Hjúkrunarkvennablaðið - 01.10.1950, Qupperneq 10

8
HJÚKRUNARKVENNABLAÐIÐ
Frá 8. þingi norrænna hjúkrunarkvenna
í Gautaborg 2.-6. júlí 1950.
1 sumar sem leið áttu nokkrar íslenzkar
hjúkrunarkonur góða og lærdómsrika
daga í Gautaborg. Við liöfðum haft af
því miklar áhyggjur, að vegna gjaldeyris-
hafta, gengislækkunar og annarra erfið-
leika, yrði ekki öðrum fært að sækja 8.
þing norrænna hjúkrunarkvenna en full-
trúunum frá F.I.H. En betur rættist úr
en á horfðist. Félaginu barst fregn frá
Svensk Sjuksköterskeförbund þess efnis,
að hinum islenzku hjúkrunarkonum yrði
veitt nokkur fjárhagsleg aðstoð í Svíaríki
og það með, að sérstaklega væri óskað
eftir þvi, að íslenzkar hjúkrunarkonur
fjölmenntu á þingið. Það varð því úr, að
al' þeim hjúkr.konum, sem hug liöfðu haft
á því að sækja mótið og talað liöfðu við
stjórnina um það, ákváðu 12 að láta ekki
hinn mikla l'erðakostnað á sig fá, en öðlast
þarna gullvægt tækifæri til þess að kynn-
vera göfugra en hjúkrunarstarfið, að
fórna sér fyrir þá, sem veikir eru. Þegar
við erum búin að lifa í skemmtanafýsi
og tilgangslausu líferni, þá kemur ein-
hverntíma að því, að við skoðurn veru-
leikann í sinni átakanlegustu mynd. Heit
og strek þrá kemur upp i huga mínum,
að geta beitt hugsunum mínum og verki
öðrum til góðs og hætta að hugsa ein-
göngu um sjálfa mig, og horga þannig
fyrir mín æskuglöp. Tvær myndir koma
í huga minn: önnur er al' frjálsu og glöðu
ferðafólki, sem er að skemmta sér og
hugsar ekki um annað en sjálft sig og
að geta notið lífsins í ríkasta mæli. Hin
myndin er af sjúku fólki, sem hefir hlotið
þann þunga kross, að þurfa að stríða við
veikindi, sumir allt sitt líf. Ó, hvað þeir
ci'u þá oft einmana. Margir gefa sig þá
á vald tilfinninganna, eins og þegar þeir
ast ýmsum nýjungum í heilbrigðismálum
og starl'sháttum stallsystra þeirra á Norð-
urlöndum. Ennfremur fór 1 hjúkrunar-
nemi með okkur, Guðrún Marteinsson,
sem fór í boði Svensk Sjuksköterske-
förbund og F.I.H., og varð það í fyrsta
sinni sem hjúkrunarnemar taka þátt í
hjúkrunarkvennaþingum Norðurlanda. —
Við höfðum af því mikla ánægju, að hafa
hina ungu stúlku með okluir, enda kom
hún frarn Islandi til heiðurs í hvívetna
og hlaut gullkross að launum fyrir vel
heppnað kapphlaup! — Ég vona að G. M.
hafi einnig haft ánægju af förinni og sam-
vistunum við hina eldri félaga sína. —
Hjúkrunarkonurnar í förinni voru:
Sigríður Eiríksdóttii’, formaður F.I.H.,
Rósa Sigfússon, skólahj.kona, fulltrúi
F.I.H., Margrét Jóliannesdóttir, Rauða
Kross hj.kona, fulltrúi F.I.H., Guðríður
vóru lítil börn, og grúfa sig ofan í kodd-
ann sinn og biðja. Þeir hiðja ekki um
gull og gersemai', heldur um samúð og
hlýjan hug frá þeim, sem annast þá.
Þá eru menn næmastir fyrir öllum áhrif-
um. Eitt hlýju orð eða mjúkt handtak er
mönnum þá fyrir miklu, þegar þeir eru
einmana i veikindum. Þá eiga menn hægt
með að hera ást og lotningu fyrir til-
finningum annara, sem þeir hafa kannske
hlegið að, þegar þeir voru frískir.
Eg bið til hins mikla máttar að ég
megi verða hjúkrunarkona og finna gleð-
ina í starfinu að Iijálpa öðrum, sem eiga
bágt. Muna það aðeins, að lifið er stutt
og liðinn tími kemur aldrei aftur og það
er hægt að finna gleðina í því að gleðja
aðra, sem eiga bágt.
1 unglingaskóla, G. B.
(Vr gömlum blöðum).