fæddur
1938.
Eyþór ólst upp hjá foreldrum
sínum, ásamt systkinum, að
Moldnúpi. Hann gekk í skóla í
Í dag kveð ég gamlan vin,
frænda minn og föðurbróður,
Eyþór frá Moldnúpi. Á kveðju-
stund vakna margar góðar
minningar úr sveitinni.
Moldnúpur var heimili stór-
fjölskyldunnar, oft var margt
um manninn enda gott að koma
heim í Moldnúp. Einar afi, Tóta
afasystir mín og Eyþór voru
heimilisfólkið þau sumur sem ég
var í sveit að Moldnúpi. Jafnan
var líka vinnumaður hjá Eyþóri
þar til mér tókst eitt sumar að
fá það hlutverk. Það var gott að
vinna með Eyþóri, það var eng-
inn asi en heldur ekkert slór,
jafnt og þétt var verkið klárað.
Eyþóri fannst gaman að
heyra sögur, sögur af fólki, fjar-
lægum stöðum og furðulegum
fyrirbærum. Þá hló hann hátt,
skellti sér á lær hló hátt og
sagði: „Nei, þú segir ekki“ eða:
„Þú lýgur því.“ Hann taldi
Þórsmörk fegursta stað á Ís-
landi og naut þess að koma
þangað þó hann væri alltaf
smeykur að fara yfir árnar. Eitt
sinn um verslunarmannahelgi
fengum við hann til að fara með
okkur krakkana inn í Mörk á
Willysnum. Allt gekk vel en
þegar við vorum í miðri Krossá
varð Eyþór skíthræddur og
öskraði stöðugt „nú veltur hann,
nú veltur hann!“ Samt sem áður
stýrði hann bílnum örugglega
og kom okkur yfir klakklaust.
Eyþór hafði dálæti á Willys-
jeppum og átti nokkra slíka. Að
vori þegar ég kom í sveitina
fékk ég skúrpúlver, skrúbb og
fötu og skrúbbaði allan bílinn að
innan svo allt varð skínandi
hreint. Eyþór var snyrtimenni,
hafði ekki drasl í kringum sig
og hann elskaði að láta okkur
krakkana þvo á sér hausinn.
Það var gert í búrinu undir
bunu úr tveim krönum, öðrum
köldum og hinum heitum. Þetta
áttum við að gera á alveg
ákveðinn hátt og hann gargaði
stöðugt því vatnið var ýmist of
heitt eða of kalt. Sundferð í
Seljavallalaug var fastur liður í
stað þess að fara í bað vikulega.
Eyþór fór með alla krakkana á
jeppanum og við lékum okkur í
slímugri lauginni. Eyþór fór
aldrei ofan í laugina, ég hugsa
að hann hafi verið vatnshrædd-
ur. Þessi stóri frændi minn
hafði hlýtt og gott hjarta en
ekki stórt, hann var hræddur
við margt og þá sérstaklega
mýs, við gátum fengið hann til
að hlaupa ef við sögðum að við
hefðum séð eina. Einhvern tím-
ann settu strákarnir dauða mús
í stígvélið hans og lengi eftir
það fór hann ekki í þau án þess
að hvolfa úr þeim fyrst. Eyþór
gekk jafnan í stígvélum, stikaði
stórum skrefum og hafði þetta
einstaka göngulag að ganga
jöfnum rólegum skrefum án
þess að hallast þó undirlagið
væri þýft eða grýtt. Eyþór fór í
leitir eins og fjárbændur gera.
Pabbi sagði mér þá sögu að ein-
hverju sinni fór Eyþór í eft-
irleitir inn í Mörk og kveið hann
ferðinni mjög því hann taldi
fjallkónginn vera strangan. Ey-
þór kom heim ferðaglaður og
ánægður en ekki með nokkra
kind. Hann sagði þá hafa farið
rólega yfir og forðast þá staði
sem einhverja kind gæti verið
að finna og sagði fjallkónginn
frábæran. Nú er göngu frænda
míns lokið og ég kveð hann með
þakklæti og hlýju. Systkinum
hans sem ætíð voru hans stoð
og stytta í lífinu votta ég sam-
úð.
Helga.
Brattskjólsbóndinn er fallinn
frá. Á góðum degi kallaði hann
sig þetta með stolti og bros á
vör. Brattskjól er heitið á staðn-
um þar sem fjárhúsin hans
stóðu og þar átti hann lengsta
starfsævina. Eyþór var fæddur
og uppalinn í Moldnúpi undir
Eyjafjöllum og eftir lát föður
síns tók hann við búinu ásamt
foreldrum mínum. Skiptu þau
búinu þannig að Eyþór varð
fjárbóndinn og því fylgdu fjár-
húsin við Brattskjól en foreldr-
ar mínir sáu um kýrnar. Eyþór
var stór og stæðilegur maður
með bros á vör og dásamleg til-
svör hrukku oft af munni hans.
Hann hafði sérstakt lag á því að
laða að sér börn, sérstaklega
stráka sem elskuðu að tuskast á
við hann og reyndu stundum
margir í einu að ná honum nið-
ur. Ég man ekki eftir neinum
sem réð við hann enda var
þarna við hraustmenni að etja.
„Hraustir menn í vornóttinni“
sagði hann og glotti.
Á uppvaxtarárum mínum átti
Eyþór forláta Willys-jeppa sem
hann var afskaplega stoltur af
og það var aldrei erfitt að fá
hann til að skreppa með sig
austur að Steinum í Jóabúð ef
sælgætisþörfin var að fara með
mann. Á þessum árum man ég
aldrei eftir því að hann klæddist
peysu, hvað þá úlpu, heldur var
hann alltaf í vinnuskyrtu með
uppbrettar ermar og fráhneppt
í hálsinn. Skipti þá engu hvern-
ig veður var og hvaða árstíð
var, honum var aldrei kalt. Þeg-
ar kom að því að bregða skyldi
búi flutti hann á dvalarheimilið
Kirkjuhvol á Hvolsvelli þar sem
hann dvaldi til síðasta dags.
Starfsfólk heimilisins á miklar
þakkir skildar fyrir alla hug-
ulsemina og þá sérstaklega síð-
ustu daga hans.
Árný J. Jóhannesdóttir.
Ég var svo heppinn að fá að
alast að miklu leyti upp hjá
ömmu og afa á Moldnúpi II. Í
gamla bænum hinumegin við
hlaðið, Moldnúpi I, bjó Eyþór
frændi. Þrátt fyrir að ég hafi
verið ungur að aldri þá mynd-
aðist með okkur frændunum
strax mikill vinskapur. Þær eru
óteljandi stundirnar sem rifjast
upp nú þegar leiðir skilur og
margt kemur upp í hugann.
Góðmennska er þó það orð sem
kemur fyrst upp þegar ég lít yf-
ir farinn veg. Eyþór var ein-
stakur maður. Þegar ég var
barn í sveitinni heima í Mold-
núpi gat maður alltaf treyst á
það að hjá frænda væri til eitt-
hvert gotterí. Hvort sem það
var PK-tyggjó, brjóstsykur eða
bara niðursoðnar perur í dós.
Alltaf var einhverju góðgæti
gaukað að manni. Svo maður
minnist nú ekki á áflogin,
gamnislagina og hinar ýmsu æf-
ingar sem hann lét mann gera
til „að athuga hvort það væri nú
einhver kraftur í pollanum“.
Eyþór var hraustmenni og
lét aldrei sjá á sér að hann
fyndi fyrir sársauka og þaðan af
síður kulda. Til að mynda er
mér minnisstætt þegar við fór-
um eitt haustið í göngur í
Ásólfsskálaheiði. Allir gangna-
mennirnir fóru upp að Eyja-
fjallajökli kappklæddir með
húfu og vettlinga. Þar var Ey-
þór svo mættur á stutt-
ermaskyrtu og efstu tvær töl-
urnar hnepptar frá. Einhverjum
varð þá á að spyrja hvort hon-
um væri nú ekki kalt, þá svar-
aði hann um hæl: „Finn ekki
fyrir kulda!“ og steytti hnefann.
Frændi var einnig mikið fyrir
að hafa snyrtilegt hjá sér. Man
ég þá sérstaklega eftir Zetorn-
um sem hann átti. Eyþór pass-
aði alltaf upp á það að hann
væri glansandi hreinn og fínn.
Zetorinn var teppalagður í hólf
og gólf ásamt því að hann lét
setja á hann kraftmiklar loft-
flautur og ljóskastara, svo fólk
myndi nú átta sig á því að hér
væru sko „Eyfellingar á ferð!“
Það var alltaf mjög eftirsókn-
arvert að fá að fara með frænda
í þessum mikla fararskjóta.
Í seinni tíð eftir að hans bú-
skap lauk fékk Eyþór góðan
samastað að Kirkjuhvoli á
Hvolsvelli. Þangað heimsótti ég
hann með strákana mína þá
Svein Kristin og Eyþór Inga og
það var ótrúlegt að sjá hvað það
tók stuttan tíma þangað til Ey-
þór frændi var farinn spyrja þá
stuttu: „Eru þið ekki sterkir?
Takiði ekki lýsi?“ Það var eins
og endursýning væri hafin af
æsku minni. Alveg sömu takt-
arnir – bara þrjátíu árum
seinna. Láta aðeins reyna á
kraftana í þessum pollum.
Í dag kveð ég Brattskjóls-
bóndann, hann Eyþór frænda.
Minning um einstakan mann
mun lifa áfram.
Jóhann Gunnar
Guðmundsson.
Æskuminningin um Eyþór
frænda er góð og sveipuð æv-
intýraljóma. Hann naut virðing-
ar hjá okkur krökkunum og við
sóttumst eftir félagsskap hans.
Hann var Brattskjólsbóndinn
og þangað var ævintýri að
fylgja honum. Alltaf sami
göngutúrinn á morgnana að
gripahúsunum undir hömrunum
fallegu. Það þurfti enga brú yfir
lækinn, sömu steinar stiklaðir á
hverjum morgni og sömu sporin
stigin yfir mýrina og votlendið.
Í Brattskjólinu voru verkin
unnin fumlaust, skepnunum gef-
ið og öðrum skyldum sinnt. Síð-
an sami göngutúrinn heim.
Spjallað á leiðinni eins og geng-
ur.
Hann átti flottasta jeppann í
sveitinni, flottasta traktorinn,
besta hestinn, flottasta hundinn
og bjó í flottasta herberginu í
gamla bænum. Í herbergið var
gaman að koma, þar var allt í
röð og reglu og alltaf snyrtilegt.
Og þar setti hann á sig Old
Spice sem var besta lyktin. Á
kvöldin hlustaði hann stundum
á bátabylgjuna sem hann náði í
gegnum heimagert loftnet sem
náði alla leið upp á klöpp fyrir
ofan bæinn. Bátabylgjan var
samskiptamiðill þess tíma og
loftnetið góða ígildi þráðlausa
netsins sem fáir vilja vera án í
dag. Á bátabylgjunni fylgdist
hann með aflabrögðum, fréttum
og stundum sveitaorðrómi sem
þar fór á milli manna.
En best af öllu var að fá að
fara með honum í bíltúr í jepp-
anum. Þá skyldu gúmmískórnir
vera hreinir og það var virt.
Toppurinn var að aka í búðina
hjá Jóa í Steinum og kaupa gos
og jafnvel Prins polo eða annað
góðgæti. Reyndar átti hann yf-
irleitt gosdrykki og gott í
munninn handa þeim sem heim-
sóttu hann, það muna fleiri en
ein kynslóð.
Hann var félagi okkar og
góður við okkur krakkana en
gat verið stríðinn. Það átti hann
reyndar ekki langt að sækja, afi
átti það til að sprella stundum í
okkur. Umfram allt naut Eyþór
virðingar fyrir vinnusemi. Eins
og amma og afi og systkini
hans, alltaf að. Sinnti bústörfum
frá morgni til kvölds, alla daga
vikunnar, í öllum veðrum, allan
ársins hring. Og stundum að
hjálpa til á öðrum bæjum.
Eftir að Eyþór hætti að búa
flutti hann á Hvolsvöll þar sem
hann bjó á Kirkjuhvoli. Þar átti
hann reglulega góð ár og leið
vel. Á meðan heilsan var í lagi
aðstoðaði hann gjarnan við
rekstur heimilisins og var vin-
sæll meðal starfsfólks og sam-
býlisfólks. Á þessum tíma var
hann einnig duglegur að keyra í
sveitina og heimsækja sveit-
unga og vini. Þar tók hann með-
al annars virkan þátt í sum-
arbústaðamenningunni sem nú
var að myndast þar sem áður
var daglega gönguferðin undir
hamrana fallegu.
Síðustu árin dvínaði heilsan
og Eyþór hætti að geta verið á
ferðinni. Á Kirkjuhvoli naut
hann góðrar umönnunar sem
hann og aðstandendur eru
þakklát fyrir.
Fjölskylda Baldvins kveður
Eyþór með söknuði og virðingu.
Einar, Heiðar,
Gunnar og Eyrún.
Þeim fækkar óðum gömlu
fjallmönnunum frá sjöunda og
áttunda áratug síðustu aldar.
Eyþór í Moldnúpi er nú látinn.
Hann var einn af þeim sem
fjallferðirnar voru fastur liður í
tilverunni hvert haust.
Eyþór tók við sauðfénu við
fráfall föður síns. Hann var
glöggur á sitt fé og fór vel með
sínar skepnur. Það var gaman
að koma í Brattskjól, umhirðan
og snyrtimennskan var þar í
fyrirrúmi.
Okkar samstarf var fyrst og
fremst í fjallferðum þar sem við
fórum oft þrisvar á hverju
hausti saman á fjall í um tvo
áratugi. Eyþór var góður félagi
og naut sín best í seinni leitum.
þá var stundum gripið í spil og
var þá oft mikið fjör og ekki
alltaf farið eftir hefðbundnum
reglum í spilunum.
Eyþór var alltaf vel ríðandi
og átti góða hesta, og kunni
betur við að vera í farabroddi
þegar riðið var heim í skála að
loknum smaladegi. Hann stikaði
stundum stórt vestur Gráfellið
eða Slyppugilshrygginn með
Bjössa sér við hlið og hóaði
hátt. Hann gat haft ákveðnar
skoðanir á mönnum og lét þær í
ljós ef því var að skipta. Eyþór
var tryggur vinur vina sína og
naut ég þess vinskapar oft.
Þegar aldurinn færðist yfir
Eyþór og hann hætti búskap fór
hann á Dvalarheimilið Kirkju-
hvol.
Þar var hann ánægður og leið
vel. Hann keyrði austur undir
fjöll meðan heilsan leyfði og
fylgist þar vel með málum.
Vil ég þakka honum sam-
fylgdina í gegnum árin og votta
ég systkinum hans og öðru
skyldfólki innilega samúð mína.
Baldur Björnsson
Eyþór Einarsson
www.uth.is -uth@uth.is Stapahrauni 5, Hfj. - Sími 565 9775
Frímann
s: 897 2468
Hálfdán
s: 898 5765
Ólöf
s: 898 3075
ÚTFARARÞJÓNUSTA
HAFNAFJARÐAR
FRÍMANN & HÁLFDÁN
ÚTFARARÞJÓNUSTA
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýju við andlát og útför föður okkar,
tengdaföður, afa, langafa og vinar,
VIGFÚSAR MAGNÚSSONAR
læknis,
Sóltúni 10,
Reykjavík.
.
Kristín Vigfúsdóttir, Finnur Ingólfsson,
Ragnhildur Vigfúsdóttir, Hafliði Helgason,
Ástríður Vigdís Vigfúsdóttir, Árni Leifsson,
Guðrún Þórðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
PÁLL EYVINDSSON
yfirflugstjóri,
Digranesvegi 64,
Kópavogi.
Alúðarþakkir til ykkar allra sem sýndu okkur
hluttekningu við fráfall okkar elsku
besta pabba, tengdapabba, afa og míns einstaka og góða
Palla. Drottinn Jesús blessi ykkur öll.
.
Helga Ragna Ármannsdóttir,
Björg Ragnheiður Pálsdóttir, Benjamín Ingi Böðvarsson,
Ármann Jakob Pálsson, Áslaug Guðmundsdóttir,
Sverrir Gaukur Pálsson
og barnabörn.
Elskuleg eiginkona mín, móðir,
tengdamóðir, amma og langamma,
ODDNÝ SIGURRÓS STEFÁNSDÓTTIR,
Skarðshlíð 30c,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
22. september síðastliðinn. Útförin
hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
.
Karl Óskar Tómasson,
Stefán Karlsson, Sigríður Björg Albertsd.,
Tómas Karl Karlsson, Gréta Júlíusdóttir,
Grétar Karlsson,
Sigurrós Ósk Karlsdóttir,
Birgir Þór Karlsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar ástkærrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
SIGRÍÐAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Vonarlandi við Sogaveg.
.
Guðmundur Ágúst Ingvarsson,
Júlíus Vífill Ingvarsson,
Júlía Guðrún Ingvarsdóttir,
Áslaug Helga Ingvarsdóttir,
Guðrún Ingvarsdóttir,
Elísabet Ingvarsdóttir,
Ingvar Ingvarsson,
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.