Víkurfréttir - 21.12.1999, Blaðsíða 26

Ljdsbrá Logadóttir skrifar fráÁstralíu:
Hwaíí> sr það
mm |%
langar að gera
vIDíIqíPíI
Hvar er ég.
Illa sofin og með tárin í
augunum, hélt ég af stað út í
viðburðaríkt ár. Ég Ljósbrá
Logadóttir 17 ára gömul
mömmustelpa hafði tekið þá
ákvörðun að yfirgefa landið og
fólkið mitt í eitt ár og halda af
stað til Astralíu. Eftir 15 erfiða
klst bíðandi á flugvöllum og 23
klst. í flugvélum, stóð ég
loksins á flugvellinum í
Adelaide í Astralíu.
Við mér blasti sá
blákaldi veruleiki
að töskubandið
var hætt að snú-
ast og ég enn þá
að bíða eftir
töskunni minni
og golfsettinu.
Ég gat ekkert
annað gert heldur
en að bíta fastar á
jaxlinn og horfast í
augu við þá staðreynd.
Þegar ég kom í gegnum hliðið
biðu mín vel á annan tug skæl-
brosandi Ástrala, Rótarý með-
limir og makar þeirra. Þá fann
ég að ég var svo sannarlega
ekki ein í Ástralíu. Farangurinn
minn birtist svo á tröppunum í
öllu sínu veldi, þremur dögum
síðar. Ég held að ég hafi aldrei
verið eins glöð að sjá bláa
ferðatösku.
Skólinn minn
Á öðmm degi fór ég svo upp í
skólann minn sem er lúterskur
einkaskóli. Ég þurfti að
kaupa skólabúninginn.
Mér þóttu skólabún-
ingarnir í Neigh-
bours (sápuópera
á Stöð2) vera
slæmir, en satt
besta að segja
eru þeir þeir
hátíð miðað við
minn. Það er vont
en það venst.
Skólinn minn er
alveg frábær og ég
eignaðist strax fullt af
vinum . Ég veit að það hjálpaði
til að ég gat taiað ensku og
skilið allt sem var að gerast,
strax frá upphafi.
Reglurnar eru margar og
strangar í skólanum. Engir
skartgripir eru leyfðir nema
hálsfesti með krossi og það má
vera með úr. Við megum ekki
vera með naglalakk eða
málaðar.
I hádeginu sitjum við á skóla-
lóðinni undir tré og borðum
nestið okkar. Þetta er góð
tilbreyting sem ég hef svo
sannarlega gott af.
Mesta sjokkiö
Þegar ég kom til Ástralíu var
hitinn um 16 gráður. Ég tók að
sjálfsögðu ekki með mér nein
vetrarföt. Hver þarf á vetrarföt-
um að halda í Ástralíu. En
góðir landar, í 16 gráðum á
Islandi fyllast sundlaugamar og
grænn hlunkur verður uppseld-
ur. Héma í Ástralíu er kalt í 16
gráðum. Ég var að frjósa. Mér
leið eins og háflvita. Ég þurfti
að versla peysur með fullan
skáp af vetrarfötum heima á
klakanum. Mamma þurfti að
senda mér íslenska ullarsokka.
Hérna eru húsin með loft-

Á Rotaryfundi og ég við háborðið...
ræstikerfi en ekki ofnum eins
og húsin okkar heima á íslandi.
A nóttunni svaf ég í sokkum,
peysu og með 2 auka teppi.
Fólki fannst skrítið að ntér væri
kalt, sagði að ég ætti nú að vera
vön kulda. Það er í raun frekar
heimskulegt að segja þetta
vegna þess að maðurinn er
með sama líkamshita sem
aðlagast ekki umhverfinu. Ég
er orðin frekar þreytt á þessari
spumingu og er farin að segja
að ég sé ekki ísbjörn þó ég
komi frá Islandi.
Rótarýklúbburinn minn.
Rótarýklúbburinn minn, The
Morphettville Rotary Club, er
alveg frábær. Félagar em 26, 4
konur og 22 karlar. Áður en ég
kom vissi ég í raun ekki hvað
Rótarý var. Rótarý er ekki bara
karlar í dýrum jakkafötum.
Þama er saman kornið fólk frá
mismunandi störfum í sam-
félaginu til að hafa skemmti-
legt kvöld. Það kom mér
verulega á óvart einn sunnu-
dagsmorgun er þau rifu sig öll
upp fyrir mjaltir til að mála
portið á klaustursspítala hér í
borg. Þeim fannst nú lítið mál
að skella sér í málningar-
gallann og gera lítið góðverk.
Það eru ýmis góð störf sem
Rótarý gerir í þágu sam-
félagsins, þar á meðal er skipti-
nemaprógrammið.
Ég veit að Rótarý á alltaf eftir
að eiga góðan stað í hjarta
mfnu. Enda ómetanlegt hvað
meðlimir klúbbs míns og
makar þeirra hafa gert fyrir
mig.
Nýjir vinir.
Aldrei á ævinni hef ég hitt
svona mikið af nýju fólki.
Alltof mörg nöfn að muna. Það
er alveg ótrúlegt hvað fólk
leggur á sig fyrir skiptinema.
Fólk sem ég hefi aldrei hitt
áður, býður mér með sér hing-
að og þangað. Allir virðast vilja
gera allt fyrir mig.
Síðan ég kom er ég búin að
fara í 5 ferðalög um landið og
sofa í 20 rúmum. Eitt af ferða-
lögunum var upp í óbyggðimar
og ég svaf í 5 nætur undir
berum himni. Mér leist nú
ekkert á þetta í fyrstu, með
slöngur sem nágranna. En þetta
var alveg frábært og satt best
að segja langaði mig ekki niður
í borgarmenninguna svona
fljótt aftur.
Eftir jól bíða mín fleiri ferðalög
og þar á meðal er ferð til
Sydneyjar. Loksins fæ ég að
sjá óperuhúsið.
Ég veit að ég er búin að teng-
jast fólki hérna vináttu sem
endist til æviloka. Það verður
rosalega erfitt að yfirgefa alla.
Þegar ég kvaddi fólkið heima
vissi ég að allir yrðu þar ennþá
þegar ég kæmi til baka.
En ég veit ekki hvort ég eigi
eftir að sjá alla héma aftur.
Skiptinemar
í þessu Rótarý umdæmi em 21
skiptinemi, 4 strákar og 17
stelpur. Það verður að játast að
besta vinkona mín er skipti-
nemi, Tiina frá Finnlandi.
Stundum þegar við erum að
tala saman er eins og allt sem