Morgunblaðið - 22.12.2015, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 22. DESEMBER 2015
Það er með mikl-
um söknuði sem
þessar línur eru ritaðar. Nú höf-
um við drukkið síðustu kaffiboll-
ana saman, svörtu sem miðnætti
á tunglskinslausri nóttu.
Fyrstu minningar mínar af
Guðmundi Klemenzsyni voru
þegar leiðir okkar lágu saman í
Ísaksskóla. Þar hafði spurst út
meðal nemenda að hér væri á
ferðinni heimsfrægur maður,
sjálfur litli björninn úr Hálsa-
skógi. Vinátta okkar hófst þó
fyrir alvöru þegar við vorum
bekkjarbræður í Hagaskóla.
Fyrir utan veturinn 1986-1987
vorum við saman í bekk frá
haustinu 1982 þar til við útskrif-
uðumst frá Menntaskólanum í
Reykjavík vorið 1989.
Þó að námsleiðir okkar hafi
skilið styrktist vinskapur okkar
enn frekar. Þegar Gummi lauk
prófi frá læknadeild Háskóla Ís-
lands og fór í sérfræðinám til
Bandaríkjanna vorum við áfram í
góðum samskiptum í síma og
tölvupósti. Sumarið 2000 heim-
sóttum við Elín konan mín, hann í
Madison og í janúar 2003 skrupp-
um við Gunnar bróðir minn og
Kristinn vinur okkar í eftirminni-
lega ferð til Gumma þar sem
hann vann á Mayo Clinic í Roch-
ester.
Oft bar á góma ferð okkar
Gumma ásamt Jóni Reyr vini
okkar til Bandaríkjanna í ágúst
1989. Fórum við þá akandi frá
Flórída til Kaliforníu og til baka,
fórum til New Orleans, keyrðum
gegnum Hollywood, gengum yfir
Golden Gate, skoðuðum Mikla-
gljúfur, syntum í sjónum við
Sugarloaf Key og margt fleira.
Sumarið 1990 fórum við Gummi
ásamt Gunnari bróður mínum í
annan amerískan bíltúr frá Flór-
ída til New York. Síðasti bíltúr-
inn okkar um Bandaríkin var
sumarið 1991 þegar Gummi,
Gunnar og ég ókum frá Balti-
more til Los Angeles og til baka.
Í þeirri ferðinni var Gummi tek-
inn í skýrslutöku af landamæra-
eftirlitinu sem hafði hreiðrað um
sig á hraðbraut Texas, þar sem
hann var grunaður um að vera
Mexíkani.
Á síðastliðnum árum hittumst
við nokkrum sinnum á ári og þá
helst þegar Jón Reyr kom í heim-
sókn frá Finnlandi. Við Gummi
brugðum okkur ásamt Kristni til
Helsinki til að heimsækja Jón í
maí 2010 og aftur með Gunnari
bróður í maí 2012. Í nóvember
2014 dvöldumst við hjá Jóni í
Helsinki í 5 daga, tókum m.a.
sólarhringsferð til til Tallinn og
fórum í alvöru finnskt sauna.
Næstsíðasta kvöldið komu
nokkrir finnskir vinir Jóns í
kvöldmat og þótti merkilegt að
Gummi kynni að syngja sömu
þýsku söngvana sem sumir
þeirra kunnu. Við félagarnir
fimm hittumst síðast í september
sl. heima hjá Gumma, snæddum
nautalund með bernaise-sósu
sem Gummi bjó til frá grunni og
ræddum heimsmálin yfir klass-
ískri kvikmynd.
Gummi var vingjarnlegur og
hjálpsamur. Hann fylgdist með
stjórnmálum um allan heim og
ekki var til það þjóðfélagsmál
sem honum var óviðkomandi.
Hann var uppátækjasamur
hrekkjalómur, m.a. fullkomnaði
hann „Zippo undir gallabuxur
trikkið“ sem ófáir félagar fengu
að kenna á. Það voru reyndar
Guðmundur Krist-
inn Klemenzson
✝ GuðmundurKristinn Klem-
enzson svæfinga-
læknir fæddist 9.
nóvember 1969.
Hann lést 8. desem-
ber 2015.
Útför Guðmund-
ar fór fram 21.
desember 2015.
fleiri hrekkir sem
enduðu með
skemmdum fötum
en slíkt er óþarfi að
fjalla um hér. Þá var
hann ótæmandi
brunnur um kvik-
myndir, leikstjóra
og leikara.
En nú er komið
nóg af lofgjörðar-
ræðu. Gummi tók
aldrei í mál að vera í
hávegum hafður. Hvíldu í friði,
kæri vinur, ég gleymi þér aldrei.
Helgi Samúel Guðnason.
Á ferð okkar gegnum lífið
kynnist maður mörgum og teng-
ist, sumum tengist maður betur
en öðrum. Gummi var einn af
þessum sem maður tengdist
órjúfanlegum böndum. Ég
kynntist Gumma í gegnum sam-
eiginlega vini fyrir fleiri árum en
ég vil telja og það skipti engu þótt
langt væri milli hittinga, alltaf
var eins og við hefðum hist í gær.
Hvort sem við hittumst á
Rekagrandanum, Rochester eða
skruppum til Finnlands saman,
þá var alltaf jafn gaman hjá okk-
ur. Gummi var einstakur félagi,
víðlesinn, mikill prakkari og lá oft
hátt rómur þegar hann kom með
sínar skemmtilegu yfirlýsingar,
svona þegar menn voru búnir að
skála nokkrum sinnum. Dags-
daglega var hann þessi hlédrægi,
rólegi og ljúfi drengur, einstakur
læknir, sem hreykti sér aldrei af
frábærri frammistöðu sinni,
hvort sem var í skóla eða vinnu.
Alltaf var hægt að leita til
Gumma og minnist ég sérstak-
lega samskipta okkar í kringum
andlát föður míns þar sem kom
svo vel í ljós hvaða mann hann
hafði að geyma.
Alltaf var gaman að hlusta á
hann hvort sem umræðuefnið var
Rómaveldi, hergögn eða hnífar,
enda var hann ótrúlega fróður
um stóratburði sögunnar.
Við hittumst nokkrir og elduð-
um saman í vetur á Rekagrand-
anum og áttum saman frábært
kvöld, þótt það væri í styttra lagi
þar sem læknirinn þurfti að fara
á vakt daginn eftir. Það voru þó
allir faðmaðir út eins og alltaf og
næsta ferð átti að vera að horfa á
íslenska landsliðið í Frakklandi.
Við heyrðumst á Facebook-
chattinu fyrir ekki svo löngu og
þar voru setningar frá honum í
yfirlýsingastíl sem maður getur
enn heyrt hann segja hárri
röddu.
Það er ekki nóg með að hafa
misst einstakan vin, heldur höf-
um við misst einstaklega færan
svæfingalækni.
Hvíl í friði, kæri vinur, þín er
sárt saknað. Systkinum og
venslafólki sendi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Kristinn Jóhann Ólafsson.
Við Gummi kynntumst sem
ungir pollar sem bjuggum sitt-
hvorumegin við Bræðraborgar-
stíginn fyrir nálægt 40 árum.
Kynnin voru stutt til að byrja
með, við flutning minn úr bæn-
um, en því betri þegar ég kynnt-
ist honum síðar í Hagaskóla.
Vinahópurinn var ekki stór á
þessum tíma enda var helsta
áhugamál Gumma lestur. Hann
las sér til um ógrynnin af mál-
efnum og virtist láta sér nægja
lítinn og náinn vinahóp.
Ekki minnkaði vinskapur
okkar þegar okkur tókst að vera
saman í bekk með besta félaga
okkar öll menntaskólaárin í MR.
Eftir skóla og frímínútur áttum
við allir iðulega samleið heim og
náðum að ræða allt á milli himins
og jarðar. Ósjaldan komu stjórn-
mál við sögu sem voru mikið
áhugamál Gumma, og í þeim efn-
um eins og öllu öðru sem hann
hafði áhuga á, var hann vel lesinn
og hafði sterkar skoðanir, svo
ekki sé dýpra í árinni tekið. Oft
varð líka bílskúrinn heima hjá
honum fundarstaður okkar fé-
laga, en sameiginlegt áhugamál
vinahópsins, matur, leiddi okkur
líka að eldhúsinu og sameiginleg
matargerð varð nokkuð sem sam-
einaði vinahópinn allt fram á síð-
ustu daga. Matur var líka mjög
mikilvægur hluti af 4 vikna út-
skriftarferðalagi lítils hóps félaga
til Bandaríkjanna. Í því langa og
viðburðaríka ferðalagi má segja
að vinátta hafi verið innsigluð
ævilangt, enda var samveran
varla rofin nema fyrir annað en
klósettferðir allar 4 vikurnar.
Það var ljóst frá því ferðalagi hve
mikill ljúflingur Gummi var, enda
gekk skipulag og ferðalag
snurðulaust fyrir sig og samver-
an atburðarík og skemmtileg.
Ferðalagið var líka fæðingarstað-
ur ótal brandara sem félagar og
fjölskyldur okkar hafa þurft að
hlusta á gegnum áratugina og
sem við eigum eftir að segja frá í
minningu Gumma.
Í háskólanum fann Gummi sér
fag þar sem lestrargetan og gott
minni hans kom sér vel. Læknis-
fræðin og síðar svefnlækningar
áttu vel við hann.
Við flutning minn til Finnlands
og síðar Gumma til Bandaríkj-
anna, voru sumrin og jól notuð til
að halda sambandi. Einu sinni
tókst mér að heimsækja hann í
Madison, þar sem hann var í
námi. Eins og alltaf var hann
höfðingi heim að sækja. Upp á
síðkastið héldum við líka sam-
bandi með heimsóknum vinahóps
til Finnlands og það var gaman
að sjá hann blanda geði og kynn-
ast finnskum vinum eins og hon-
um einum var lagið, með svívirð-
ingum um lókal stjórnmál,
blandað við kunnáttu um land og
þjóð, ásamt einlægni og kímni-
gáfu. Litrík og dramatísk fram-
setning Gumma var ógleymanleg
og hans verður lengi minnst einn-
ig á meðal margra finnskra vina.
Þó að Gummi hafi sjaldan látið
mikið fara fyrir sér í stórum hópi
var hann því meira áberandi í
litlum hópi vina. Forvitnin,
lestraráhugi og stálminni gerðu
hann að fróðleiksuppsprettu og
ekki lá hann heldur á skoðunum
og rökstuðningi varðandi þau
málefni sem voru hjartanu nærri.
Gamanmál og gáski voru aldr-
ei langt undan þegar Gummi var
með vinum sínum og ég mun
ávallt muna eftir honum með
bros á vör eða hlæjandi. Gummi
var sannarlega einstakur á svo
margan hátt og skarðið í vina-
hópnum er stórt. Blessuð sé
minning þín, kæri félagi!
Jón Reyr Þorsteinsson.
Frá okkur er farinn vor góði
trausti vinur Guðmundur K.
Klemenzson. Þegar svo góður
drengur hverfur frá, svo alltof
snemma, þá verður meira að
segja mér orðavant. Það var allt-
af svo mikil glaðværð og stutt í
góða skapið hjá Gumma. Þótt við
ræddum alvarlega hluti þá var
góða skapið á staðnum. Hann var
rökfastur og fylginn sér og með
honum fækkar um einn þeim
mönnum sem af öllu hjarta trúa á
frelsi einstaklingsins.
Menn sem sitja saman í skurði
í nokkra klukkutíma í kulda og
bleytu að bíða morgunflugsins
tengjast bara með sérstökum
hætti. Þær stundir voru hverrar
mínútu virði, sérstaklega þegar
kom til þess að njóta þeirra kræs-
inga sem náttúran hefur upp á að
bjóða í félagsskap svo góðs
drengs. Gummi hafði smekk fyrir
hinu góða í lífinu og verð ég alla
ævi þakklátur fyrir þær stundir
sem við áttum saman, þær bara
áttu að verða svo miklu, miklu
fleiri.
Far vel, kæri vinur.
Óttar Guðjónsson.
Nú er skarð fyrir skildi.
Gummi Klemm, eins og flestir
kölluðu hann, er allur aðeins 46
ára. Það er útilokað að gera grein
fyrir lífi og persónuleika svo stór-
brotins manns þannig að sómi sé
að í örfáum línum. En reyna má.
Fyrir 29 árum hittumst við í 4.
bekk MR og í gegnum námið og
ýmis tilheyrandi bernskubrek á
menntaskóla- og háskólaárunum
var lagður traustur grunnur að
ævarandi vinskap. Bar aldrei
skugga á né trosnaði taugin þó
við værum til skiptis vestan hafs í
námi í alls 11 ár. Hann var óskilj-
anlega fróður og strax í MR kom í
ljós viðamikil sagnfræðiþekking
Gumma. Hann góðfúslega leið-
rétti til dæmis tölur í námsefninu
um mannfall eftir þjóðarbrotum í
tilteknum orrustum síðari heims-
styrjaldar eða benti á hvernig
stjórnmálaviðhorf höfunda skóla-
bókanna höfðu, að hans mati, af-
vegaleitt þá til vinstri við skrifin.
Löngu fyrir tíma leitarvéla var
hægt að fletta upp í kolli hans
smáatriðum sem spönnuðu óra-
víddir. Hann ákvað snemma að
fara í læknisfræði og fékk ávallt
hæstu einkunnir í öllu sem henni
tengdist í MR, enda skipulagður
og eldklár. Hann las bæði og
hlustaði á sagnfræði, í seinni tíð
einkum sögu Rómaveldis og arf-
taka þess. Gummi fylgdist vel
með stjórnmálum og efnahags-
málum innanlands og utan og var
upplýstur og rökfastur með af-
brigðum í mörgum fjörlegum
samtölum um þau. Hann var svo
hógvær yfir afburða námsár-
angrinum í læknisfræðinni í HÍ
og síðar í sérfræðináminu ytra,
að toga þurfti upp úr honum
hvernig hann stóð meðal keppi-
nauta.
Ávallt samgladdist hann yfir
jákvæðum áföngum í lífi vinanna
hvort sem laut að námi, fjöl-
skyldu eða starfsferli. Fallegt var
er hann leit óvænt inn á fæðing-
ardeildinni og samgladdist mér
yfir frumburði mínum í október
2006. Hann sendi iðulega hvetj-
andi orð ef honum fannst á góðvin
hallað. Hann var flinkur að elda
mat, eindæma traustur vinur og
glaðvær höfðingi heim að sækja.
Gummi var innilega þakklátur
þegar hægt var að endurgjalda
örlæti hans og til marks um það
varð hann hrærður hvert sinn er
ég færði honum og móður hans
heitinni rjúpur. Ef leitað var til
hans varðandi heilsufarsmál datt
hann í faglegt og yfirvegað fas og
gaf sér góðan tíma til ráðgjafar.
Gekk svo eftir því síðar hvernig
úr hafði ræst. Vænt þótti Gumma
um fjölskylduna og fylgdist hann
greinilega vel með lífi og velferð
systkinabarnanna. Maður skynj-
aði löngun hans til að eignast lífs-
förunaut og jafnvel stofna fjöl-
skyldu en því miður varð hann
ekki þeirrar gæfu aðnjótandi.
Meðal skemmtilegustu minn-
inganna er ævintýraleg bílferð
okkar Hauks með Gumma um
þjóðgarða Wyoming og nærliggj-
andi ríkja þegar hann kláraði árið
á Mayo Clinic ásamt stórborgar-
ferðum á liðnum árum þar sem
við þræddum uppáhaldsveitinga-
staði hans. Í lok nóvember bauð
Gummi nokkrum vinum heim í
stórfenglega veislu þar sem
heimagerð sósan flæddi yfir
nautasteik og rauðvín gladdi
kverkar. Nóttin endaði með einni
af uppáhalds kvikmyndum hans
og er við kvöddumst var faðm-
lagið sterkt að vanda. Fjölskyld-
unni votta ég dýpstu samúð okk-
ar Steinunnar. Hans er mjög sárt
saknað.
Finnur Reyr Stefánsson.
Mummi frændi minn er farinn
frá okkur. Skyndilegt fráfall hans
hristi jörðina undan fótum allrar
fjölskyldunnar minnar. Sorgin
sem eftir er er þung að bera.
Mummi hefur alltaf verið hluti af
minni nánustu fjölskyldu, frændi,
vinur og bróðir. Hann var klettur
sem maður gat alltaf treyst á,
hlýr, beittur, mildur og góður.
Það var aldrei langt í háan hlát-
urinn eða glettna brosið út í ann-
að. Hann var með eindæmum
barngóður og mikill dýravinur.
Mummi var sérstakur matarkall
og vínáhugamaður og það munu
margir réttir kalla fram tár í aug-
un hjá mér í framtíðinni. Við
deildum þessari ástríðu. Steikin
verður ekki söm, né heldur ítalski
ísinn, panettone-ið eða góða Am-
aroneglasið. Mummi var einnig
frábær læknir. Sá ég það sjálf
sem hjúkrunarnemi og heyrði frá
samstarfsfélögum hans. Hann
var einn hógværasti maður sem
ég hef hitt. Hann hreykti sér
aldrei af neinu, sama hversu
spennandi dagurinn hans var. Þá
vildi hann frekar heyra hvernig
gekk hjá okkur hinum. Við vorum
öll svo stolt af honum. Ég hafði
búist við því að Mummi yrði hluti
af fjölskyldunni minni mun leng-
ur. Ég þarf hins vegar að leyfa
honum að lifa áfram sem hluti af
mér og minningunum mínum. Og
sjálf læra að lifa með söknuðin-
um. Hvíldu í friði, elsku Mummi.
Þína skál.
Ást frá
Valdísi.
Það var mikið áfall fyrir starfs-
fólk Klíníkurinnar Ármúla að
heyra af skyndilegu og ótíma-
bæru fráfalli Guðmundar Klem-
enzsonar svæfingalæknis. Síðast-
liðið ár hefur verið ár upp-
byggingar og framkvæmda hjá
okkur og var Guðmundur svo
sannarlega þar fremstur í flokki
meðal jafningja við að koma
fyrirtækinu á laggirnar. Oft var
unnið mikið og lengi og dró Guð-
mundur hvergi af sér í sínu
vinnuframlagi þrátt fyrir að vera
á stundum í tvöfaldri vinnu. Guð-
mundur hafði þá eiginleika til að
bera sem nutu sín vel í slíku hlut-
verki, hann var hlýr, skemmti-
lega kíminn, meinhæðinn og upp-
örvandi þegar á þurfti að halda,
beinskeyttur og beittur í um-
ræðum um menn og málefni og
var ekki í vandræðum með að
skera á hnútinn þegar ákvarðanir
drógust á langinn. Þessir eigin-
leikar voru mikilvægir fyrir okk-
ur og hann naut sín vel.
Ég kynntist Guðmundi fyrst
fyrir allmörgum árum þegar
hann var við framhaldsnám í
sinni sérgrein í Madison í Wis-
consin, þar sem ég hafði stundað
nám þó nokkrum árum áður. Það
var kærkomið tækifæri að fá að
kynnast honum aftur í nýju hlut-
verki sérfræðilæknisins þar sem
hann hafði allt til að bera sem
góður félagi, læknir og vinur. Í
fámennum hópi vinnufélaga þar
sem tekist er á við erfið verkefni
skiptir hver einstaklingur miklu
máli. Stundum gekk okkur allt í
haginn og þá glöddumst við sam-
an. Á öðrum stundum mættum
við mótlæti og þá var Guðmundur
betri en enginn í hópnum, eitur-
skarpur og með augun á lokatak-
markinu og hvatti hópinn áfram.
Í ekki fjölmennari hópi starfs-
fólks en Klíníkin hefur yfir að
ráða skiptir hver maður miklu
máli og gegnir veigamiklu hlut-
verki. Við höfum verið heppin á
Klíníkinni að geta státað af ein-
stöku úrvalsliði með valinn mann
í hverju rúmi. Þar vó pund Guð-
mundar þungt. Fráfall hans er
okkur því afar þungbært og ljóst
er að hans rúm verður seint fyllt.
Fyrir hönd starfsfólks Klíníkur-
innar sendi ég aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Sigríður Snæbjörnsdóttir.
Tilvera manna er undarlegt
ferðalag. Hjá sumum er það stutt
en öðrum langt. Á þessu ferðalagi
skiptir gott samferðafólk miklu
máli, ekki síst í vinnunni. Hin síð-
ari ár hef ég unnið mikið með
Guðmundi Klemenzsyni. Hann
var góður samferðamaður.
Guðmundur hóf sérnám sitt á
svæfingadeild Landspítalans við
Hringbraut og eftir framhalds-
nám í Bandaríkjum Norður--
Ameríku kom hann aftur til okk-
ar. Það leyndi sér ekki að þar fór
maður sem bjó yfir mikilli færni
og þekkingu. Maður með sterkar
skoðanir á þjóðmálum sem og
málefnum spítalans.
Það var mér gleðiefni þegar
Guðmundur ákvað að snúa sér
meira að þeirri grein innan svæf-
ingalæknisfræði er snýr að þung-
uðum og fæðandi konum. Til
hans var gott að leita ef vandamál
komu upp eða verkefnin voru
flókin. Hann lá aldrei á liði sínu.
Sérstaklega naut hann sín ef
vandamálin tengdust hjartasjúk-
dómum þungaðra kvenna.
Samstarf okkar varð enn nán-
ara þegar norræna svæfinga-
læknafélagið ákvað að hefja
undirbúning að tveggja ára fram-
haldsnámi í svæfingum og gjör-
gæslu þungaðra kvenna. Af hálfu
íslenska svæfingalæknafélagsins
völdumst við Guðmundur í und-
irbúning þess náms. Guðmundur
var ekki bara einn af þeim sem
skipulögðu námið heldur var
hann í fyrsta hópnum sem lauk
því. Hann var síðan einn af drif-
fjöðrunum í áframhaldandi
skipulagi þess og framkvæmd.
Margar ógleymanlegar ferðir
höfum við farið saman um Norð-
urlöndin vegna þessa náms og nú
síðast í nóvember. Guðmundur
ávann sér strax virðingu nor-
rænu samstarfslæknanna. Þeir
eru harmi slegnir og senda inni-
legar samúðarkveðjur til sam-
starfsfólks en ekki síst til fjöl-
skyldu Guðmundar.
Í huga mér ríkir djúp sorg og
söknuður. Frábær samferða-
maður er horfinn. Lífshlaup hans
varð allt of stutt. Hugheilar sam-
úðarkveðjur sendi ég öllum að-
standendum Guðmundar
Klemenzsonar. Hann gleymist
ekki.
Aðalbjörn Þorsteinsson.
Við sem störfum á aðgerða-
sviði Landspítala erum harmi
slegin vegna skyndilegs fráfalls
afburða læknis og frábærs fé-
laga, Guðmundar Kristins Klem-
enzsonar.
Guðmundur, sem var gáfu-
menni og námsmaður góður, var
sérfræðimenntaður í svæfinga-
og gjörgæslulækningum og hafði
aflað sér bestu menntunar sem
völ er á, fyrst við University of
Wisconsin í Madison auk sér-
náms í hjartasvæfingum og
vélindaómskoðunum við Mayo
Clinic í Rochester í Minnesota.
Þá hafði hann lokið norrænu sér-
námi í svæfinga- og gjörgæslu-
meðferð þungaðra kvenna.
Við sem unnum með Gumma
getum vottað að hann var ein-
stakur fagmaður, vel lesinn og
fjölhæfur, handlaginn, röskur,
ráðagóður og fljótur að hugsa,
allt sem prýða má góðan svæf-
inga- og gjörgæslulækni. Þá var
hann sérlega ljúfur og natinn við
skjólstæðinga sem og aðstand-
endur. Guðmundur var mikill
kennari og hafði áhuga á því sem
yngri og minna reyndir sam-
starfsmenn og nemendur höfðu
að segja. Hann hafði lag á því að
uppfræða á nærgætinn hátt,
spurði menn gjarnan út úr en
mest til þess að vita hvað hann
sjálfur þyrfti að skýra betur.
Starf á skurðstofum og gjör-
gæsludeild er teymisvinna þar
sem oft þarf að hafa hraðar hend-
ur þegar bráðatilvik ber að. Við
slíkar aðstæður var tryggt að
hafa Guðmund í liðinu, hann var
yfirvegaður, skýr í samskiptum
og náði skjótt stjórn á aðstæðum.
Við krefjandi aðstæður hrósaði
Guðmundur oft samstarfsfólki
sínu sem mat það mikils. Hann
var örlátur maður, hjálpsamur og
vænn við samstarfsfólk. Hann
kom aldrei tómhentur úr ferða-
lögum og ef sérlega mikið var að
gera á vaktinni pantaði hann oft
góðan skyndibita og bauð öllum.
Það var aldrei nein lognmolla í
kringum Guðmund. Hann var
beittur húmoristi sem hafði
sterkar og stundum óhagganleg-
ar skoðanir, ekki minnst á stjórn-
málum, og lét þær gjarnan í ljósi,
stundum í því skyni að stríða okk-
ur hinum. Hann efndi þannig oft