Víkurfréttir - 18.02.1988, Blaðsíða 15

VÍKUR
juiUt
Sigurður Hilmarsson
Áttræður
Sigurður Hilmarsson er
fæddur í Bergskoti a Vatnsleysu-
strönd 16. febrúar 1908. Um
tvítugt réðst hann til sjóróðra
hjá Magnúsi í Höskuldarkoti og
hefur búið í Njarðvík síðan.
Attræður maður hefur lifað
tímana tvenna og séð þjóðina
rísa upp frá örbirgð til allsnægta.
Engin kynslóð frá landnámi
hefur orðið vitni að öðrum eins
framförum á öllum sviðum.
Hvað er Sigurði ntinnisstæðast á
hans löngu ævi?
„Margt er mér nú minnis-
stætt, t.d. þegarég lieyrði í fyrsta
skipti í útvarpinu. Margir töldu
þá að nú næði tæknin ekki
lengra, þetta væri toppurinn.
Hernámið og Ougvélarnar sem
því fylgdi, vöktu einnig undrun
mína. Upp frá því komu tæknin
og framfarirnar sVo ört, að
enginn hafði tima til að undrast.
Þetta var eins og skriða.
Af einhverju sérstöku atviki
á lífsleiðinni er mér án el'a
minnisstæðast slys, sem henti
mig vorið 1922.
Eg var þá nýorðinn 14 ára
gamall og var vikapiltur á Þóru-
stöðum, stórbúi á Ströndinni, að
þeirra tíma mælikvarða. Hjónin
sem ég var vistaður hjá, þau Eyj-
ólfur Jónsson og Steinunn
Helgadóttir, höfðu það til siðs
að fara til Reykjavíkur rétt fyrir
lokadaginn 11. maí ár hvert, og
kaupa ýmsar nauðsynjar til
heimilisins. Kvöldiðáðuren lagt
skyldi í þessa ferð, var égsendur
upp í heiði til að ná i tvo hesta
sem þau ætluðu að nota til f'erð-
arinnar. Annar var vagnhestur,
en hinn var frúarhestur, l'allegur
skjóttur reiðhestur.
Um átta-leytið um kvöldið
lagði ég af stað gangandi upp í
hagann þar sem þeir héldu sig
venjulega. En þar eru þá engir
hestar sjáanlegir. Á þessum
slóðum í heiðinni eru tvær djúp-
ar gjár, Hrafnagjá og Klifgjá.
Þær eru ekki samfelldar rifur á
yfirborðinu, því þær koma víða
saman að ofan, þar sem hægt er
að ganga yfir þær. Við krakk-
arnir höfðum oft leikið okkur
við að henda steinum niður í
gjárnar og fylgjast með því
þegar þær skullu í botninn.
Stundum heyrðum við að þeir
lentu í vatni mjög djúpt niðri.
Þegar ég kem að fyrrnefndu
gjánni, sé ég allstóran stein, eig-
inlega á gjábarminum. Ég hugs-
aði með mér að gaman væri nú
að láta þennan fara niður, og ler
að bisa við hann. Eftir dágóða
stund kom los á steininn og
beygði ég mig þá yfir hann til að
velta honum fram af brúninni.
En svo ólánlega vildi til, að ég
fer fram af brúninni með
steininum. Ég man að ég var að
hrapa, svo heyrði ég klukkna-
hljóm fyrir eyrunum, síðan var
allt kolsvart. Svo man ég ekkert
meir, fyrr en ég rankaði við mer
hríðskjálfandi úr kulda. Ég
hafði óstjórnlegar kvalir í öllum
skrokknum og var alblóðugur.
Smátt og smátt verður mér ljóst,
að ég ligg uppi á gjábarminum,
nákvæmlega á sama stað og
steinn hafði verið á. Það fyrsta
sem ég sá, þegar ég fór að líta
betur í kringum mig, var hestur
sem horfði á mig. Hann var
nokkra metra frá, og ég þekkti
hann strax. Þetta var Brúnn frá
Hellukoti, einum bænum á
Ströndinni.
Ég ætla þá að standa upp, en
get það ekki l'yrir kvölum í öðr-
um fætinum. Þegar ég skoða fót-
inn nánar, sé ég að buxurnar
hafa höggvist í sundur og það er
stór skurður á hnénu og hæll rétt
lafði við fótinn. Hesturinn stóð
alltaf grafkyrr, svo ég byrjaði að
skríða að honum. Éinhvern
veginn tókst méraðskrönglastá
bak, en þá gat ég ekki með
nokkru móti setið hestinn fyrir
kvölum í náranum. Ég tók það
því til bragðs að leggjast á grúfu
þvert yfir bakið á honum, og
danglaði svoí hann. Það vareins
og við manninn inælt. Hesturinn
hélt af stað niður heiðina, eins og
hann væri teymdur. Án þess að
ég hefði nokkur tök á því að
stjórna honum, fór hann rakleitt
í hlaðið á Þórustöðum, þar sem
ég var vistaður, en ekki heim að
Hellukoti, bænum sem hann var
frá. Ég renndi mér svo niður og
skreið inn í bæ. En allir voru í
fastasvefni, enda var klukkan
orðin 2 að nóttu. Mértókstsamt
að vekja Samúel, son hjónanna.
Hann kemur strax framúr og
lítur á meiðslin, en honum líst
ekkert á þetta, svo hann vekur
heimilisfólkið. Þá er ég drifinn
upp í rúm og skoðaður nánar.
Húsráðendur sáu strax hve al-
varlegt þetta var og ákváðu að fá
lækninn í Keflavik til að koma.
Símstöðin var þarna skammt
sunnan við bæinn og var Samúel
sendur af stað. Fór hann fyrst
lieim til mín og vekur fóstra
minn, og segir honum tíðindin.
Fóru þeir svo saman á símstöð-
ina, vöktu þar upp og hringdu í
Þorgrím Éyjólfsson, lækni í
Keflavík, og báðu liann að
koma. Aðeins einn bíll var þá til
í Kellavík,- Var það blæjubíll
sem Stefán Jóhannsson átti.
Þorgrímur læknir fékk hann til
að aka sér. Þegar læknirinn var
búinn að líta á mig sagðist hann
þurfa að sauma mig allan
saman, en það geti hann ekki
gert með mig þarna í rúminu.
Hann lætur því taka eina hurð-
ina af hjörunum og leggja hana
á eldhúsborðið. Þar hellti hann
joði ofan í öll sárin og saumaði
mig síðan saman, ódeyfðan. Að
því loknu sagðist hann ekki geta
gert meira, en ég yrði að komast
á sjúkrahús innan sólarhrings.
Það þyrfti að athuga mig nánar
innvortis, hvort ég væri einhvers
staðar beinbrotinn. Ég var
orðinn svo lemstraður þegar hér
var komið, að ég gat alls ekki
setið í bílnum. Varð því að ráði
að blæjurnar voru teknaraf bíln-
um og ég borinn út á hurðinni,
sem var látinn þversum á bílinn
yfir aftursætið. Fóstri minn sat
frammi í hjá Stefáni. Þannig var
ég lluttur inn á Landakotsspít-
ala, en Samúel l'ylgdi Þorgrími
lækni gangandi suður á Voga-
stapa. Á Landakoti lá ég í 5
vikur og gréru sárin eftir
atvikum vel. Reyndar gekk ég
við staf nokkuð lengi á eftir.
Þegar ég kom heim fann ég
fljótt, að fólk var hálf vantrúað á
sögu mína af slysi mínu og var
það sannarlega engin furða. En
varla var vikan liðin, þegar
fóstri minn var kallaður í sím-
ann. Bláókunnugur maður inn-
an úr Reykjavík var i símanum
og spurði hann löstra hvort
hann kannaðist við unglingspilt,
sem hefði hrapað þarna olan í
hraunsprungu um vorið. Fóstri
kvað svo vera, reyndar hafi
hann alið þennan dreng upp. Sá
ókunnugi spyr þá hvort það sé
nokkur möguleiki á því að hann
geti komið með mig til Reykja-
víkur fljótlega, hann langi til að
skoða piltinn. Strax næsta dag
fáum við fóstri far í bæinn aftan
á pallbíl, sem annaðist fiutninga
þarna um Ströndina. Okunni
maðurinn sagðist búa við Hverf-
isgötuna, og þegar við höfðum
haft upp á honum, bauð liann
okkur inn og kallaði til tvo
mennm sem reyndust vera Eng-
lendingar. Hann sagði okkurað
þeir væru miðlar og á miðils-
fundi hjá þeim hefði komið
maður, sem fullyrti að hann
hefði bjargað pilti upp úr
hraungjá á íslandi og komið
honum til byggða. Englending-
arnir skoðuðu mig í krók og
kring og tóku myndir af áverk-
unum sem ég hlaut í fallinu.
Ymsar spurningar lögðu þeir
fyrir mig, sem sá ókunni túlkaði,
og svaraði ég þeim eftir bestu
getu.
Þó nú séu liðin rúm 65 ár frá
atburði þessum, hef ég aldrei
fengið aðra skýringu á því sem
þarna gerðist, en þá sem ensku
miðlarnir komu með. Eitthvað
yfirnáttúrulegt hel'ur gerst
þarna, sem við skiljum ekki á
þessu tilverustigi, þrátt fyriralla
tæknina“. .,
Fimmtudagur 18. febrúar 1988 15
SJÁVAIMILLID
U RESTAURANT
Matarverð sem kemur á óvart.
• Sjávargullið, Vesturbraut 17, er opið
á í'östudags- og laugardagskvöldum
frá kl. 18.30-22.30.
• Matargestir greiða ekki aðgang á
dansleiki í Glaumbergi.
• Hér er dæmi um gest sem ætlar að
eiga huggulegt kvöld með kvöldverði
og dansleik: - Blandaðir sjávarréttir
kr. 750, mínus aðgangseyrir kr. 500,
= 250 kr. - Lambalundir í gráðosts-
sósu m/kartöí'lum og grænmeti kr.
1.100, mínus aðgangseyrir kr. 500,
= 600 kr. (P.S. það gleymdist að draga
frá leigubílinn, því veitingastaðirnir
eru í sama húsi).
t
Hjartans þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
GUNNLAUGS ÁGÚSTS EINARSSONAR
Lækjarmóti, Sandgerði.
Ólafur Gunnlaugsson
Jórunn Guðmundsdóttir
Karl Þorbergsson
Vigdís Filipusdótfir
og fjölskyldur
Viðskiptavinir
HÁR-INN athugið!
Verðum á námskeiði erlendis dagana
22. feb. til 2. mars, og verður stofan því
lokuð þessa daga.
Mætum endurnærðar og fullar af
nýjum hugmyndum til starfa aftur
3. mars.
ffl/M
Hólmgarði 2 - Keflavik
Sími14255