Svava - 01.02.1898, Blaðsíða 22

358
n/LDIBRAXDR.
aftr, var liann orðinn lítlagi, en þá tapaði ég Iionum aflr.
lig heyroi oft talað mn Hildibrand, en niér kom aldrei
til hngar að þ:ið væri sá sami maðr — drengrinn, sem
lærði hjá mér, og sem ég eísknði. Þegar \'ið loksins
fundumst aftr, vorum við báðir æði mikið breytt-ir frá
því sem var. Hann kom þá til að leggja niðr vopn sín,
og leita aðstoðar af sínum forna kennara og meistara.
Hann var orðinu þreyttr. Allar vonir hans um viðreisn
ættjarðarinnar fámár, hann vildi því feginn sættast við
óvini sína ef þess vseri kostr. Hann fræddi mig líka á
ýmsum lilutum þér viðvíkjaudi, lierra kardínáll, sem nng
stórfurðaði á. Hinu fátæki faðir Hugh haföi þá og uáð
liylli konuugs. síns. Philipus konnngr veitti mér hæn
mína, nefnilega sakaruppgjöf fvrir lærisvein minn. Ég
kom hingað með hana sjálfr, og svo til að líta eftir ýmsu
öðru, sem var mjög áríðaudid
’En þú getr ekki ónýtt giftingu niína,1 sagði Eiku-
iás de Yillauí. ’Þú meguar ekki að brjóta þau bönd, sem
kirkjan hefir Imndið og helgað/
’Vesliugr/ mælti giámuukriun. ’Kringumstæður þín-
ar eru sorglegar, og ef þú værir ekki vondr inaðr, gæti
ég kent í brjóst um þig.‘
’Getr þú frelsaö mig,‘ endrtók Angela í bænarrdm.
’Já, barnið mitt,- gvaraði gránninkrinn. Gamlimaðr-