Víkurfréttir - 12.12.2002, Side 34

Lestu Víkurfréttir á Netinu daglega á slóðinni www.vf.is
■ 1 r 0 la vi iðl ta i ið
Jóhann Líndal tekinn tali
,Það var búið segja við Elsu að hún fengi bjártsýnisverð-
iaunin fyrir |>að að reyna að koma garðinúin í stand en
það þurfti að rífa hér upp heilu klappirnar og enginn
hafði trú á þviað hér gæti vaxið einhver gróður.
;öm og höfum alltaf verið, en auðvitafijfflj
tkyldur þejrra eru það dýrmætasta sem vii
ttOkw' vera einstaklega heppin.
sama, fjölskyldan er stór og það
þarf töluvert að fiska ofan í
hana,“ segir Jóhann og brosir.
50 ár í rafmagninu
Jóhann hefur starfað í rafrnagni í
50 ár og hér áður fyrr þótti það
mjög merkilegt ef einstaklingur
var búinn að vera í 50 ár á sjó.
Jóhann segir að hann hafi valið
sér gott lífsstarf: „Eins og ég
sagði áðan hef ég verið einstak-
lega heppinn með samstarfsfólk
og til allrar hamingju hef ég átt
slysalausan feril. Ég vann mikið
úti á landi þegar ég var ungur og
meðal annars var ég mikið í há-
spennulínuviðgerðum víða um
landið. Ég hef kunnað rosalega
vel við mig hvar sem ég hef ver-
ið, en á Suðumesjum hefúr verið
afskaplega gott að vera.“
Elsa Dóra sá um uppeldi bam-
anna og þegar þau bjuggu í Bol-
ungarvík sá hún um að gefa raf-
magnsveitukörlum að borða: „Ég
opnaði heimilið og bjó þar til
mötuneyti og gaf kallagreyjunum
að borða. Þegar við fluttum svo
til Njarðvíkur fór ég að vinna hjá
Pósti og Síma og þar starfaði ég í
20 ár við að bera út póst. Ég
þekkti götumar í Njarðvík vel og
það var mjög góð hreyfing að
fara í göngutúra á morgnana með
póstinn til fólksins.“
Fluga í nærbuxunum
Eins og fram kemur eignuðust
þau 5 böm og em þau öll búsett á
Suðurnesjum með sínar fjöl-
skyldur, fjórar búa í Keflavík og
ein í Garðinum. Jóhann segir að
bömin séu dugleg að koma í bú-
staðinn til þeirra, en hann segir
að yngsta stelpan þeirra sé ekki
ennþá búin að ná sér eftir atvik
sem þar gerðist: „Það var þannig
að hana vantaði að pissa og þar
sem við vorum ekki komin með
klósett á þeim tíma sagði ég
henni að fara niður í fjöru að
pissa sem hún gerði. Þegar við
komum svo heim fann hún
dauða flugu í nærbuxunum hjá
sér og þar með var hennar spenn-
ingur fyrir sumarbústaðaferðum
farin fyrir bí, en hún hefur nú
komið hingað eftir þetta og i dag
er hún nú búin að jafna sig á
þessu," segir Jóhann.
Hálfur kertapakki í jólagjöf
Nú þegar jólin nálgast er tilvalið
að spyrja þau aðeins út í það
hvernig fyrstu jólin hafi verið
sem þau muna eftir sem böm. Jó-
hann segir að jólin í Bolungarvík
hafi verið með töluvert öðrum
hætti en þau em í dag: „Það var
nú litið um þægindi í Bolungar-
vík um jólin því það þurfti að
bera alia ösku út, en við vomm
með kolaeldavél og salemið var
útikamar. Það var eitt rafljós í
húsinu, en það var í eldhúsinu.
Manni fannst jólin óskaplega há-
tíðleg og það var vegna þess að
það var svo mikil kertalýsing,
enda em þau hátíð ljóss og friðar.
Maturinn sem var á borðum um
jólin var nú ekki ósvipaður því
sem hann er í dag, en hjá okkur
voru svið og hangikjöt á að-
fangadag. A Þorláksmessu var
Vestfirsk vel kæst skata borðuð.
Það var alltaf farið í messu á að-
fangadagskvöld klukkan 6. Mig
minnir að það hafi verið þannig
að þegar við komum heim eftir
messu þá fengum við súkkulaði
og kökur. Gjafimar vom litlar en
það var mikil fátækt heima því
móðir mín varð ekkja 26 ára
gömul með sex böm á ffamfæri
og ég var yngstur. Fátæktin var
svo mikil á árunum milli 1930 og
1940 að ég man einu sinni eftir
því að það var ekki hægt að gefa
okkur einn kertapakka hvorum.
Við fengum hálfan kertapakka
hvor, en spil var ekki nokkur leið
að fá á þeim tíma. Maður gladd-
ist voðalega yfir því að fá jóla-
pakkann, jafnvel þó hann væri
lítill. Þó að fátæktin hafi verið
mikil heima þá var alltaf hreint
hjá okkur,“ segir Jóhann og i
augum margra er raunvemleikinn
eins og Jóhann lýsir honum
óraunverulegur. Eitt sinn voru
þau hjónin í matarboði hjá Vig-
dísi Finnbogadóttur fyrrverandi
forseta lslands og Jóhann sagði
við hana að hann væri 20 árum
eldri en Elsa þegar á aðstæðumar
í æsku þeirra er litið.
Frábrugðin jól
Þegar Elsa segir frá sinum æsku-
jólum hefur hún frábmgðna sögu
að segja. Elsa er alin upp að
Grundarstíg 15b sem var bakhús
Rikharðs Jónssonar myndhöggv-
ara, en hún á tvo bræður: „Á jól-
um hjá okkur var í raun nóg til af
öltu og ég man ekki eftir neinni
fátækt eða slíku. Faðir minn vann
hjá Reykjavíkurbæ og hann og
móðir mín voru i aukavinnu í
Þórskaffl á kvöldin og um helgar.
Á Þorláksmessu var alltaf söltuð
skata á borðum, en við vorum
ekki með þessa kæstu. Á að-
fangadag var síðan hangikjöt og
svið í matinn og jafnvel læri eða
hryggur. Jólin hjá mér vom mjög
frábmgðin þeim sem Jóhann lýs-
ir og að þessu leiti er margt til í
því að hann sé 20 árum eldri en
ég, þó svo að í raun séu þau ekki
nema 6. Ég fékk góðar jólagjafir
og man ekki eftir því að hafa
nokkum tíma fengið kerti og spil
í jólagjöf. Það var svo ólíkt að al-
ast upp í Reykjavík eða úti á
landi," segir Elsa.
Jólln dásamlegur tími
Það er greinilegt að þau hjón
hafa nóg fyrir stafni og dagskráin
er fullskipuð hjá þeim. Þau eru
bæði líkamlega hraust og kenna
sér varla meins: „Við erum bæði
hraust og það er griðarlega mikil-
vægt. Við erum mjög hamingju-
söm og höfum alltaf verið, en
auðvitað hafa komið upp erfið
tímabil. Börnin okkar og flöl-
skyldur þeirra eru það dýr-
mætasta sem við eigum og við
teljum okkur vera einstaklega
heppin. Við ætlum að halda
áfram að sinna okkar áhugamál-
um og okkur er strax farið að
hlakka til að fara til Spánar í
byijun janúar. Núna erum við að
undirbúa jólin sem eru dásamleg-
ur timi,“ segja þau að lokum og í
veganesti fær blaðamaður þurrk-
að strengsli sem Jóhann þurrkaði
sjálfur á bryggjunni. Þvílíkt lost-
æti.
Viðtal:
Jóhannes Kr. Kristjánsson
Myndir:
Jóhannes og úr einkasafni.
1 (
Bolvíkingar eru duglegir við að heimsækja þau i
bústaðinn og hér eru þau í „Koníaksstofunni"
með góða gesti úr Bolungarvík.
Við rákum hvern annan
„Ég hafði hugsað mér að komast að til að lœra rafvirkjun i Reykja-
vik, nýkominn vestan úr Bolungarvík 16 ára gamall. Ég hafði von til
þess að komast að hjá ákveðnum rafvirkjameistara i miðbœnum. Ég
hóf störf þar þegar ég kom til Reykjavíkur og vann eins og þjarkur
við að smiða hólka úr jámi sem notaðir voru til að setja saman raf
mangsrör, en við þetta vann ég á þriggja mánaða reynslutíma. Eftir
þessa þrjá mánuði sagði meistarinn við mig að ég vœri ónothœjúr
og ég var rekinn. Ég komst að hjá Johan Rönning, en þar voru þá
jjórir af tiu strákum sem hófu störf hjá þessum meistara en þeir
voru allir reknir eftir þrjá mánuði. Svo liðu árin. Þegar ég kom
hingað sem rajveitustjóri í Njarðvík höfðu rajverktakar í Reykjavík
sett á staðarlöggildingu sem varð til þess að engir rajverktakar utan
Reylgavíkur máttu vinna þar. Samskonar staðarlöggilding var sett á
laggimar hér og máttu einungis rajverktakar af Suðumesjum vinna
hér á svœðinu. Kristinn heitinn Bjömsson kom eitt sinn til min og
sagði mér að rajverktaki úr Reylgavík vœri að vinna i Beinamjöls-
verksmiðjunni i Innri-Njarðvik í stóru verki við annan mann. Krist-
inn sagði mér að ég hefði heimild til að visa honum af svœðinu sök-
um staðarlöggildingarinnar. Þegar ég kom inn í Innri-Njarðvik og
hitti rajverktakann þá horfðumst við í augu og þekktumst. Þetta var
sami maður og rak migjrá námi 20 árum fyrr. Ég bað hann að taka
pokann sinn og það gerði hann. “
Sannir Vestfirðingar
Mig langar að segja smá sögu af Sverri Hermannssyni en hann
sagði i útvarpsviðtali eitt sinn að skatan þyrfti að vera það kcest að
lyktin vœri i húsinu fram að áramótum. Fréttamaóurinn spurði þá
Sverri um ummœli Einars Odds þingmanns sem sagði að skatan
vœri eins og úldið tros. Sverrir svaraði að bragði: „Það er sem ég
segi. Þeir þynnast jljótt út Vestfirðingamir þegar þeir eru komnir
suðurjyrir Breiðadalsheiði. “
34
JÓLABLAÐ VÍKURFRÉTTA 2002