Morgunblaðið - 03.11.2016, Side 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. NÓVEMBER 2016
✝ Stefanía R.Baldursdóttir
fæddist í Reykjavík
25. janúar 1944.
Hún lést á Grund,
dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu, 21.
október 2016.
Stefanía var
dóttir Baldurs Inga
Úlfarssonar, járn-
smiðs og verka-
manns, f. 25. ágúst
1923, d. 8. maí 1978, og Ingi-
bjargar Hjálmarsdóttur, hús-
freyju og starfsmanns Loftleiða
og síðar Flugleiða, f. 26. júlí
1925, d. 20. febrúar 2001. Fjöl-
skyldan bjó á Þjórsárgötu 7 í
Litla-Skerjafirði. Yngri bræður
Stefaníu eru Hjálmar, f. 1945,
kvæntur Ebbu Skarphéð-
insdóttur. Gunnar, f. 1947,
kvæntur Þóru Baldursdóttur og
Skæringur, f. 1959, kvæntur
Maríu Guðmundsdóttur.
Þann 28. september 1963
maki er Hermann Guðjónsson
og þeirra börn Jakob og Anna
Lilja.
Stefanía og Haraldur hófu
búskap á Þjórsárgötu 5 í
Reykjavík. Árið 1967 flutti fjöl-
skyldan á Reynimel 92. Þaðan
fluttu þau árið 1978 á Víðimel
63 og bjuggu þar alla tíð síðan.
Stefanía lauk gagnfræða-
prófi frá Miðbæjarskólanum í
Reykjavík og stundaði nám við
Húsmæðraskólann að Varma-
landi í Borgarfirði veturinn
1961-1962. Hún starfaði lengi
við framreiðslustörf, m.a. í
Hafnarhúsinu, Brunabótafélagi
Íslands og Hagaskóla, en síðari
ár vann hún sem móttökuritari
hjá Heilsugæslu Seltjarnarness.
Stefanía og Haraldur dvöldu
mikið í bústað fjölskyldunnar í
landi Miðfells við Þingvallavatn,
og var Stefanía mörg ár í stjórn
Veiðilundar, félags sumarbú-
staðaeigenda, þar. Stefanía
hafði mikið dálæti á Þýskalandi
og sigldi oft með eiginmanni
sínum til Bremerhaven. Sér-
staklega var hún hrifin af borg-
unum Hamborg og Köln.
Útför Stefaníu fer fram frá
Neskirkju í dag, 3. nóvember
2016, kl. 13.
giftist Stefanía
Haraldi Frey Þor-
valdssyni, f. 15.
febrúar 1936, d. 1.
ágúst 1999. Hann
var frá Vatnsenda í
Héðinsfirði og
starfaði lengstum
sem netagerð-
armaður og sjó-
maður. Synir
þeirra eru: 1. Bald-
ur Úlfar, f. 1965,
kvæntur Eddu Hrönn Gunn-
arsdóttur, f. 1965. Þeirra börn
eru Árni Freyr, f. 1998, og Stef-
anía Svala, f. 2001. Fyrir á
Edda Hrönn dótturina Hildi
Nönnu Eiríksdóttur, f. 1984. 2.
Þorvaldur, f. 1966, kvæntur
Guðrúnu Helgu Jónsdóttur, f.
1967. Þeirra dóttir er Ólöf
Freyja, f. 2004, en fyrir á Guð-
rún Helga dótturina Andreu
Rún Engilbertsdóttur, f. 1993.
Fyrir átti Haraldur dótturina
Ólínu Margréti, f. 1958, hennar
Það eru dálítið skrýtnar tilfinn-
ingar að vera í þeim sporum að
kveðja þann einstakling sem bar
alveg skilyrðislausa umhyggju og
velferð mína fyrir brjósti. Sjaldan
voru gerðar miklar kröfur heldur
bara stutt við það sem ég tók mér
fyrir hendur hversu gáfulegt sem
það var. Mamma var alltaf til stað-
ar fyrir mig og fjölskylduna og
setti aldrei fyrir sig aukasporin
sem þurfti að taka til að aðstoða
aðra.
Hún hafði mjög gaman af því
þegar fólk kom saman og oftar en
ekki var hún gestgjafinn með við-
eigandi kræsingum. Börnin mín
minnast sérstaklega þriðjudags-
kjötbollukvöldanna hjá ömmu
sinni.
Í bústaðnum á Þingvöllum
fannst mömmu hún eiga bestu
stundirnar og var flestum fríum
varið þar meðan pabbi var á lífi.
Allir dagar koma að kvöldi og það
fór að húma að hjá mömmu fyrir
nokkrum árum þegar hún veiktist
af Alzheimer og hvarf hún okkur
smátt og smátt sem persónan sem
við þekktum best. En við fjöl-
skyldan erum þakklát fyrir allan
þann tíma sem við fengum með
henni þrátt fyrir þetta mein og
geymum þær stundir með okkur.
Okkur í fjölskyldunni eru líka
ofarlega í huga þakkir til þeirra
sem studdu mömmu með okkur í
gegnum þessa erfiðleika, Jóhönnu
vinkonu mömmu, Grétu frænku
og bræðrum hennar sem sinntu
henni af einstakri alúð.
Einnig viljum við þakka starfs-
fólkinu á Grund, þar sem mamma
bjó síðustu misserin, fyrir þess
miklu góðmennsku og jákvæðni til
allra verka.
Ég kveð þig hér að lokum með
þeim orðum sem fylgdu mér alltaf
þegar við skildum. Bless elskan og
farðu varlega.
Baldur Haraldsson.
Mig langar að minnast tengda-
móður minnar með nokkrum orð-
um. Nærri tuttugu ár eru liðin síð-
an ég kynntist Stefaníu, þegar ég
tók saman við Þorvald, yngri son
hennar og Haraldar. Þau hjón
tóku mér og Andreu Rún, dóttur
minni, vel frá fyrstu stundu. Það
sem vakti strax athygli mína var
hve samheldin þau voru. Haraldur
var orðinn mjög veikur af krabba-
meini á þessum tíma og var Stef-
anía hans stoð og stytta í gegnum
veikindin. Þeirra griðastaður var
við Þingvallavatn, en foreldrar
Stefaníu byggðu þar sumarbústað
um 1970, í landi Miðfells. Þarna
fóru þau flestar helgar enda ein-
stakur staður með allri sinni kyrrð
og fegurð. Eftir fráfall Haraldar
var Stefanía dugleg að fara í bú-
staðinn á meðan heilsan hélst, oft
ein eða með fjölskyldunni. Hún
þekkti marga í sumarbústaða-
hverfinu og var það eins og lítið
þorp, þar sem vinir skruppu í
heimsókn og hjálpuðust að með
ýmis verk.
Það sem einkenndi Stefaníu var
dugnaður, gestrisni og fé-
lagslyndi. Alltaf fengum við góðar
móttökur, hvenær sem við komum
á Víðimelinn. Þá skaust hún niður í
„köldu geymslu“ eftir kræsingum
sem leyndust þar. Stefanía var
alltaf létt á fæti og tilbúin að
hjálpa til ef þurfti. Ósjaldan var
hún komin í uppvaskið í afmælum
og öðrum veislum sem hún var
gestur í. Ef veisla stóð fyrir dyrum
hjá fjölskyldu eða vinum var hún
búin að galdra fram ýmiskonar
rétti og koma með. Stefanía var
mjög hrifin af Þýskalandi og fór
með okkur Þorvaldi tvisvar til
Kölnar.
Hún naut þess að skoða og
versla í þýskum eðalverslunum og
gekk það mjög vel þó hún hafi not-
að gömlu góðu íslenskuna í sam-
skiptum sínum við Þjóðverja.
Barnabörnin nutu þess að heim-
sækja ömmu sína og Ólöf Freyja,
yngri dóttir okkar, var svo heppin
að amma Stebba sótti hana oft í
leikskólann. Þá gátu þær spilað,
lagt kapal og púslað saman.
Fyrir nokkrum árum greindist
Stefanía með Alzheimer-sjúkdóm-
inn en fyrir einu og hálfu ári gat
hún ekki lengur búið heima og
flutti þá á Grund, dvalar- og hjúkr-
unarheimili. Það var erfitt að sjá
hvernig persónuleiki hennar hvarf
smátt og smátt. Þetta er óvæginn
sjúkdómur og söknuðurinn var
búinn að vera lengi til staðar hjá
þeim sem stóðu henni næst. Það er
okkar huggun að Stefanía er núna
á björtum og fallegum stað hjá
Halla sínum. Guð geymi minningu
þína, kæra Stefanía.
Guðrún Helga Jónsdóttir.
Elsku amma Stefanía, það er
erfitt að kveðja en við vitum að þú
hefur það betra núna. Margar
góðar minningar eigum við um
þig. Þú varst alltaf til í að leika við
okkur og spila lúdó eða veiðimann.
Það var alltaf svo gott að heim-
sækja þig á Víðimelinn, þar sem
allt var svo fínt. Sérstaklega góðar
minningar eigum við frá Þorláks-
messukvöldum, þegar við komum
saman og skreyttum jólatréð hjá
þér. Við misstum mikið þegar þú
veiktist og eigum eftir að sakna
þín. Guð geymi þig.
Andrea Rún og Ólöf Freyja.
Það eru rúmlega fjörutíu ár síð-
an ég kynntist Stefaníu fyrst. Það
var mikil gæfa fyrir okkur fjöl-
skylduna þegar Stefanía og Halli
festu kaup á hæðinni við Víðimel.
Betra fólk var ekki hægt að hugsa
sér fyrir afa minn og ömmu sem
voru orðin nokkuð fullorðin og
bjuggu ein eftir af fjölskyldunni í
húsinu. Stebba og Halli létu sér
annt um þau og aðstoðuðu á alla
lund. Snemma á níunda áratugnum
flutti ég ásamt fjölskyldu minni í
kjallarann þar sem við bjuggum í
nokkur ár. Við Stefanía urðum
nánar vinkonur og áttum margar
góðar stundir saman.
Stefanía var góð manneskja með
mikla persónutöfra. Hún var bráð-
falleg kona með leiftrandi augu og
ungleg í fasi. Hún var hörkudugleg
til allrar vinnu og ósérhlífin með
eindæmum. Hún var sjómanns-
kona sem þurfti að bjarga sér og
gerði það svo sannarlega þannig að
eftir var tekið. Þegar Halli kom í
land var gaman og oft glatt á hjalla.
Þau hjónin voru miklir vinir og
nutu þess að ala upp syni sína tvo
sem bera foreldrum sínum gott
vitni. Að dytta að sælureitnum við
Þingvallavatn og dvelja þar með
fjölskyldunni var þeim dýrmætt.
Það var mikill missir þegar Halli
féll frá allt of ungur og þótt Stebba
sýndi æðruleysi og dugnað eins og
alltaf, fannst mér hún aldrei söm.
Hún var þakklát fyrir góðu synina
sína, tengdadætur og barnabörnin
og bræður hennar og þeirra fjöl-
skyldur voru henni mikils virði
enda óvenju samheldin fjölskylda.
Stebba vann eins lengi og stætt var
en allt of fljótt tók sjúkdómurinn
sem hún hræddist völdin. Ég sendi
fjölskyldu Stefaníu hugheilar sam-
úðarkveðjur. Blessuð sé minning
góðrar konu.
Hildur Einarsdóttir.
Starfsfólk Heilsugæslunnar á
Seltjarnarnesi og Vesturbæ kveð-
ur í dag Stefaníu Baldursdóttur,
kæra samstarfskonu til margra
ára. Við minnumst hennar með
virðingu og þakklæti.
Stefanía starfaði í móttökunni á
heilsugæslustöðinni frá árinu 1989
þar til hún lét af störfum vegna
veikinda árið 2010. Stefanía var
samviskusöm í starfi og sinnti mót-
töku skjólstæðinga af natni og
hlýju. Hún var góður vinnufélagi,
jafnan glaðlynd og tók virkan þátt í
félagslífi starfsmanna.
Stefanía vann í veitingageiran-
um áður en hún kom til starfa á
heilsugæslustöðinni og var vön
veisluhöldum. Kom það sér vel
þegar slíkt stóð til meðal starfs-
manna og vina.
Það voru erfiðir tímar hjá Stef-
aníu þegar hún missti Harald, eig-
inmann sinn, árið 1999. En hún var
vinamörg og dugleg að finna
áhugamálum sínum farveg og vel
virk heima og að heiman þar til
veikindin tóku að setja sitt mark.
Að leiðarlokum viljum við þakka
samfylgdina og góð kynni.
Sonum hennar og fjölskyldunni
allri sendum við innilegar samúð-
arkveðjur. Minningin um góða
konu lifir áfram.
Fyrir hönd starfsfólks Heilsu-
gæslunnar á Seltjarnarnesi og
Vesturbæ,
Brynja Guðmundsdóttir.
Stefanía
Baldursdóttir
✝ Eiríkur Svav-ar Eiríksson
fæddist í Reykja-
vík 1. apríl 1930.
Hann lést á Vífils-
stöðum 22. októ-
ber 2016.
Foreldrar Svav-
ars, eins og hann
var oftast kall-
aður, voru Guð-
björg Eiríksdóttir,
húsmóðir og
verkakona, f. 1903, d. 1982, og
Eiríkur Snjólfsson vörubíl-
stjóri, fyrsti formaður Vöru-
bílstjórafélagsins Þróttar, f.
1893, d. 1972. Svavar átti einn
eldri bróður, Hörð flug-
vélstjóra, f. 1928, d. 2009.
Svavar giftist Katrínu
Káradóttur ljósmyndara árið
með Jan Steen Jónssyni. Var
áður gift Ómari Guðjónssyni.
Börn Þóru og Ómars eru Sæ-
rún, Erna og Guðjón Valur.
Svavar ólst upp á Brávalla-
götu í Vesturbæ Reykjavíkur.
Nam hann bifreiðasmíði, tók
sveinspróf og vann í nokkur ár
hjá Bílasmiðjunni. Árið 1958
hóf hann síðan störf hjá Loft-
leiðum, sem síðar varð Flug-
leiðir og Icelandair, og vann
þar alla sína starfstíð eftir
það, fyrst sem flugumsjón-
armaður og síðar stöðvarstjóri,
bæði á Keflavíkurflugvelli og í
Lúxemborg þar sem fjöl-
skyldan bjó frá 1966 til 1972.
Hann gegndi seinni starfsár
sín stöðu deildarstjóra í
flugrekstrardeild og var áætl-
anastjóri Icelandair. Á eft-
irlaunaaldrinum vann hann
áfram að flugmálum, sem sjálf-
stæður ráðgjafi í flugrekstri.
Útför Svavars verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag, 3.
nóvember 2016, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
1956 en hún lést 1.
desember 2009.
Hún var dóttir
Kára Þórðarsonar
og Kristínar El-
ínar Theódórs-
dóttur. Saman
eiga Svavar og
Katrín þrjár dæt-
ur. Þær eru: 1)
Guðbjörg Kristín
Eiríksdóttir,
Didda, f. 6. októ-
ber 1958. Hún er gift Jens
Dirk Lubker og eiga þau son-
inn Markús Svavar. 2) Stein-
unn Eiríksdóttir, f. 15. maí
1960. Hún er gift Þorsteini
Lárussyni og eiga þau Berg-
lindi, Eirík Örn og Nínu Katr-
ínu. 3) Þóra Eiríksdóttir, f. 2.
janúar 1963. Hún er í sambúð
Elsku besti afi minn.
Takk fyrir allar góðu minn-
ingarnar sem við áttum saman.
Það var alltaf svo gott að
koma til ykkar ömmu í pössun í
Hlíðarbyggðina, þar leið mér
best og þú og amma komuð
fram við mig eins og drottn-
ingu.
Þú varst heimsins besti afi og
alveg ótrúlegt hvað þú hafðir
mikinn áhuga á að leika við
okkur krakkana. Þú kenndir
mér til dæmis mjög ungri að
sauma og hjálpaðir mér að gera
föt á dúkkurnar mínar. Þú
kenndir mér að smíða og skera
út og gerðum við saman
fjöldann allan af bílum og
brúðum niðri í kjallara.
Þú kenndir mér að leysa
krossgátur, öll erindin í Gamla
Nóa, hvernig ætti að vinna
ömmu í Scrabble og að setja
niður kartöflur.
Þegar ég kom í næturpössun
þá fórstu í búð og keyptir lang-
stærstu nammipoka sem ég
hafði séð og stundum keyptir
þú meira að segja áskrift að
Stöð 2 bara fyrir eina helgi.
Ég man einn öskudag þar
sem þú keyrðir mig og vinkonu
mína út um allan bæ eins og
einkabílstjóri á bláa Dodge-in-
um, sem ég hélt að væri lím-
ósína. Ég var í frekjukasti og
vildi ekki syngja fyrir namminu
en þér var alveg sama og tókst
okkur bara á rúntinn og keyptir
fyrir okkur nammi í staðinn.
Takk fyrir öll jólaboðin og að
vera besti og fyndnasti jóla-
sveinn í heimi.
Ég sá ekki sólina fyrir þér,
elsku afi minn, og fannst þú
vera stærsti, sterkasti og
fyndnasti karl Íslands.
Takk fyrir hláturköstin,
faðmlögin og að vera langbest-
ur.
Þín,
Nína Katrín.
Þegar ég kveð afa minn og
nafna, þá koma fyrst upp í hug-
ann þær stundir sem við áttum
saman þegar ég var barn. Við
frændsystkinin vörðum löngum
stundum í Hlíðarbyggðinni hjá
ömmu Katý og afa Svavari og
þar var alltaf líf og fjör. Uppá-
haldsstaðurinn minn í húsinu
var bílskúrinn þar sem afi var
með litla smíðaaðstöðu en þar
vorum við mikið tveir saman að
smíða ýmsa hluti. Það var
nefnilega merkilegt hvað afi
Svavar nennti miklu með barna-
börnunum sínum. Hann var
alltaf tilbúinn að kenna okkur
eitthvað nýtt og spennandi. Afi
var mjög handlaginn og þá
kunnáttu nýtti hann til að smíða
ýmsa hluti með okkur. Við
smíðuðum allt milli himins og
jarðar og ef maður fékk ein-
hverja hugmynd þá var það allt-
af lítið mál fyrir afa að fram-
kvæma. Til dæmis þegar ég
hafði smíðað hluti í skólanum þá
fór ég alltaf með þá til afa svo
hægt væri að gera þá flottari,
mála þá, slípa til og bæta við
ýmsum aukahlutum. Einhvern
tímann fékk ég þá hugmynd að
smíða fjarstýrðan bíl og þurfti
auðvitað afa í það verk. Ég held
að flestir hefðu stungið upp á
einfaldara verkefni, sérstaklega
þar sem ég gerði mér engan
veginn grein fyrir því hversu
erfitt það væri. Hins vegar var
nei ekki til í orðabókinni hans
afa þegar kom að barnabörn-
unum. Afi fór strax í það að
panta varahluti frá útlöndum og
saman smíðuðum við besta og
flottasta fjarstýrða bíl sem ég
hef nokkurn tímann séð.
Þegar maður var ekki að
smíða eitthvað þá var maður í
tölvuleikjum með afa, eins og
flug- og golfleikjum en afi var
mikill áhugamaður um flug eins
og allir vita sem hafa kynnst
honum. Nokkrum árum seinna
færðum við afi okkur svo út á
golfvöll og tókum nokkra hringi
saman, þá helst í Bakkakoti í
Mosfellsbæ. Afi Svavar var
gæddur svo mörgum kostum
sem einkenna frábæran afa.
Hann var mikill húmoristi, þol-
inmóður, duglegur, vitur og
hlýr. Hann vildi allt fyrir mann
gera og hafði alltaf tíma fyrir
mann. Þegar afi fór að róast
með árunum og ég varð eldri þá
fór maður að hlusta á allar þær
sögur sem hann hafði að segja.
Sögur frá æsku hans, vinnunni,
sögur um bílana sem hann átti
og flugvélarnar sem hann hafði
flogið með.
Sérstaklega fannst mér
áhugavert að heyra frá ferða-
lögunum hans en ég hef enn
ekki fundið manneskju sem hef-
ur komið til fleiri landa en afi.
Ég er heppinn fyrir að hafa
átt öll árin með afa mínum og
ég er ánægður að hann fékk að
kynnast Iðunni Sögu, dóttur
minni, áður en hann kvaddi. Afi
kenndi mér margt og ég mun
eiga minningarnar um ókomna
tíð. Afi var svo sannarlega ynd-
isleg manneskja og ég vona að
ég muni reynast mínum barna-
börnum eins vel og afi Svavar
reyndist mér.
Eiríkur Örn.
Í dag kveð ég mína helstu
fyrirmynd, afa minn, hann
Svavar.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Ég elska þig að eilífu, afi.
Takk fyrir allt. Sjáumst
seinna.
Þín
Berglind.
Eiríkur Svavar
Eiríksson
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
ÞÓRIR SIGURBJÖRNSSON,
Ferjuvaði 9, Reykjavík,
lést laugardaginn 29. október. Hann verður
jarðsunginn frá Fella- og Hólakirkju
miðvikudaginn 9. nóvember klukkan 13.
.
Sigrún María Gísladóttir,
Halldór Már Þórisson, Vilborg Arnarsdóttir,
Grétar Hallur Þórisson, Ólöf Anna Gísladóttir,
Helga Björk Þórisdóttir, Ágúst Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
SIGRÍÐUR ÞORLÁKSDÓTTIR,
Norðurbrún 1,
áður Guðrúnargötu 5,
lést á Landspítalanum 29. október.
Útförin verður frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 9. nóvember
klukkan 13. Þeim sem vildu minnast hennar er bent á
Barnaspítala Hringsins.
.
Kristjana Aðalsteinsdóttir,
Þorsteinn Aðalsteinsson,
Tryggvi Aðalsteinsson, Aðalbjörg Þorvarðardóttir,
Sólveig Aðalsteinsdóttir,
Málfríður Aðalsteinsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.