Morgunblaðið - 02.02.2017, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. FEBRÚAR 2017
✝ Helga Hobbsfæddist í Liver-
pool á Englandi 13.
september 1919.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Grund 23. janúar
2017.
Foreldrar henn-
ar voru Jósefína
Antonía Helgadótt-
ir Zoëga, f. 30. júlí
1893, d. 17. sept-
ember 1974, og Clifford Hobbs,
f. 27. október 1887, d. 1. nóv-
ember 1935.
Systur Helgu voru: 1) Cather-
ine Geirþrúður, f. 30. júlí 1916,
d. 10. október 1916. 2) Evelyn
Þóra, f. 5. mars 1918, d. 19. apríl
2012. 3) Guðrún Skúladóttir, f.
14. júní 1943, kjördóttir Jós-
efínu og seinni eiginmanns
hennar, Skúla Guðmundssonar,
f. 10. október 1900, d. 4. október
1969.
Helga var tvígift. Fyrri eigin-
maður var Ævar R. Kvaran leik-
ari, f. 17. maí 1916, d. 7. janúar
1994. Sonur þeirra er Gunnar
Kvaran sellóleikari, f. 16. janúar
1944, maki Guðný Guðmunds-
dóttir fiðluleikari, f. 11. janúar
1948, börn: Nicholas, f. 20. sept-
hússtjórnarkennari, f. 27. júní
1941, maki Arthur Knut Farest-
veit, fyrrverandi fram-
kvæmdastjóri, f. 13. júlí 1941,
börn: Ólöf Ásta, f. 17. maí 1969,
Einar, f. 5. október 1970, Anna
Sif, f. 21. apríl 1978.
Helga eignaðist fjórtán lang-
ömmubörn og eitt langalang-
ömmubarn.
Helga bjó í Englandi til sjö
ára aldurs og flutti þá til Íslands
með móður sinni og systur, Eve-
lyn. Hún gekk í Miðbæjarskól-
ann og Verslunarskóla Íslands
og lauk þaðan verslunarprófi
árið 1936. Hún vann á skrifstofu
vegamálastjóra þar til fyrsta
barnið fæddist árið 1944. Hús-
móðurstarfið var síðan aðalstarf
hennar til ársins 1966 er hún fór
að vinna í fyrirtæki þeirra Haf-
steins, Bókaútgáfunni Þjóðsögu.
Þar starfaði hún þangað til fyr-
irtækið var selt árið 1994.
Helga bjó í Reykjavík til árs-
ins 1958 þegar fjölskyldan flutti
á Seltjarnarnes. Síðustu tvö ævi-
árin bjó hún á Hjúkrunarheim-
ilinu Grund.
Helga var félagi í Oddfellow-
reglunni og Thorvaldsensfélag-
inu í 50 ár. Þar gegndi hún ýms-
um trúnaðarstörfum.
Útför Helgu verður gerð frá
Seltjarnarneskirkju í dag, 2.
febrúar 2017, og hefst athöfnin
klukkan 13.
ember 1971, og
Karól, f. 17. sept-
ember 1983.
Seinni eig-
inmaður Helgu var
Hafsteinn Guð-
mundsson, prent-
smiðjustjóri og
bókaútgefandi, f. 7.
apríl 1912, d. 1.
september 1999.
Börn þeirra eru: 1)
Helga fyrrverandi
bankastarfsmaður, f. 4. febrúar
1948, maki Alexander Jóhann-
esson kennari, f. 15. febrúar
1948, börn: Hafsteinn, f. 30. júlí
1972, ogValur, f. 19. október
1985. 2) Guðmundur tónskáld, f.
22. febrúar 1953, maki Anna Be-
nassi skjalaþýðandi, f. 17. júní
1958, börn: María Helga, f. 14.
apríl 1988, Hafsteinn, f. 18. sept-
ember 1992, Geirþrúður Anna,
f. 13. október 1994, Skúli, f. 20.
nóvember 1998. 3) Guðrún
skólaritari, f. 31. maí 1955, maki
Jón Árni Þórisson
flugumferðarstjóri, f. 1. október
1950, börn: Þórir Már, f. 7. jan-
úar 1978, Helgi Hrafn, f. 20.
nóvember 1979, Unnur, f. 8. des-
ember 1989. Stjúpdóttir Helgu
og dóttir Hafsteins er Dröfn
Elsku mamma mín.
Að setjast niður og skrifa til
þín nokkur orð er svolítið erfitt.
Að eiga þig í öll þessi ár var mér
afar dýrmætt, að hafa þig ekki
lengur hjá okkur er eitthvað sem
ég á eftir að venjast.
Þú ólst okkur upp af mikilli
væntumþykju og öryggi, varst
alltaf til staðar fyrir okkur hve-
nær sem var. Í þá daga var
mamman heima að hugsa um
heimilið og börnin en pabbinn
vann utan heimilis, kom heim í
hádegismat og alltaf var heitur
matur þegar maður kom heim úr
skólanum. Pabbi rak prent-
smiðju og bókaútgáfu í mörg ár
og fór mamma að vinna með hon-
um þegar ungarnir voru flognir
úr hreiðrinu. Þú kenndir manni
reglusemi á allan hátt hvort sem
var á heimilinu eða annars stað-
ar.
Minningarnar eru margar og
góðar, mörg eru ferðalögin hérna
heima og erlendis, er mér minn-
isstæð ferð okkar vestur í Dýra-
fjörð er við keyrðum svokallaðan
„Ellaveg“ vestur í Svalvog upp á
Kaldbak og niður í Haukadal,
hrikalega fagurt umhverfi sem
mamma kunni svo sannarlega vel
að meta. Ég var mjög lofthrædd
þarna vegna hæðar og brattans,
en heyrði í mömmu dásama feg-
urðina í hástert án nokkurrar
lofthræðslu. Mamma var ein-
staklega góð amma og náin
barnabörnunum og sjá þau nú á
bak góðri ömmu.
Mamma var á 98. aldursári og
var í raun tilbúin að kveðja. Lík-
aminn var orðinn lúinn en hún
hélt reisn sinni fram á síðasta
dag og kvaddi okkur södd líf-
daga.
Hún dvaldi síðustu árin á
Hjúkrunarheimilinu Grund þar
sem hún fékk einstaklega góða
umönnun og viðmót hjá frábæru
starfsfólki og fyrir það viljum við
þakka, einnig vil ég nefna Guð-
rúnu, góða vinkonu hennar, sem
hún kynntist á Grund síðasta ár-
ið og áttu þær einstaklega vel
saman og höfðu alltaf nóg um að
tala og hlæja því húmorinn vant-
aði ekki.
Sérstakar kveðjur frá Val okk-
ar sem þú varst einstaklega náin
og góð við alla tíð.
Ég kveð þig að sinni, elsku
mamma, takk fyrir allt.
Þín dóttir,
Helga.
Það er sunnudagur, mildur
haustmorgunn og litla telpan í
kjallaraíbúðinni á Flókagötu 13
hoppar spennt á stofugólfinu.
Vertu nú góð og stillt segir
mamman við litlu stúlkuna sína.
Nú ertu að fara að hitta nýju
konuna hans pabba þíns. Og litla
telpan snýst í hringi. Þá hringir
dyrabjallan. Fyrir utan stendur
Ásta föðursystir. Hún er komin
að sækja telpuna til að fara með
hana til föður síns. Föðursystirin
og telpan ganga hönd í hönd upp
Flókagötuna, yfir Skólavörðu-
holtið og niður á Þingholtsstræt-
ið. Þar koma þær að stóru stein-
steyptu húsi og fara inn. Á
dyrunum stendur Prentsmiðjan
Hólar. Þær halda upp stigann og
litla telpan finnur einkennilega
sterka lykt og heyrir tikk-hljóð
innan úr húsinu. Þeir eru bara að
prenta núna, segir frænkan og
þær nema staðar við hurð á
þriðju hæðinni og hún bankar.
Litla telpan í útprjónuðu peys-
unni og ljótu sérsmíðuðu skónum
sínum stendur titrandi og
klemmir hönd frænkunnar.
Dyrnar opnast og fyrir innan
stendur brosandi, falleg kona
með tindrandi dökk augu. Vel-
komin til okkar, Dröfn mín, segir
konan og beygir sig niður og
kyssir litlu stúlkuna á kinnina.
Þetta er ég, Dröfn Hafsteins-
dóttir, komin að heimsækja föður
minn, Hafstein Guðmundsson
prentsmiðjustjóra í Hólaprenti,
og nýju eiginkonuna hans, Helgu
Hobbs.
Svo leiðir konan hans pabba
mig inn í íbúðina. Á stofugólfinu
stendur lítill krullhærður dreng-
ur og starir þegjandi á mig og
ljótu sérsmíðuðu skóna mína.
Helga segir: Dröfn mín, þetta er
Gunnar, Gunnar bróðir þinn.
Svo leggur hún hönd mína í
hönd drengsins, og ég finn hvað
ég skelf og þori ekki að líta upp.
Og þarna á gólfinu, skjálfandi,
hef ég bæði eignast nýja mömmu
og bróður. Þetta skynjar Helga,
hún finnur spennuna og skjálft-
ann í kroppnum mínum. Þá segir
hún svo hlýlega og heldur um
handlegg minn. Elskurnar mín-
ar, farið nú út að leika ykkur svo-
litla stund. Ég kem svo bráðum
og fylgi ykkur niður í Betaníu.
Bróðir minn og ég leiðumst ofan
tröppurnar, út á götu og þá er
eins og steininum sé lyft af
brjósti mínu, við förum að val-
hoppa eftir Þingholtsstrætinu og
ég hrópa til vegfarendanna sem
við mætum. Ég hef eignast bróð-
ur. Gunnar, Gunnar er bróðir
minn.
Þetta voru fyrstu kynni mín af
Helgu, þessari elskulegu konu,
sem tók mér strax eins og
barninu sínu, veitti mér hlýju og
kærleik frá fyrstu stundu og var
annt um velferð mína.
Svo síðar á unglingsárunum
þegar ég kom með unnusta minn
í heimsókn í prentið var honum
tekið eins og einu af börnunum
hennar og boðið upp á „afterno-
on te“ ásamt tekexi og marmel-
aði í kaffitímanum við sama borð
og oft sátu ráðherrar, háskóla-
kennarar eða bara fátæk ljóð-
skáld með fyrstu bókina sína í
höndunum.
Allir voru jafnir í augum
Helgu, og ég er henni ævarandi
þakklát fyrir hvernig hún tók við
mér sem barni. Þakklát fyrir
bréfin sem hún skrifaði mér þeg-
ar ég var á Núpsskóla eða á
Raufarhöfn. Í þeim skein hlýja
og góðar óskir mér til handa og
varnaðarorð um að gæta mín.
Elsku Helga mín, hafðu þökk
fyrir allan kærleikann sem þú
gafst mér og fjölskyldu minni.
Þín
Dröfn.
Tengdamóðir mín elskuleg er
horfin á braut. Hennar tilvist hér
á jörðu spannaði hátt í heila öld.
Hún var hvíldinni fegin, þar sem
líkamleg orka hennar fór mjög
dvínandi, sérstaklega síðustu
vikurnar. Andlegri heilsu og
reisn hélt hún þó til hinstu stund-
ar. Helga Hobbs var órjúfanleg-
ur hluti af tilveru minni í yfir
þrjá áratugi.
Hún var dásamleg manneskja,
heilsteypt, glæsileg, hjartahlý og
alveg einstaklega skemmtileg.
Hún hafði mjög ákveðnar skoð-
anir og haggaðist hvergi, en var
þó alltaf tilbúin að hlusta á skoð-
anir annarra enda var hún bæði
skilningsrík og víðsýn.
Hún upplifði ótrúlegar breyt-
ingar á sinni löngu ævi og tók
flestum nýjungum og breyttum
viðhorfum til hinna ýmsu mál-
efna með opnum huga og án for-
dóma. Hún kunni ekki við sviðs-
ljósið fyrir sjálfa sig og flíkaði lítt
sér og sínum. Ég spurði hana
ekki alls fyrir löngu hvort hún
vildi ekki bara verða 100 ára.
Hún hló að mér og þvertók fyrir
það. Ástæðan væri meðal annars
sú að þá myndu blöðin vilja hafa
viðtal við hana og það fannst
henni ekki þægileg tilhugsun.
Hún slapp þó ekki alveg við
blaðaviðtöl því fyrir nokkrum
vikum tók Fréttatíminn einstak-
lega fróðlegt og áhugavert viðtal
við hana og vinkonu hennar á
Grund. Viðtalið vakti mikla at-
hygli og fór víða á samfélags-
miðlum. Það, sem vakti eftirtekt,
var þeirra gneistandi gamansemi
og skemmtileg tilsvör, raunsæ
viðhorf til hins eilífa hversdags-
leika ellinnar, en jafnframt
ánægja með lífið og ekki síst
börnin sín og afkomendur.
Ég kveð mína ástkæru
tengdamóður með þakklæti og
virðingu.
Blessuð sé minning hennar.
Guðný Guðmundsdóttir.
Í dag er ég kveð tengdamóður
mína, Helgu Hobbs, eftir rúm 30
ára kynni er mér tvennt efst í
huga: söknuður og þakklæti.
Þótt við eigum aldrei eftir að sjá
hana, heyra rödd hennar né hlát-
ur, snerta mjúkar hendur eða
finna hlýja nærveru hennar er-
um við einstaklega lánsöm því
Helga fékk langt líf - hartnær
heila öld - og hamingjusamt. Hún
færði öllum sem stóðu henni
nærri mikla gæfu og gleði, síð-
ustu veikindi hennar voru bless-
unarlega stutt og hún fékk frið-
samt og kvalalaust andlát.
Helga hafði sterka innbyggða
siðferðiskennd, áttavita sem vís-
aði henni veginn, og honum
fylgdi hún. Hún var látlaus, hóg-
vær og laus við allt yfirlæti og
óbrotin og vinsamleg í framkomu
við annað fólk. Sá einfaldleiki og
hógværð sem flæddi náttúrulega
frá lífsskoðun hennar litaði allt
umhverfis hana og gerði henni
kleift að bera létt og þungt af
áreynslulausri fágun og reisn -
og með húmor.
Helgu langaði frá unga aldri
að verða húsmóðir og eignast
börn. Það var hennar óskastaða í
lífinu. Eins og allt sem hún tók
sér fyrir hendur sinnti hún hús-
móðurstörfum af stakri natni og
annaðist börn, bónda og bú af
glæsibrag. Er uppeldi barna var
að mestu lokið hóf hún störf hjá
bókaforlagi þeirra hjóna og
sinnti því starfi af sömu færni og
hollustu og heimilinu í nærri þrjá
áratugi.
Helga hafði notaleg og róandi
áhrif á alla í kringum sig og átti
auðvelt með að segja frá og slá á
létta strengi án þess að vera
framhleypin. Hún hélt vitsmun-
um sínum fram í andlátið og
mundi bæði langt og skammt.
Þegar við Guðmundur hittum
hana síðastliðið ár var oft lesið
upphátt úr einhverju sem tengd-
ist gömlu Reykjavík. Þótt lesn-
ingin væri bæði áhugaverð og
skemmtileg vék hún fljótt fyrir
endurminningum Helgu af því
litríka fólki og eftirminnilegu at-
burðum sem lýst var í bókunum,
því að hún þekkti það allt frá
fyrri tíð. Þessar kvöldstundir
voru mér eins og ferðalag inn í
annan heim - menntun í sögu ís-
lenskrar menningar og Reykja-
víkurborgar allt í senn.
Þegar ég læt hugann reika yf-
ir áratugina þrjá er ég innilega
þakklát fyrir að hafa kynnst
þessari hlýju, ljúfu og sveigjan-
legu konu sem samt var svo stað-
föst og ákveðin þegar til grunn-
gilda hennar kom. Hún sá sig
aldrei sem kennara, en kennari
var hún. Án þess að ætla sér það
kenndi hún mér hvernig hægt er
að lifa með reisn og sæmd, með
húmor og hógværð. Takist mér
að tileinka mér þótt ekki væri
nema brot af þessu verð ég betri
manneskja fyrir vikið.
Anna Benassí.
Helga Hobbs, elskuleg
tengdamóðir mín til 40 ára, hefur
kvatt þetta jarðlíf. Hún átti
langa, fallega ævi og kvaddi
hljóðlega í sátt við allt og alla.
Ég kynntist tengdaforeldrum
mínum, Helgu og Hafsteini, vor-
ið 1974 þegar við Guðrún byrj-
uðum okkar vegferð saman. Frá
fyrstu kynnum fann ég ekkert
nema velvild í minn garð sem
þróaðist upp í ævilanga vináttu
mína og tengdaforeldranna.
Hefðbundin kveðja Helgu sem
ég held mikið upp á var ævin-
lega: „ég bið að heilsa elskuleg-
um tengdasyni mínum“.
Í meira en ár tóku þau okkur
Guðrúnu ásamt eldri syni okkar
inn á heimili sitt meðan við bösl-
uðum við að koma yfir okkur húsi
með þeirra tíma aðferðum. Þar
bjuggum við einnig þegar yngri
sonur okkar fæddist. Á þessum
tíma kynntist ég fjölskyldunni
náið og lærði líka að meta brauð
með „afurðum“ og auðmanna-
áleggi.
Helga var félagslynd og opin
fyrir öllum tækifærum til sam-
vista við aðra. Móðir mín og hún
urðu bestu vinkonur og fóru
ósjaldan báðar með okkur í
styttri og lengri „svipptúra“;
hringferð um landið, í bústaðinn
okkar eða til Vínarborgar.
Helga dvaldi hjá okkur Guð-
rúnu á aðfangadagskvöld síðustu
árin og naut þess að fá rjúpur
samkvæmt venju. Þó að orkan
færi dvínandi mætti hún til okk-
ar síðustu jólin sín og naut
kvöldsins fram í fingurgóma og
spjallaði um alla heima og geima.
Elsku tengdó, takk fyrir allt
sem þú gafst mér. Nú sitjum við
Guðrún í bústaðnum og látum
hugann reika og ég hripa hugs-
anir á blað. Við pössum líka að
ekki slokkni í vinkonu þinni,
kamínunni.
Þinn elskandi tengdasonur,
Jón Árni.
Í eldhúsglugganum hjá Helgu
Hobbs á Lindarbrautinni lá
köngull í lítilli skál með fallegum
steinum. Þennan köngul hafði
sex ára barn tínt á leið í 75 ára
afmæli ömmu sinnar og endilega
viljað gefa henni. Tók amma við
könglinum eins og gersemi og
breytti einlægri, regnvotri af-
mælisgjöf barnsins í heimilis-
prýði.
Köngullinn góði var á sínum
stað í hartnær tuttugu ár; hann
flutti meira að segja með ömmu á
Skólabrautina eftir að afi var
fallinn frá. Ég veit ekki til þess
að við amma höfum nokkurn
tíma rætt þessa skondnu gjöf eft-
ir afmælisdaginn forðum, en í
hvert sinn sem ég sá hann minnt-
ist ég þess hvað amma hafði ein-
stakt lag á því að mæta fólki á
þess eigin forsendum. Hvort sem
það voru börn eða fullorðnir,
nánustu ættingjar eða starfsfólk
á hjúkrunarheimili, móðurfjöl-
skylda mín frá Bandaríkjunum
eða erlendir vinir mínir frá fjar-
lægum heimshornum, nálgaðist
amma alla af einlægri virðingu.
Amma hafði hlýja nærveru og
var full umhyggju í garð náunga
sinna. Listin að búa fólki gott
heimili og taka vel á móti gestum
yfirgaf hana aldrei. Hún hélt
heimili með slíkum myndarbrag
langt fram á tíræðisaldur að
hróður hennar rataði alla leið
suður til Indlands, þar sem þá-
verandi kærastan mín dásamaði
hana í allra eyru. Jafnvel undir
það allra síðasta skipti það ömmu
höfuðmáli að við „fengjum nú
eitthvað hjá henni“, þótt ekki
væri nema súkkulaðimola.
Amma var háttvís á áreynslu-
lausan hátt og yfir henni var lát-
laus reisn sem er erfitt að fanga
með orðum. Þar með var þó ekki
sagt að hún kynni ekki að slá á
létta strengi og jafnvel segja
einn og einn dónabrandara þegar
svo bar undir. Svo hló hún sínum
dillandi hlátri og augun sindruðu
af kátínu. En að baki kátínunni
og gestrisninni leyndist mikill
styrkur. Amma var prinsipp-
manneskja, hafði skýra siðferð-
islega sýn og hvikaði hvergi frá
grunngildum sínum, sama hvað á
dundi.
Í ömmu höfðum við unga fólk-
ið dýrmæta tengingu við fortíð-
ina, því hún var með eindæmum
minnug og hafði frábæra frá-
sagnargáfu. Með fáeinum orðum
gat hún dregið upp ljóslifandi
myndir af liðinni tíð: bernskan í
Englandi, Bláfjallaferð með vin-
konunum að sjá frægan norskan
skíðastökkvara, svipmyndir frá
stríðsárunum í Reykjavík.
Skemmtilegast var þó að vera
fluga á vegg þegar hún og pabbi
tylltu sér inn í stofu og fóru að
skrafa. Þá tókust þau alveg á
flug og rifjuðu upp sögur heilu
ættanna og byggðarlaganna, svo
að hrein unun var á að hlýða.
Nú verða samtölin í stofunni
ekki fleiri að sinni. Konan sem
sagði svo glettin í níræðisafmæl-
inu sínu að hún „ætlaði sko ekki
að verða hundrað ára!“ hefur
staðið við sitt. Eftir situr sökn-
uður og ómælt þakklæti fyrir að
Helga Hobbs HINSTA KVEÐJA
Dýpstu samúð votta ég
fjölskyldu og vinum Helgu
Hobbs og kveð hana með
kvæði mínu:
Er líður þú inn í ljóssins heima,
líkni þér engla fjöld.
Megi góður Guð þig geyma,
og gleðin taka völd.
Björg Jakobsdóttir.
Fallinn er frá
nágranni, félagi og
vinur. Hann var
lærður vélvirki og
starfaði m.a. hjá Þórisósi þar til
hann keypti jörðina Þverá og
bústofn þar árið 1976 og bjó
þar í 30 ár. Jörðin er austasta
jörð á Síðunni og þá í Hörgs-
landshreppi sem síðan varð að
Skaftárhreppi með sameiningu
allra hreppa austan Mýrdals-
sands.
Margs er að minnast þau 30
ár sem við vorum þar nágrann-
ar og samstarfsmenn. Jörðin
Þverá er stór og þau Kristjana
tóku þar við allgóðu búi. Bónd-
inn sem bjó þar áður hafði
byggt íbúðarhús, girt heiðar-
landið og ræktað nokkur tún en
Davíð byggir svo við og stækk-
ar íbúðarhús og ræktar stórt
tún um 6 km frá bænum á svo-
nefndri Ey. Þar höfðu þau hjón
byrjað að planta skógi auk þess
sem þau höfðu komið sér upp
fögrum skrúðgarði við hús sitt
heima á Þverá.
Jarðir okkar lágu saman og
Davíð I. Pétursson
✝ Davíð I. Pét-ursson fæddist
1. nóvember 1944.
Hann lést 9. janúar
2017.
Útför Davíðs fór
fram 23. janúar
2017.
oft gekk töluvert af
fé mínu í heiðinni
hjá honum og
minnist ég margra
skemmtilegra
smaladaga frá
þeim tíma. Fyrst
hjá honum og síðan
í hrauninu hjá mér
næsta dag og þá
gangandi og er
mér minnisstætt
hve hann var fljót-
ur að hlaupa í hrauninu fyrir
rollurnar sem vildu sleppa. Þá
minnist ég veislunnar hjá Krist-
jönu sem við afréttarsmalar
nutum hjá henni en Þverá er
næsti bær við afréttinn.
Þegar þau hjón komu að
Þverá var þar ekki mikill véla-
kostur og fyrsta sumarið munu
þau hafa notað gömul tæki við
heyskapinn en Davíð endurnýj-
aði þau fljótt og haganlega
enda vélvirki sjálfur, gerði við
gömul og smíðaði ný.
Fyrir lítið sveitarfélag er það
mikill missir er ungur fjölhæfur
bóndi hættir búskap á góðri vel
hýstri jörð en jörðin byggðist
ekki aftur. Eftir að hafa slasast
við bústörfin seldu þau hjón
jörðina og fluttu á Álftanes.
Við hjónin vottum fjölskyldu
Davíðs og aðstandendum inni-
legustu samúð.
Ólafur J. Jónsson,
bóndi á Teygingalæk.