Femina - 01.11.1946, Blaðsíða 10

42
Juanita
fimmtán árum. Juanitu var þar að engu getið, nokkur
hundruð dollarar var allt, sem hún erfði.
Hjarðsetrið, búpeningurinn og annað, sem því fylgdi í
vor ánafnað einu eftirlifandi systur senorunnar, henni ríku
senoru Kastelago frá Mexikóborg. Juanitu var einungis
leyft að dvelja á hjarðsetrinu, þar til hún væri búin að
koma sér fyrir annars staðar. Hjarðsetrið var til sölu. Sumt
af vinnufólkinu var þegar farið burt, hitt átti að dvelja
um tíma og annast um búið, þar til nýr eigandi tæki við
því.
„En þér“, sagði Kent undrandi; „voruð þér ekki — var
ekki senora móðir yðar?“
„Ég hélt það alltaf — auðvitað", svaraði Juanita dauf-
lega. „En það var ekki þannig. Lola og Lolita segjast muna,
þegar ég var flutt hingað, ekki tveggja vikna gömul, frá
San Francisco sennilega. Þær hafa alltaf vitað, að ég var
ekki dóttir hennar“.
„En hver eruð þér þá?“ spurði Kent og brosti hughreyst-
andi.
„Á, það er nú svo“, svaraði hún, „ég veit það ekki“.
„Þér meinið, að engin bréf eða skjöl séu til, ekkert,
sem geti upplýst það, eða hvað?“
„Ekkert. Nema“, bætti hún við eftir litla þögn, „að
það er maður, sem veit eitthvað og ég verð að finna.
Mamma — ég mun alltaf kalla hana það, — talaði um
hann síðasta kvöldið. En hún var að-fram komin og gat
ekki gert sig vel skiljanlega. Henni fannst hún hafa sagt
mér frá honum, fór svo að tala um eitthvað annað og svaf