Svava - 01.02.1898, Blaðsíða 40

376
GOLDE FSLL’S LEVNDABMALJD.
friðsæla Skotlaucl átti ekkert hamingjusámara heimili en
okkar. Faðir minn var góðr maðr, og móðursystir mín
hin elskuverðasta og umhygg-jusamasta liúsmóðir. I
þrettán ár vissi ég ekki hvað sorg eða áhyggjur var. Eg
var ung þegar móðir mín dó. Minn fyrsti kunnings-
skapr við stríð heimsins, var að sjá, hvernig skortr og
örbyr'gð át sig inu í þetta liamingjusama heimili, og
hversu lífskraftar föður míns smátt og smátt þverruðu
fyrir áhrifum hennar.
Þegar óg var þrettán ára tapaði faðir minn aleigu
sinni gegnum félag sem fór á höfuðið, -en sem áðr var
álitið eitt hið áreiðanlegasta á öllu Englandi. Hann var
of heilsulaus og of gamall til að taka til sinna gömlu
starfa, nefnilega lækninganna. ’Yið verðum nú að sníða
okkr stakk eftir vexti,‘ mælti hann, ’og minka svo rit-
gjöld okkar að við getum lifoð algerlega af afurðura lands-
ins.‘ Og það gerðum við..
Þá fyrst byrjaði lífsreynzla mín. Ekki það að ég
sjálf liði neitt, því breitt er millibilið milli fjárskorts
foreldranna og hins áhyggjulausa barnshjarta. En 6g
las sorgina í andliti föður míns. Hann var vanr að eiga
góða daga. Þótti vænt um vínglasið sitt eftir miðdags-
verð, og brennivínsstaupið sitt eftir kveldverð, þetta varð
liann livorttveggja að missa. Iíann yar hestamaðr og