Morgunblaðið - 03.11.2016, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. NÓVEMBER 2016
✝ Reynir Jóns-son fæddist
26. ágúst 1925 í
Sægrund á Dalvík.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Suðurnesja 21.
október 2016.
Foreldrar Reyn-
is voru Jón Valdi-
marsson, f. 1885,
d. 1933, og Sig-
urveig Júlíana
Sigurðardóttir, f. 1892, d.
1975. Systkini Reynis voru
Sigvaldi, f. 1910, d. 1932,
Rósa, f. 1912, d. 2001, Sæ-
mundur Þorlákur, f. 1915, d.
1980, Þorbjörg, f. 1916, d.
1994, Hreinn, f. 1918, d. 1996,
Aðalheiður, f. 1920, d. 2004,
Kristinn, f. 1923, d. 1991, Kári,
f. 1928, d. 1990, Viðar, f. 1930,
d. 1975, Sigvaldi, f. 1931, d.
1985, og Héðinn, f. 1932, d.
2004.
Reynir ólst upp á Dalvík til
níu ára aldurs en fór þá í fóst-
ur til Ólafsfjarðar á heimili
Petreu Jóhannsdóttur, f. 1882,
d. 1966, og barna hennar.
Börn Petreu voru Rögnvaldur,
f. 1916, d. 2016, Þórólfur, f.
1914, d. 2014, og Ingibjörg, f.
1918, d. 2012. Reynir kvæntist
eiginkonu sinni, Hjálmfríði
Guðnýju Sigmundsdóttur, f.
Rut, f. 1987. Sambýlismaður er
Hróar Húgósson. c) Ólöf Rún,
f. 1992. 3) Jóhanna, f. 1958.
Eiginmaður er Ólafur Eyþór
Ólason. Sonur þeirra er Eyþór,
f. 1997. 4) Gunnar, f. 1962, d.
1964. 5) Guðný, f. 1965. Gift
Axel Nikulássyni. Börn þeirra
eru Fríða, f. 1995, Egill, f.
1998, og Bjargey, f. 2005.
Árið 1954 fluttu Reynir og
Fríða til Keflavíkur og bjuggu
í leiguhúsnæði á Suðurgötu á
meðan Reynir og Kári bróðir
hans byggðu húsið á Sunnu-
braut 16. Þau fluttu inn 1955
og bjuggu þar saman alla tíð.
Eftir að Fríða lést árið 2004
bjó Reynir þar áfram þangað
til síðustu vikurnar nú í októ-
ber sem hann dvaldi á Heil-
brigðisstofnun Suðurnesja.
Reynir vann ýmis störf hjá
bandaríska hernum á Keflavík-
urflugvelli. Árið 1968 keyptu
þau Alifuglabúið Gróður hf.
sem þau unnu bæði við og var
lengi vel eina eggjabúið á Suð-
urnesjum. Reynir var jafn-
framt vinnu alltaf með fjárbú-
skap og var lengi vel með
fjárhús á jörðinni Fitjum í
Sandgerði. Undir það síðasta
var hann með um 20 kindur og
var það hans helsta ástríða að
vera í kringum skepnurnar.
Hann hætti þó alveg búskapn-
um fyrir um ári síðan.
Útför Reynis fer fram frá
Keflavíkurkirkju 3. nóvember
2016, klukkan 13.
16. september
1922, d. 22. sept-
ember 2004, frá
Hælavík á Horn-
ströndum, hinn 22.
desember 1952 á
Ólafsfirði og hófu
þau búskap sinn
þar.
Börn Reynis og
Fríðu eru: 1) Sæv-
ar, f. 1952. Kona
hans var Bryndís
Sveinsdóttir, þau skildu. Sam-
býliskona Sævars er Gunn-
hildur Guðlaugsdóttir. Börn
hans og Bryndísar eru: a) Sæ-
dís, f. 1975, gift Magnúsi Kon-
ráðssyni. Börn þeirra eru
Bryndís Ásta, Ragnheiður Ásta
og Íris Ásta. b) Reynir, f. 1979,
hann var kvæntur Maren Dav-
íðsdóttur, þau skildu. Börn
þeirra eru Davíð, Sævar og
Arnar. Sambýliskona Reynis
er Bjartey Sigurðardóttir. c)
Birkir f. 1988. Sambýliskona
hans er Xin Guo. 2) Guð-
mundur Óli, f. 1954. Kona
hans er Svala Rún Jónsdóttir.
Dóttir hans er Margrét Erla
fædd 1979, gift Örvari Daða
Marinóssyni. Börn hennar eru
Kristófer Atli og Tinna Líf.
Börn Guðmundar Óla og Svölu
eru: a) Gunnar, f. 1984. Dóttir
hans er Emelía Svala. b) Heiða
Reynir Jónsson tengdafaðir
minn er látinn rúmlega níræður
eftir starfsama ævi. Reynir var
einn 12 systkina sem nú eru öll
látin. Hann fór snemma að vinna
fyrir sér og vann öll þau störf
sem stóðu ungum og ómenntuð-
um mönnum til boða. Eftir að
hann giftist ástinni sinni, henni
Fríðu, fluttu þau til Keflavíkur
þar sem hann í félagi við bróður
sinn reisti sér heimili við Sunnu-
braut og bjó þar allt þar til hann
lagðist banaleguna. Það var jafn-
an gestkvæmt á Sunnubrautinni
þegar ættingjar og vinir áttu leið
um Suðurnesin enda þau hjón
höfðingjar heim að sækja og
færni Fríðu í eldhúsinu rómuð.
Fríða og Reynir eignuðust fimm
börn en misstu einn son sinn
barnungan.
Mínar elstu minningar um
Reyni, fyrir rúmlega 30 árum,
tengjast fjölskylduboðum sem
voru þeim Fríðu sérlega mikil-
væg. Að fá fólkið sitt til sín var
það besta sem hægt var að hugsa
sér og þau hjón tóku málin alvar-
lega í mat og drykk. Þá voru boð-
in ekki síst eftirminnileg fyrir
þær sakir hversu erfitt gat verið
að ná tali af Reyni sem var upp-
tekinn að leika við barnabörnin
og gaf sér sjaldnast tíma til að
setjast og borða eða spjalla. Mik-
ilvæg verk þurfti að vinna hvort
sem það var eltingaleikur, sam-
setning á leikföngum, dómgæsla
í feluleiknum eða tilsögn um
leyndardóma kommóðunnar á
ganginum fyrir yngstu kynslóð-
ina. Á slíkum stundum var Reyn-
ir í essinu sínu enda löðuðust
barnabörnin öll sem eitt að þess-
um mikla ljúflingi sem alltaf sá
það jákvæða í stöðunni í þeirra
málum. Mér er minnisstætt hvað
dóttir mín sagði einu sinni við
mig, þá 11 ára gömul: „Það er
æðislegt að vera hjá afa því mað-
ur má allt.“ Tækifærið var einnig
notað til að senda afa í bakaríið
eftir snúðum og var það í einu
skiptin sem Reynir flýtti sér í
umferðinni því ekki máttu snuða
blessuð börnin um bakkelsið.
Jákvæðni Reynis einkenndi öll
hans samskipti við ungt fólk og
skipti þá litlu hvort það var tíska
eða tónlist sem var til umræðu –
alltaf sá Reynir eitthvað jákvætt
í stöðunni og hristi höfuðið ef
honum fannst fordómar hinna
eldri lita umræðuna.
Auk þess að reka eigið fyrir-
tæki um áratuga skeið var Reyn-
ir með fjárbúskap alla sína bú-
skapartíð eins og þekktist vel á
Suðurnesjum. Líkt og með unga
fólkið sáu ærnar manngæskuna í
Reyni og ruddust sem mest þær
máttu til hans þegar hann birtist
í fjárhúsinu, enda oftast vel ne-
staður af brauði og öðru góðgæti
sem hann sparaði ekki. Var gam-
an að reyna að espa hann upp yf-
ir kaffibollanum og stríða honum
á ofeldinu enda sögðum við
tengdasynirnir að ekki væri til
feitara sauðfé á landinu en roll-
urnar hans Reynis. Þá hristi
hann höfuðið yfir kunnáttu-
leysinu í okkur og brosti í kamp-
inn – vissi upp á sig sökina og var
algerlega sáttur með afrakstur-
inn.
Um leið og ég þakka Reyni
alla þá velvild sem hann sýndi
mér finnst mér tilveran fátækari
við þá tilhugsun að enginn verði á
Sunnubrautinni til að taka á móti
manni með bros á vör. Að sama
skapi er líf manns ríkara fyrir að
hafa kynnst þessum einstaka
ljúflingi. Minningin um þennan
heiðursmann mun lifa með mér.
Blessuð sé minning hans.
Axel Nikulásson.
Reynir afi er nú allur, 91 árs
gamall. Nú sitjum við og minn-
umst þessa manns sem lifað hef-
ur tímana tvenna, fylgt 10 systk-
inum sínum til grafar, síðustu
tveimur og konunni sinni fyrir 12
árum. Alltaf vissum við að afi
væri frábær maður, en að fara
svona yfir allt sem hann var og
gerði sýnir manni að hann var al-
veg einstakur. Alltaf var hann
duglegur, aldrei heyrði maður
hann tala illa um neinn, aldrei fór
hann í fýlu heldur var alltaf hress
og hlæjandi. Sýndi þakklæti fyrir
það litla í lífinu og naut líðandi
stundar. Þó hann talaði ekki um
tilfinningar sínar þá sýndi hann
þær í verki, því hann passaði allt-
af upp á alla sína, og áhyggjurnar
leyndu sér ekki ef eitthvað var til
að hafa áhyggjur af. Barnabörn-
in voru efst á blaði hjá afa, og þau
yngstu allra efst. Hann lék
gjarnan við þau á stofugólfinu í
fjölskylduboðunum. Jákvæðnin
og hrósið sem við fengum frá
honum og ömmu var slíkt að
manni fannst að maður væri fær
um hvað sem er. Þótt afi væri
ósérhlífinn og vildi allt fyrir aðra
gera þá lét hann samt drauma
sína rætast. Hann gerðist bóndi
þó ekki ætti hann land, stundaði
bæði rollubúskap og eggjafram-
leiðslu, og fannst gaman að út-
vega allri stórfjölskyldunni egg
og kjöt. Og að sjálfsögðu léku
barnabörnin stórt hlutverk í
þessum draumum, því mörg hver
aðstoðuðu þau hann í þessu og
lærðu af honum dugnaðinn.
Hann fékk okkur til að vinna
verkin án þess að skipa mikið
fyrir, hann hreinlega hreif okkur
með sér. Sum barnabörnin voru
hörð í launaviðræðunum en hann
hafði bara ennþá meira gaman af
því. Hlaðan í kindakofanum var
ævintýraheimur og þar lékum
við okkur á meðan hann gaf roll-
unum. Ekki skammaði hann okk-
ur þótt baggarnir væru allir farn-
ir úr böndunum, „þetta er allt í
lagi,“ sagði hann bara, því í raun
fannst honum miklu mikilvægara
að hafa okkur þarna með sér en
að heyið væri fullkomið. Hey-
skapurinn var eini tími ársins þar
sem maður sá stress á afa, en það
náði aldrei svo langt að gamanið
hyrfi. Við skoppuðum á vagnin-
um og allir fengu prins póló og
kók.
Afi var vinmargur og þrátt
fyrir háan aldur rúntaði hann um
Reykjanesið og spilaði bridge.
Glettin tilsvörin milli þeirra fé-
laga voru óborganleg á að heyra.
Þegar Fríða amma missti
heilsuna náðu mannkostir afa
nýjum hæðum. Hann, sem fram
að því hafði ekki mikið velt fyrir
sér eldamennsku eða hringrás
þvottarins, gekk rakleitt í það
verk að taka yfir heimilisstörfin,
þannig að svöng barnabörn gátu
áfram dúkkað upp í hádeginu og
fengið heitan mat í skólanum.
Hann gerði heimsins bestu kjöt-
súpu að mati langafabarnanna,
og auðvitað allra hinna í fjöl-
skyldunni. Aldrei kvartaði hann,
heldur hjúkraði ömmu vel og
spurði þá sem þurfti til að læra
að elda allskonar góðan mat. Allt
þar til um daginn fékk hann fólk-
ið sitt heim í hverju hádegi í mat.
Að hugsa sér, hvernig er hægt að
toppa þetta? Það er líklega ekki
hægt, en við munum reyna að lifa
okkar lífi með mannkosti afa að
leiðarljósi.
Takk fyrir allt, afi, alla
hlýjuna, öll skutlin og allt sem þú
kenndir okkur.
Sædís, Reynir og Birkir.
Það voru ófá skiptin sem við
barnabörnin komum við á
Sunnubrautinni hjá afa og
ömmu. Eftir sundferðir var gott
að koma við og fá sér niðursoðna
ávexti úr dós. Ef maturinn í
skólamötuneytinu heillaði ekki
þann daginn rölti maður yfir til
afa sem var tilbúinn með grjóna-
graut. Ef maður þurfti að komast
á milli staða var afi fljótur að
taka upp bíllyklana og aka manni
hvert sem var, ávallt með brjóst-
sykur til í hanskahólfinu. Alltaf
til staðar, alltaf glaður og alltaf
þolinmóður. Við barnabörnin
höfum tekið upp á ýmsu í gegn-
um tíðina. Alltaf sýndi afi skiln-
ing og óendanlega þolinmæði,
sama hver uppátækin voru, öll
vorum við snillingar í hans aug-
um. Þannig tókst honum að
draga fram það jákvæða í fólkinu
í kringum sig.
Þegar amma veiktist af alz-
heimer var afi eins og klettur við
hennar hlið. Það var fallegt að sjá
hvernig hann tókst á við hennar
veikindi á sinn yfirvegaða og
skilningsríka hátt. Þessir eigin-
leikar komu einnig skýrt fram
undir lokin þegar hann tókst á
við sín veikindi, yfirvegaður og
ljúfur. Þegar ég hitti afa í sein-
asta skiptið lá hann á spítalanum
og átti stutt eftir. Inn á stofuna
kom indæl hjúkrunarkona sem
var að taka við kvöldvaktinni.
Hún stakk upp á að afi myndi
koma fram og ganga aðeins síðar
um kvöldið. Þarna lá afi þreyttur,
slappur og heyrnartækin virk-
uðu illa svo hann heyrði lítið af
því sem hjúkrunarkonan sagði.
En þarna komu hans persónueig-
inleikar fram þegar hann brosti
og kinkaði blíðlega kolli til henn-
ar. Þannig var afi, alltaf jákvæð-
ur og með sitt jafnaðargeð sem
gerði nærveru hans svo þægi-
lega.
Elsku afi, takk fyrir þolin-
mæðina, jákvæðnina, stuðning-
inn, grjónagrautinn, niðursoðnu
ávextina og væntumþykjuna. Þú
hefur kennt okkur í kringum þig
svo margt og fyrir það verð ég
þér ævinlega þakklát.
Heiða Rut Guðmundsdóttir.
„Halló, er einhver heima?“
Þessi setning hljómaði heima hjá
okkur Adda a.m.k. tvisvar í viku,
stundum oftar, frá árinu 1999.
„Já, komdu inn, Reynir minn, og
fáðu þér kaffisopa.“ Reynir var
vinur tengdaforeldra minna og
reyndist Magga tengdaföður
mínum vel þegar hann veiktist
árið 1988 af krabbameini. Reynir
tók hann með á rúntinn, kom til
hans nánast á hverjum degi eða
hringdi – tengdapabbi lést í nóv-
ember 1990. Reynir var líka mik-
ill vinur bræðra tengdapabba og
það var þess vegna að hann fór
að koma oftar til okkar Adda á
Sunnubrautina. Við fylgdumst
með fjárbúskapnum hjá þeim
vinunum og oftar en einu sinni
kom Reynir með kjöt handa okk-
ur. Það var þá sem ég ákvað að
bjóða honum og Jónasi í mat,
a.m.k. einu sinni í viku. Það voru
forréttindi að þekkja Reynir,
hann hafði frá mörgu að segja,
hvernig lífið var hér á árum áður
og þegar hann kynntist Fríðu
konu sinni. Hún er af Horn-
ströndum, sagði hann, stoltur af
konu sinni. Þeim Reyni og Fríðu
varð góðra barna auðið, barna
sem hafa komið sér vel áfram í
lífinu og var Reynir afar stoltur
af þeim, já og fjölskyldunni allri.
Það var oft glatt á hjalla á
Sunnubrautinni þegar vinirnir
komu. Addi er mikill stríðnispúki
og var gaman að fylgjast með
Reyni þegar Addi sagði sögur,
jafnvel lygasögur, hann hlustaði
á þær og heyrði bara það sem
hann vildi heyra.
Á milli henti hann skírskotun-
um í umræðurnar, allir hlógu og
tilganginum náð, hann heyrði
bara það skemmtilegasta. Reyn-
ir var ánægður að fá heimabakað
bakkelsi og hældi mér oft fyrir
hve dugleg ég væri en spurði
jafnframt hvernig ég færi eigin-
lega að þessu. Ég sagði honum að
þegar skemmtilegt fólk kæmi í
heimsókn og gleðin væri við völd
væri allt svo auðvelt.
Reynir var brosmildur maður,
góðhjartaður og var unun að sjá
hve barngóður hann var. Við
Addi eigum tvær ömmu- og afas-
telpur, Reynir spurði mikið um
þær með nafni og fannst gaman
að sjá þær. Kolbrún Lilja, sem
nú er sjö ára, hellti oft upp á
kaffi, lagði á borð og bakaði
pönnukökur með ömmu, handa
köllunum, Reyni, Bjarna og Jón-
asi. Nú, síðustu ár fór heimsókn-
um Reynis að fækka, hann kom
þó einu sinni í viku þar til nú í
sumar. Heilsan var farin að gefa
sig, heyrnin að dvína. Stundum
var það svo að hann heyrði bara
ekki neitt og átti ég þá batterí
sem ég skipti um fyrir hann í
tækinu, hann var ánægður með
það og sagðist heyra aðeins bet-
ur. Já, það eru forréttindi að hafa
fengið að kynnast Reyni og þeim
vinunum sem gáfu sér tíma að
heimsækja okkur Adda. Við
þökkum fyrir yndislegu stund-
irnar og biðjum góðan Guð að
taka vel á móti Reyni bónda með
meiru.
Guð er góður, leyfði okkur þig að
þekkja,
gafst af þér, varst okkur aldrei að
blekkja.
Gull af manni, leyfðir okkur að fylgjast
með
góðlátlegur, með þitt stolta
jafnaðargeð.
Innilegar samúðarkveðjur
sendum við aðstandendum elsku
Reynis.
Kristbjörg og Arnar.
Góður vinur minn og tengda-
faðir féll frá 21. október sl. Hann
Reynir var orðinn 91 árs, með
skýra hugsun og betra minni en
flestir. Stóran hluta ævinnar var
hann með eggjaframleiðslu sem
aðalatvinnu. Hann var þó með „fé
frá rekstri“, rollubúskap. Á þeim
vettvangi áttum við Reynir
margar góðar stundir. Upplifun-
in að vera með honum við að
slátra „rekstrafénu“ (silence of
the lambs) og frágang er ógleym-
anlegur tími. Í sláturgenginu var
Reynir „Sláturhússtjórinn“ og
var hann elstur og fremstur með-
al jafningja. Síðustu samræður
okkar fjölluðu um að eiga nóg
kjöt í vetur og hvenær við ættum
að fara í úrbeiningar.
Hann kom nokkuð oft með
okkur norður í Hlöðuvík. Fannst
honum alveg ómögulegt hvað við
höfðum gert allt nútímalegt.
Hann var vanur að sækja vatn í
fötu á árum áður með Fríðu sinni
en eftir að vatnsveitan kom
fannst honum fulllítið að gera. Ef
ekki hefði þurft að höggva reka-
við í uppkyndinguna var ekkert
að gera nema slappa af.
Reglulega var ég boðinn í mat
í hádeginu og þá hafði kappinn á
tíræðisaldrinum útbúið fiskiboll-
ur eða skorið lundir og filé í kjöt-
súpu. Oft voru „strákarnir“ hans
í mat, báðir á sjötugsaldri, og
dætur báðar, en þær eru mun
yngri. Einnig kom hann oft í mat
til okkar. Amerískar pönnukökur
með beikoni, sírópi og rækjusal-
ati voru í miklu uppáhaldi.
Margar ferðirnar fórum við til
útlanda og þá oft til að hitta fjöl-
skyldu Guðnýjar dóttur hans en
einnig til heitari landa. Góður
göngutúr meðfram ströndinni,
aðeins út í sjó og síðan kaffihús á
eftir. Ekki má gleyma tímanum
sem fór í að leggja kapal úti á
verönd. Fyrir nóttina var síðan
slökkt á öllum raftækjum og þau
tekin úr sambandi. Allur var var-
inn góður.
Hann fylgdist með hvernig
börnum og tengdabörnum reiddi
af. Það voru samt barnabörnin
sem áttu hug hans allan og sóttu
þau í að kíkja á karlinn.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Góði vinur. Söknuður minn er
mikill. Hvíldu í friði.
Ólafur Eyþór Ólason.
Reynir Jónsson
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát og útför ástkærs
eiginmanns, föður, tengdaföður, afa og
langafa,
HELGA SIGURÐAR HARALDSSONAR
yfirverkstjóra,
Sléttuvegi 19, Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sólteigs á Hrafnistu í Reykjavík
fyrir góða umönnun og stuðning við fjölskylduna.
.
Guðlaug Halldóra Guðmundsdóttir,
Signý Halla Helgadóttir, Hjörtur H.R. Hjartarson,
Vilberg Grímur Helgason, Kristjana Guðlaugsdóttir,
Ásta Sigrún Helgadóttir, Þorsteinn Einarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við
andlát og útför eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
ÓLAFS ÞÓRS ÓLAFSSONAR
bónda,
Valdastöðum, Kjós.
.
Þórdís Ólafsdóttir,
Ólafur Helgi Ólafsson,
Ásdís Ólafsdóttir,
Vigdís Ólafsdóttir, Ásgeir Þór Árnason,
Valdís Ólafsdóttir, Jóhann Davíð Snorrason,
barnabörn og barnabarnabarn.
Yndislegur faðir okkar, sonur og bróðir,
ÓLAFUR BJÖRN BALDURSSON,
lést 24. október. Útförin fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík föstudaginn 4.
nóvember klukkan 13.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem
vildu minnast hans er bent á Thorvaldsensfélagið.
.
Emil Örn, Alma María og Kári Freyr Ólafsbörn,
Baldur Ólafsson og María Frímannsdóttir,
Rósa Kristín Baldursdóttir.