Femina - 01.11.1946, Blaðsíða 14

46
Juanita
,,Er hún svona gáfuð?“ spurði stúlkan forvitnislega.
„Eg held það sé engum vafa undirorpið", svaraði hann
hugsandi.
„Er hún ung?“ spurði stúlkan, áður en hún sjálf vissi
af.
„Þrjátu og fimm — þrjátíu og átta, ef til vill“, svaraði
hann.
„Og falleg?“ sagði hún.
„Á því er að minnsta kosti enginn vafi“, svaraði Kent.
„Hún er yndisleg! Þér hafið heyrt getið um gamla mann-
inn, Chatterton blaðaútgefanda; hún er seinni konan hans,
sú fyrri dó, og með henni eignaðist hann son, Billy, sem
nú er í Berkedeyháskóla. Frúin er mörgum árum yngri
en maður hennar“.
„Og hana vantar einkaritara?" sagði Juanita.
„Hún hefur haft Önnu Russell í fimm ár, og hún er
ágæt, en nú ætlar hún að giftast, og þær hafa verið í vand-
ræðum með að fá aðra í hennar stað. Nú er svo mál með
vexti, að Chatterton gamli vonast hálft í hvoru eftir að
fá embætti við sendiráð okkar á Spáni, og hann mundi
verða afar hreykinn af slíkri upphefð. Þess vegna er frúin
svona áköf í að fá spænsku-einkaritara. Þér efizt ekki um
spænskukunnáttu yðar?“, sagði hann að lokum.
„Það er það eina, sem ég efast ekki um“, svaraði Juan-
ita blátt áfram.
„Þá sé ég ekkert í veginum!“ sagði Kent ánægður, eins og
þetta væri afgert mál. „Og þetta er prýðileg atvinna".
„Viljið þér minnast á þetta við ungfrú Russel?“ spurði
Juanita.